ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΝΟΣΤΙΜΙΑΣ ΤΩΝ ΦΑΓΗΤΩΝ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Ρωτούν οι προσκυνητές γιατί τα φαγητά στο Όρος είναι πάντα τόσο νόστιμα, ακόμη και τα αλάδωτα.

Ένας γέροντας μου είπε επειδή βάζουμε μέσα ένα απαραίτητο συστατικό, «αγάπη»!

Άλλος λέει ότι τούς αφήνουμε πρώτα να...πεινάσουν καλά!

Άλλος μιλά για την ευλογία της Παναγίας!

Νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι η καλή διάθεση με την οποία έρχονται οι άνθρωποι ἐδῶ και τα βλέπουν όλα άμορφα!

Τότε ο αγαθός λογισμός μας, υποχρεώνει το Θεό και τα ΚΑΝΕΙ όλα όμορφα

Και όλοι τότε είμαστε ευτυχισμένοι, ακόμη κι αν «πιάσει» λίγο το φαγητό!

ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Η άγνοια, ο εγωισμός και η αμαρτωλή ζωή είναι οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους πολλοί χριστιανοί δεν εξομολογούνται.

Άλλοι λόγοι είναι η ιεροκατηγορία, το αντιεκκλησιαστικό πνεύμα, η πολεμική κατά της πίστεως και η ολιγοπιστία.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται και ο αντίδικος ημών διάβολος. Και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας εμποδίσει από την εξομολόγηση. Γιατί; Διότι γνωρίζει τα ευεργετικά και σωτήρια αποτελέσματα της εξομολογήσεως και διότι ενώ χαρά μεγάλη γίνεται στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί (Λουκ.ιε' 7), την ίδια ώρα ο διάβολος καίγεται από τον φθόνο και την κακία του. Αμφιβάλλετε; Ακούστε λοιπόν, ένα γεγονός, που συνέβη στην Μονή Γηροκομείου Πατρών.

Κάποια μέρα πήγε στη Μονή ένας νέος. Μόλις μπήκε στον ναό της Παναγίας, μια δαιμονισμένη την οποία ουδέποτε είχε συναντήσει του είπε: «Βρε, καλώς τον φίλο μου τον Κώστα! Τώρα που πήραμε και αυτοκίνητο, θα γυρίζουμε με γυναίκες!».Ο νέος συγκλονίστηκε έτρεξε και γονάτισε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και άρχισε να προσεύχεται. Σε λίγο η δαιμονισμένη άρχισε να ουρλιάζει και να λέει: «Μην το κάνης αυτό. Δεν σου είπα αυτά για να κάνεις αυτό; Μην το κάνης αυτό». Αργότερα πλησίασε το νέο ένας αρχιμανδρίτης και τον παρακάλεσε να του πει τι έλεγε στην Παναγία την ώρα που φώναζε η δαιμονισμένη. Και ο νέος είπε: «Παρακαλούσα την Παναγία να με συγχωρήσει για την αμαρτωλή μου ζωή. Και υποσχόμουν ότι θ’ αλλάξω ζωή και θα πάω να εξομολογηθώ».

Βλέπετε, αδελφοί μου, ότι ο διάβολος καίγεται και μόνο με την απόφαση που παίρνει ένας άνθρωπος να εξομολογηθεί; Γι’ αυτό με διάφορες σκέψεις, με την ειρωνεία των άλλων και των συγγενών καμιά φορά και με άλλους τρόπους προσπαθεί να μας εμποδίσει να μην εξομολογηθούμε. Δύο όμως είναι τα κυριότερα εμπόδια του διαβόλου: α) η απόγνωση και β) η αμέλεια.

Α) Σε πολλούς ανθρώπους οι οποίοι συναισθάνονται την αμαρτωλότητά τους, ο διάβολος βάζει την εξής σκέψη: «Για σένα δεν υπάρχει πια σωτηρία». Έτσι προσπαθεί να τους ρίψη σε απόγνωση, σε απελπισία. Και δυστυχώς, πολλοί πιστεύουν αυτά τα λόγια και νομίζουν ότι είναι αδύνατο να σωθούν. Όμως ήδη από την Παλαιά Διαθήκη ο Προφήτης Ησαΐας φωνάζει: «Επιστράφητε προς Κύριον και ελεηθήσεσθε ότι επί πολύ αφήσει τας αμαρτίας υμών». Στην δε Καινή Διαθήκη, βλέπομε τον Θεό να συγχωρεί την πόρνη, τον τελώνη, τον άσωτο και τον ληστή. Ακόμα τον βλέπομε να παίρνει έναν τελώνη και να τον κάνη Απόστολο Ματθαίο, να παίρνει τη Σαμαρείτιδα και να την κάνει Αγία Φωτεινή, να παίρνει έναν διώκτη και να τον κάνη Απόστολο των Εθνών. Και από τότε μέχρι σήμερα ο Θεός κανέναν άνθρωπο που μετανόησε ειλικρινά δεν απεστράφει, όσες αμαρτίες και αν είχε κάνη, αλλά όλους τους μετανοημένους αμαρτωλούς τους εκαθάρισε από την αμαρτία, τους έκανε υιούς Του και τους ανέδειξε εργάτες της αρετής και Αγίους. Και έπραξε και πράττει έτσι ο Θεός, διότι θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και έναν πόθο έχει: Να ελεή. Να ελεή. Ναι, να ελεή.

Ποτέ λοιπόν, να μην απελπιζώμεθα, όσες αμαρτίες και αν έχουμε διότι έστω κι αν οι αμαρτίες μας είναι σαν μια πελώρια φωτιά, η φωτιά αυτή σβήνει μέσα στον ωκεανό, δηλαδή στο άπειρο έλεος του Θεού.

Β) Σε άλλους ανθρώπους, οι οποίοι αισθάνονται την ανάγκη να εξομολογηθούν, ο διάβολος βάζει την σκέψη: «Έχεις καιρό». Έτσι, πολλοί ακούοντας αυτή την φωνή, λένε: «Θα πάω να εξομολογηθώ αύριο». Το αύριο όμως γίνεται η άλλη εβδομάδα, ο άλλος μήνας, ο άλλος χρόνος … ποτέ. Και δυστυχώς, έτσι χάνονται πολλές ψυχές.

Αλλ’ όχι, αδελφοί μου, μην αμελούμε. Σήμερα ας μετανοήσουμε, σήμερα ας εξομολογηθούμε, διότι δεν ξέρουμε πόσο θα ζήσουμε και διότι με το πέρασμα του χρόνου σκληραίνει η ψυχή.

Νικολάου Βοϊνέσκου

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:ΧΤΥΠΟΥΣΑ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ ΜΕ ΤΟ ΠΥΡΟΒΟΛΟ.ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ΧΤΥΠΟΥΣΑ ΜΕ ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙ, ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ!

Θέλει πολλή προσευχή σήμερα. Η μόνη λύση είναι η προσευχή. Αλλιώς δεν γίνεται.
Πάντως το Ψαλτήρι πολύ βοηθάει. Είναι κεραυνός για τον διάβολο.
Πόση παρηγοριά βρίσκω με το Ψαλτήρι! Το χώρισα σε τρία μέρη*…
Κάθε μέρα διαβάζω και ένα μέρος. Σε τρεις μέρες το τελειώνω και μετά το αρχίζω πάλι από την αρχή.
Διαβάζω την περίπτωση του Ψαλμού και κάνω καρδιακή προσευχή για την περίπτωση αυτήν και για όσους πάσχουν σωματικά και ψυχικά. Μετά διαβάζω τον Ψαλμό και στο τέλος κάθε Ψαλμού λέω: «Ο Θεός, ανάπαυσον τους κοιμηθέντας δούλους σου».
Αυτήν την μιάμιση ώρα που διαβάζω το Ψαλτήρι την βλέπω σαν την πιο θετική βοήθεια προς τον κόσμο.
Τον χειμώνα που υπέφερα πολύ από την κήλη, όρθιος το διάβαζα. Από τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα από τους ανυπόφορους πόνους. Με το ένα χέρι συμμάζευα την κήλη και με το άλλο κρατούσα στο ψαλτήρι.
Χτυπούσα τον διάβολο με το πυροβόλο. Την ημέρα τον χτυπούσα με το Ψαλτήρι, το βράδυ με την ευχή. Λύσσαξε ο διάβολος. Αυτό το σακάτεμα με την κήλη ήταν δαιμονικό χτύπημα. Αλλά και ο Θεός το παραχώρησε, για να δει τί θα κάνω.

ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΨΗΛΑ!

Κάπου είχα ακούσει πως καμία προσευχή δεν πάει χαμένη... Κάθε ικεσία που βγαίνει ειλικρινά, γεμάτη δάκρυα, ποτέ δεν χάνεται... Κατευθείαν πηγαίνει στον δικό Του θρόνο.

Εκείνος, φίλε μου, πάντα σε κοιτάζει. Όχι βλοσυρά, όχι σαν κακός εκδικητής. Μα σαν στοργικός Πατέρας, έτοιμος να σε σηκώσει αν χτυπήσεις, έτοιμος αν στενοχωρηθείς να σε παρηγορήσει...
Όμως, έχεις και μια Μητέρα ακόμα. Την δική Του Μητέρα που και εσένα αγαπάει όσο δεν φαντάζεσαι... Είναι η πιο γλυκιά Μητέρα του κόσμου. Όποτε την χρειαστείς και Την ζητήσεις, αμέσως θα έρθει.
Αν από την καρδιά σου Την φωνάξεις, Εκείνη στη στιγμή θα είναι δίπλα σου. Ξέρεις πώς; Με ένα χάδι. Ένα αθόρυβο, ουράνιο χάδι. Η αγκαλιά της Παναγίας είναι η πιο μεγάλη, η πιο σίγουρη, η πιο στοργική, η ωραιότερη...
Περιμένει μονάχα από σένα να προσπαθείς. Να αγαπάς το Παιδί Της και να προσεύχεσαι. Όσα είναι τα άστρα τ'ουρανού, ας είναι και οι προσευχές σου.
Γι'αυτό, αδερφή και αδερφέ, σέ σένα που αυτη τη στιγμη διαβάζεις αυτό το κείμενο σου λέω: "Μην στενοχωριέσαι! Κοίτα ψηλά..."

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΜΟΥ:ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΙΕΡΕΙΣ ΜΗΝ ΤΑ ΑΠΟΤΡΕΠΕΠΕ

"Ως Πνευματικός Πατέρας στενοχωρούμαι, όταν οι χριστιανοί μας παραπονούνται για την έλλειψη ιερέων ή για την κακή διαγωγή κάποιων κληρικών, αλλά αυτοί οι ίδιοι, που θέλουν να είναι τιμητές των άλλων, αρνούνται κατηγορηματικά να προετοιμάσουν και να αφιερώσουν ένα παιδί τους στην διακονία του Ευαγγελίου του Χριστο" αναφέρει μεταξύ άλλων ο Μητρ. Σάμου Ευσέβιος στο μήνυμά του για την Γ' Κυριακή των Νηστειών . Αναλυτικά: 

ΜΗΝΥΜΑ του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου και Ικαρίας κ.κ. Ευσεβίου για την Γ΄ Κυριακή των Νηστειών, την αφιερωμένην εις τας ιερατικάς Κλίσεις

Αγαπητάμουπαιδιά ,

ΤήνΤρίτηΚυριακήτώνΝηστειών, ηΕκκλησία υψώνειστόμέσοντώνΙερώνΝαώντόνΤίμιοκαίΖωοποιόΣταυρότούΧριστού, ώστεπροσκυνώνταςΤόνμέευλάβεια, νάλάβουμεχάρηκαίδύναμηπρόςτελείωσητούπνευματικούαγώνοςτήςνηστείας.

Ο Τίμιος Σταυρός νοηματοδοτεί την ζωή κάθε ενός χριστιανού. Αποκαλύπτει την θυσιαστική αγάπη του Θεού για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Συγχρόνως μας υποδεικνύει πως ο άνθρωπος μπορεί να φθάσει στην σωτηρία μόνο μέσα από την ταπείνωση και την ανιδιοτελή αγάπη.

