ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΚΑΜΙΝΙΩΝ: "ΦΟΒΕΡΟΝ ΤΟ ΕΜΠΕΣΕΙΝ..."

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2024

"ΦΟΒΕΡΟΝ ΤΟ ΕΜΠΕΣΕΙΝ..."

olympic

Αρχιμ. Αλέξιος Παπαδόπουλος
Καθηγούμενος Ι.Μ. Θεοτόκου Τουρλιανής Άνω Μερά Μυκόνου

Λίγες ημέρες έχουν διέλθει από τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στη Γαλλία, και ήδη υπήρξαν έντονες διαβουλεύσεις και αντιπαρατιθέμενες απόψεις για τα όρια της ελευθερίας στη διακωμώδηση και τον εμπαιγμό της Χριστιανικής πίστεως.

Μέσα στο πέρασμα των αιώνων, απαρχής της Εκκλησίας, από την Αγία Πεντηκοστή μέχρι σήμερα, οι Απόστολοι και όλοι οι

Χριστιανοί, έφεραν το μήνυμα του Ευαγγελίου στον δύσκολο αυτό κόσμο, χωρίς ποτέ να ασκήσουν βία.

Η Αλήθεια του Χριστού, αποτελεί τη μοναδική, άνευ επιβολής δια της βίας, πραγματικότητα, για την οποία αξίζει να θυσιάσει οιοσδήποτε με προθυμία ακόμα και την ίδια του τη ζωή.

Αυτό έπραξαν ανα τους αιώνες όλοι οι Χριστιανοί, προσβλέποντας την Βασιλεία του Θεού και βιώνοντας την πραγματική Ζωή εν Χριστώ.

Η ζωή ενός Χριστιανού, περιγράφεται παραστατικότατα από τον ίδιο τον απόστολο Παύλο, ο ποίος έχωντας βιώσει αυτή την δύσκολη εμπειρία, καταθέτει: «ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις... ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι.» (Α' Κορ. 4, 9-13)

Ακόμα και ο βίος του Αγίου Πορφυρίου του μίμου, ενός μάρτυρος των πρώτων αιώνων, οποίος κλήθηκε να σατυρίσει επί σκηνής το μυστήριο του βαπτίσματος, και ομολόγησε τον Χριστό ενώπιον του πλήθους οδηγώντας τον στο μαρτύριο, αποτελεί απόδειξη της διαχρονικότητας του θέματος.

Η μαθητεία στον Χριστό, αποτελεί μια δύσκολη μαρτυρία σε αυτό τον κόσμο, ταυτιζόμενη δε από τον εμπαιγμό του κόσμου.

Δε θα ήτο εξάλλου δυνατόν, καθώς ο Ίδιος ο Κύριος σήκωσε επάνω Του και υπέμεινε με καρτερία τον βασανισμό και τον εξευτελιστικό εμπαιγμό από τους Ρωμαίους στρατιώτες στην αυλή του Πραιτωρίου.

Είναι όμως θλιβερό το γεγονός, ότι έως τη σήμερον, όσοι αιώνες και αν περάσουν, ο Χριστός συνεχίζει να αποτελεί το εύκολο αντικείμενο εμπαιγμού, εν ονόματι δε της ελευθερίας έκφρασης.

Εκμεταλλευόμενοι την αρετή της υπομονής και την συγχωρητικότητα που διδάσκει ο Κύριος, θεωρούν πως αποτελεί η Χριστιανική πίστη ένας εύκολος στόχος.

Η αλήθεια είναι πως ο Θεός, δεν επηρεάζεται από την ανθρώπινη κακία αλλά κυρίως δεν χρήζει υπεράσπισης από τους ανθρώπους.

Είναι όμως άξιον απορίας, τι είναι αυτό που ωθεί το πλάσμα να εμπαίζει τον Κτίστη του.

