Γέροντας Σωφρόνιος του Εσσεξ
Πως να περάσουμε μια μέρα χωρίς αμαρτία, δηλαδή άγια; Νά το καθημερινό πρόβλημα μας.
Πώς να μεταμορφώσουμε το είναι μας, το φρόνημα, τα αισθήματα, τις ίδιες
τις φυσικές αντιδράσεις μας, ώστε να μην αμαρτήσουμε ενάντια στον
Ουράνιο Πατέρα μας, στον Χριστό, στο Άγιο Πνεύμα, στην ανθρώπινη
υπόσταση, στον αδελφό μας και σε κάθε πράγμα σ’ αυτή τη ζωή;
«Καταξίωσον, Κύριε, εν τη ημέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι
ημάς». Πολλές φορές επανέλαβα αυτή την προσευχή της Εκκλησίας. Η επί γης
αναμάρτητη ζωή μας ανοίγει τις πύλες του Ουρανού. Δεν είναι ο πλούτος
των γνώσεων που σώζει τον άνθρωπο. Είναι η αναμάρτητη ζωή που μας
προετοιμάζει για τη ζωή με τον Θεό στο μέλλοντα αιώνα. Η χάρη του Αγίου
Πνεύματος μας διδάσκει τις αιώνιες αλήθειες κατά το μέτρο που ζούμε
σύμφωνα με τις εντολές: «Αγαπήσεις τον Θεό σου, τον Δημιουργό σου, με
όλο το είναι σου και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Ναι,
κρατείτε πάντοτε αυτές τις εντολές.
Μείνετε στην προσευχή, μείνετε στον αγώνα, να περάσετε τη
μέρα σας χωρίς αμαρτία. Όλα τα υπόλοιπα θα δοθούν από τον Ίδιο τον Θεό.
Για να φυλάξουμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, οφείλουμε ν’
απέχουμε από κάθε λογισμό που δεν αρέσει στον Θεό, μας λέει ο Γέροντας
Σιλουανός. Ιδού το έργο μας. Ιδού η πνευματική μας καλλιέργεια. Εφόσον
πρόκειται για την αιώνια σωτηρία, αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Αρχίζουμε και
ξαναρχίζουμε χωρίς τέλος.
Δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε μέσα μας την εικόνα του
Χριστού, εκτός αν είμαστε πραγματικά ενωμένοι, όπως ο Χριστός το ζητούσε
από τους μαθητές Του: «Αγαπάτε αλλήλους», για να γνωρίζει ο κόσμος ότι
είστε του Χριστού.
«Η ζωή των άλλων έχει για μένα μεγαλύτερη αξία από τον ίδιο τον
εαυτό μου, από την ίδια τη ζωή μου». Όταν καταλάβετε αυτό, δεν θα
υπάρχουν πια προστριβές μεταξύ σας. Η λύση ενός προβλήματος ή μιας
διαμάχης δεν εξαρτάται από τις τυπικές διαδικασίες, ούτε από τον τρόπο
συμπεριφοράς, αλλά από την απόφαση να υπομείνουμε το παν. Ο καθένας μας
οφείλει να έχει για τους άλλους την αγάπη της μητέρας.
Οφείλουμε να είμαστε άκρως ευαίσθητοι στις ανάγκες των άλλων.
Τότε θα είμαστε ένα και η ευλογία του Θεού θα μένει πάντοτε μαζί μας.
Άφθονη!
Πρέπει να έχουμε τη συνείδηση του Χριστού, που
φέρει μέσα Του ολόκληρο τον κόσμο· σ’ αυτό έγκειται η καθολικότητα της
ανθρωπίνης υποστάσεως. Ο λόγος του Χριστού «ου δέδεται», δεν έχει όρια.
.Αν όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της πίστεως ο Χριστός είναι ο
αληθινός Θεός, ο Σωτήρας του κόσμου, ο Δημιουργός του σύμπαντος –«δι’ Ού
τα πάντα εγένετο»–, πώς μπορούμε να συμβιβάσουμε αυτή τη θεωρία μας με
την ιδέα της εθνικότητας, του τόπου, της εποχής …;
Δε γνωρίζω Χριστό Έλληνα, Ρώσο, Άγγλο, Άραβα … Ο Χριστός είναι για μένα το παν, το υπερκόσμιο Είναι.
Στην Γραφή αναφέρεται συχνά ότι ο Χριστός πέθανε για όλο τον
κόσμο, για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Μόλις περιορίσουμε το πρόσωπο
του Χριστού, μόλις το κατεβάσουμε στο επίπεδο των εθνοτήτων, χάνουμε το
παν και βυθιζόμαστε στο σκοτάδι. Τότε ανοίγει ο δρόμος προς το μίσος
ανάμεσα στα έθνη, προς την έχθρα μεταξύ των κοινωνικών ομάδων.