Η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, εδώ και πολλά χρόνια, έχει αφιερωθεί από την Εκκλησία μας στις ιερατικές κλίσεις. Παρουσιάζει ενώπιον μας η Εκκλησία την ορθόδοξη ιερωσύνη με όλες τις διαστάσεις της διότι ο Σταυρός και η Ιερωσύνη έχουν στενή σχέση.

Επάνω στο Σταυρό, ο Μεγάλος Αρχιερέας Χριστός, ιερούργησε το μυστήριο της σωτηρίας μας και με το άχραντο Αίμα Του μας δίνει την δυνατότητα της αφέσεως των αμαρτιών μας. Η ιερωσύνη είναι μετοχή στην ιερωσύνη του Χριστού και οι Απόστολοι και οι διάδοχοί τους οι Επίσκοποι, συνεχίζουν το έργο του Κυρίου μας. Ενώπιον του Τιμίου Σταυρού ο Ιερεύς κάνει την αυτοκριτική του και ζητεί εναγωνίως να λάβει παρηγοριά και παράκληση για να συνεχίσει το έργο, που του εμπιστεύθηκε ο Χριστός. Ιδιαιτέρως όμως επιχειρεί να εμπνεύσει, να καθοδηγήσει και να προστατεύσει πνευματικά τους νέους εκείνους, που σκέπτονται την ιερωσύνη και προσπαθούν να την προσεγγίσουν.

Ο πόθος της ιερωσύνης εμφυτεύεται από τον Θεό στην καρδιά εκείνου, που επιλέγει. Κι όπως όλα τα χαρίσματα έτσι κι αυτό πρέπει με την απαραίτητη φροντίδα να αξιολογηθεί και να αξιοποιηθεί. Η επισήμανση αυτή αφορά κυρίως σ’ εκείνους τους φωτισμένους και εκλεκτούς γονείς, που ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να αφιερωθούν στον Χριστό και την Εκκλησία Του και τα στηρίζουν στο δύσκολο αγώνα τους μέσα στα εφηβικά χρόνια, ώστε να φθάσουν στην πραγματοποίηση της κλίσεώς τους, της επιθυμίας τους να υπηρετήσουν τον Θεό ως Κληρικοί.

Δυστυχώς σήμερα αυτές οι ευλογημένες οικογένειες είναι λιγοστές. Οι περισσότερες χριστιανικές οικογένειες, επηρεασμένες από το σύγχρονο υλιστικό τρόπο ζωής, απαξιώνουν το χάρισμα της ιερωσύνης και θεωρούν δυστύχημα την επιθυμία ενός παιδιού τους να γίνει κληρικός. Ως Πνευματικός Πατέρας στενοχωρούμαι, όταν οι χριστιανοί μας παραπονούνται για την έλλειψη ιερέων ή για την κακή διαγωγή κάποιων κληρικών, αλλά αυτοί οι ίδιοι, που θέλουν να είναι τιμητές των άλλων, αρνούνται κατηγορηματικά να προετοιμάσουν και να αφιερώσουν ένα παιδί τους στην διακονία του Ευαγγελίου του Χριστού.

Φαίνεται, ότι οι χριστιανοί μας ξεχάσανε, ότι η ιερωσύνη είναι το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Γιατί μέσω της ιερωσύνης γίνεται δυνατή η παρουσία του Χριστού στη γη και η ολοκλήρωση των υποσχέσεών Του προς τον λαό Του. Όλες οι δωρεές του Θεού προσφέρονται στον άνθρωπο διά της ιερωσύνης, εφ’ όσον μέσω αυτής τελεσιουργούνται τα ιερά Μυστήρια, που είναι η ουσιαστική τροφοδοσία της πνευματικής ζωής κάθε πιστού μέλους της Εκκλησίας και επομένως αυτή η ίδια η επιβίωση της Εκκλησίας. Μέσω της ιερωσύνης διδάσκονται οι πιστοί με υπευθυνότητα την Αλήθεια του Ευαγγελίου και τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας. Μέσω της ιερωσύνης ποιμαίνεται ο λαός του Θεού και καθοδηγείται στην οδό της αρετής, της φιλοθείας και της φιλανθρωπίας.

Ο ιερέας καθημερινά στέκεται ενώπιόν του Εσταυρωμένου Χριστού. ‘’Εσπέρας και πρωί και μεσημβρία’’ λατρεύει Αυτόν που πληγώθηκε από αγάπη για την δική μας σωτηρία. Και με ζήλο και αυταπάρνηση ψάχνει και βρίσκει τους πονεμένους και τραυματισμένους από την αμαρτία συνανθρώπους και τα ματωμένα τους τραύματα, τις κραυγές της απόγνωσης και της απελπισίας, τις προσφέρει σε Εκείνον, τον Θεάνθρωπο Λυτρωτή μας, τον μόνο που μπορεί με υπομονή κι αγάπη να «επιχύσει έλαιον και οίνον» και να θεραπεύσει τις πονεμένες και τραυματισμένες ψυχές.

Ο ιερός Χρυσόστομος, στον περί Ιερωσύνης λόγο του, επισημαίνει τα εξής: «Η πνευματική δύναμη, την οποία έδωσε ο Θεός στους ιερείς, είναι μεγαλύτερη από εκείνη που χορήγησε στους φυσικούς γονείς μας. Η διαφορά μεταξύ των δύο δωρεών είναι τόσο μεγάλη, όσο διαφέρει η παρούσα ζωή από την αιώνια. Διότι οι μεν φυσικοί γονείς μας γεννούν στη φυσική ζωή, οι δε ιερείς στη μέλλουσα ζωή».

Αγαπητοί μου Αδελφοί,

Η τοπική μας Εκκλησία καυχάται εν Κυρίω, διότι ιδρύθηκε και διδάχθηκε την αλήθεια του Ευαγγελίου από τους μεγάλους Αποστόλους Παύλο και Ιωάννη τον Θεολόγο. Οι κάτοικοι των ακριτικών μας Νησιών πάντοτε ξεχώριζαν για την ευσέβειά τους και την σταθερότητά τους στην ελληνοχριστιανική παράδοσή μας. Οι τόποι μας αγιάσθηκαν από μαρτυρικά αίματα ομολογητών της πίστεως και ευλογήθηκαν από αγιασμένες ιερατικές μορφές.

Σας διαβεβαιώνω, ότι ο πνευματικός σας Πατέρας, ο Επίσκοπός σας, μαζί με όλους τους Κληρικούς, αγωνιζόμαστε να κρατούμε πάντοτε ζωντανή αυτή την ευλογημένη παράδοση της Ορθοδοξίας μας. Ζητώ όμως και την δική σας βοήθεια. Έχουμε ανάγκη από νέους Κληρικούς και νέες Πρεσβυτέρες, με κατάρτιση, με σοβαρότητα και αρετή. Αν κάποιο παιδί σας δεχθεί την ιερή κλήση από το Θεό και θελήσει να γίνει Ιερέας ή Πρεσβυτέρα, βοηθήστε το, ώστε να μην μαραθούν τα οράματά του. Βοηθήστε να αποδεχθεί την κλήση του Θεού και να μην αποκλίνει σε άλλες κατευθύνσεις. Το να γίνει το παιδί σας Ιερέας ή Πρεσβυτέρα, είναι η μεγαλύτερη ευλογία για εσάς και την οικογένειά σας. Θα έχετε μόνιμη μπροσευχή ενώπιον του Αγίου Θυσιαστηρίου, χάρη και έλεος στη ζωή Σας και θα γίνεσθε και παράδειγμα προς μίμησιν.

Επαναλαμβάνοντας την προτροπή του Κυρίου μας: «ο μεν θερισμός πολύς οι δε εργάται ολίγοι΄ δεήθητε ούν του Κυρίου του θερισμού, όπως εκβάλλη εργάτας εις τον θερισμόν», εύχομαι η χάρις του τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού να επισκιάζει πάντοτε τα ακριτικά νησιά μας και τους ευσεβείς χριστιανούς μας και να οδηγεί τα βήματά μας στο δρόμο της αληθινής θεογνωσίας.

Καλή συνέχεια στον αγώνα της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Με όλη μου την αγάπη

Ο Μητροπολίτης

† Ο ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ ΕΥΣΕΒΙΟΣ

ΟΙ ΑΡΕΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

Ποιος είναι ο Αγιος Ιωάννης της Κλίμακος και πως η τιμή της μνήμης του συνδέεται με την περίοδο της Σαρακοστής του Πάσχα την οποία διανύουμε;

Ο Αγιος Ιωάννης είναι αυτός που βίωσε και έγραψε την Κλίμακα του Παραδείσου, που έζησε την ανάβαση του ανθρώπου από την κόλαση μέχρι τον Ουρανό, μέχρι τον Παράδεισο. Άνθρωπος που οδήγησε την ψυχή του από την κόλαση στον παράδεισο και μίλησε για όσα βιώνει ο άνθρωπος πολεμώντας με τον διάβολο που βρίσκεται πίσω από την αμαρτία.

Η Κλίμακα του Παραδείσου, σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος είναι οι αρετές: η ταπείνωση, η πίστη, η νηστεία, η πραότητα, η υπομονή, η αγαθότητα, η καλοσύνη, η ευσπλαχνία, η φιλαλήθεια, η αγάπη, η ομολογία και πολλές άλλες αρετές που περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη, το σημαντικότερο βιβλίο όλων των εποχών. Και επειδή η κάθε αρετή είναι ένας μικρός παράδεισος, αυτές οι αρετές ενδιαφέρουν όχι μόνον τους μοναχούς του Αγίου Όρους αλλά κάθε έναν που θέλει να βιώσει τις τις δυνατότητες της πνευματικής ζωής.
Έτσι οι αγιορείτες μοναχοί προτείνουν την μελέτη ωφέλιμων αναγνωσμάτων σε κάθε έναν που θέλει να ανέβει τα σκαλιά της κλίμακας του Παραδείσου. Κι όπως η εξέλιξη κάθε μοναχού εξαρτάται από την δική του προσπάθεια έτσι και η πνευματική πρόοδος κάθε ψυχής εξαρτάται απο την καλλιέργεια που προσπαθεί να επιτύχει η ίδια στο εσωτερικό της έδαφος. Αυτός είναι και ο λόγος που οι Ιερές Μονές του Αγίου Όρους προχωρούν στην έκδοση και διάθεση στο κοινό εξαιρετικών βιβλίων.
Οι υπεύθυνοι της Έκθεσης προϊόντων Αγίου Όρους μας πληροφόρησαν για τις εκδόσεις των Ιερών Μονών του Αγίου Όρους οι οποίες διατίθενται από εκεί. «Η Ορθοδοξία είναι γνωστό ότι μας χαρίζει τα πιο αξιόλογα βιβλία, είτε πρωτότυπα, είτε σε μετάφραση από το αρχαίο κείμενο. Έτσι η Έκθεση προϊόντων Αγίου Όρους προσφέρει στο αναγνωστικό κοινό μια συλλογή μελετημάτων που μπορούν να σημαδέψουν την πνευματική πορεία του ανθρώπου.
Μέσα από ένα πλήθος διαφορετικών τίτλων ο καθένας βρίσκει αυτό που του ταιριάζει» αναφέρουν χαρακτηριστικά. 
Ο λόγος του Θεού, η Καινή Διαθήκη, βρίσκεται στην πρώτη θέση. Ένα από τα μοναδικά κομμάτια της διαρκούς Έκθεσης είναι αυτό που εκδίδεται από την Ιερά Μονή Βατοπεδίου. Χρυσόδετο και φυλαγμένο σε εξαιρετική θήκη είναι ακριβές αντίγραφο της Καινής Διαθήκης όπως υπάρχει στην Μονή. Ο αναγνώστης έχει την δυνατότητα να παρατηρεί και να θαυμάζει την λαμπρή τέχνη την οποία ανέπτυξαν οι βυζαντινοί, κινούμενοι εκ φιλοθέου και φιλοκάλου διαθέσως.
Η Οκτάτευχος της Ι.Μ. Βατοπεδίου είναι ένα εικονογραφημένο χειρόγραφο από τα πιο εντυπωσιακά. Περιλαμβάνει τα οκτώ πρώτα ιστορικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης και οι 952 σελίδες του είναι εικονογραφημένες με 160 πολύχρωμες αφηγηματικές μικρογραφίες. 
Η Ιερά Μονή Ξενοφώντος εκδίδει την Νηπτική Θεωρία. Κεντρικό θέμα αυτού του κεχαριτωμένου βιβλίου είναι η νοερά και καρδιακή προσευχή ενώ ο συγγραφέας μαζί με την μετάδοση της προσωπικής του πείρας αποκαλύπτει το κάλλος και την λάμψη των φανερώσεων του Χριστού και της Παναγίας.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

Άγιος Ιωάννης συγγραφέας της Κλίμακος

Εορτάζει στις 30 Μαρτίου εκάστου έτους.

