Tο να συγχωρούμε όσους μας
έβλαψαν, το θεωρούσε ο Γέροντας πολύ βασικό. Πολύ συχνά επαναλάμβανε το
στίχο της ευχής: «Πρώτον καταλλάγηθι τοις σε λυπούσιν».
Καί στην εξομολόγηση έδινε ιδιαίτερη σημασία σ᾿ αυτή την πνευματική
αμαρτία, να θυμόμαστε το κακό που μας έκανε κάποιος και να του κρατάμε
κακία η πικρία η έχθρα. Ήθελε τις ψυχές μας ανεξίκακες, γεμάτες
συγχωρητικότητα και καλοσύνη.
«Η κακή σκέψη δεν κρύβεται.Επηρεάζει δυσμενώς για μας εκείνον για τον
οποίον σκεπτόμεθα άσχημα, ακόμη και από μακριά, ακόμη και όταν δεν
συνειδητοποιεί αυτός τον λόγο για τον οποίον έρχεται σε αντίθεση μαζί
μας.
Οφείλουμε, λοιπόν, να είμεθα «καθαροί τη καρδία», καθαροί όχι μόνο από κακά έργα, αλλά και από κακές σκέψεις, ιδιαίτερα δε από την μνησικακία και την πίκρα.
Πολλοί λένε ότι η χριστιανική ζωή είναι δυσάρεστη και δύσκολη, εγώ λέω
ότι είναι ευχάριστη και εύκολη, αλλά απαιτεί δύο προϋποθέσεις: Ταπείνωση
και αγάπη».
