Η χαραγμένη στό πρόσωπο τού πιστού καλοσύνη, μαρτυρά τήν ήσυχη συνείδησή του. Ο πιστός εικονίζεται σάν άνθρωπος πού έχει απαλλαγεί από τήν τυραννία τών ασταμάτητων μεριμνών τής ζωής, οι οποίες καταπονούν συνεχώς τό πνεύμα καί, επίσης, σάν άνθρωπος τού οποίου η πεποίθησή του πρός τόν Θεό ζωγραφίζεται μέ ζωηρά χρώματα πάνω στά χαρακτηριστικά τού προσώπου του.
Αληθινά, ο πιστός εικονίζεται σάν άνθρωπος μακάριος καί είναι μακάριος διότι κατέχει ήδη τήν πληροφορία γιά τή θεϊκή προέλευση τής πίστης του καί έχει πεισθεί γιά τήν αλήθειά της. Ο Θεός μίλησε μυστικά στήν καρδιά του. Η θεία φωνή γέμισε τήν καρδιά του καί η θεία ευφροσύνη τήν πλημμύρισε. Η καρδιά του καί η διάνοιά του είναι αφοσιωμένες στόν Θεό.
Η καρδιά του καίγεται από τήν αγάπη τού Θεού καί τό πνεύμα του βιάζεται νά ανυψωθεί πρός τόν Θεό.
Ο πιστός, έχοντας καταλύσει τά δεσμά τού εγωισμού, τά οποία περιορίζουν ασφυκτικά τήν αγάπη του καί δέν τού επιτρέπουν νά ενεργεί καί νά βλέπει πέρα από έναν μικρό ορίζοντα γύρω από τόν εαυτό του, τινάχτηκε μακριά καί λευτερώθηκε από τόν τυραννικό ζυγό τής δουλείας καί τού εγωισμού, καταργώντας τήν άθλια λατρεία τού εαυτού του.
Έτσι, ελεύθερος από τά δεσμά του, τρέχει παντού στή γή σέ όλα τά σημεία τού ορίζοντα, καί σπεύδει όπου τόν καλεί η αγάπη πρός τόν πλησίον. Κανείς πλέον δέν υπάρχει πού νά τόν εμποδίζει, κανείς πού νά τόν επηρεάζει. Οι ηδονές τού κόσμου πού σάν ποτάμια κυλούν πάντοτε- καί οι απολαύσεις τών επίγειων αγαθών, δέν τόν δελεάζουν πιά.
Τό είδωλο τού εγωισμού του κατέπεσε καί συντρίφτηκε καί όσες θυσίες, προσφορές καί θυμίαμα πρόσφερε μέχρι τώρα σ αυτόν, στό εξής τά προσφέρει μόνο στόν Θεό τής αγάπης, πού πλέον αγαπά καί λατρεύει μέ όλη του τήν ψυχή.
Είναι αφοσιωμένος εξολοκλήρου, μέ τήν ψυχή καί τήν καρδιά, στόν αληθινό καί ζώντα Θεό έτσι λησμονεί τόν κόσμο καί αμελεί μάλιστα συχνά καί τή φροντίδα τού ίδιου τού σώματός του.
Τό βλέμμα του ατενίζει πρός τόν Θεό, η δέ καρδιά του Τόν αναζητά ασταμάτητα. Τό πνεύμα του καταγίνεται μέ τή μελέτη τών έργων Του, η δέ ψυχή του επαναπαύεται στή θεία πρόνοια τού Δημιουργού.
Τά πάντα διεγείρουν στήν καρδιά τού πιστού καινούργια συναισθήματα. Ολόκληρη η δημιουργία μιλά μέ μυστική γλώσσα στήν ψυχή του γιά τή σοφία καί τήν αγαθότητα τού θείου Δημιουργού της. Εντρύφημά του είναι η μελέτη τών έργων τού Θεού καί χαρά του αυτή πού προκαλείται από τήν ενατένιση τού κάλλους τής δημιουργίας. Μελέτημα τής καρδιάς του είναι όσα φανερώνουν τίς θείες εικόνες τού αγαθού πάνω στή γή, δηλαδή τό αγαθό, η αλήθεια καί η δικαιοσύνη.
Ευτυχία του, αληθινή καί σίγουρη, είναι η παντοτινή καί αδιάκοπη επικοινωνία μέ τόν θείο Δημιουργό. Τά λόγια τού Θεού είναι σάν μέλι γλυκό στό στόμα του. Αυτά μελετάει μέρα καί νύχτα. Η καρδιά του καίγεται από τήν αγάπη του πρός τόν Θεό. Τρέχει πρός Αυτόν καί Αυτόν αναζητά μελετώντας τά δημιουργήματα. Ασταμάτητο έργο του η κατά τό δυνατόν τελειοποίησή του καί διακαής επιθυμία του η ομοίωσή του μέ τόν Θεό. Η αγάπη καί η λατρεία τού Θεού πλημμυρίζουν τήν πληγωμένη από τόν θείο πόθο καρδιά του.
Ο δέ ύμνος καί η δοξολογία, η ευχαριστία καί η ευλογία απευθύνονται μέ θέρμη καί ακατάπαυστα από τό στόμα του πρός τόν Θεό. Από τά χείλη του εξέρχεται σοφία, η δέ καρδιά του είναι γεμάτη σύνεση καί γνώση. Η ζωή του είναι δημιουργική καί γεμάτη αρμονία. Ζεί σπεύδοντας, μέ σκοπό καί περίσκεψη, πρός τήν τελείωση γιά τήν οποία καί έχει πλασθεί, καί απολαμβάνει άφθονη τήν ευδαιμονία πού προέρχεται από τήν αγαθότητα τού Θεού.
Ζεί στή γή, αλλά η πολιτεία του είναι ουράνια. Δίχως νά εξαντλείται στά προβλήματα τής ζωής, ένα μέλημα έχει, μία μέριμνα: τό νά μήν ασχολείται μέ τά πολλά, αλλά γιά τό ένα καί μόνο πού έχει πραγματικά ανάγκη. Όλη του η φροντίδα στρέφεται στό πώς νά εκπληρώσει τόν θείο νόμο καί γιά τό πώς θά πράττει τό αγαθό. Η κοινωνία τών ανθρώπων, κάθε φυλής καί έθνους, είναι κοινωνία αδελφών εξ αίματος καί, γι αυτό, επιθυμεί σφοδρά νά επεκτείνει τίς ευεργεσίες του πρός όλους.
Χαίρεται μέ τίς ευτυχίες τους καί λυπάται γιά τίς δυστυχίες τους. Όλη τήν ημέρα ελεεί καί δανείζει, η δέ δικαιοσύνη του μένει αιώνια. Η καρδιά του ελπίζει πάντα στόν Κύριο, η δέ ψυχή του είναι ήδη έτοιμη νά παρουσιαστεί μπροστά στόν Πλάστη της. Γεμάτος ελπίδα καί θάρρος αναφωνεί μαζί μέ τόν ψαλμωδό: «Κύριος εμοι βοηθός καί ου φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι άνθρωπος».