Επί κλίμαξι κλίμακας πυκνώς, Πατερ,

Τας σας αρετάς θείς, έφθασας πόλου μέχρι.

Χαίρεν Ιωάννης τριακοστή εξαναλύων.

Βιογραφία

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας πιθανότατα το 523 μ.Χ. στη Συρία. Ήταν γιος πλούσιας και ευσεβούς οικογένειας. Σε νεαρή ηλικία, παρακολούθησε ανώτερο κύκλο μορφώσεως, ώστε να διακρίνεται ανάμεσα στους συνομήλικούς του. Εκείνος όμως, ενδιαφερόταν περισσότερο για την προσευχή, τις θεολογικές μελέτες, την συγγραφική εργασία και την άσκηση. Πήγε στο Όρος Σινά, κοντά στον φημισμένο αναχωρητή Μαρτύριο, ο οποίος καθοδήγησε πνευματικά τον νεαρό Ιωάννη. Μετά από τέσσερα χρόνια άσκησης, εκάρη μοναχός ενώ η φήμη των αρετών και της σοφίας του είχε ευρύτερα διαδοθεί. Γι’ αυτό πολλοί μοναχοί και λαϊκοί, αλλά και αξιωματούχοι έρχονταν στη Μονή για να ζητήσουν τη συμβουλή του. Είχε και το χάρισμα της θαυματουργίας. Λόγω της διαβίωσής του στην Ιερά Μονή Σινά ονομάζεται και Σιναΐτης. Μετά το θάνατο του ηγούμενου της Μονής και κατόπιν απαιτήσεως των αδελφών δέχθηκε να γίνει Ηγούμενος της ιεράς Μονής Σινά για μερικά χρόνια. Η νοσταλγία, όμως, της ερημικής ζωής, έκανε τον Ιωάννη να αποσυρθεί πάλι στην έρημο και να αφοσιωθεί πάλι στις μελέτες του. Εκοιμήθη εν ειρήνη περί το 606 μ.Χ. και άφησε δύο σπουδαιότατα συγγράμματα, την «Κλίμακα» και τον «Λόγον προς τον Ποιμένα».

Η «Κλίμακα» περιλαμβάνει τριάντα λόγους περί αρετής, όπου ο καθένας λόγος περιλαμβάνει και μια αρετή, ξεκινώντας από τις πιο πρακτικές και ανεβαίνοντας σαν σκαλοπάτια κατέληξε στις θεωρητικά υψηλές. Στη πνευματική ζωή έχουμε βαθμίδες χαμηλές και υψηλές, καταστάσεις κατώτερες και ανώτερες. Γι’ αυτό και το σύγγραμμα ονομάζεται Κλίμακα των αρετών. Στο έργο του αυτό ο συγγραφέας παρουσιάζει συστηματικά τις ιδέες του για την κοινοβιακή κυρίως, αλλά και για την ερημική ζωή, ταξινομώντας αυτές κατά τρόπο που δείχνει πορεία προς την ηθική τελείωση. Είναι γραμμένο σε κομψή ελληνική γλώσσα, καλοδουλεμένη με χάρη και μελωδικότητα. Έχει διαύγεια, γλαφυρότητα, παραστατικότητα και παρουσιάζει πλούτο εκφράσεως, καλαισθησία και ευγένεια. Στη διακόσμηση του λόγου με εικόνες και παρομοιώσεις ο ιερός συγγραφέας είναι απαράμιλλος. Πάσης φύσεως σχήματα λόγου αναδύονται καθώς και ωραίες και επιτυχημένες προσωποποιήσεις. Από την αρχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής το σύγγραμμά του διαβάζεται σε όλα τα ορθόδοξα μοναστήρια. Επειδή είναι παγκόσμιο κειμήλιο αναλύσεως όλων των παθών και των αρετών, η Εκκλησία τιμά ιδιαίτερα σε αυτή τη πνευματική περίοδο τον συγγραφέα άγιο Ιωάννη της Κλίμακας και το προτείνει για ανάγνωσμα. Η μνήμη του εορτάζεται στις 30 Μαρτίου και την Δ  Κυριακή των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Μερικοί λόγοι του, από την Κλίμακα:

1) Η ταπεινοφροσύνη είναι ουράνιος ανεμοστρόβιλος που μπορεί να ανεβάσει την ψυχή από την άβυσσο της αμαρτίας στα ύψη του ουρανού.

2) Μητέρα της πηγής είναι η άβυσσος των υδάτων πηγή δε της διακρίσεως η ταπείνωσις

 Απολυτίκιον

Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείον κλίμακα, υποστηρίξας, την των λόγων σου, μέθοδον πάσι, Μοναστών υφηγητής αναδέδειξαι, εκ πρακτικής Ιωάννη καθάρσεως, προς θεωρίας ανάγων την έλαμψιν. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΣΟΥ ΦΤΑΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ;

Η δική μου η γενιά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, διερωτηθήκαμε γιατί, μέσα στις όλες άλλες χριστιανικές ομολογίες, οι Ορθόδοξοι δεν έχουμε μια τέτοια παρουσία μιάς μαρτυρίας της δικής μας πίστεως σε άλλους λαούς.

Κι έτσι ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια με σύνθημα τη λέξη που είπατε προηγουμένως, «Πορευθέντες», που είναι η τελευταία εντολή του Χριστού προς τους μαθητάς του, η εντολή του Αναστάντος Κυρίου προς τους μαθητάς του.

Καί σ’ αυτήν την δραστηριότητα μερικοί από μας είχαμε πεί: δεν φτάνει να μιλούμε για το τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι, πρέπει να πάμε κι εμείς προσωπικά εκεί. ’58, ’59, ’60. Το ’60 αποφασίζω και γίνομαι κληρικός. ’61, ’62, ’63. Έρχεται ακριβώς το ερώτημα: ωραία, εμείς μιλάμε πάρα πολύ γι’ αυτό το θέμα της εντολής. Καί ποιός θα πάει; Ήξερα πάρα πολύ καλά ότι όταν κανείς είναι στρατιώτης, δεν λέει στους άλλους να πάνε, ότι πρέπει ο ίδιος να πάει.

Κι έτσι αποφασίζω ότι πρέπει να προχωρήσω. Υπήρχε ένα μεγάλο δίλημμα: αν θα μπορούσα να αφήσω όλο αυτό τον χώρο τον οποίο τόσο πολύ τον αγαπούσα και με αγαπούσαν εδώ. Καί θυμάμαι ήταν μία περίδος σιωπής, για ένα μήνα Χριστούγεννα κάτω στην Πάτμο. Θυμάμαι ήταν μια χειμωνιάτικη σιωπηλή μέρα μπροστά σ’ εκείνο το πέλαγος, το υπέροχο, και σκεφτόμουν ακριβώς: πρέπει η δεν πρέπει να προχωρήσεις; Απλώς αισθάνθηκα ως απάντηση μία ερώτηση που έγινε μέσα μου: σού φτάνει ο Θεός;

Εάν σού φτάνει πήγαινε, εάν δεν σού φτάνει, μείνε εδώ που κάθεσαι! Καί η δεύτερη ερώτηση η οποία λίγο φώτισε την πρώτη, κριτικά: Αν όμως δεν σού φτάνει ο Θεός, τελικά ποιός είναι ο Θεός τον οποίο εσύ πιστεύεις;».

"ΑΛΗΘΕΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ;'Η ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ;"

Τοῦ ἀρχιμ. Ἰακώβου Κανάκη για το Poimi.gr

 Εἶναι γεγονός ὅτι πολλοί ἄνθρωποι ρωτοῦν γιά τήν ὕπαρξη ἤ ὄχι τοῦ διαβόλου καί ἐνῶ γιά τήν Ἐκκλησία αὐτό εἶναι δεδομένο ἀκόμα καί μερικοί μοντέρνοι θεολόγοι, λένε ὅτι οἱ δαίμονες εἶναι «σκοτεινές ἰδεοληψίες ἀνθρώπων ἀπαιδεύτων ἤ καθαρές ἀνοησίες».[1]

Αὐτό πού ὑποστηρίζουν προσφέρει φυσικά μεγάλη χαρά στόν διάβολο διότι ἐφαρμόζεται ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Ὅταν δέν παραδέχεσαι τόν διάβολο, δέν μπορεῖς νά προφυλαχθεῖς ἀπό τίς μεθοδεῖες καί τά τεχνάσματά του» (Ἐφεσ. 6, 11).

Ὅμως, ἡ φλόγα τῆς φωτιᾶς ἔστω καί ἄν κάποιος τήν ἀποκρύψει δέν χάνεται καί ὑφίσταται ὡς μέγιστος κίνδυνος καί ἀπειλή.

Ὁ διάβολος ἀνυποψίαστος καί ἀπαρατήρητος, χωρίς καμία προφύλαξη ἀπό τά θύματά του, τά παρασύρει εὐκολότερα, μακριά ἀπό τόν Θεό, ἐμπλέκοντάς τα στίς παγίδες καί στά δίχτυα τῆς πανουργίας του.

Ἀλλά ἐνῶ ἐκεῖνος ὑπάρχει καί κάνει τό ἔργο του δέν μπορεῖ νά ἐνεργεῖ καί νά βλάπτει κανέναν ἄν ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος δέν τοῦ δώσει τό δικαίωμα αὐτό.

Τό Εὐαγγέλιο ἀναφέρει ὅτι μέχρι καί οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς μας εἶναι ἀριθμημένες (Μτθ.10, 30), καί σέ αὐτές ἀκόμα δέν ἔχει ἐξουσία ὁ διάβολος ἐάν ἐμεῖς δέν τοῦ δώσουμε τό δικαίωμα νά τό κάνει.

Ἄρα δέν εἶναι σωστό νά λέμε, ὅπως συμβαίνει, ὁ διάβολος μέ παρέσυρε, αὐτός εἶναι ἡ αἰτία.

Θυμᾶμαι ἕνα σχετικό περιστατικό ἀπό τό γεροντικό. Εἶχε πάει ἕνας ἄνθρωπος νά ἐξομολογηθεῖ καί στήν συζήτηση μέ τόν πνευματικό ἀπαντοῦσε: « Δέν εἶναι δική μου ἡ ἁμαρτία Παππούλη, ὁ διάβολος μέ ἔβαλε».

Σέ κάθε θέμα γιά τό ὁποῖο μιλοῦσε ἔλεγε τό ἴδιο : « ὁ διάβολος μέ ἔβαλε».

Ὅταν κάποια στιγμή ἀνέφερε ἕνα μεγάλο ἁμάρτημα εἶπε πάλι τήν ἴδια δικαιολογία ὅποτε ἀκούσθηκε μιά φωνή πού εἶπε: «Ψέματα λέει, ὅτι τοῦ τό εἶπα ἐγώ, αὐτό πού ἔκανε οὔτε ἐγώ δέν τό εἶχα σκεφθεῖ!».

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ὅτι ὁ διάβολος ὑπάρχει καί ἔρχεται στήν ζωή μας ὅταν ἐμεῖς μέσα ἀπό τά πάθη μας τόν καλοῦμε.

Καί τό ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι: Πῶς δέν θά ἀνοίγω ποτέ τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μου σέ αὐτόν;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι εὔκολη. Ἕναν ἄνθρωπο πού ἐκκλησιάζεται, ἔχει πνευματικό πατέρα, κοινωνεῖ, ὁ διάβολος ὄχι μόνο δέν ἔχει δύναμη νά τοῦ κάνει κακό ἀλλά ἀντίθετα τόν φοβᾶται.

Φέρνει καί σέ αὐτόν κάποιες δυσκολίες ἀλλά τόν φοβᾶται.

Ἐννοεῖται ὅτι ἐκτός τῶν παραπάνω ὁ πιστός ἀγωνίζεται νά μήν ἔχει ἡ καρδιά του πάθη γιατί τά πάθη καί ἰδιαίτερα ὁ ἐγωϊσμός εἶναι ὁ καρκίνος τῆς ψυχῆς.

Ὁ διάβολος εἶναι σκοτάδι, ὁ Θεός εἶναι τό φῶς ἄρα ἄν εἴμαστε στό φῶς δέν θά ὑπάρχει τό σκοτάδι! Καλόν ἀγώνα μέσα στό φῶς!

Η ΒΙΑ ΤΩΝ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ

H βία και η αντιπαλότητα έχουν ενσωματωθεί πλέον στην καθημερινότητά μας... Είναι δε λυπηρή διαπίστωση ότι όσο αυξάνεται το μέγεθος της φρικαλεότητας γύρω μας τόσο αμβλύνεται η ευαισθησία όλων μας στις βαναυσότητες. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτή η βία είναι φανταστική; Πώς επεξεργάζεται ο παιδικός εγκέφαλος τις βίαιες σκηνές που βλέπει στην τηλεόραση μέσα από τα «αθώα» κινούμενα σχέδια; Από την αρχή της παγκόσμιας λογοτεχνίας η βία -ως αρχέγονο χαρακτηριστικό- ήταν πάντα ζωτικής σημασίας στοιχείο στους ήρωες των παραμυθιών. Σκεφτήκατε πώς θα ήταν το παραμύθι η «Ωραία Κοιμωμένη» χωρίς τις δαιμονικές απειλές της ζηλόφθονης μάγισσας ή η «Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι» χωρίς τη -σχεδόν- μοιραία δόση δηλητηρίου που φέρνει για πρώτη, ίσως, φορά τα παιδιά αντιμέτωπα με την έννοια της ξαφνικής απώλειας κάποιου αγαπημένου προσώπου; Η βία, όμως, έτσι όπως ανεξέλεγκτα έχει εισβάλει στους τηλεοπτικούς δέκτες μέσα από πολλά παιδικά προγράμματα, αντανακλά και διαμορφώνει τις στάσεις της κοινωνίας, αλλά κυρίως επηρεάζει και ενεργοποιεί σοβαρούς υποσυνείδητους μηχανισμούς στα παιδιά που πρέπει να γνωρίζουμε.

Πηγή : Τρομακτικό

Οι στατιστικές μιλάνε από μόνες τους:

- Σύμφωνα με την Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρεία, κάθε χρόνο γίνονται πάνω από 150.000 συλλήψεις ατόμων για εγκληματικές ενέργειες.

- Με ανάθεση της ίδιας εταιρείας, περισσότερες από 3.500 έρευνες έχουν εξετάσει τη συσχέτιση της βίαιης συμπεριφοράς και της βίας στα ΜΜΕ.

- Οι περισσότερες -πλην 18- έχουν δείξει θετική συσχέτιση.

- Τα παιδιά από 2 ως 18 ετών παρακολουθούν τηλεόραση κατά μέσο όρο 3 ώρες την ημέρα.

Τρίχρονη έρευνα της National Television Violence Study της Αμερικής κατέδειξε ότι οι παιδικές εκπομπές είχαν τον υψηλότερο βαθμό βίας σε σχέση με ανάλογες σκηνές σε ταινίες περιπέτειας και δράσης για ενήλικο κοινό.

- Μερικά καρτούν είχαν κατά μέσο όρο 20 σκηνές βίας την ώρα.

Συνολικά, στην ηλικία των 18 ετών τα παιδιά θα έχουν εκτεθεί εικονικά σε 16.000 δολοφονίες και 200.000 βίαιες σκηνές στην τηλεόραση!


Οι επιπτώσεις από τη δύναμη που ασκούν οι εικόνες

Η βία στα παιδικά προγράμματα της τηλεόρασης μειώνει την αξία της ζωής
- Η καθημερινή έκθεση των παιδιών στη βία δημιουργεί προκλητική συμπεριφορά και ιδέες, αλλά κυρίως τα απευαισθητοποιεί στον πόνο και στον θάνατο.

- Σύμφωνα με τον καθηγητή Wayne Warburton του Πανεπιστημίου Macquarie, μετά από παρακολούθηση 20-30 λεπτών το άτομο εμφανίζει απάθεια, γίνεται πολύ λιγότερο ευαίσθητο με το βίαιο περιεχόμενο και αποκτά εμπάθεια και μοχθηρότητα με τον πόνο του άλλου. Οι σκηνές βίας, ακόμα και ο θάνατος, φαίνονται αστείες και εξωπραγματικές. Οταν το κογιότ -ήρωας των κινουμένων σχεδίων- πεθαίνει, οι άλλοι ήρωες αδιαφορούν και πολλές φορές γελούν.

- Το κωμικό στοιχείο στα καρτούν ευτελίζει τη βιαιότητα. Ετσι τα παιδιά-τηλεθεατές συνδέουν τις επιθετικές πράξεις με την ευχάριστη διάθεση και μαθαίνουν από νωρίς να μη σέβονται την ανθρώπινη ζωή. Και βέβαια, όλα γίνονται ακόμα πιο θελκτικά αφού δεν υπάρχουν καθόλου επιπτώσεις!

Τα μικρά παιδιά αδυνατούν να διαχωρίσουν το πραγματικό από το φανταστικό
- Στην τηλεόραση όλα μπορούν να συμβούν. Οι χαρακτήρες που ενσαρκώνονται στην ιστορία είναι φανταστικοί. Η ίδια η ιστορία είναι μη πραγματική. Αλλά τα μικρά παιδιά, ιδίως εκείνα κάτω των 3 ετών, μπερδεύουν τη φαντασία με την πραγματικότητα και αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι όταν ένας φανταστικός ήρωας επιτίθεται και εξουδετερώνει κάποιον αυτό δεν συμβαίνει στ’ αλήθεια και ότι δεν θα πρέπει να τον μιμηθούν.

Τα βίαια κινούμενα σχέδια δημιουργούν ήρωες μέσα από ανθρώπους που βιαιοπραγούν
- Ετσι τα παιδιά γοητεύονται από τους εγκληματίες, εξιδανικεύουν τις βιαιότητες που διαπράττουν και τους θεωρούν δυναμικά πρότυπα προς μίμηση στη ζωή τους. Και το χειρότερο; Εντείνουν την επιθετικότητά τους, καθώς τείνουν να επαναλαμβάνουν τις σκηνές που βλέπουν και στα οικεία τους περιβάλλοντα. Στο σπίτι και -κυρίως- στο σχολείο.

Η βία είναι θεμιτό μέσο επίλυσης προβλημάτων
- Τα μικρά παιδιά δεν μπορούν να οργανώσουν την ενόρμησή τους και θεωρούν ότι μέσα από τη βία μπορούν να εκπληρώσουν όλες τους τις επιθυμίες.

- Οταν οι αγαπημένοι τους ήρωες χρησιμοποιούν τη βία για να αποκτήσουν αυτό που θέλουν, το ίδιο θα κάνει και το παιδί. Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Iowa, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Εφαρμοσμένης Αναπτυξιακής Ψυχολογίας, τα παιδιά όχι μόνο αντιγράφουν τη λεκτική και σωματική βία, αλλά, επιπρόσθετα, αυτές οι αρνητικές επιδράσεις είναι εμφανείς και στα κορίτσια. Οπως είναι αναμενόμενο, τέτοιου είδους αντικοινωνικές συμπεριφορές αποδυναμώνουν την ένταξη αυτών των παιδιών σε παρέες και τα οδηγούν σε απομόνωση και βαθύ θυμό.

Στα κινούμενα σχέδια τα θύματα δεν τραυματίζονται
Το 47% των ηρώων στα κινούμενα σχέδια με βίαια θεματολογία πηδάνε από γκρεμούς, εκτοξεύονται από πυραύλους και σφυροκοπούνται στο κεφάλι χωρίς κανείς να πάθει τίποτα. Επομένως, τα παιδιά αρχίζουν να πιστεύουν ότι η βία δεν είναι κάτι κακό γιατί δεν προκαλεί πόνο στον άλλον. Με αυτό τον τρόπο οι πράξεις βίας και εγκλήματος δεν τιμωρούνται. Στο τέλος, βέβαια, υπερισχύει το καλό!...

Η αλόγιστη παρακολούθηση μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα συγκέντρωσης, προσοχής και υπερκινητικότητα.

Υπάρχουν μόνο βλαπτικές συνέπειες;
Από την άλλη μεριά, η ερευνητική κοινότητα σε θέματα τηλεόρασης και βίας δεν συμφωνεί απόλυτα με όλα αυτά τα συμπεράσματα. Ο καθηγητής Jonathan Freedman του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Τορόντο δεν πιστεύει ότι η βία στα ΜΜΕ συνδέεται με την επιθετική συμπεριφορά των παιδιών. Σε δημοσιευμένα άρθρα αναφέρει ενδεικτικά τα ιαπωνικά κινούμενα σχέδια, που παραδοσιακά είναι βιαιότερα από τα αμερικανικά, για να στηρίξει τις απόψεις του. Θεωρεί ότι οι Ιάπωνες είναι ευγενείς, ηπίων τόνων άνθρωποι, παρ’ όλη την έκθεση των ίδιων και των παιδιών τους σε συχνή και σκληρή βία μέσα από τα ΜΜΕ της χώρας τους.

Επιπρόσθετα, υπάρχουν και οφέλη, καθώς κάποια κινούμενα σχέδια οξύνουν τη φαντασία και τη δημιουργικότητα του παιδιού, το ψυχαγωγούν και του προκαλούν ευχάριστα συναισθήματα, στοιχεία αναγκαία για την ανάπτυξή του.


Γονείς, προσοχή!

- Η τηλεθέαση κινουμένων σχεδίων από παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας είναι ίσως η πρώτη και πλέον δημοφιλής δραστηριότητα στον ελεύθερο χρόνο τους. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι οι γονείς δεν θα πρέπει να απορρίπτουν ούτε την τηλεόραση, ούτε τα βιντεοπαιχνίδια, αλλά όλα με μέτρο και προσεκτική παρακολούθηση του περιεχομένου τους, για να μετριαστεί κατά το δυνατόν η έκθεση των παιδιών σε ακατάλληλες και βίαιες σκηνές.

- Οι γονείς θα πρέπει μετά να συζητούν με τα παιδιά τους τυχόν σκηνές που μπορεί να τα εντυπωσίασαν ή να τα φόβισαν, αφού πρώτα κλείσουν την τηλεόραση!

- Να στρέψουν την προσοχή τους σε άλλες δημιουργικές δραστηριότητες: στο παιχνίδι, στη ζωγραφική, στις κατασκευές, στα βιβλία, στον αθλητισμό, στις βόλτες, στα μουσεία, στις παιδικές σκηνές.

- Η τηλεόραση δεν είναι η εύκολη λύση. Δεν είναι baby-sitter! Μην επικροτείτε την παθητική τηλεθέαση βίαιων καρτούν και παιδικών εκπομπών, γιατί έμμεσα διδάσκετε στο παιδί ότι η βία πρέπει να επιβραβεύεται.

Η τηλεόραση έχει πρωταρχικό και καθοριστικό ρόλο στις ζωές των παιδιών μας: αυτόν της εκπαίδευσης και της ψυχαγωγίας. Πρωτίστως, όμως, αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνούν οι ιθύνοντες που επιλέγουν τα τηλεοπτικά προγράμματα.