Διαβάστε τον Άγιο Σιλουανό. Γι’ αυτόν ο καθένας στον κόσμο έχει
το έργο του: Ο ένας είναι βασιλιάς, ο άλλος πατριάρχης, καθηγητής ή
ακόμη εργάτης. Αυτό δεν έχει σημασία. Για τον Σιλουανό δεν είχε καμιά
διαφορά αν κάποιος είναι βασιλιάς ή εργάτης. Όποιος αγαπά τον Χριστό,
αφομοιώνει και φέρει μέσα του τα αισθήματα που είχε ο Ιησούς Χριστός,
ζει την ανθρωπότητα ως ένα Αδάμ, προσεύχεται για τον «Αδάμ παγγενή».
Ιδού ο αληθινός Χριστιανισμός.
Ο Χριστός είναι ο άπειρος Θεός. Δε σταυρώθηκε
μόνο για τους πιστούς, αλλά για όλους τους ανθρώπους, από τον Αδάμ ως
τον τελευταίο που θα γεννηθεί από γυναίκα. Να ακολουθεί κάποιος τον
Χριστό, σημαίνει να πάσχει, για να θεραπευθεί και να σωθεί ολόκληρη η
ανθρωπότητα. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά.
Εκείνο που θα μας οδηγήσει στον κήπο της Γεθσημανή, όπου ο
Χριστός προσευχόταν για ολόκληρο τον κόσμο, είναι το να αγαπάμε τον
πλησίον μας όπως τον εαυτό μας, να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του
Χριστού.
«Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Μου δόθηκε να κατανοήσω
την εντολή αυτή με τη μορφή ενός δένδρου κοσμικών διαστάσεων, γιγάντιου,
του οποίου η ρίζα είναι ο Αδάμ. Εγώ δεν είμαι παρά ένα μικρό φύλλο σε
κάποιο κλαδί αυτού του δένδρου. Αλλά το δέδρο αυτό δε μου είναι ξένο.
Είναι η ρίζα μου. Του ανήκω. Να προσεύχεσαι για τον κόσμο ολόκληρο είναι
να προσεύχεσαι για το δένδρο αυτό στο σύνολό του, με τις μυριάδες των
φύλλων του.
Ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό σημαίνει ν’ ανοιχτούμε στη συνείδηση του Ίδιου του Χριστού,
που φέρει μέσα Του ολόκληρη την ανθρωπότητα· ολόκληρο το δένδρο χωρίς
εξαίρεση κανενός φύλλου. Αν αποκτήσουμε τη συνείδηση αυτή, θα
προσευχόμαστε για όλους, όπως και για τον εαυτό μας.
Αν γίνουμε κατ’ εικόνα του Χριστού, φορείς της ανθρωπότητας και
του Θεού, το «εγώ» μας θα είναι η εικόνα του Απολύτου: σε μικροσκοπικές
ίσως διαστάσεις, αλλά όντως η εικόνα του Απολύτου.
Μετανοούμε προσωπικά, αλλά τα πάθη μας είναι εκείνα που
καταδιναστεύουν τον κόσμο. Κατά συνέπεια, αυτό που ζούμε δεν είναι
ξέχωρο από τη ζωή του κόσμου. Σιγά-σιγά, φυσικά, αρχίζουμε να ζούμε την
κατάστασή μας ως αντανάκλαση της καταστάσεως όλης της ανθρωπότητας.
Αρχίζουμε να ζούμε τη ζωή μας όπως τη βλέπει ο Θεός, με τρόπο σφαιρικό.
Με τη μετάνοιά μας, δε ζούμε μόνο το ατομικό μας δράμα· ζούμε μέσα στον
ίδιο τον εαυτό μας την τραγωδία όλου του κόσμου, το δράμα της ιστορίας
του από την αρχή του χρόνου.
Εν Χριστώ η συνείδησή μας πλαταίνει, η ζωή μας δε γνωρίζει όρια.
Στην εντολή «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν», πρέπει να εννοήσουμε
το «ως σεαυτόν» με τον εξής τρόπο: Κάθε άνθρωπος, ο «Αδάμ όλος», είναι
το είναι μου.
Η Βασιλεία του Χριστού, γράφει ο Άγιος Σιλουανός, είναι να
φέρουμε στην καρδιά μας όλο το Σύμπαν, και τον Θεό, τον Ίδιο τον
Δημιουργό.
Όταν προσεύχεστε, να προσεύχεσθε για όλους και για τον καθένα. Και να προσθέτετε: «Δι’ ευχών αυτών, δι’ ευχών αυτού ελέησόν με». Κατ’ αυτόν τον τρόπο, σταδιακά η συνείδησή σας θα πλατύνει.
