ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΑΣ ΥΠΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ!

 

Βγαίνεις έξω και βλέπεις παρέες από αγόρια και κορίτσια μόνα τους κολλημένα στα κινητά τους.

Οι γυναίκες λένε ότι πρέπει οι άνδρες να πάνε να κάνουν το πρώτο βήμα , οι άνδρες λένε ότι οι γυναίκες έχουν σηκώσει ανάστημα κλπ κλπ. Βρε παιδιά μου ευλογημένα ! Αφήστε τις αντιπαλότητες και τον εγωϊσμό. Αφήστε στην άκρη τον ανταγωνισμό! Είτε είσαι άνδρας, είτε γυναίκα! Νιώθεις να χτυπάει η κάρδια σου για τον άλλον; Να πας να του το πεις χωρίς φόβο, αλλά με πάθος!

Γεμίσαμε μοναχικούς και ανέραστους ανθρώπους. . . Να ερωτεύεσαι δεν είναι αμαρτία, υγεία είναι ! Να χτυπάει η καρδιά σου και να τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο είναι υγεία ! Μακριά από ανέραστους, υποκριτές και κομπλεξικούς !

Άνθρωπο που έχει χιούμορ, ερωτεύεται και χορεύει μην τον φοβάσαι. Τις χαμηλοβλεπούσες να τρέμεις.

Δυστυχώς ενοχοποιήσαμε τη χαρά , την ευχαριστία και την απλότητα και αντί αυτών επιλέξαμε έναν ενοχικό θρησκευτικό εγκλωβισμό με ένδυμα την ψευτοταπείνωση.

Θεωρώ ότι ο κόσμος θα τελειώσει όταν οι άνθρωποι δεν θα ερωτεύονται πια κι όταν θα μιλάμε για καρκίνο δεν θα εννοούμε μόνο ένα σωματικό νόσημα αλλά και την μοναξιά. Φιλία και έρωτας υπό εξαφάνιση!

Ας σπάσουμε τα δεσμά! Ο Χριστός είναι έρωτας ! Είναι χαρά ! Όχι κακομοιριά !

Μην νιώθετε ενοχές για ό, τι γίνεται μέσα στην καρδιά σας. Υπάρχει λύση ! Καλέστε τον Χριστό και θα τα φτιάξει όλα ! Βάλε τον Χριστό ως φίλο , αδερφό ως γιατρό και συνοδοιπόρο. Ως Μαέστρο στο τραγούδι της ελευθερίας σου ! Let’s Start!

π. Σπυρίδων Σκουτής

ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ:Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΕΛΠΙΔΑ

 

 Η πρώτη εντολή του Θεού είναι να αγαπήσεις τον Θεό με όλη σου την ύπαρξη. Από τη στιγμή που δεν εφαρμόζεται αυτό το πράγμα, έχουμε παρενέργειες.

Όταν βλέπουμε την απελπισία να μας στραγγαλίζει, να πνιγόμαστε και να φτάνουμε σε σημείο καταστροφής, γιατί απογοητευτήκαμε απ’ όσα είναι γύρω μας ακόμη και από τα πιο ευγενικά στοιχεία που μας περιτριγυρίζουν, τότε κρίνεται πού δώσαμε όλη τη δύναμη της υπάρξεώς μας. Αν τηρήσουμε την εντολή του Θεού, τότε με πολλή καρτερία και ανοχή αντιμετωπίζουμε τα πάντα.

Δεν απελπιζόμαστε, γιατί δεν είχαμε την ελπίδα μας σε έναν άνθρωπο, έστω αν ήταν ο εαυτός μας, το παιδί μας , ο/η σύζυγός μας, αλλά την είχαμε στον Θεό και ο Θεός είναι ο μόνος που ποτέ δεν απογοητεύει τον άνθρωπο. Αντίθετα παραμένει μόνη ελπίδα του, και ακόμη και την ώρα του θανάτου του η μόνη ελπίδα του ανθρώπου είναι ο Θεός, ενώ τα άλλα όλα μένουν άπρακτα, κανένας δεν μπορεί να τον βοηθήσει εκείνη την ώρα, ούτε ο σύζυγος, ούτε το παιδί, ούτε ο εαυτός του, ούτε τα χρήματα ούτε η θέση του σ’ αυτή τη ζωή.

Μόνο ο Θεός μπορεί να συμπαρασταθεί στον άνθρωπο. Άρα ο Θεός είναι η ακαταίσχυντος ελπίδα μας, είναι η ελπίδα που ποτέ δεν θα μας αφήσει. Έτσι όταν ο άνθρωπος βιώσει αυτή την πίστη, τότε μετά είναι πολύ άνετη η ζωή του, και δεν τρομάζει και δεν φοβάται.

Έλεγαν στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ότι η βασίλισσα είχε εναντίον του άσχημες διαθέσεις, γιατί την ήλεγξε και ότι θα του έκανε μεγάλο κακό. Και αυτός απαντούσε ότι τίποτα δεν φοβάται παρά μόνο την αμαρτία, γιατί μόνο αυτή μπορεί να τον χωρίσει από τον Θεό.

Όπως είπε και ο Χριστός, «μη φοβάστε αυτούς που μπορεί να σκοτώσουν το σώμα σας. Να φοβάστε αυτούς που μπορούν να σκοτώσουν την ψυχή σας», δηλαδή την αμαρτία που μπορεί να επιφέρει αιώνιο όλεθρο. Έτσι και αλλιώς όλα τα άλλα είναι μάταια, είναι παρόντα και φθαρτά.

Όταν δεν προσδοκούμε τίποτα από αυτό τον κόσμο, δεν έχουμε καμία ανησυχία. Αυτή πρέπει να είναι η πορεία μας σ’ αυτό τον κόσμο. Θα περάσουμε μέσα από δυσκολίες μεν, αλλά δεν πρέπει αυτά τα πράγματα να μας νικήσουν, ούτε να μας φοβίσουν, γιατί εμείς έχουμε ένα όχημα που υπερβαίνει τα νέφη της ζωής.