ΟΠΩΣ ΤΟ ΓΑΛΑ ΜΙΑΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΧΥΝΕΤΑΙ...

-Γέροντα, πώς μπορεί να βάλει κανείς όλον τον κόσμο μέσα στην καρδιά του;

-Πώς μπορεί να αγκαλιάση όλον τον κόσμο, όταν τά χέρια του είναι μικρά;... Για να βάλη κανείς όλον τον κόσμο στην καρδιά του, πρέπει να πλατύνη την καρδιά του.

-Πώς θα γίνει αυτό, Γέροντα;

-Με την αγάπη. Αλλά κι αυτό δεν φθάνει. Χρειάζεται μητρική αγάπη. Η μάνα αγαπάει τα παιδιά της περισσότερο από τον εαυτό της. Αυτήν την αγάπη αν αποκτήση κανείς, αγαπάει όχι μόνον όσους τον αγαπούν αλλά και εκείνους που τον βλάπτουν, γιατί, όπως η μάνα όλα τα δικαιολογεί, έτσι και αυτός πάντα βρίσκει έλαφρυντικά για τους άλλους και ρίχνει το βάρος στον εαυτό του.

Ακόμη και να τον κλέψουν, νιώθει τύψεις, αν πιάσουν τον κλέφτη και τον βάλουν στην φυλακή. "Εξαιτίας μου φυλακίσθηκε, θα λέη. Αν έβρισκα τρόπο να του δώσω τα χρήματα που του χρειάζονταν, δεν θα έκλεβε καί δεν θα ήταν τώρα στην φυλακή".

Η μητρική αγάπη όλα τα καλύπτει, όλα τα σβήνει. Αν ένα παιδί κάνη μια ζημιά ή φερθή άσχημα, η μάνα του αμέσως το συγχωρεί, γιατί είναι παιδί της. Έτσι, και όταν αγαπάς τον πλησίον σου με αγάπη μητρική, δικαιολογείς τις αδυναμίες του και δεν βλέπεις τα σφάλματά του· κι αν τα δης, τα συγχωρείς. Τότε η καρδιά σου πλημμυρίζει από αγάπη, γιατί γίνεσαι μιμητής του Χριστού που μας ανέχεται όλους.

Εγώ τώρα ξέρετε πώς νιώθω; Νιώθω τέτοια μητρική αγάπη, τέτοια στοργή και τρυφερότητα, που δεν είχα πρώτα. Χωράει μέσα μου όλος ο κόσμος. Θέλω να αγκαλιάσω όλους τους άνθρώπους, για να τους βοηθήσω. Γιατί η αγάπη δεν μπορεί να μείνη κλεισμένη στην καρδιά. Όπως το γάλα μιας μητέρας που το παιδάκι της πέθανε, τρέχει και χύνεται, έτσι και η αγάπη θέλει να δοθή.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε΄, Πάθη και Αρετές, έκδοση Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2012, σσ. 214-216.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΜΙΑΣ ΜΙΚΡΗΣ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗΣ ΕΙΚΟΝΙΤΣΑΣ!

Χρόνια ολόκληρα προσευχόμουν για τον άντρα μου…

Τελευταία επειδή δεν έχει με τι άλλο να ασχοληθεί κάθεται με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση. Κοιμάται με τον ήχο της!

Σέβεται μέσα του τον Θεό αλλά εξωτερικά δεν προσπαθεί όσο πρέπει. Εγώ προσπαθούσα να τον βοηθήσω με τα λόγια μου να την παρατήσει και να ακούσει η να διαβάσει κάτι ωφέλιμο για την ψυχή του. Μάλιστα, ίσως τον πίεζα κιόλας διαβάζοντάς του πότε πότε φωναχτά κάποια κηρύγματα η κάποια αποσπάσματα από θρησκευτικά βιβλία. Εκείνος έδειχνε βέβαια ότι δεν ακούει. Πιστός στον ήχο της αγαπημένης του τηλεόρασης!

Όσο για προσευχή… Δεν το συζητάμε. Καμία προθυμία…

Μιά μέρα κρατούσα μια παράκληση του Χριστού και του έλεγα πάλι αν θέλει να την διαβάσει. Τίποτα εκείνος…

Όμως, τυχαία, άνοιξε το βιβλίο και είδε στην τελευταία σελίδα της παράκλησης την ασπρόμαυρη αυτή εικονίτσα με μια οικογένεια να προσεύχονται όλοι γονατιστοί στον Χριστό!

Πόσο τον άγγισε τότε!

Χάζεψε ώρα να την κοιτάει! Λες και κάποιος του έλεγε κάτι στην ψυχή του.

Μετά από λίγο με φωνάζει.
- Γυναίκα, μου λέει, έλα πάμε.
- Πού πάμε; του απαντώ.
- Έλα σου λέω. Πάμε να προσευχηθούμε…
Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Θαύμα έγινε! είπα από μέσα μου. Μα είναι δυνατόν;

Τότε τον βλέπω, αυτόν που όλη μέρα δεν σηκωνόταν από την τηλεόραση, να γονατίζει και να προσεύχεται μπροστά στο εικονοστάσι.
- Γονάτισε κι εσύ, μου λέει. Έλα να κάνουμε την παράκληση!

Από τότε του έγινε συνήθεια.

Δοξάζω τον Θεό που μια ασπρόμαυρη ασήμαντη εικονίτσα έγινε αφορμή ο σύζυγός μου να αλλάξει και να γίνει το θαύμα που περίμενα στη ψυχή του.
Δεν ήταν καν έγχρωμη η βυζαντινή η αγιογραφία… Ένα απλό τυπωμένο γραμμικό σχέδιο ήταν μόνο στην τελευταία σελίδα μιάς παράκλησης!
Ότι δεν κατάφερα εγώ με τα λόγια μου τόσα χρόνια γάμου, το κατάφερε μια μικροσκοπική ασπρόμαυρη εικονίτσα που μίλησε στην ψυχή του!

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΧΤΙΣΤΗΚΕ Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ;

Η Αγία Σοφία άντεξε 64 σεισμούς μέχρι 7,4 Ρίχτερ!

Για περισσότερο από μια χιλιετία, ως και την άλωση της από τους Τούρκους το 1453, η Κωνσταντινούπολη ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα του Χριστιανισμού. Στην καρδιά της Πόλης δέσποζε η Αγία Σοφία αφιερωμένη στην «της του Θεού Σοφίας».

Ο πρώτος ναός της Αγίας Σοφίας θεμελιώθηκε από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο το 330 μ.Χ. όταν ονόμασε τη μετέπειτα Κωνσταντινούπολη πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η ανέγερση του ναού ολοκληρώθηκε από τον γιο του Κωνστάντιο και τα εγκαίνια έγιναν στις 15 Φεβρουαρίου του 360.

Σε σύγκριση με τα οικοδομήματα που προηγήθηκαν η Βασιλική (αρχιτεκτονική εκκλησιαστικού κτιρίου) του Ιουστινιανού ήταν ένα θαύμα της αρχιτεκτονικής και ένα μνημείο της σπουδαίας αυτοκρατορίας του. Κανένας δεν αμφισβητεί ότι η Αγιά Σοφιά είναι πράγματι ένα αριστούργημα.

Ποιο είναι το μυστικό για τον τρόπο που χτίστηκε η Αγία Σοφία, αυτό το αρχιτεκτονικό αριστούργημα, που στέκει αγέρωχο στο πέρασμα των αιώνων;

Η πολυετής επιστημονική έρευνα, έδειξε ότι το υλικό υποδομής που χρησιμοποιήθηκε στον τρούλο της Αγίας Σοφίας είναι κατά 97% παρόμοιο με εκείνο που χρησιμοποιήθηκε στα ιστορικά κτίρια της Ρόδου και περιέχει ένα συστατικό που αντέχει στη φωτιά και εξελίχθηκε στην Ανατολή.

Πέντε χρόνια, δέκα μήνες και τέσσερις ημέρες χρειάστηκαν για το χτίσιμο της Αγίας Σοφίας. Εργάστηκαν δέκα χιλιάδες εργάτες και τεχνίτες, ενώ ο ίδιος ο Ιουστινιανός επέβλεπε την πορεία των εργασιών. Το συνολικό
κόστος για το χτίσιμο έφτασε τα 360 εκατομμύρια χρυσές δραχμές, όπως αναφέρει το pyli-apokalypseis.

Ο σχεδιασμός του τρούλου της Αγίας Σοφίας από τοιχοποιία κι ο έξυπνος τρόπος στήριξής του σε τέσσερα τόξα αλλά και τον τρόπο που μοιράζονται τα φορτία και τις συνδέσεις, αποτελούν ένα θαύμα μηχανικής.

Τέσσερις τεράστιοι κτιστοί τετράγωνοι στύλοι που απέχουν μεταξύ τους ο ένας από τον άλλο 30 μ., στηρίζουν τα τέσσερα μεγάλα τόξα πάνω στα οποία εδράζεται ο τρούλος, με διάμετρο 31 μέτρων.

Ο τρούλος δίνει την εντύπωση ότι αιωρείται εξαιτίας των παραθύρων που βρίσκονται γύρω στη βάση του. Ο σύγχρονος ιστορικός Προκόπιος λέει: δίνει την εντύπωση ότι είναι ένα κομμάτι ουρανού που κρέμεται στη γη.

Λέγεται επίσης ότι ο ασβέστης ζυμώθηκε με λάδι αντί για νερό.

Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΗΣ 25ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Δοξολογία τελέστηκε στον πάνσεπτο ιερό ναό του Πρωτάτου με την συμμετοχή εκπροσώπων όλων των αρχών του Αγίου Όρους, προεξαρχούσης της ιεράς λαυριωτικής επιστασίας, αποτελούμενης υπό των γέροντος Παύλου Λαυριώτου ως πρωτεπιστάτου και των επιστατών: γέροντος Θεοκτίστου Δοχειαρίτου, Γρηγορίου Ξενοφωντινού και Γαβριήλ Εσφιγμενίτου, των ιερομονάχων.

Στην δοξολογία παρέστη και ο διοικητής Αγίου Όρους κ. Κασμίρογλου. Όπως κάθε χρόνο, έψαλαν οι μαθητές της Αθωνιάδος Εκκλησιαστικής Ακαδημίας και τον πανηγυρικό της ημέρας εξεφώνησε καθηγητής αυτής.

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ

O Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς είναι ένας από τους μεγαλύτερους Πατέρες και διδασκάλους της μυστικής και νηπτικής θεολογίας και της δογματικής αλήθειας της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Καταγόταν από αριστοκρατική και πλούσια γενιά. Οι γονείς του προέρχονταν από την Μ. Ασία. Με την προσπέλαση όμως των Τούρκων στα Βυζαντινά εδάφη, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να εγκατασταθούν στην Κωνσταντινούπολη. Ο Γρηγόριος γεννήθηκε το 1296 μ.Χ. και μεγάλωσε στην αυτοκρατορική αυλή. Πολύ νωρίς, σε ηλικία μόλις επτά ετών, έμεινε ορφανός από πατέρα, αλλά παρέμεινε κάτω από την προστασία και την προσωπική επίβλεψη του αυτοκράτορα.

