Δεν γίνεται πάντοτε να είμαστε καλά. Να έχουμε πάντα όρεξη ψυχική και σωματική. Υπάρχουν στιγμές που πονάει η ψυχή και το κορμί μας. Αισθανόμαστε ότι δε έχουμε άλλες αντοχές, νιώθουμε κουρασμένοι και εξαντλημένοι. Βαριόμαστε ακόμη και τον ίδιο τον εαυτό μας. «Ούτε εμένα δεν μπορώ παπά μου», μου έλεγε μια κυρία. Μην είμαστε λοιπόν αυστηροί και απόλυτοι με τον εαυτό μας, την ζωή και τους άλλους. Δε γίνεται πάντα να χαμογελάμε, να έχουμε όρεξη και αντοχές να παλεύουμε. Ακόμη και οι άγιοι είχαν τέτοιες στιγμές, πόσο δε μάλλον εμείς μέσα στο κόσμο, στις πιέσεις, άγχη και καημούς.
Λένε για τον Όσιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή, ότι κάπου κάπου τον έπιανε η θλίψη και το ρήμαζε. Μια φορά ζήτησε να του φέρουν έναν χωρατατζή μοναχό της σκήτης να γελάσει λιγάκι. «Εάν κάνεις τον άλλον να γελάσει είναι όλα τα λεφτά, γιατί σκάει ο διάβολος και το κακό. Το γέλιο είναι άυλη φιλανθρωπία..» έλεγε ο παπά Ανανίας των Εξαρχείων.
Όλοι λοιπόν μικροί και μεγάλοι, άγιοι και αμαρτωλοί περνάμε δύσκολες στιγμές και περιόδους ζωής, μη μας κακοφαίνεται και μην αφήνουμε τον λογισμό της απελπισίας να μας λέει, «μόνο εσύ είσαι έτσι..." Όχι δεν είσαι, όλοι οι άνθρωποι τα περνάνε αυτά.
Εδώ όμως υπάρχει ένα μυστικό. Από την μια πλευρά όλο αυτό μας κάνει καλό. Μα θυμίζει ότι είμαστε κτιστοί και φθαρτοί, γκρεμίζονται οι ψευδαισθήσεις της παντοδυναμίας μας. Μας ανοίγει στην Χάρη. Διότι εάν αντέχεις τον Σταυρό θα έρθει κι η Ανάσταση. Εάν γευθείς την πίκρα του πόνου τότε θα γλυκαθείς από την Χάρη του Θεού. Έτσι πάνε αυτά. Μεγάλες δοκιμασίες μεγάλα χαρίσματα.
Ένας πειρασμός υπάρχει μονάχα σε αυτές τις δύσκολες και σκοτεινές στιγμές, να μην πέσουμε σε βαριές αμαρτίες και χοντροκομμένα λάθη. Διότι όταν η ψυχή και γενικά ο άνθρωπος πονάει πολλές φορές για να ξεφύγει από την οδύνη και το κενό της θλίψης, κάνει αμαρτίες. Τι είναι η αμαρτία; Το υποκατάστατο του Θεού. Χάνουμε τον Θεό, δεν μπορούμε να ζήσουμε, γευόμαστε το κενό, την ακηδία και θλίψη και τότε για να μην τρελαθούμε κάνουμε αμαρτίες. Για να γεμίσουμε το κενό που είναι έτοιμο να μας καταπιεί. Βέβαια έτσι δεν λύνεται τίποτα, απλά μεγεθύνεται το κακό αλλά ωστόσο προς στιγμή αισθανόμαστε ότι παρηγορηθήκαμε. Αστεία πράγματα, ποιος πραγηρορήθηκε ποτέ δίχως Θεό;
Γι αυτό και δεν πρέπει να κατακρίνουμε κανέναν, γιατί εσύ βλέπεις την αμαρτία και το λάθος, το πάθος και την αστοχία, αλλά δεν βλέπεις την πληγή, τον πόνο που οδηγεί τον κάθε άνθρωπο στην αμαρτία. Να αγαπάμε τους ανθρώπους, να τους κατανοούμε, είναι ταλαιπωράκια της ύπαρξης, αγάπη θέλουν όχι τιμωρίες και κατακρίσεις.
Σπάνια οι άνθρωποι αμαρτάνουμε χάριν γούστου, τις περισσότερες φορές το κάνουμε γιατι δεν αντέχουμε την ζωη μας, δεν αντέχουμε τον ίδιο τον εαυτό μας, ψάχνουμε να γεμίσουμε το κενό μιας απουσίας. Γι αυτό ο Άγιος Πορφύριος τόνιζε, μην ασχολείσαι με το κακό και τις αμαρτίες σας. Έπεσες σε αμαρτία, εντάξει ξέχνα την, στρέψου στο καλό, στο φως, στον Χριστό. Άμα έρθει το φως τότε το σκοτάδι φεύγει μόνο του, δεν χρειάζεται να το κυνηγάς. Όπως λέει και το όμορφο τραγουδάκι:
Εγώ το φως μετάλαβα
κι εκεί σε πάει η καρδιά συνήθως
Υπ’ όψιν μου δεν τα `λαβα
του κόσμου τα χλωμά
Κατάλαβα
Εγώ το φως μετάλαβα
κι αντέχω τη φωτιά
στο στήθος
Υπ’ όψιν μου δεν τα `λαβα
του κόσμου τα χλωμά
κατάλαβα