Αν την ελπίδα μας και τη ζωή μας ολόκληρη την παραδώσουμε στον Χριστό, δεν περιμένουμε τίποτα από τους ανθρώπους, δεν φοβόμαστε ό,τι και αν συμβεί γύρω μας, γιατί τίποτα δεν πρόκειται να χαλάσει αυτή τη βεβαιότητα της ειρήνης, η οποία πηγάζει από την ελπίδα μας στον Θεό.

Η ειρήνη του κόσμου στηρίζεται στα δεδομένα τα γήινα. Ο άνθρωπος της Εκκλησίας δεν εξαρτάται από αυτά τα εξωτερικά δεδομένα. Η ειρήνη του ανθρώπου του Θεού εξαρτάται από το εάν είναι ο Χριστός μέσα του. Τότε έχει ειρήνη, γιατί ο Χριστός είναι η ειρήνη μας.

Εξωτερικά μπορεί να μην υπάρχει τίποτα υπέρ μας, να έχει πόλεμο, σκλαβιά, διωγμούς, πιέσεις, να έχει θάνατο και όμως μέσα μας να υπάρχει ειρήνη και αυτή είναι η πραγματική ειρήνη και ελευθερία του ανθρώπου. Αν εντός του ανθρώπου δεν γίνει αυτή η μεταμόρφωση, η αλλοίωση, τότε δεν γίνεται τίποτα, τότε ακόμα και τα εξωτερικά δουλεύουν στραβά και ανάποδα.

ΟΙ ΕΥΚΟΛΟΠΙΣΤΟΙ "ΑΠΙΣΤΟΙ"

 

Συχνὰ ἀκοῦμε στὶς συζητήσεις τῶν ἀνθρώπων νά γίνεται λόγος γιὰ τὴν πίστη στὸ Θεὸ καὶ πόση ἀξία ἔχει στὴ ζωή τους.

Διατυπώνονται ἐπιπόλαιες ἀπόψεις ἢ ἐπαναλαμβάνονται ἰδέες διαφόρων «σοφῶν» τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖοι ποτὲ δὲν εἶχαν ἐπικοινωνία μὲ τὴν Ἐκκλησία! Πολλοὶ ἀρέσκονται νὰ ἐμφανίζονται ὅτι δέν τούς ἐνδιαφέρει τὸ θέμα καὶ ἐπιθυμοῦν νὰ εἶναι ἐλεύθεροι ἀπὸ κάθε ἠθικὸ φραγμό. Τὰ ὅσα λέγονται μὲ ἐπιμονή, ἀποδεικνύουν ὅτι μόνο ἐλεύθεροι δὲν εἶναι. Οἱ προτιμήσεις τους, οἱ ἰδέες καὶ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ζοῦν, φανερώνουν ὅτι εἶναι εὐκολόπιστοι σὲ πολλὰ θέματα καὶ μόνο ἡ πίστη στὸ Θεὸ τοὺς ἀφήνει ἀδιάφορους!

Οἱ περισσότεροι «ἄπιστοι» ἔχουν τυφλὴ πίστη στὶς διάφορες πολιτικὲς ἰδέες ποὺ κυκλοφοροῦν καὶ ὑπόσχονται τὴ γενικὴ εὐημερία τοῦ λαοῦ, κάτι ποὺ ποτὲ δὲν τὸ εἴδαμε καὶ οὔτε πρόκειται νὰ τὸ δοῦμε. Μιλοῦν γιὰ τὴ δημοκρατία μὲ τρόπο ἐκβιαστικὸ καὶ συγχρόνως διαφωνοῦν πλήρως μεταξύ τους. Ἐπιμένουν παράλογα στὶς ἀρχὲς τῶν κομμάτων τους, παρόλες τὶς διαψεύσεις. Εἶναι φανατικοὶ ὀπαδοί. Ἀρκετοὶ μένουν αἰχμαλωτισμένοι σὲ ὅλη τους τὴ ζωὴ στὶς πολιτικὲς τους ἰδέες, χωρὶς νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ κρίνουν ἢ νὰ τὶς ἀναθεωρήσουν ὡς μὴ πραγματοποιήσιμες. Τὸ ἴδιο διαπιστώνουμε καὶ σὲ μορφωμένους ἀνθρώπους καὶ αὐτὸ εἶναι ἀποκαρδιωτικό.

Ἐπίσης βλέπουμε ἀνθρώπους νὰ πιστεύουν σὲ κάποια ἀθλητικὴ ὁμάδα, ἄλλοι πιστεύουν στὴν τέχνη, ἄλλοι στὴν ἐπιστήμη καὶ ἄλλοι σὲ ἀνθρώπους ποὺ διαθέτουν κάποια χαρίσματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν μὲ τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα τους.

Εἶναι πολλὰ τὰ παραδείγματα ποὺ ἐπιβεβαιώνουν ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κάπου πιστεύουν. Εἶναι ἡ φύση τους τέτοια. Αὐτὸ ἂς μὴ θεωρεῖται μειονέκτημα. Ἐκεῖνο ποὺ μᾶς ἀνησυχεῖ ὅμως εἶναι ὅτι ἀρνοῦνται τὴν πίστη στὸ Θεὸ καὶ πιστεύουν σὲ ἀνθρώπους καὶ εἴδωλα! Γιὰ τὴν πίστη στὸ Θεὸ διαμαρτύρονται πολλὲς φορὲς καὶ κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς κληρικοὺς μὲ ἀπαράδεκτο τρόπο καὶ μὲ ἀπύθμενο μῖσος. Βιώνουμε δυστυχῶς καὶ στὴν ἐποχή μας τὴν εἰδωλολατρία, ποὺ τόσο πολὺ κτύπησε καὶ δίωξε τὴν Ἐκκλησία σὲ παλαιότερους αἰῶνες.