Όταν τελείωσε τη βασική εκπαίδευση, ο αυτοκράτορας του έδωσε τη δυνατότητα να παρακολουθήσει στο Πανεπιστήμιο φιλοσοφικές σπουδές. Εδώ ο Γρηγόριος διακρίθηκε τόσο για τη μεγάλη διάνοιά του, όσο και για τη βαθιά επιμέλεια και επίδοσή του στο φιλοσοφικό και θεολογικό χώρο. Όμως, οι επιτυχίες και τα αξιώματα δέν τον μεθούσαν. Αλλού είχε αυτός το «όμμα της ψυχής» στραμμένο. Η φλογερή αγάπη του για τον Θεό του σκίαζε τη λάμψη της κοσμικής δόξας. Έτσι σε ηλικία είκοσι ετών αναχώρησε μαζί με τα τρία αδέρφια του και εγκαταστάθηκαν στη φημισμένη Μονή, που βρισκόταν στο όρος Παπίκιο, μεταξύ Μακεδονίας και Θράκης. Η φήμη όμως των Αγιορειτών μοναχών και όσα ο ίδιος είχε από παιδί ακόμα ακούσει, από τους μοναχούς που επισκέπτονταν κατά καιρούς την Κωνσταντινούπολη, τον έφεραν γρήγορα στο ποθητό Αθωνίτικο περιβάλλον.
Στη Θεσσαλονίκη το 1326 μ.Χ., σέ ηλικία τριάντα ετών, χειροτονήθηκε ιερέας και θεμελίωσε νέο ησυχαστήριο στην περιοχή της Βέροιας. Εκεί, παρόλο που ήταν προϊστάμενος, ζούσε τελείως απομονωμένος, με μεγάλη άσκηση, προσευχή και σιωπή και έβγαινε από το κελλί του μόνο το Σάββατο και την Κυριακή, για να λειτουργήσει και να δει τους αδερφούς.
Μόλις πέντε χρόνια μπόρεσε να απολαύσει την αγαπημένη του έρημο και ησυχία. Σέρβοι επιδρομείς έφτασαν στην περιοχή και η συνοδεία του Αγίου Γρηγορίου αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το ερημητήριό της και να ξαναγυρίσει στον Άθωνα. Τώρα τον περίμεναν νέοι και ιδιόμορφοι αγώνες.
Κάποιος Έλληνας από την Καλαβρία της Ιταλίας, έφτασε το 1330 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη και επιδόθηκε στη διδασκαλία της φιλοσοφίας και της Λογικής. Ήταν ο γνωστός Βαρλαάμ, στον οποίο μάλιστα ο Ιωάννης ο Καντακουζηνός, που είχε το αξίωμα του «μεγάλου Δομέστικου» (πρωθυπουργού), εμπιστεύτηκε μια έδρα του αυτοκρατορικού Πανεπιστημίου και αυτό συνετέλεσε στο να γίνει ο Βαρλαάμ περισσότερο γνωστός στον κύκλο των γραμμάτων. Ο σκοπός και το έργο του Βαρλαάμ, όπως αργότερα αποδείχτηκε, δεν ήταν τυχαία. Όταν το 1333-34 ο Πάπας έστειλε δύο Δομηνικανούς θεολόγους για να προετοιμάσουν το διάλογο για την ένωση των Εκκλησιών, ο Βαρλαάμ ανέλαβε να εκπροσωπήσει την ορθόδοξη Εκκλησία. Και ναι μεν διακήρυττε πάντοτε την ορθοδοξία του, αλλά δεν αντέδρασε καθόλου στη θέση των Ρωμαιοκαθολικών περί της «εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού». Βασιζόμενος στα κείμενα του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, παρερμήνευσε τον αποφατισμό της ορθόδοξης θεολογίας με την σκέψη ότι, εφόσον ο Θεός είναι το «επέκεινα», δεν μπορεί ο άνθρωπος να οδηγηθεί στη θεοπτία. Σ᾽ αυτό το σημείο άρχισε η αντιδικία του με τους ορθόδοξους μοναχούς, των οποίων ο Βαρλαάμ περιγέλασε τη νηπτική τακτική και τη μέθοδο της καθάρσεως του νου διά της νοεράς προσευχής, ονομάζοντάς τους «ομφαλοσκόπους».
Ο Άγιος Γρηγόριος δεν μπορούσε να σιωπήσει. Από το ερημητήριο του Αγίου Σάββα και αργότερα από τη Θεσσαλονίκη συνέταξε τις περίφημες Τριάδες, για την υπεράσπιση του ησυχασμού. Τα κείμενα αυτά κατοχυρώνουν, για πρώτη φορά θα λέγαμε, τη θεολογία του ησυχασμού. Η ευκαιρία που δόθηκε με την αιρετική θέση και πρόκληση του Βαρλαάμ, έδωσε τη δυνατότητα στην ορθόδοξη θεολογία να προσδιορίσει την έννοια και το νόημα του ησυχασμού και ακόμα τη σχέση του με τα βασικά δόγματα, για την πτώση του ανθρώπου, τη Σάρκωση του Θεού Λόγου και την απολυτρωτική χάρη των Μυστηρίων.
Ο Γρηγόριος στη συνέχεια ξεκαθαρίζει το θέμα της θεωρίας του Ακτίστου Φωτός. Ο Θεός, λέει, δέν είναι δυνατόν να κατανοηθεί από τον άνθρωπο, ως προς την ουσία Του. Μπορεί όμως να αποκαλυφθεί και ο άνθρωπος να κοινωνήσει μαζί Του, «διά των θείων ενεργειών». Με τη θέση αυτή, η οποία περιγράφηκε και εκφράστηκε δογματικά πρώτα από τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, έκλεισε το πολυσύνθετο θέμα της θέας του Ακτίστου Φωτός και της γνώσεως του Θεού.
Το 1341 μ.Χ. η Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη καταδίκασε τον Βαρλαάμ και έτσι τελείωσε η πρώτη φάση της ησυχαστικής έριδας, η οποία είχε τρία βασικά αντικείμενα: α) Την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, β) Τη γνώση του Θεού και γ) Τη θέα του Ακτίστου Φωτός.
Η επόμενη φάση των «ησυχαστικών ερίδων» αρχίζει το 1341 μ.Χ. και τελειώνει το 1347 μ.χ. Αντιμέτωπο αυτή τη φορά είχε τον Ακίνδυνο. Ο Ακίνδυνος ήταν μοναχός Βουλγαρικής καταγωγής και παλιός μαθητής του Αγίου Γρηγορίου στόν Άθωνα. Αρχικά ο Ακίνδυνος στάθηκε από πλευράς θεολογικής μεταξύ των απόψεων του Βαρλαάμ και του Παλαμά. Αργότερα κράτησε δική του θέση συντηρητική και εξωτερικά παραδοσιακή. Η βάση της όμως ήταν μια απόλυτα αιρετική παρέκκληση από το ορθόδοξο δόγμα και την εκκλησιαστική παράδοση.
Δυστυχώς οι απόψεις του Ακινδύνου υπερίσχυσαν και ο Παλαμας απομακρύνθηκε και εξορίστηκε σε κάποια Μονή του Βοσπόρου. Από εκεί τον μετέφερναν από Μονή σε Μονή και τέλος τον έκλεισαν στις φυλακές των ανακτόρων. Παράλληλα το 1346 η Σύνοδος τον απέκοψε από την Εκκλησιαστική κοινωνία, ως αιρετικό.
Από τις φυλακές ο Άγιος Γρηγόριος έγραψε πολλές επιστολές και τους αντιρρητικούς λόγους κατά του Ακινδύνου. Το 1346 μ.Χ., ύστερα από επέμβαση της βασιλομήτορας Άννας, ελευθερώθηκε. Εδώ έκλεισε και η δεύτερη φάση των ησυχαστικών ερίδων, που τόσο ταλαιπώρησαν την Εκκλησία, αλλά και που έδωσαν την ευκαιρία να εκφραστεί για μιά ακόμη φορά η ορθή πίστη της Εκκλησίας.
Τον ίδιο χρόνο ο Άγιος Γρηγόριος εκλέχθηκε επίσκοπος Θεσσαλονίκης, αλλά εξαιτίας πολιτικών αναταραχών δεν μπόρεσε να εγκατασταθεί στην έδρα του, και παρέμεινε για ένα διάστημα μεταξύ Αγίου Όρους και Κωνσταντινουπόλεως. Όταν όμως ο Ιωάννης Καντακουζηνός κατέλαβε τη Θεσσαλονίκη, εγκαταστάθηκε και ο Άγιος Γρηγόριος κοντά στό ποίμνιό του. Στη Θεσσαλονίκη ο Παλαμάς αντιμετώπισε ένα νέο ρεύμα δοξασιών, με επικεφαλής κάποιον Γρηγορά, μαθητή του Ακινδύνου. Δύο όμως αλλεπάλληλες Σύνοδοι το 1351-52, καταδίκασαν το Γρηγορά, πριν ακόμα να του δοθεί η ευκαιρία να διαταράξει εκ νέου με τις δοξασίες του την ειρήνη της Εκκλησίας.
Στην προσπάθειά του να μεσολαβήσει μεταξύ δύο πολιτικών αντιπάλων και να ειρηνεύσει την πολιτική κατάσταση για το καλό και της Πολιτείας και της Εκκλησίας, έπεσε στα χέρια των Τούρκων, έξω από την νήσο Τένεδο. Τα χρόνια που ακολούθησαν του πρόσθεσαν πολλούς κόπους και ταλαιπωρίες, αλλά προσπάθησε να εκμεταλλευτεί «τα δεσμά» του, προσεγγίζοντας τους Τούρκους και προετοιμάζοντας την Κατήχηση και την είσοδό τους στην Εκκλησία. Το 1355 ελευθερώθηκε και ξαναγύρισε στη Θεσσαλονίκη, όπου και πέθανε το 1359 μ. Χ.
Η Εκκλησία, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό του ένα γνήσιο τέκνο της και αυτόν που εξέφρασε θεωρητικά και δίδαξε πρακτικά ότι το δόγμα και η παράδοση δεν είναι στεγανά και η πίστη δεν είναι, από πλευράς θεολογικής τοποθετήσεως, μια απλή και άκαμπτη «επανάληψη των γνωστών», αλλά είναι ένας διαρκής χείμαρρος που ρέει ακατάπαυστα μέσα στην Εκκλησία και τη ζωογονεί, τον ανακήρυξε άγιο (1368 μ.Χ.) και έχει αφιερώσει στη μνήμη του τη Β' Κυριακή των Νηστειών.

Το έργο του
Το συγγραφικό έργο του Αγίου Γρηγορίου υπήρξε πολύ μεγάλο και σε όγκο και σε βάθος. Η θεολογία του δεν ξεκινάει από φιλοσοφικές έννοιες, αλλά από την προσωπική εμπειρία. Αυτό δεν υπονοεί καμιά απολυτοποίηση της γνώσεως, αντίθετα τονίζει ότι η θεολογία και η πίστη δεν έχουν βάση τη γνώση που πηγάζει από την αίσθηση, αλλά βασίζονται στη γνώση που ξεκινάει και τρέφεται με τη διόραση. Μ᾽ άλλα λόγια η μελέτη των όντων μόνο δέν οδηγεί στη θεογνωσία, αλλά η θεγνωσία γεννιέται στην ψυχή από τον Ίδιο τον Θεό, που «αυτοαποκαλύπτεται», κοινωνεί με τον άνθρωπο και του διδάσκει την «άνωθεν σοφία».
Στα συγγράμματα του Αγίου Γρηγορίου διδάσκεται καθαρά και επίμονα η διάκριση μεταξύ της ουσίας και των ενεργειών του Θεού. Η ουσία του Θεού είναι «αυθύπαρκτος, αυτοπάτωρ και ακατάληπτος», ενώ οι ενέργειες είναι «ενυπόστατα στοιχεία» που κοινωνούν με τον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος είναι συγκεφαλαίωση της κτίσεως, που υποδουλώθηκε όμως σ᾽ αυτή μετά την πτώση του. Με το βάπτισμα «εκβάλλεται» ο Σατανάς από την ψυχή και την πολεμάει πλέον «εκ των έξω». Γι᾽ αυτό, ως βασικές προϋποθέσεις για την ανακαίνιση του ανθρώπου, θεωρεί το βάπτισμα και τη Θ. Ευχαριστία. Η Θ. Ευχαριστία μαζί με τη βίωση της μετανοίας και της ασκήσεως οδηγούν στη «μέθεξι» του Θεού και κάνουν τον άνθρωπο «εν τω Χριστώ άναρχον και ατελεύτητον». Αυτό δεν είναι φιλοσοφική θεώρηση, αλλά πραγματικότητα, την οποία βίωσαν, κατά κάποιο τρόπο, απόλυτα η Υπεραγία Θεοτόκος και ο Τίμιος Πρόδρομος, οι οποίοι αποτελούν πλέον και τα αρχέτυπα όσων επιθυμούν να αγιαστούν και να ζήσουν αιώνια.
Ο συγγραφικός πλούτος, που κληροδότησε στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο Άγιος Γρηγόριος, είναι ανεκτίμητος. Δίκαια ο υμνογράφος του τον αποκαλεί «λύρα του Πνεύματος». Έζησε με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, τράφηκε από το Άκτιστο Φως και άφησε την εμπειρία του στην Εκκλησία, ως οδηγητική στήλη στη «ζοφερά νύχτα του παρόντος αιώνος».

