του πατρός Ιωάννη Παπαδημητρίου
Η καρδιά σου ένα θυμιατήρι….
Με τους κόπους τους πόνους, τους πειρασμούς σαν κάρβουνο αναμμένο που σιγοκαίνε τα χαρίσματα σου ωσάν μοσχολίβανο…..
Μια πύρινη αγκαλιά το κάρβουνο με το λιβάνι
Να καίγεσαι μα να ευωδιά ο τόπος….
Έτσι είναι η ζωή παράδοξη…
Στο «φόρεμα» της θα δεις όλα τα χρώματα….
Η καρδιά σου ένα θυμιατήρι…
Να λιβανίζεις με τα χαρίσματα σου την Εικόνα Του, τις εικόνες Του (ανθρώπους),
να σκορπάς το άρωμα σου να ευφραίνεται ο κόσμος….. να ευφραίνεσαι κι εσύ..