Ἴσως κάποιοι θὰ διερωτῶνται τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους στὴν εἰδωλολατρία; Προφανῶς, γιατί ἡ πίστη στὸ Θεὸ ἔχει ὡς φυσικὸ ἐπακόλουθο τὴν ἠθικὴ ζωή. Πού σημαίνει καταπολέμηση τῶν παθῶν καὶ ἰδίως τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς πλεονεξίας, τῆς φιλοδοξίας καὶ τῆς φιληδονίας. Ὅσοι εἶναι δοῦλοι τῶν παθῶν δὲν ἔχουν πνευματικὴ ὅραση, δὲν ξεπερνοῦν τὸν κακό τους ἑαυτὸ καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν ἀτμόσφαιρα τῆς δυσ­τυχίας τους καὶ νὰ ἀτενίσουν πρὸς τὰ ἄνω, νὰ πάρουν τὸ μήνυμα τοῦ Θεοῦ ποὺ καταργεῖ τὰ εἴδωλα καὶ καθαρίζει τὸν ὁρίζοντα, δίνοντας φῶς στὴ ζωὴ μὲ τὶς ἐντολὲς καὶ παρηγορία μὲ τὴ σταθερὴ ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Πρέπει νὰ διαλύσουμε τὴν πεπλανημένη ἄποψη τῶν σύγχρονων εἰδωλολατρῶν πώς τάχα ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ εἶναι δυστυχής, ἀφοῦ ἀρνεῖται τὶς χαρὲς τῆς ζωῆς. Ὄχι, δὲν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μέσα στὸ φῶς τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐπίγεια ζωὴ εἶναι εὐχάριστη καὶ μακάρια. Τὰ βιώματα τοῦ πιστοῦ εἶναι χαροποιά, ποὺ δὲν μποροῦν οὔτε νὰ φαντασθοῦν οἱ δίχως Θεὸ κοσμικοὶ ἄνθρωποι. Ἐδῶ βρίσκεται τὸ πρόβλημα ποὺ πρέπει νὰ λύσουμε οἱ κληρικοὶ πρωτίστως, ἀλλὰ καὶ οἱ συνειδητοὶ χριστιανοί, ὅπου κι ἂν δραστηριοποιοῦνται. Νὰ δώσουμε δηλαδὴ τὴ μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ μὲ παρρησία λόγου καὶ φωτεινὸ παράδειγμα, τὸ ὁποῖο θὰ στηρίζεται στὴ συνεπῆ τήρηση τῶν ἐντολῶν. Καὶ πάνω ἀπ’αὐτὰ χρειάζεται ἡ θερμὴ προσευχὴ, γιὰ νὰ φωτίσει ὁ Θεὸς καὶ νὰ ἐλεήσει τοὺς ἐν σκότει καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἀνθρώπους, γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦν στὴ μετάνοια.

Ὑπάρχει ἐπίσης καὶ ἡ κατηγορία ἐκείνων ποὺ ἐνῷ εἶναι καλοπροαίρετοι, εὔκολα πέφτουν στὴν πλάνη καὶ τὶς αἱρετικὲς ἀποκλίσεις, ζημιώνοντας πνευματικὰ πρῶτα τὸν ἑαυτό τους καὶ ὕστερα ὅσους ἐπικοινωνοῦν μὲ αὐτούς. Ἕνας ἔμπειρος ἐπίσκοπος ἔλεγε γι’ αὐτοὺς ὅτι «βλέπουν τὰ πράγματα ἀνυποψίαστα καὶ τὸ θεωροῦν εὔκολο καὶ φυσικὸ νὰ παίζουν μὲ τὴ φωτιά. Γιατί ἡ πλάνη καὶ ἡ αἵρεση στὴν Ἐκκλησία εἶναι φωτιά. Καὶ ἡ φωτιὰ ἔχει δύο φυσικὲς ἰδιότητες, καὶ φωτίζει καὶ καίει. Ξεγελιοῦνται λοιπὸν πολλοὶ ἀπὸ τὸ φῶς, ἀπὸ τὴ φανταχτερὴ ἐντύπωση ποὺ δημιουργεῖ ἡ πλάνη καὶ καίγονται στὴ φωτιά. Μὰ ἔχουν χάσει πιὰ τὴν αἴσθηση τῶν πραγμάτων καί, ἐνῷ καίγονται, νομίζουν ὅτι δροσίζονται».

Κλείνοντας τοῦτο τὸ κείμενο, αἰσθάνομαι τὴ βαριὰ εὐθύνη ποὺ ἔχουμε οἱ κληρικοὶ γιὰ τὸ ποίμνιό μας, ποὺ δὲν βρίσκεται στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ βαθὺ πόνο καθὼς διαπιστώνουμε τὴν πνευματικὴ διαστροφὴ πολλῶν ἐνοριτῶν μας καὶ τὰ πενιχρὰ ἀποτελέσματα τοῦ ποιμαντικοῦ μας ἔργου.

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΤΑΧΥΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΕΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Στάχυ και των συν Αυτώ Μαρτυρησάντων τιμά σήμερα, 31 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Οι Άγιοι Στάχυς, Απελλής, Αμπλίας, Ουρβανός, Νάρκισσος και Αριστόβουλος άνηκαν στους εβδομήκοντα Αποστόλους του Κυρίου και όλοι τους υπήρξαν «Χριστού ευωδία τώ Θεώ εν τοίς σωζομένοις» (Β’ προς Κορινθίους, Β’ 15). Δηλαδή ευωδιά Χριστού, ευχάριστη στο Θεό, και ευωδία μεταξύ των σωζόμενων πυύ άκουγαν απ’ αυτούς το σωτήριο μήνυμα του Ευαγγελίου.

 Ο Άγιος Στάχυς έγινε πρώτος επίσκοπος Βυζαντίου, και αφού διάνυσε 16 χρόνια στο αποστολικό κήρυγμα, ειρηνικά αναπαύθηκε εν Κυρίω.

Ο Άγιος Απελλής έγινε επίσκοπος Ηράκλειας και πολλούς έφερε στη χριστιανική πίστη.

Ο Άγιος Αμπλίας έγινε επίσκοπος Οδυσσουπόλεως και ο Ουρβανός, επίσκοπος Μακεδονίας. Επειδή και οι δύο γκρέμιζαν τα είδωλα, θανατώθηκαν μαρτυρικά.

Ο Άγιος Νάρκισσος χειροτονήθηκε επίσκοπος Αθηνών. Η αλήθεια, όμως, του Ευαγγελίου, την οποία δίδασκε με ζήλο, εξήγειρε τους ειδωλολάτρες, με αποτέλεσμα να τον βασανίσουν και να παραδώσει την ψυχή του μαρτυρικά.

Ο Άγιος Αριστόβουλος, και αυτός υπήρξε επίσκοπος και πέθανε ειρηνικά, κηρύττοντας μέχρι τέλους της ζωής του το Χριστό.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Την κιθάραν του Πνεύματος την έξάχορδον, την μελωδήσασαν κόσμω τας υπέρ νουν δωρεάς, ως έκφάντορας Χριστού άνευφημήσωμεν, Στάχυν Άμπλίαν Άπελλήν συν Ναρκίσσω, Ούρβανόν, και Άριστόβουλον άμα’ ως γαρ Απόστολοι θείοι, χάριν αίτούνται ταις ψυχαίς ημών.

ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ,ΟΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΕΚΕΙΝΟΣ,ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΜΑΣ

 

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Η προσευχή είναι μεγάλο αγαθό, αν γίνε­ται και με λογισμό αγαθό· αν ευχαριστούμε το Θεό όχι μόνο όταν μας δίνει, αλλά και όταν δεν μας δίνει ό,τι Του ζητάμε, αφού και τα δύο τα κάνει για την ωφέλειά μας.

Έτσι, και όταν δεν παίρνουμε, ουσιαστικά παίρνουμε με το να μην πά­ρουμε ό,τι δεν μας συμφέρει. Υπάρχουν, βλέπετε, πε­ριπτώσεις που η μη ικανοποίηση του αιτήματός μας είναι πιο ωφέλιμη. Και τότε ό,τι θεωρούμε σαν απο­τυχία είναι επιτυχία. 

Ας μη στεναχωριόμαστε, λοιπόν, όταν ο Θεός αργεί να εισακούσει την προσευχή μας. Ας μη χά­νουμε την υπομονή μας. Μήπως και πριν ζητήσουμε κάτι, δεν μπορεί να μας το δώσει ο Πανάγαθος; Μπο­ρεί, φυσικά, αλλά περιμένει από μας κάποιαν αφορμή, ώστε να μας βοηθήσει δίκαια. Γι’ αυτό ας Του δίνου­με την αφορμή με την προσευχή και ας περιμένουμε με πίστη, με ελπίδα, με εμπιστοσύνη στην πανσοφία και στη φιλανθρωπία Του. 

Μας έδωσε ό,τι ζητήσαμε; Ας Τον ευχαριστούμε.  Δεν μας έδωσε; Και πάλι ας Τον ευχαριστούμε, γιατί δεν γνωρίζουμε, όπως γνωρίζει Εκείνος, τι είναι καλό για μας.

Ας έχουμε ακόμα υπόψη μας, πως ο Θεός συχνά δεν αρνείται, αλλά μόνο αναβάλλει την ικανοποίηση κάποιου αιτήματός μας. Και γιατί αναβάλλει; Επειδή, χρησιμοποιώντας ως μέσο τη δική μας επιμονή στο αίτημα, θέλει να μας ελκύσει και να μας κρατήσει κο­ντά Του. 

Κι ένας φιλόστοργος πατέρας, άλλωστε, όταν του ζητάει κάτι το παιδί του, πολλές φορές αρνείται να του το δώσει, όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο το παιδί μένει κοντά του.

ΚΑΠΟΤΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΞΕΧΕΙΛΙΖΑΝ ΑΠΟ ΕΥΧΕΣ

 

Χάθηκε το ευχολόγιο της καθημερινότητας πολύ περισσότερο αποσιωπήθηκε το Ευχολόγιο της Εκκλησίας.

Διαγράφηκε ως και το ”καλημέρα” και το ”ευχαριστώ” διατηρήθηκαν μόνο στο πρωτόκολλο συναλλαγής όπου υπάρχει ωφελιμισμός εκεί που αντιμετωπίζεσαι ως πελάτης.

Κάποτε οι άνθρωποι ξεχείλιζαν από ευχές οι μεγαλύτεροι στους μικρότερους οι γονείς στα παιδιά .. η ευχή είχε αξία και θέση στις διαπροσωπικές σχέσεις.

-τη δροσιά του να έχεις
-να ζήσεις σαν τα ψηλά βουνά..
-πρώτα ο Θεός κλπ

Τώρα συναισθηματισμός και επικοινωνία fast food ένας ξερός μινιμαλισμός δηλωτικός μιας ρηχότητας και επιφανειακότητας συναισθημάτων.

Χάθηκε η ζέστη της καρδιάς ο νταλκάς η αγάπη το πάθος….. Μια καταναλωτική μανία βουλημικής διάθεσης έναντι του όποιου άλλου ή μια απάθεια και αδιαφορία μια ψυχρότητα πάγωσαν τα πρόσωπα κέρωσαν…ένα καλούπι..

Η ευγένεια θεωρείται κι αυτή αναχρονισμός, οπισθοδρόμηση, η εσωτερική καλλιέργεια πάθηση νοσογόνος….

Κι όμως η δύναμη της ευχής μετακινεί βουνά και σχίζει θάλασσες…. ο σύγχρονος άνθρωπος αφοπλίζεται ολοένα και περισσότερο πνευματικά κι απομένει έρμαιο των αφεντάδων του.

ΣΚΕΨΟΥ ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ

 

 Προσοχή στους Αγιοκάπηλους και στους υπερήφανους «ζηλωτές»…

Μην πτοείσαι από το τι λένε οι άνθρωποι για σένα. Αυτός είναι ο διαβολικός φόβος. Συλλογίσου τι ο Θεός λέγει για σένα, τι οι Άγγελοι και οι Άγιοι λένε για σένα.

Μόνη σου φροντίδα η ταπεινή και μαρτυρική φύλαξη της Πίστεως! Κι ας μείνεις μόνος!!!

Προσοχή στους Αγιοκάπηλους και στους υπερήφανους «ζηλωτές»…

Ελάχιστοι αγαπητοί οι άνθρωποι της θείας αγάπης! Να προσέχουμε!

Άγιος Ιωάννης Κροστάνδης

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΖΗΝΟΒΙΟΣ ΚΑΙ ΖΗΝΟΒΙΑ

 

 

---

Τη μνήμη των Αγίων Ζηνοβίου και Ζηνοβίας, των αδελφών τιμά σήμερα, 30 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Οι Άγιοι Ζηνόβιος και Ζηνοβία έζησαν και μαρτύρησαν την εποχή του Διοκλητιανού. Τα δύο αδέρφια κατάγονταν από τις Αίγες της Κιλικίας και προέρχονταν από οικογένεια πλούσια και ευσεβή.

 Ο Ζηνόβιος ήταν ιατρός και εξασκούσε την επιστήμη του αφιλοκερδώς. Τα δύο αδέρφια ασκούσαν μεγάλο φιλανθρωπικό έργο και αυτό προκάλεσε την οργή των ειδωλολατρών και συγκεκριμένα του ηγεμόνα Λυσία, ο οποίος διέταξε τη σύλληψη του Ζηνόβιου.

Κατά τη διάρκεια της φυλάκισης του προσήλθε οικειοθελώς στις αρχές και η αδερφή του η Ζηνοβία με την επιθυμία να συμμαρτυρήσει με τον αδελφό της. Και οι δύο θανατώθηκαν με αποκεφαλισμό κατόπιν βασανιστηρίων το 285 μ.Χ.

Σημείωση: Κατ, άλλη εκδοχή ο Ζηνόβιος μαρτύρησε επί Διοκλητιανού.  Γεννήθηκε από γονείς ευσεβείς τον Ζηνόδοτο και τη Θέκλα, και πως, όταν μεγάλωσε έγινε επίσκοπος Αιγών, επιτελώντας πολλά θαύματα.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείοι αυτάδελφοι ομονοούντες καλώς, Ζηνόβιε ένδοξε και Ζηνοβία σεμνή, συμφώνως αθλήσατε όθεν και των στεφανών των αφθάρτων τυχόντες, δόξης ακαταλύτου ηξιώθητε, άμα εκλάμποντες τοις εν κόσμω χάριν ιάσεων.

ΑΦΗΣΕ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΚΑΙ ΨΑΞΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ

 

π. Σπυρίδων Σκουτής

O κάθε άνθρωπος δίνει μέσα του μεγάλες μάχες που δεν τις γνωρίζει κανείς.

Τις ξέρει μόνο εκείνος και ο Θεός. Κανείς άλλος. Οι περισσότεροΙ κρίνουν τον άλλον διότι με αυτόν τον τρόπο θα νιώσουν καλύτερα. «Είδες ό άλλος έχει αυτό είναι λάθος εκείνο, οπότε εγώ είμαι σε καλύτερη πνευματική κατάσταση. Πρώτον διότι βρήκα το λάθος στον άλλον και δεύτερον που δεν το κάνω εγώ».

Όλες οι μάχες ΣΕ όλες τις μορφές των σχέσεων είναι μία τέτοια τραγική κατάσταση: Πως θα πατήσω στα λάθη του άλλου για να ανέβω και να νιώσω καλύτερα.

Οι επιλογές μας είναι σεβαστές και ελεύθερες αλλά τις κάνουμε με λάθος κριτήρια. Ζούμε για τον κόσμο και για τα λεγόμενα «συννεφάκια» που μας έχουν εμποτίσει από παιδιά, αντί να δούμε τις πραγματικές μας δυνάμεις και δυνατότητες, μέσα πάντα από την προοπτική της αιωνιότητας.

Αγωνία και άγχος για να πάρουμε ένα πτυχίο, να βρούμε την καλή δουλειά, να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά, να σπουδάσουμε τα παιδιά μας, να τα παντρέψουμε, να μας κάνουν εγγόνια για να δώσουμε αξία στον εαυτό μας και να πούμε ότι κάτι κάναμε.

Αν δεν κάνεις κάτι από όλα αυτά, αν δεν επιλέξεις κάτι από αυτά ή μερικά από αυτά τότε είσαι «ο αποτυχημένος της κοινωνίας». Αν κάποιος σε ρωτήσει κάτι από τα παραπάνω και απαντήσεις αρνητικά πχ «Δεν παντρεύτηκα» τότε θα λάβεις την απαξίωση του άλλου, ότι τελικά σαν κοινωνικό ον απέτυχες.

Η κοινωνία έχει κάποια «συννεφάκια» που πρέπει να τα εκπληρώσεις για να πάρεις το πράσινο φως και να σε λάβουν σοβαρά υπόψιν. Διαφορετικά είσαι ο κακομοίρης. Κρίνουμε τον άλλον χωρίς να ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα στις σελίδες της ιστορίας του. Πολλές από αυτές είναι γραμμένες με δάκρυα και ιδρώτα, με προσπάθεια και εξαντλήση.

Σεβόμαστε κάθε άνθρωπο και τις επιλογές του. Τίποτα από τα παραπάνω αν δεν τα κάνει κάποιος, δεν θεωρείται αποτυχία. Υπάρχουν άνθρωποι που τα έκαναν όλα αυτά τυπικά και πλέον σε μεγάλη ηλικία είναι άδειοι.

Το θέμα δεν είναι να εκπληρώσεις «κοινωνιολογικά συννεφάκια» αλλά να είσαι συνειδητοποιημένος για το τι θες να κάνεις και να έχεις και τα κότσια να κρίνεις τον εαυτό σου αν κάνεις για αυτό που επιθυμείς.

Όλη αυτή η πίεση οδηγεί σε πολλά ψυχοσωματικά προβλήματα. Για να το πούμε πιο απλά, πας να βάλεις ένα κομμάτι παζλ σε θέση που δεν ταιριάζει. Το πιέζεις, με αποτέλεσμα να σπάει και να χαλάσει και το κομμάτι και η εικόνα.

Πόσοι άνθρωποι παντρεύτηκαν έκαναν παιδιά αλλά είναι δυστυχισμένοι ; ‘

Πόσα πετραχείλια έχουν πάνω τους ερωτήματα όπως : «Και τι κατάλαβα πάτερ; Έκανα έναν τυπικό γάμο απλά για να κάνω οικογένεια αλλά δεν είμαι ευτυχισμένος».

Έχουμε λίγο χρόνο και αυτός δεν ξέρουμε πότε θα λήξει. Δεν υπάρχει λόγος να πιεστούμε ιδιαίτερα για να ικανοποιήσουμε τον κόσμο.

Να κάνω αυτό που θέλω αλλά να μπορώ να το κάνω και να μην το κάνω για το «φαίνεσθαι», αλλά να το κάνω με όλο μου το «είναι».

Και θα ρωτήσεις ο Θεός που είναι σε όλα αυτά…

Εκεί που θα τον έχεις τοποθετήσει. Όπου τον βάλεις τον Θεό, εκεί θα μείνει διότι είναι ευγενής και μας σέβεται.

Θα Τον βάλεις οδηγό στη ζωή σου ή θα τον αφήσεις στην άκρη και θα τον καλείς όποτε σε συμφέρει; Άσε λοιπόν τα «συννεφάκια» του κόσμου, ψάξε τον ήλιο της δικαιοσύνης και μην κρίνεις κανέναν διότι αυτή η εξουσία ανήκει σε Άλλον.

Καλές φωτοσυνθέσεις . . .

ΕΓΩ ΓΑΡ ΕΓΝΩΝ ΔΥΝΑΜΙΝ ΕΞΕΛΘΟΥΣΑΝ ΑΠ’ ΕΜΟΥ

«Ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ᾿Επιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; ῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ῞Ηψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ» (Λουκ. 8, 45-46))

᾿Ενῶ ὅλοι ἀρνιοῦνταν, ὁ Πέτρος καὶ ὅσοι ἦταν μαζί του ἔλεγαν· «Διδάσκαλε, οἱ ὄχλοι ἔχουν στριμωχτεῖ κοντά σου καὶ σὲ πιέζουν, κι ἐσὺ λὲς ποιὸς μὲ ἄγγιξε;» ῾Ο ᾿Ιησοῦς ὅμως εἶπε· «Κάποιος μὲ ἄγγιξε, γιατὶ ἐγὼ ἔνιωσα νὰ βγαίνει ἀπὸ μένα δύναμη». 

Οι άνθρωποι έχουμε ως ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά μας τη δύναμη. Αυτή μπορεί να είναι σωματική. Έχει να κάνει με την ικανότητά μας να αντέχουμε στον πόνο. Με την ενέργεια που βγάζουμε στις επιθέσεις των άλλων. Με τη δημιουργικότητα που πηγάζει από τη σκέψη, τη φαντασία, την όρεξη, τον έρωτα. Κάποτε και με την εχθρότητα, την  ικανότητα να νικήσουμε τον άλλο, υποτάσσοντάς τον στη σωματική μας ισχύ, κάνοντάς τον υποχείριό μας, κακοποιώντας τον, συντρίβοντάς τον, στερώντας του την ελευθερία. Η δύναμη όμως είναι και εκ της θέσεώς μας, της εξουσίας που έχουμε. Μπορούμε να υποτάξουμε τον άλλον βάζοντάς τον στο περιθώριο, πιέζοντάς τον να κάνει αυτό που εμείς επιθυμούμε ή αναγκάζοντάς τον, ακόμη κι αν δεν το θέλει, να ακολουθήσει το πρόγραμμά μας. Μπορούμε όμως και να τον οδηγήσουμε στο αγαθό, χρησιμοποιώντας τη δύναμή μας για να τον κινητοποιήσουμε, να του δείξουμε την αλήθεια, με αγάπη, καλοσύνη και επιμονή. Η δύναμη όμως μπορεί να είναι και πνευματική. Με τις σκέψεις, τις ιδέες, τη φιλοσοφία μας, να νικήσουμε στους αγώνες λόγων ή αποδοχής από την κοινωνία των προσώπων. Άλλοτε, νικάμε με την αρετή μας, βάζοντας δύναμη στον εαυτό μας να υποτάξει το θέλημά του στο θέλημα του Θεού. Βάζοντας δύναμη για να μεταμορφώσουμε τα πάθη σε δημιουργικότητα, σε προσφορά, σε ανιδιοτέλεια, σε αγάπη.

Βλέποντας το πρόσωπο του Χριστού και τον τρόπο που δρα στον κόσμο, ιδίως κατά τα θαύματά Του, διαπιστώνουμε ότι χρησιμοποιεί κάθε μορφή δύναμης. Τόσο στο θαύμα της θεραπείας της αιμορροούσης, όσο και στην ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, για παράδειγμα, από το σώμα Του πηγάζει ενέργεια. Η γυναίκα Τον αγγίζει και γιατρεύεται. Ο Κύριος αγγίζει την κόρη του Ιάειρου και εκείνη ανασταίνεται. Η σκέψη και το πνεύμα του Χριστού αποπνέουν δύναμη. Αντιλαμβάνεται άμεσα ότι η γυναίκα Τον έχει πλησιάσει κρυφά και Τον έχει αγγίξει και δεν μένει στην εμφανή απάντηση του Πέτρου, ότι ο όχλος έχει στριμωχτεί κοντά Του. Νιώθει τον πόνο του Ιάειρου και δεν αποδέχεται την εμφανή αντίληψη των ανθρώπων του σπιτιού ότι το κορίτσι πέθανε και δεν πτοείται από την ειρωνεία τους να αποδεχτούν ότι αυτή κοιμάται. Ο λόγος του Χριστού είναι δύναμη. Προτρέπει τη γυναίκα να φανερώσει την αλήθεια και τον Ιάειρο να πιστέψει. Η θεανθρώπινη φύση Του μας δείχνει ότι η δύναμη που πηγάζει από Εκείνον είναι αλήθεια και αγάπη και ελευθερώνει από το κακό και τον θάνατο. 