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ: Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ

Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος δὲν κατανοεῖ τὴν σχέση τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν ἀσθένεια. Χάνει ὁλοένα καὶ περισσότερο τὴν αἴσθηση τῆς ἁμαρτίας καὶ δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει, γιατὶ ὁρισμένες πράξεις ποὺ μπορεῖ νὰ τὸν ἐξυπηρετοῦν κοινωνικὰ ἤ καὶ ἀτομικὰ καὶ συμβαδίζουν μὲ τὶς ἐπιθυμίες του νὰ θεωροῦνται ἁμαρτίες. Εὐχαρίστως παραθεωρεῖ κάθε φραγμό, θρησκευτικό ἤ ἠθικό ἀδιαφορώντας ἀκόμη καί γιά τίς ὑποσυνείδητες ἐνοχλήσεις πού συνοδεύουν συνήθως αὐτές τίς ὑπερβάσεις. Κλείνουμε τά μάτια μας μπροστά στή δυσάρεστη καί ἐνοχλητική πραγματικότητα τῆς ἁμαρτίας καί προτιμοῦμε νά τήν ἀναλύουμε δίνοντάς της ἄλλα ὀνόματα ἤ ἐνδύματα. Ἡ Αγία Γραφή μᾶς παρουσιάζει μιά πολύ βαθειά σύλληψη τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία δὲν εἶναι μιὰ ἁπλὴ παράβαση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ μιὰ ἀποτυχία νὰ βροῦμε τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας μας. Ἐὰν ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος καὶ πάσχει ὡς ἄνθρωπος μέσα στὸν κόσμο γιὰ νὰ ἀναστηθεῖ ὡς Θεός, αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ χάλασμα τῆς ἀνθρωπότητας ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἔχει πολὺ μεγαλύτερη ἔκταση καὶ πολὺ πιὸ τραγικὲς συνέπειες ἀπ’ ὅ,τι φανταζόμαστε.
Σέ τοῦτο ἀκριβῶς συνίσταται καί τό ἐλπιδοφόρο μήνυμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, στό ὅτι ἀπό τήν ἀγχώδη «ἀσθένεια πρός θάνατο», ἀπό τήν ἀγωνία τοῦ μηδενός, ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου σώζει τόν ἄνθρωπο ὁ Θεός μέ τόν Σταυρό καί τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Καί αὐτά ὄχι μέ τήν ψυχολογική ἔννοια τῆς ἐσωτερικῆς γαλήνης καί ὀμαλότητας, ἀλλά μέ τήν οὐσιαστική ἔννοια τῆς πραγματικῆς ἀλλαγῆς καί μεταμορφώσεως τῆς ἐχθρότητας σέ φιλία, τοῦ ἄγχους σέ εἰρήνη, τοῦ φόβου τοῦ μηδενός σέ βεβαιότητα ζωῆς καί ἐλπίδα ἀναστάσεως.

Λέγοντας ὁ Χριστὸς σήμερα στὸν παράλυτο νέο «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου», ἀπαλλάσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν πηγὴ τοῦ κακοῦ καὶ τὸν ἐλευθερώνει ἀπὸ τὶς συνέπειές του. Ἡ αἰσιοδοξία τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος συνίσταται στό ὅτι εἶναι στραμμένο ὄχι στό παρελθόν, ἀλλά στό μέλλον, ὄχι στό κακό πού κυριάρχησε μέσα στόν κόσμο μέχρι τώρα, ἀλλά στή σωτηρία πού προσφέρεται σάν καινούρια δυνατότητα.

από τη Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΤΡΩΝΑΣ ΕΚ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τη μνήμη της Αγίας Ματρώνας εκ Θεσσαλονίκης τιμά σήμερα, 27 Μαρτίου, η Εκκλησία μας.

Η Οσία Ματρώνα έζησε στη Θεσσαλονίκη και συγκαταλέγεται μεταξύ των Μαρτύρων των πρώτων αιώνων της Εκκλησίας μας, κατά την περίοδο των διωγμών. Υπήρξε ακόλουθος μιας πλούσιας και ευγενούς Ιουδαίας, με το όνομα Παντίλλα ή Παυτίλλα, η οποία ήταν σύζυγος του στρατοπεδάρχη της Θεσσαλονίκης.

Καθημερινά συνόδευε την κυρία της στη συναγωγή της πόλεως, όπου ωστόσο δεν πήγαινε η ίδια, διότι κρυφά κατέφευγε σε χριστιανικό ναό, για να προσευχηθεί.

Μοιραία, όμως, επειδή για πολύ καιρό η Ματρώνα ξεγελούσε την κυρία της, μια λάθος κίνηση στάθηκε αφορμή για να αποκαλυφθεί η ταυτότητά της. σε μία εορτή των Ιουδαίων, κατά την οποία συνήθιζαν να τρώνε πικρά χόρτα και άζυμα, η Ματρώνα άργησε να επιστρέψει από το ναό και όταν έφθασε στην συναγωγή γινόταν η τελετή των Επιτιμίων.

Ένας από τους δούλους της Παντίλλας κατήγγειλε ότι η Ματρώνα ήταν Χριστιανή και ότι εξαπατά την κυρία της, φροντίζοντας κάθε φορά που αυτή προσερχόταν στην συναγωγή, εκείνη να πηγαίνει στην Εκκλησία. Αυτό προκάλεσε την οργή της Παντίλλας, που δεν δίστασε, ξεσπώντας σε κραυγές, να την κατηγορήσει ότι είναι εχθρική προς αυτήν. Διέταξε αμέσως την σύλληψή της και, αφού την συνέλαβαν και την έδεσαν, άρχισαν να την μαστιγώνουν.

Η Ματρώνα, όμως, με παρρησία δήλωσε ότι είναι Χριστιανή και ότι, αν και η κυρία της εξουσίαζε το σώμα της και την ίδια της την ζωή, ωστόσο δεν μπορούσε να την μεταπείσει σε όσα πίστευε.

Η Παντίλλα, αφού την αλυσόδεσε, διέταξε να την φυλακίσουν και να σφραγίσουν την πόρτα του κελιού της. Έπειτα από τρεις ημέρες, νωρίς το πρωί, πήγε η ίδια να δει αν η Ματρώνα ζει. Έκπληκτη διαπίστωσε ότι είχε ελευθερωθεί από τα δεσμά της και στεκόταν φωτεινή ψάλλοντας, χωρίς να έχει το παραμικρό ίχνος τραύματος και βασανισμού.

Εξοργισμένη η Παντίλλα διέταξε να δέσουν πάλι την Ματρώνα και να την μαστιγώσουν ανηλεώς. Εκείνη, έκπληκτη για την ιδιαίτερη σκληρότητα της κυρίας της, την ρώτησε γιατί την βασάνιζε, ομολογώντας ωστόσο την πίστη της στον Χριστό. Καταπονημένη από τα βασανιστήρια και μην μπορώντας να σταθεί στα πόδια της, η Ματρώνα κλείσθηκε και πάλι στην φυλακή.

Έπειτα από τρεις ημέρες, όταν η Παντίλλα επισκέφθηκε το κελί της φυλακής της Αγίας, αντίκρισε το ίδιο θέαμα. Την Μάρτυρα απελευθερωμένη από τα δεσμά της, με το ίδιο φωτεινό πρόσωπο, παρά τα βασανιστήρια και την πείνα που υπέστη επί δεκατέσσερις ημέρες. Τότε η κυρία της, γεμάτη οργή, διέταξε να δέσουν την Ματρώνα σε δρύινα ξύλα και να την βασανίσουν.

Εξαντλημένη η Αγία από τις μαστιγώσει και με το σώμα της γεμάτο σημάδια, ψέλλισε με αδύναμη φωνή λίγες λέξεις προσευχής και παρέδωσε το πνεύμα της.

Η Παντίλλα διέταξε τότε κάποιον με το όνομα Στρατόνικος, να τυλίξει το λείψανο της Αγίας σε δέρμα και στην συνέχεια να το ρίξει έξω από τα τείχη της πόλεως. Το ιερό λείψανό της το παρέλαβαν οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν με ευλάβεια κοντά στην Λεωφόρο, δηλαδή την Εγνατία οδό.

Μετά το τέλος των διωγμών, ο Επίσκοπος Θεσσαλονίκης Αλέξανδρος πήρε το σκήνωμα της Μάρτυρος και το μετέφερε μέσα στην πόλη και, αφού έκτισε ναό, το απέθεσε εντός αυτού.

Την εποχή της Φραγκοκρατίας, όμως, το σκήνωμα της Αγίας μεταφέρθηκε στην Βαρκελώνη και εναποτέθηκε σε ναό, που καταστράφηκε κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Εκτός των τειχών της Θεσσαλονίκης υπήρχε και μονή αφιερωμένη στην Αγία Ματρώνα.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ'. Την ωραιότητα.
Γνώμην αήττητον, Ματρώνα φέρουσα, πίστιν την ένθεον, άσυλον έσωσας, μη δουλωθείσα την ψυχήν, Εβραίων τη απηνεία όθεν αριστεύσασα, και τον δόλιον κτείνασα, μυστικώς νενύμφευσαι, τω Δεσπότη της κτίσεως. Αυτόν ούν εκτενώς εκδυσώπει, πάσης ημάς ρυσθήναι βλάβης.

ΟΛΟΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ..."Ρ"

Κάπου στο Άγιον Όρος, ένας ασκητής φορούσε ένα χιλιομπαλωμένο, σχεδόν κουρελιασμένο ζωστικό και στην διάρκεια της ολιγόλεπτης συζήτησης με την συντροφιά κάποιων νέων ανθρώπων πήρε ένα θραύσμα από κεραμίδι που βρισκόταν πεταμένο στο χώμα κι έγραψε πάνω σε μια πέτρα την λέξη "άγριος". Κατόπιν έσβησε το "ρ" κι απόμεινε το "άγιος".

«Όλος ο αγώνας μας», είπε, «όσων ερχόμαστε στο Άγιον Όρος είναι να διώξουμε αυτό το "ρ" μεταμορφώνοντας βαθμιαία τον άγριο κοσμικό εαυτό μας σε Άγιο»!

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016 Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Τί εἶναι εὐκολότερο

νὰ πῶ στὸν παράλυτο·

“σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες”

ἢ νὰ τοῦ πῶ,

“σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου

καὶ περπάτα”;

(Μαρκ. β´ 1-12)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς Καπερναοὺμ, καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. Καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. Καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν, παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων· Καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ᾿ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. ᾿Ιδὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. ῏Ησαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; Τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; 

Καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; Τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ῞Ινα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας — λέγει τῷ παραλυτικῷ· σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν. 

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Τόν καιρό ἐκεῖνο, μπῆκε πάλι ὁ ᾿Ιησοῦς στὴν Καπερναοὺμ καὶ διαδόθηκε ὅτι βρίσκεται σὲ κάποιο σπίτι. ᾿Αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ὥστε δὲν ὑπῆρχε χῶρος οὔτε κι ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα· καὶ τοὺς κήρυττε τὸ μήνυμά του. ῎Ερχονται τότε μερικοὶ πρὸς αὐτόν, φέρνοντας ἕναν παράλυτο, ποὺ τὸν βάσταζαν τέσσερα ἄτομα. Κι ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ τὸν φέρουν κοντὰ στὸν ᾿Ιησοῦ ἐξαιτίας τοῦ πλήθους, ἔβγαλαν τὴ στέγη πάνω ἀπὸ κεῖ ποὺ ἦταν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἔκαναν ἕνα ἄνοιγμα καὶ κατέβασαν τὸ κρεβάτι, πάνω στὸ ὁποῖο ἦταν ξαπλωμένος ὁ παράλυτος. ῞Οταν εἶδε ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστη τους, εἶπε στὸν παράλυτο· «Παιδί μου, σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες». Κάθονταν ὅμως ἐκεῖ μερικοὶ γραμματεῖς καὶ συλλογίζονταν μέσα τους· «Μὰ πῶς μιλάει αὐτὸς ἔτσι, προσβάλλοντας τὸν Θεό; Ποιός μπορεῖ νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες; Μόνον ἕνας, ὁ Θεός». 

