Σε κάθε δυσκολία και δοκιμασία της ζωής ψάχνουμε έναν ένοχο. Πάντα κάποιος φταίει για ότι δύσκολο συμβαίνει στην ζωή μας. Άραγε γιατί όταν όλα πάνε καλά, δεν ρωτάμε ποιος είναι η αιτία του καλού στην ζωή μας; Ποτέ δεν γίνεται αυτή ερώτηση. Στις δυσκολίες όμως, αναζητούμε τον ένοχο. Συνήθως φταίνε οι άλλοι. Ο Θεός, ο διάβολος, οι γονείς μου, οι φίλοι, ο σύζυγος, τα παιδιά μου, οι γείτονες, οι συνάδελφοι και ο προϊστάμενος. Κάποιες φορές φταίω και εγώ. Αν και βέβαια πίσω από αυτήν την ενοχοποίηση των πάντων, για τα κακά της ζωής μας, στην ουσία φωνάζουμε μια αλήθεια δίχως λέξεις, « με κούρασες εαυτέ μου». Απλά κάνουμε τους άλλους καθρέπτες για να πούμε αυτά που στην ουσία νιώθουμε για εμάς τους ίδιους. Στους άλλους ξεσπάμε το θυμό που έχουμε στο ίδιο μας τον εαυτό.
Ο Χριστός βρίσκεται μπροστά σε έναν εκ γενετής τυφλό. Οι μαθητές και ο κόσμος κοιτάνε με απορία τον ταλαίπωρο αυτόν άνθρωπο, και θέτουν το ερώτημα «τὶς ἥμαρτεν, οὗτος ἤ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῆ;» (Ιωάν. θ’ 2). Ποιος Κύριε φταίει; Ποιος είναι ο ένοχος ώστε αυτός ο άνθρωπος να γεννηθεί τυφλός. Για να λάβουν την απάντηση του Χριστού, «Κανείς!!!», έγινε αυτό για να φανερωθεί η δόξα του Θεού.
Σταματήστε τους λέει να ψάχνετε ενόχους, δείτε πέρα από το δίπολο ενοχή-αθωότητα, από το παιγνίδι του νου σας καλό – κακό, αγαθός- αμαρτωλός. Υπάρχουν ερμηνείες και εξηγήσεις που σας ξεπερνάνε. Δεν είναι μέσα στην ηθική και λογική σας. Γιατί δεν το αποδέχεστε; Ο νους σας δεν μπορεί όλα να τα εξηγήσει. Μπορεί να κάνει πολλά, αλλά όχι τα πάντα. Είναι κάποια πράγματα που εντάσσονται σε ένα βαθύτερο σχέδιο του Θεού που εσείς δεν μπορείτε να ερμηνεύσετε. Και εκεί δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, ένοχοι και αθώοι, κλέφτες και αστυνόμοι. Δεν υπάρχει το κακό παιδί που πρέπει να τιμωρηθεί.
Εκεί υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο ενώ φαίνεται ακατανόητο είναι απόλυτο αρμονικό και πλήρες νοήματος. Εμπιστεύσου τον Θεό, περίμενε με υπομονή και προσευχή, αφήσου και θα νιώσεις, πίστεψε και θα δεις, με την καρδιά σου αυτά που δεν αντέχει το μυαλό σου.
Γνώρισα κάποτε στην Θεσσαλονίκη δυο κοπέλες τυφλές. Ήρθαν σε μια ομιλία μου. Στο τέλος με περίμεναν για να με χαιρετήσουν. Δεν είχα δει πιο λαμπερά πρόσωπα, γεμάτα φως και χαρά. Τα έχασα, τι να έλεγα; Δεν χρειάστηκε, η μια έσκυψε στο αυτί και μου λέει, «Μη στεναχωριέσαι πάτερ μου… από την μέρα που έχασα το φως μου βλέπω τον Χριστό…Η τύφλωση πάτερα μου ήταν η πιο μεγάλη ευλογία της ζωής μου...ο Θεός δεν κάνει ποτέ λάθη πάτερ μου...». Σιώπησα. Δάκρυσα, Δοξολόγησα, με είχε συντρίψει η ζωντανή παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Το βράδυ στην προσευχή μου συγκλονισμένος ψέλλισα.. «ποιος ξέρει ή μπορεί να εξηγήσει τα σχέδια σου Κύριε. Ποιος μπορεί αν απαντήσει στις άγνωστες βουλές σου. Είσαι Θεός παράδοξος, Θεός εκπλήξεων, Θεός γεμάτος ανατροπές. Είσαι όλος ένα θαύμα Κύριε, δόξα σοι».
π.Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος
