Ο πατέρας Ανδρέας Αγαθοκλέους γράφει για την καθημερινότητα μπροστά στην αιωνιότητα.
«Πρωί – βράδυ, βράδυ – πρωί. Να ξημερώνει και να βραδυάζει, λες και η ζωή κυλά μεσ’ στη ρουτίνα χωρίς ενδιαφέρον. Μέρες, μήνες, χρόνια, να φεύγουν κι εμείς να βαδίζουμε προς το άγνωστο.
Γιατί τάχα; Ποιο σκοπό να θέλουμε να πετύχουμε; Τα περί επιτυχιών στα
επαγγελματικά, στα κοινωνικά, στα προσωπικά και οικογενειακά φαίνεται
πως δεν μπορούν να ικανοποιήσουν το βαθύτερο είναι μας που στενάζει στη
μιζέρια της ρουτίνας…
Κι έρχεται αυτό το «Χριστός Ανέστη», ύστερα από την κοπιαστική
περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής και πιο πολύ της Μεγάλης Εβδομάδας, για
να δώσει νέα διάσταση στη ζωή, να ανατρέψει τη ρουτίνα της και να φέρει
από το νυν αιώνα την εμπειρία της 8ης ημέρας, εκείνης της αφθαρσίας με
τους «καινούς ουρανούς και την καινήν γην» (Β΄ Πετρ.3,13), κι ας μένουμε
ακόμα στον «κόσμον τούτον της βασάνου», με τα πάθη και τις αστοχίες
μας.
Τότε η καθημερινότητα, με τα ξημεροβραδιάσματά της, τη ρουτίνα και τα
έκτακτά της, τις λύπες και τα πάνω της, τα προβλήματα και τις επιτυχίες
της, αποκτούν νόημα που τα φωτίζει το ανέσπερο φως το «εκ του τάφου
προελθόν». Με τον Αναστημένο Χριστό και δια μέσου Αυτού, όλα στη ζωή μας
έχουν νόημα και σκοπό. Γίνονται μέσα που μπορούν, εξαιτίας Του, να μας
αποκαλύψουν την όντως Ζωή «της αιωνίου απαρχής».
Ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης, που θεωρείται ο καλύτερος εν ζωή Κύπριος
ποιητής, θα πει «Για να ιδούμε τα πράγματα στην πρωταρχική τους
ακτινοβολία, εξαρτάται από εμάς και από την ποιότητα του πόνου μας.
Εξαρτάται, θα τολμούσα να πω, από την τεχνική της ευπάθειας. “Εν θλίψει
επλάτυνάς με” λέει ο ψαλμός του Δαυίδ. Πόνος που μετατρέπεται σε αληθινή
ευδαιμονία, μια ευλογία χαρμολύπης, χάρη στη μαγική θεία θλίψη, της
οποίας η δύναμη είναι ακριβώς αυτή: να παραμένει απαρηγόρητη».
Να, γιατί η «καλή ζωή» δεν είναι η χωρίς πόνο και προβλήματα, αλλά η
Εν Χριστώ ζωή. Δηλαδή η «τεθλιμμένη» και «πειραζομένη», με θλίψεις και
δάκρυα, που μεταποιείται σε ειρήνη και ανάπαυση εσωτερική, ένεκα του
Σταυρού και της Αναστάσεώς Του.
Τότε ο πολύς πόνος που προέρχεται από τον εαυτό μας, με τις αδυναμίες
και ατασθαλίες του, αλλά και από τους γύρω μας, με τις δικές τους
ακαταστασίες και απαιτήσεις, γίνεται «γλυκύς πόνος», όταν συντρίβεται η
υπερηφάνεια και γεννιέται η ταπείνωση.
Τότε προαναγγέλλεται η ερχόμενη Βασιλεία του Τριαδικού Θεού, όχι ως
εξουσία που απαιτεί, αλλά ως αγάπη που διακονεί και γι’ αυτό σώζει. «Νυν
πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια». Σ’ αυτή
τη νέα ζωή, «της αιωνίου απαρχής», όλοι χωρούν και όλοι καλούνται. Όσοι
θέλουν κι όποτε θέλουν. Τα «πρέπει» δεν καθορίζουν τη νέα ζωή, αν και
την οριοθετούν σ’ ένα σημείο για ασφάλειά μας. Τη νέα ζωή τη συναντούμε
στο ποσοστό που συναντούμε τον Αναστάντα Χριστό, που μεταποιεί την
καθημερινότητα σε αιωνιότητα και χαρίζει «χαρά εν όλω τω κόσμω».».