Η διήγηση της Παλαιάς Διαθήκης, με την πρόθεση των ανθρώπων να κατασκευάσουν στη Βαβέλ έναν πύργο ώστε να ξεπεράσουν τον Θεό, δείχνει το βάθος μιας υπαρξιακής εγωιστικής και αρρωστημένης ανάγκης για ανωτερότητα ακόμα και από τον
Δημιουργό Θεό.

Ο άνθρωπος, στη σύγχρονη πλέον Δύση, στο όνομα του πολιτισμού, της ελευθερίας και των νέων αξιών, προσπαθεί να χτίσει, αποδομώντας όμως τον Χριστιανισμό. Θεωρεί πως ο Χριστός αποτελεί εμπόδιο στην επίτευξη των ιδιοτελών σκοπών της εκάστοτε εποχής.

Ο Χριστός όμως έχει ως προτεραιότητα την μοναδική και ανεπανάληπτη αξία του ανθρωπίνου προσώπου.

Οι διάφορες κατασκευασμένες αξίες από τις εκάστοτε κοινωνίες, αποτελούν υποκειμενικές έννοιες.

Ο Χριστιανισμός πορεύτηκε πάντοτε σεβόμενος τις ιδιαιτερότητες των κοινωνιών και των ανθρώπων και κυρίως ουδέποτε χλεύασε ή ενέπαιξε ευαίσθητες πεποιθήσεις άλλων πολιτισμών.

Ο πολιτισμένος Δυτικός κόσμος, σε μια ξέφρενη πορεία αυτοκαταστροφικής διάθεσης, προσπαθεί με κάθε τρόπο να διασύρει τον Χριστό, έχοντας την πεποίθηση ότι δια αυτού του τρόπου θα καταφέρει να ξηλώσει και τους τελευταίους φραγμούς που κρατάνε ακόμα όρθιες αξίες και αρχές. Κυρίως όμως, θέλει να καταπατήσει την αξία του προσώπου.

Διότι ο Χριστιανισμός δεν αποτελεί μια ηθική διδασκαλία ή ένα φιλοσοφικό κίνημα, αλλά έναν τρόπο ζωής που οδηγεί στην ένωση με τον ίδιο το Χριστό.

Για όσους μαθητεύουν κοντά στο Χριστό, και συμμετέχουν στα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας, η διακωμώδηση και ο εμπαιγμός, μόνο θλίψη προκαλεί για τα πρόσωπα αυτά που τα προκαλούν και κυρίως απογοήτευση για την κατάπτωση του σύγχρονου ανθρώπου.

Ουδέποτε οι Χριστιανοί συμπεριφέρθηκαν εκδικητικά σε όσους ενέπαιξαν το όνομα του Χριστού, αλλά αντιθέτως, όπως γράφει ο απόστολος Παύλος, με στοργή και αγάπη συμπαραστάθηκαν σε αυτούς : «τοῦτο μὲν ὀνειδισμοῖς τε καὶ θλίψεσι θεατριζόμενοι, τοῦτο δὲ κοινωνοὶ τῶν οὕτως ἀναστρεφομένων γενηθέντες.» (Εβρ. 10, 33)

Ο Θεός ανέχεται την άλογη αυτή συμπεριφορά, του ουσιαστικά μή πολιτισμένου σύγχρονου ανθρώπου, και οι Χριστιανοί κατανοούν ότι ουδέποτε θα τους συμπεριφερθεί ο κόσμος με τον ανάλογο ευπρεπή σεβασμό.

Αποδέχονται ότι η αλήθεια του Χριστού θα καταδυναστεύεται από μια δικτατορία ανελευθερίας της Δύσης.

Η ανοχή αυτή του Θεού αποτελεί ένα μάθημα αγάπης και μια ευκαιρία μεταστροφής προς επίγνωση της αλήθειάς Του.

Από την άλλη όμως πλευρά, ο λόγος του αποστόλου Παύλου, ως σύννεφο θα επισκιάζει την ανθρωπότητα: «φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος»