ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ:"ΟΛΟΙ ΠΙΣΩ,ΠΛΑΝΗΘΗΚΑΜΕ"

---

Ἄς δοῦμε λίγο αὐτή τήν προφητεία τοῦ ἁγίου Πορφυρίου πού ἐπαναπροσδιορίζει τίς διάφορες ἄλλες σύγχρονες προφητεῖες.

Ἡ πλάνη ἅπλωσε τόν θανατηφόρο ἱστό της πάνω ἀπό τό ἔθνος μας. Ὁ ψεύτης καί ὁ κλέφτης τόν πρῶτο χρόνο χαίρονται ἀλλά ὁ πλανεμένος μένει ἀμετακίνητος στήν πλάνη του γιατί πατᾶ πάνω στήν ἀλήθεια. Ὅμως σέ ποιά ἀλήθεια;

Σέ αὐτήν πού τόν βολεύει, τήν ὁποία ὑπερτονίζει, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀποσιωπᾶ ἄλλες σπουδαιότερες. Ἕνας σοφός ἔλεγε πώς ἕνα μόνο τμῆμα τῆς ἀλήθειας ὁδηγεῖ σέ ἕνα μεγάλο ψέμα. Ἔτσι ἄν δεῖς μόνο τά δίχτυα δέν ξέρεις ἄν εἶναι γιά τό γήπεδο ἤ γιά ψάρεμα. Πρέπει νά τά δεῖς μέσα στό χῶρο τους.

Γιατί λοιπόν «ὅλοι πίσω, πλανηθήκαμε»; Μά ὅταν οἱ Νεοέλληνες τό μόνο πού γνωρίζουν γιά τόν Καποδίστρια εἶναι πώς αὐτός ἔφερε τίς πατάτες, γιά τόν ἅγιο Παΐσιο πώς αὐτός εἶπε τίς προφητεῖες, πώς νά μήν ἔχουμε πλανηθεῖ; Θά τρίζουν τά κόκαλα αὐτῶν τῶν μεγάλων μορφῶν τῆς σύγχρονης ἱστορίας μας.

Ὁ Μέγας Καποδίστριας, ὁ πρῶτος μεταβυζαντινός κυβερνήτης τοῦ ἔθνους καί πατέρας τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, ὁ μάρτυρας τῆς ἀγάπης σέ ἕναν ὑπανάπτυκτο ἑλληνικό λαό, κατάντησε νά εἶναι γνωστός γιά τίς πατάτες... Καί ὁ Παΐσιος, ὁ ἄνθρωπος πού «σκότωνε» τό σῶμα του καθημερινά ἀπό πολλή ἀγάπη γιά τόν Θεό καί ὅλους τούς βασανισμένους καί πού ζοῦσε 20 χρόνια μέ ἕναν πνεύμονα καί αἱμοπτύσεις, νά εἶναι γνωστός μόνο γιά τίς προφητεῖες του.

Νά ἡ πλάνη. Νά προβάλλει ὁ διάβολος ἀλήθειες μεγάλων μορφῶν, πού εἶναι ἄχρηστες καί ἀνώφελες γιά τόν κόσμο, καί να κρύβει αὐτές πού θά μποροῦσαν νά μᾶς διδάξουν καί ποδηγετήσουν. Καί ἔτσι καταντήσαμε νά ἀσχολούμαστε ὅλοι οἱ Νεοέλληνες μέ τό ἀβέβαιο καί φανταστικό μέλλον μας, ἐνῶ ἀγνοοῦμε παντελῶς τό ἅγιο, ἔνδοξο καί ἡρωικό παρελθόν μας.

Καί τό τραγικό εἶναι πώς ἄν δέν γνωρίζεις τίς ἅγιες ρίζες σου καί μάλιστα τίς πριονίζεις, ὁδηγεῖσαι στήν ἀπόλυτη γκαντεμιά νά ξεραθεῖς. Τί κρίμα! Ἕνα δέντρο μέ τόσο ὑγιεῖς ρίζες, ἅγιες, ἡρωικές, φιλοσοφικές ὁμηρικές, να βγάζει σάπιους καρπούς. Ἀφύσικο ἀλλά ἀληθινό. Γιατί ὅμως;Τό φυσικό εἶναι οἱ ὑγιεῖς ρίζες νά βγάζουν ὡραίους καί καθαρούς καρπούς. Ὅταν ὅμως τίς ξεριζώνεις πᾶνε χαμένοι οἱ καρποί. Σαπίζουν.

Μέσα μας κυλᾶ ἁγιασμένο αἷμα. Οἱ πρόγονοί μας δέν εἶναι Ἀμπορίτζινοι τῆς Αὐστραλίας, πού ἀκόμα καί σήμερα τρῶνε σκουλίκια, οὔτε οἱ Ἰνδιάνοι τῆς Ἀμερικῆς, οὔτε οἱ Ἐσκιμῶοι τῆς Ἀλάσκας. Οἱ πρόγονοί μας ἦταν σοφοί, ἔντιμοι, ἐνάρετοι, φιλόσοφοι, στοχαστές, ἥρωες, ἅγιοι.

Δέν δικαιολογούμαστε νά ἀγνοοῦμε, νά ξεχνᾶμε καί νά ὑποτιμοῦμε τούς ἑαυτούς μας. Ἄς προχωρήσουμε μπροστά μέ τήν ἁγιασμένη μνήμη τοῦ παρελθόντος μας καί μή γυρνᾶμε πίσω μόνο καί μόνο γιά νά σκεπτόμαστε τά δυσάρεσατα καί ἐφάρματα πού γεννοῦν κρίσεις καί κατακρίσεις. Οὔτε οἱ σκοτεινές πλευρές τοῦ παρελθόντος μᾶς ὠφελοῦν οὔτε οἱ φοβιστικές μελλοντικές προβλέψεις πολέμων διδάσκουν.

Ἄς ξυπνήσουμε κάποτε. Ἔιμαστε ἔξυπνος λαός. Πῶς νά μήν καταθλιβόμαστε, πῶς νά μήν χαπακωνόμαστε ὅταν τό μπροστά μας καί τό πίσω μας τά κατακλύζουμε ἀπό τό σκότος; Πίσω μας ὑπάρχει τό φῶς τῆς ἁγιότητας τῶν προγόνων καί μπροστά μας ἀνοίγεται τό φῶς τῆς αἰώνιας βασιλείας ἐν τῷ Θεῷ.

Ὁ Ὀδυσσέας, πού ἤξερε καί εἶχε ἀνάμνηση τοῦ ἔνδοξου τόπου του ἀλλά καί τήν προσδοκία τῆς ἐπανόδου σέ αὐτόν, ξεπέρασε τίς περιπέτειες τοῦ ταξιδιοῦ του.

Ἄν θέλουμε καί ἐμεῖς νά νιώσουμε πιό ἀνάλαφροι σέ αὐτό τό ταξίδι, τό πολύ σύντομο, τῆς ζωῆς, ἄς μήν κολλήσουμε σέ αὐτό θεοποιώντας το καί κατόπιν τραγικοποιώντας το. Ἀλλά μέ τή φωτεινή μνήμη ὡς σύμμαχο ἄς δώσουμε πνοή στόν περιπετειῶδη γήινο χρόνο μας.

Ὅλα τά γεγονότα στή ζωή μας ἔχουν ἀπρόβλεπτη κατάληξη, ἀκόμα καί τά πιό προβλέψιμα. Οἱ ἀστρολόγοι πού προσπαθοῦν νά προβλέψουν τό μέλλον πλανῶνται πλάνην οἰκτρά, διότι τό σημαντικό δέν εἶναι ἡ παρουσίαση τῶν προβλεπομένων ἀλλά ἡ διαχείριση αὐτῶν.

Βέβαια οὔτε καί τά προβλεπόμενα μποροῦμε νά τά προγνωρίσουμε, διότι οἱ ἀστάθμητοι παράγοντες ἀνοίγουν πάντοτε νέες κατευθύνσεις στή ζωή μας πού δέν τίς εἴχαμε φανταστεῖ ποτέ.

Κατά τό λόγο τοῦ ἁγίου Πορφυρίου, μπροστά μας ἀνοίγεται τό χάος τῶν ἀσαφῶν μελλούμενων προφητικῶν γεγονότων.

Ὅμως θά ποῦμε ἄραγε τό «ὅλοι πίσω, πλανηθήκαμε», ὅπως ὁ ἴδιος λέει; Θά στραφοῦμε στά ἁγιασμένα πρότυπα τῆς ἱστορίας μας, σέ αὐτούς πού μποροῦν νά μᾶς διδάξουν πῶς θά ἀξιοποιήσουμε τά προβλεπόμενα καί τά ἀπρόβλεπτα αὐτῆς τῆς ζωῆς; Τό μέλλον μᾶς διδάσκει τή φρικτή ἀβεβαιότητα. Τό παρελθόν ὅμως μᾶς μαθαίνει τούς τρόπους νά διαχειριστοῦμε τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς.

Ἄς μήν εἴμαστε αὐτοκαταστροφικοί, ρίχνοντας τό δηλητήριο τῆς ἀμνησίας στίς ρίζες τοῦ ἁγιασμένου ἑλλαδικοῦ δέντρου μας.

Εἶναι κρίμα τά δέντρα πού οἱ πρόγονοί μας μέ αἷμα καί θυσίες καί δάκρυα πότιζαν, τώρα ἐμεῖς οἱ «ριζοσπάστες» νά τά δηλητιηριάζουμε «σύριζα» μέ τήν ἀθεΐα καί τόν μοντέρνο, ρηχό ὁλωσδιόλου, τρόπο ζωῆς μας.