Πλαστήκαμε ελεύθεροι από τον Θεό. Πλαστήκαμε δυνατοί. Απομένει σε μας να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμή μας για να νικήσουμε τον θάνατο, το ψέμα, τον χωρισμό, τη διάσπαση. Να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμή μας για να γνωρίσουμε γιατί ζούμε και να μοιραστούμε αυτή τη γνώση και την εμπειρία με τους συνανθρώπους μας. Να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμή μας όχι για να υποτάξουμε τον πλησίον, αλλά για να τον φωτίσουμε. Αρκεί να δεχτούμε στις καρδιές μας τη δύναμη που μας προσθέτει ο Χριστός. Τη δύναμη της πίστης, της αγάπης, της αλήθειας και να καταστήσουμε τη δική Του παρουσία δρόμο και τρόπο ζωής μας, μέσα στην Εκκλησία και σε κάθε στιγμή της ύπαρξής μας. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Η ΡΩΜΑΙΑ

 

---

Τη μνήμη της Οσίας Αναστασίας της Ρωμαίας τιμά σήμερα, 29 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Η Οσία Αναστασία έζησε στα χρόνια του Δεκίου (κατ’ άλλους του Διοκλητιανού) και Bαλλεριανού και καταγόταν από τη Ρώμη. Όταν πέθαναν οι πλούσιοι γονείς της, διαμοίρασε την περιουσία που κληρονόμησε στους φτωχούς και αποσύρθηκε σε μοναστήρι.

Όταν τη συνέλαβε ο ηγεμόνας Πρόβος (περί το 256 μ.Χ.), υπενθύμισε στην Αναστασία την ανθηρή νεότητα της, για την οποία θα έπρεπε να αρνηθεί το Χριστό.

Τότε, δυναμική υπήρξε η απάντηση της Αναστασίας: «Εγώ, είπε, μία ωραιότητα και νεότητα γνωρίζω, εκείνη που δίνει ο Χριστός στις πιστές και γενναίες ψυχές, που προτιμούν γι’ Αυτόν το θάνατο αντί άλλων εγκόσμιων αγαθών, όταν αυτά προτείνονται για την προδοσία του Θεού τους. Πλούτη είχα άφθονα.

Δεν τα θέλησα. Αλλά το Χριστό μου τον θέλω και απ’ Αυτόν καμία δύναμη δε θα μπορέσει να με χωρίσει. Αν αμφιβάλλεις, δοκίμασε».

Εξαγριωμένος από την απάντηση ο Πρόβος, τη μαστίγωσε στο πρόσωπο και την άπλωσε σε αναμμένα κάρβουνα. Έπειτα, την κρέμασε και της έσκισε το σώμα. Μετά έκοψε τους μαστούς της, ξερίζωσε τα νύχια της και τελικά την αποκεφάλισε. Έτσι, η Αναστασία πήρε τον αμαράντινο στέφανο του μαρτυρίου.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε
Ασκήσει εκλάμψασα ώσπερ παρθένος σεμνή αθλήσεως αίμασι την της αγνείας στολήν ενθέως εφοίνιξας όθεν, Αναστασία, ως οσία και μάρτυς, χάριτας ιαμάτων αποστράπτεις εν κόσμω πρεσβεύουσα τω Σωτήρι υπέρ των ψυχών ημών.

ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ- ΒΑΖΕΙ Ο ΝΤΟΥΤΣΕ ΤΗ ΣΤΟΛΗ ΤΟΥ

 

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29/10/23-ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ Η' 41-56

 

Αρχιμ. Αυγουστίνου Κκαρά

Πρωτότυπο Κείμενο 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ιησοῦ, ᾧ ὄνομα Ἰάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. Καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. Καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ. Ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην. Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. Ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. Ὁ δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει. Καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. Αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου. Καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. Καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτοῖς. Ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.

 Νεοελληνική Απόδοση 

Εκείνο τον καιρό, πλησίασε τον Ιησού ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Ιάειρο και ήταν άρχοντας της συναγωγής. Αυτός έπεσε στα πόδια του Ιησού και τον παρακαλούσε να πάει στο σπίτι του, γιατί είχε μια μοναχοκόρη ως δώδεκα χρονών που ήταν ετοιμοθάνατη. Την ώρα που ο Ιησούς βάδιζε προς το σπίτι, τα πλήθη τον περιέβαλλαν ασφυκτικά. Κάποια γυναίκα, που υπέφερε από αιμορραγία δώδεκα χρόνια και είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία στους γιατρούς, χωρίς κανένας να μπορέσει να την κάνει καλά, πήγε πίσω από τον Ιησού, άγγιξε την άκρη του ρούχου του, κι αμέσως η αιμορραγία της σταμάτησε. Τότε ο Ιησούς είπε: «Ποιος με άγγιξε;» Ενώ όλοι αρνιούνταν, ο Πέτρος και όσοι ήταν μαζί του έλεγαν: «Διδάσκαλε, οι όχλοι έχουν στριμωχτεί κοντά σου και σε πιέζουν, κι εσύ λες ποιος με άγγιξε;» Ο Ιησούς όμως είπε: «Κάποιος με άγγιξε, γιατί εγώ ένιωσα να βγαίνει από μένα δύναμη». Μόλις η γυναίκα είδε ότι δεν ξέφυγε την προσοχή του, ήρθε τρέμοντας κι έπεσε στα πόδια του και μπροστά σ’ όλο τον κόσμο του είπε για ποια αιτία τον άγγιξε κι ότι είχε γιατρευτεί αμέσως. Εκείνος της είπε: «Θάρρος, κόρη μου, η πίστη σου σε έσωσε∙ πήγαινε στο καλό». Ενώ ο Ιησούς ακόμα μιλούσε, ήρθε κάποιος από το σπίτι του άρχοντα της συναγωγής και του λέει: «Η κόρη σου πέθανε∙ μην ενοχλείς πια τον διδάσκαλο». Όταν το άκουσε ο Ιησούς, του είπε: «Εσύ μη φοβάσαι, μόνο πίστευε, και θα σωθεί». Φτάνοντας στο σπίτι, δεν άφησε κανέναν να μπει μέσα μαζί του, εκτός από τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο, καθώς και τον πατέρα και τη μητέρα του κοριτσιού. Όλοι έκλαιγαν και τη θρηνολογούσαν. Ο Ιησούς όμως τους είπε: «Μην κλαίτε∙ δεν πέθανε, αλλά κοιμάται». Εκείνοι τον περιγελούσαν, βέβαιοι πως είχε πεθάνει. Ο Ιησούς, αφού τους έβγαλε όλους έξω, έπιασε το κορίτσι από το χέρι και του είπε δυνατά: «Κορίτσι, σήκω!» Το πνεύμα της επέστρεψε κι αυτή αμέσως σηκώθηκε. Ο Ιησούς τότε διέταξε να της δώσουν να φάει. Οι γονείς της έμειναν κατάπληκτοι. Εκείνος όμως τους είπε να μην πουν σε κανέναν τι είχε γίνει.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29/10/23-ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Β' 16-20