᾿Αμέσως κατάλαβε ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι αὐτὰ σκέφτονται καὶ τοὺς λέει· «Γιατί κάνετε αὐτὲς τὶς σκέψεις στὸ μυαλό σας; Τί εἶναι εὐκολότερο νὰ πῶ στὸν παράλυτο· “σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες” ἢ νὰ τοῦ πῶ, “σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ περπάτα”; Γιὰ νὰ μάθετε λοιπὸν ὅτι ὁ *Υἱὸς τοῦ ᾿Ανθρώπου ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ πάνω στὴ γῆ ἁμαρτίες» -λέει στὸν παράλυτο· «Σ’ ἐσένα τὸ λέω, σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου». ᾿Εκεῖνος σηκώθηκε ἀμέσως, πῆρε τὸ κρεβάτι του καὶ μπροστὰ σ’ ὅλους βγῆκε ἔξω, ἔτσι ποὺ ὅλοι θαύμαζαν καὶ δόξαζαν τὸν Θεό· «Τέτοια πράγματα», ἔλεγαν, «ποτὲ μέχρι τώρα δὲν ἔχουμε δεῖ!»

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016

Πρέπει νὰ μένουμε

πιὸ σταθεροὶ στὶς ἀλήθειες

ποὺ ἀκούσαμε,

γιὰ νὰ μὴν ξεστρατίσουμε

ποτέ.

(῾Εβρ. α´ 10 - β´ 3)

Κατ᾿ ἀρχάς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι». Πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε· «Κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου»; Οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν; 

Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μή ποτε παραρρυῶμεν. Εἰ γὰρ ὁ δι᾿ ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Αρχικά ἐσύ, Κύριε, στερέωσες τὴ γῆ κι ἔργο δικό σου εἶναι οἱ οὐρανοί. Αὐτοὶ θὰ ἐξαφανιστοῦν, ἐνῶ ἐσὺ αἰώνια παραμένεις. Τὰ πάντα θὰ παλιώσουνε σὰν ροῦχο. Σὰν μανδύα θὰ τοὺς τυλίξεις, καὶ θ’ ἀλλάξουν. ᾿Εσὺ ὅμως παραμένεις πάντα ὁ ἴδιος, τὰ χρόνια σου ποτὲ δὲν θὰ τελειώσουν. Σὲ κανέναν ἀπ’ τοὺς ἀγγέλους δὲν εἶπε ποτὲ ὁ Θεός· «Κάθισε στὰ δεξιά μου, ὡσότου ὑποτάξω τοὺς ἐχθρούς σου κάτω ἀπὸ τὰ πόδια σου». Δὲν εἶναι, λοιπόν, ὅλοι οἱ ἄγγελοι πνεύματα ποὺ ὑπηρετοῦν τὸν Θεὸ κι ἀποστέλλονται ἀπ’ αὐτὸν γιὰ νὰ βοηθήσουν ὅσους μέλλουν νὰ σωθοῦν; 

Γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς πρέπει νὰ μένουμε πιὸ σταθεροὶ στὶς ἀλήθειες ποὺ ἀκούσαμε, γιὰ νὰ μὴν ξεστρατίσουμε ποτέ. Γιατί, ἂν ὁ λόγος ποὺ δόθηκε ἄλλοτε μέσω ἀγγέλων, ἀποδείχτηκε ἀληθινός, κι ὅσοι τὸν παρέβηκαν ἢ δὲν ὑπάκουσαν σ’ αὐτὸν δέχτηκαν τὴν τιμωρία ποὺ τοὺς ἔπρεπε, πῶς εἶναι δυνατὸν ἐμεῖς νὰ ξεφύγουμε, ἂν δὲν δώσουμε τὴν προσοχὴ ποὺ ταιριάζει σὲ μιὰ τόσο σπουδαία σωτηρία; Τὴ σωτηρία αὐτή, ποὺ ἄρχισε νὰ διακηρύττει ὁ Κύριος, μᾶς τὴ βεβαίωσαν ὅσοι ἄκουσαν τὸν λόγο του.

Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ

Του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου*

Η αγία μας Εκκλησία, ευσεβείς χριστιανοί, εκτός από τον εορτασμό των μεγάλων γεγονότων της ζωής του Κυρίου και της Θεοτόκου έχει θεσπίσει εορτές, για την εύρεση αγίων λειψάνων, για τη μετακόμιση αγίων λειψάνων, για την ανάμνησι θαυμάτων, για την εύρεσι ιερών εικόνων και για την τιμή των ιερών εκείνων προσώπων τα οποία επρωτοστάτησαν κατά την εκτέλεση της βουλής του θεού και υπούργησαν στα υπερφυή μυστήρια της θείας οικονομίας.

Ύστερα σχεδόν από κάθε δεσποτική ή θεομητορική εορτή οι χριστιανοί συνάζονται στους Ναούς για να τιμήσουν τον άγγελο εκείνον ή τον άγιο, ο όποιος έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο κατά την ιστορική και ιερή ημέρα αυτής της εορτής. Γι΄ αυτό και η τιμή του «Πρωταγωνιστού» ιερού προσώπου ονομάζεται Σύναξις.
Έτσι μετά τη γέννηση της Θεοτόκου έχομε τη Σύναξη των αγίων θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, μετά τη γέννησι του Κυρίου τη Σύναξη της υπεραγίας Θεοτόκου, μετά τη Βάπτισι του Δεσπότου Χρίστου τη Σύναξη του Βαπτιστού Ιωάννου, μετά την Υπαπαντή τη Σύναξι του Συμεών του θεοδόχου και μετά τον Ευαγγελισμό της αγνής κόρης της Ναζαρέτ τη Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ.

Και βέβαια δίκαια συνάζονται οι χριστιανοί — και πρέπει πάντοτε αθρόα να συγκεντρώνωνται — στους Ναούς για να τιμήσουν τον μέγαν αρχάγγελο Γαβριήλ, γιατί αυτός έγινε ο υπηρέτης του υπερφυούς μυστηρίου της συλλήψεως της αγίας Παρθένου εκ Πνεύματος αγίου του Υιού και Λόγου του Θεού.

Κατά τον ιερόν υμνογράφο «Απεστάλη Άγγελος Γαβριήλ, ουρανόθεν εκ Θεού προς παρθένον αμόλυντον, εις πόλιν της Γαλιλαίας Ναζαρέτ, ευαγγελίσασθαι αύτη του ξένου τρόπου την σύλληψιν…
Απεστάλη στρατιώτης ουράνιος, προς το έμψυχον της δόξης Παλάτιον, προετοιμάσαι τω κτίστη κατοικίαν άληκτον».
Και με την ενθύμηση αυτής της μεγάλης υπηρεσίας του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, η αγία μας Εκκλησία αναμιμνήσκεται και όλες τις πολύτιμες υπηρεσίες πού προσέφερε στο ανθρώπινο γένος σαν απεσταλμένος του Θεού και διάκονος των θείων βουλών του.

Ο αρχάγγελος Γαβριήλ, — «και το πρόσωπον αυτού ωσεί όράσις αστραπής» — ερμήνευσε στον προφήτη Δανιήλ το όνειρο του Ναβουχοδονόσορος «καταφαιδρύνων αυτόν και εντιθείς την δήλωσιν, των αγνοουμένων εν πνεύματι», κατά τον Ιερόν Υμνογράφο.
Ο αρχάγγελος Γαβριήλ ανήγγειλε στο Ζαχαρία τον Ιερέα ότι θα γέννηση υιό «τον Πρόδρομο της χάριτος».
Ο ίδιος αρχάγγελος καθησύχασε το σώφρονα Ιωσήφ, το Μνήστορα της Παρθένου, λέγοντας: «Ιωσήφ υιός Δαυίδ, μη φοβηθής παραλάβειν Μαριάμ την γυναικά σου το γαρ εν αύτη γεννηθέν εκ Πνεύματος έστιν αγίου».
Ο ίδιος αρχάγγελος μετά την κατάστρωσι του θεοκτόνου σχεδίου του Ηρώδη είπε στον Ιωσήφ «παράλαβε το παιδίον και την Μητέρα αυτού και φεύγε εις Αίγυπτον…μέλλει γαρ Ηρώδης ζητείν το παιδίον του απολέσαι αυτό.
Ο ίδιος αρχάγγελος ενημέρωσε τον Ιωσήφ στην Αίγυπτο περί του θανάτου του Ηρώδη και της εκλείψεως του κινδύνου της ζωής του Μεσσίου, «τεθνήκασι γαρ οι ζητούντες την ψυχήν του παιδιού».
Ο ίδιος αρχάγγελος Γαβριήλ «καταβάς εξ ουρανού προσελθών απεκύλισε τον λίθον από της θύρας και εκάθητο επάνω αυτού, ην δε η ιδέα αυτού ως αστραπή και το ένδυμα αυτού λευκόν ως χιών».
Ο ίδιος τέλος ο αρχάγγελος παρουσιάσθηκε στην Παναγία μας τρεις ήμερες πριν από την Κοίμησί της και της προανήγγειλε την απόφασι του Υιού της να την παραλαβή πλησίον του.

Από όλες αυτές τις υπηρεσίες και τις ιερές αποστολές και διακονίες μαζί με τις πάμπολλες άλλες του αρχαγγέλου Γαβριήλ καταλαβαίνομε ότι ο Αρχάγγελος πού σήμερα τιμούμε είναι «των ασωμάτων λειτουργών πρωτεύων», «ο μέγας Γαβριήλ αρχηγός των αγγέλων», «φως δεύτερον», ο ιδιαίτερος θα ελέγαμε και άμεσος υπηρέτης του Κυρίου μας Ιησού και της Παναγίας Μητέρας Του.
Ευσεβείς χριστιανοί, όταν κάποιος άνθρωπος κατορθώση και γίνη υπασπιστής του Βασιληα, η ιδιαίτερος του Πρωθυπουργού, του Αρχιεπισκόπου και άλλων μεγάλων αξιωματούχων, εμείς οι άλλοι τον θαυμάζομε και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να εκμεταλλευθούμε τις αρμοδιότητες του και την χάρι πού έχει να συνομιλή με τους ανώτατους άρχοντες και να εισηγήται και να επιλύη θέματα και ζητήματα.
Το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνη και απέναντι στον αρχάγγελο Γαβριήλ «ως φως χρηματίζοντα, ταις προς το φως το ακρότατον, άυλοις μεθέξεσι, θείον και άϋλον». Επειδή βρίσκεται κοντά στο φως της θεότητος είναι και αυτός δεύτερο φως θείο και άϋλο, είναι μεσίτης μεγάλος μεταξύ Θεού και ανθρώπων και θα πρέπει να εκμεταλλευθούμε τη θέσι του και να επιδιώξωμε να συνάψωμε φιλία πνευματική μαζί του.

Και εις όλες τις περιστάσεις του βίου μας πρέπει μαζί με τις πρεσβείες της Θεοτόκου και όλων των αγίων να επικαλούμεθα και την άντίληψι και τη μεσιτεία του μεγάλου αρχιστρατήγου των ουρανίων δυνάμεων και να του λέμε μαζί με τον ιερόν Υμνογράφο «προστάτην σε μέγιστον, και προς Θεόν αντιλήπτορα, και τείχος και στήριγμα, Γαβριήλ έχοντες, οι ποθούντες σε ρυόμεθα κινδύνων και βλάβης του οφεος ανευφημούντες σε».