Πολλές φορές μπερδεύουμε την συναισθηματική μας κατάσταση με την
πνευματική μας κατάσταση. Γι’ αυτό και πολλές φορές οι άνθρωποι λένε
στην εξομολόγηση ότι “τώρα είμαι πολύ καλά ή τώρα είμαι χάλια”.
Ενώ αναφέρουν την συναισθηματική τους κατάσταση εννοούν την πνευματική τους, κατί τέτοιο όμως είναι λάθος.
Μπορεί κάποιος να είναι πνευματικά πολύ καλά αλλά συναισθηματικά να
μην είναι. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι: η συναισθηματική μας κατάσταση
δεν συμβαδίζει πάντα με την πνευματική μας, και θα πρέπει να τα
διαχωρίσουμε στο μυαλό μας.
Επειδή δηλαδή είμαι συναισθηματικά πεσμένος -έμαθα ότι κάποιος
γνωστός μου είναι ασθενής- αυτό δεν σημαίνει ότι και πνευματικά πέφτω·
αλλά και το ανάποδο, εάν δεν έχω κανένα πρόβλημα και είμαι πάντα
ευδιάθετος, αυτό δεν σημαίνει ότι πνευματικά προοδεύω.
Φυσικά, όταν ο άνθρωπος βρει και γνωρίσει τον Χριστό έχει χαρά μέσα
του, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν θα στεναχωρεθεί με κάτι που θα γίνει
μέσα στην καθημερινότητά του. Τα συναισθήματά μας δείχνουν ακριβώς το
ανθρώπινο, από κει και πέρα βεβαίως, δεν θα πρέπει τα συναισθήματα να
“καπελώνουν” την πνευματική μας προσπάθεια, δηλαδή την αναζήτηση του
Χριστού παντού και πάντοτε.
Και οι Άγιοι είχανε συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, αυτό δεν σημαίνει
όμως ότι μία χάνανε και μία βρίσκανε τον Χριστό.Οι Άγιοι δεν είναι
ρομπότ που δεν νιώθουν, δεν αισθάνονται. Η αρετή της απάθειας που
αναφέρουν οι Πατέρες δεν είναι μια κατάσταση χωρίς συναισθήματα δηλαδή
μία αναισθησία αλλά μία κατάσταση χωρίς πάθος, χωρίς εμπάθεια.
Ο απ. Παύλος βεβαίως προτρέπει οι άνθρωποι να χαίρονται. Αυτή η χαρά
όμως να είναι όχι απλά μία συναισθηματική έκρηξη αλλά μία βαθιά
υπαρξιακή κατάσταση που πηγάζει από την βίωση της Αγάπης του Θεού.
Προσωπικά, φοβάμαι εκείνους του χριστιανούς που έχουν ένα μόνιμο
ψευτοχαμόγελο στα χείλη τους, διότι νιώθουν ενοχή να εκφράσουν τα
συναισθήματά τους (π.χ. ότι σήμερα δεν έχουν διάθεση) με αποτέλεσμα αντί
να τα πνίγουν, να τους πνίγουν αυτά, να γιγαντώνονται μέσα τους και να
φτάνουν σε “περίεργες” καταστάσεις αυταρχισμού, κόμπλεξ, ενοχικού
συνδρόμου και ψυχικών διαταραχών.
Ο άνθρωπος του Θεού δεν είναι σώνει και καλά, καλά.
Ο άνθρωπος του Θεού και καλά να μην είναι…τελικά είναι καλά, γιατί
έχει τον Θεό στην ζωή του κι ας έχει προβλήματα, κι ας μην είναι πάντα
ευδιάθετος.
Δεν είναι το ζητούμενο να είμαστε πάντα ευδιάθετοι και χαρούμενοι
εξωτερικά, το ζητούμενο είναι να έχουμε στο κέντρο της ζωής μας τον
Χριστό, ακόμα και τότε που συναισθηματικά δεν θα είμαστε καλά.
Μην νιώθουμε ενοχή λοιπόν επειδή κάποια μέρα δεν έχουμε διάθεση…ανθρώπινο είναι, όχι αμαρτωλό!
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