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀδελφοί, εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ. Εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; Μὴ γένοιτο. Εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι. Ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, ξέρουμε πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί με την τήρηση των διατάξεων του νόμου. Αυτό θα γίνει μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό κι εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να δικαιωθούμε με την πίστη στο Χριστό κι όχι με την τήρηση του νόμου· γιατί με τα έργα του νόμου δε θα σωθεί κανένας άνθρωπος. Αν όμως, ζητώντας να σωθούμε από το Χριστό, βρεθήκαμε να είμαστε κι εμείς αμαρτωλοί όπως οι εθνικοί, σημαίνει τάχα πως ο Χριστός οδηγεί στην αμαρτία; Όχι βέβαια! Γιατί, αν ό,τι γκρέμισα το ξαναχτίζω, είναι σαν να ομολογώ πως έκανα λάθος όταν το γκρέμιζα. Κι αληθινά, με κριτήριο το νόμο, έχω πεθάνει για τη θρησκεία του νόμου, για να βρω τη ζωή κοντά στο Θεό. Έχω πεθάνει στο σταυρό μαζί με το Χριστό. Τώρα πια δε ζω εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπό μου ο Χριστός. Κι η τωρινή σωματική μου ζωή είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ 1940 ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

 

Η Ευαγγελική Περικοπή της 28ης Οκτωβρίου είναι από το ευαγγέλιο του Αποστόλου Λουκά κι αναφέρεται στην εορτή της Σκέπης της Παναγίας μας, και έχει φυσικά σχέση με την επέτειο του «ΟΧΙ» και γενικότερα με την επέτειο του 1940.

Στο διάλογο του Ιησού Χριστού με τις αδελφές του Λαζάρου, τη Μάρθα και τη Μαρία, τονίζεται με σαφήνεια ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει μια ευαισθησία και μια προτεραιότητα στη ζωή του για τις πνευματικές και ηθικές αξίες, σε σύγκριση με τις καθημερινές υλικές μας μέριμνες, με την έννοια ότι τελικά η ευθύνη μας να διαφυλάξουμε τις αξίες αυτές είναι και το κριτήριο της εν Χριστώ αιώνιας σωτηρίας μας.

Αυτοί που αγωνίζονται για τις πανανθρώπινες αξίες της αγάπης, της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της συναδέλφωσης των λαών, είναι αυτοί που ζουν σύμφωνα με τις θείες εντολές του Θεού.

Αναφέρεται μάλιστα στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ως ζωντανό παράδειγμα υπακοής στο θείο θέλημα του Θεού το άγιο πρόσωπο της Παναγίας μας.

Στα δύσκολα λοιπόν χρόνια που ζούσε η Ανθρωπότητα με το ξέσπασμα του αδυσώπητου σκληρού και απάνθρωπου Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που οι περισσότερες χώρες, και μάλιστα μεγάλες και ισχυρές, ή συμμαχούσαν με τον Χίτλερ, όπως η Ιταλία, η Ιαπωνία και η Τουρκία, ή παραδίδοντα χωρίς όρους στο εχθρό, η μικρή τότε και αδύνατη Ελλάδα, ανταποκρινόμενη περισσότερο στο μεγαλείο του ιστορικού της βίου ως η Χώρα που συνέβαλε τα μέγιστα εις την επικράτηση των αγαθών της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της Παιδείας, της τέχνης και του πολιτισμού, της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, σήκωσε ηρωικά το ανάστημα της με τη ψυχική δύναμη της Ιστορίας της για να αντιτάξει στους Τυράννους του Διαβόλου που απειλούσαν χώρες και λαούς, το ηρωικό «ΟΧΙ».

Για εκείνους που υπολογίζουν τα πράγματα μόνο από την υλική τους πλευρά, αυτό το «ΟΧΙ» έμοιαζε με επιλογή πορείας προς την καταστροφή, γιατί η υλική δύναμη του εχθρού ήταν εγγύηση για την επικράτηση τους.

Οι αριθμοί ήταν πολύ μεγάλοι για τον εχθρό. Στην ιστορία των λαών όμως υπάρχουν και στιγμές που πρέπει να είναι έτοιμοι και να πεθάνουν για να προστατέψουν και να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα της ανθρωπότητας, ότι η ζωή έχει νόημα, όταν ζει κανείς με αξιοπρέπεια, διασώζοντας το αγαθό της ελευθερίας του, προασπιζόμενος το αγαθό της ειρήνης, προστατεύοντας την οικογένεια του, την πατρίδα του, συμβάλλοντας στην προστασία και στην επικράτηση της δικαιοσύνης.

Αυτό τον αγώνα άλλωστε έδωσαν οι ολιγοστοί Έλληνες με τους τριακοσίους του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες για να διαφυλάξουν ολόκληρη την Ευρώπη από τις ορδές των βάρβαρων Ασιατών του Ξέρξη.

Το «Μολών λαβέ» ηχεί ακόμη διαχρονικά στους υπόδουλους και καταπιεζόμενους λαούς, ως πρόσκληση και θείο φως αληθείας ότι αν θέλουν να ελευθερωθούν οφείλουν να αγωνισθούν, να είναι έτοιμοι να θυσιασθούν και να πεθάνουν για να ζήσουν το αγαθόν της ελευθερίας και της ειρήνης.

Ακολουθώντας λοιπόν το μεγαλείον του ηρωισμού των αρχαίων Σπαρτιατών, οι νεοέλληνες του 1821, με επικεφαλής την Εκκλησία μας και τις Δυνάμεις του Απόδημου Ελληνισμού, οργάνωσαν τον μεγάλο ξεσηκωμό εναντίον των αλλόπιστων Οθωμανών Τούρκων για να μας απελευθερώσουν από το ζυγό της δουλείας, που στα τετρακόσια χρόνια της εθνικής ταπείνωσης και της σταύρωσης μας και του καθημερινού εξευτελισμού των προγόνων μας, κατά τον Εθνικό μας Ποιητή Διονύσιο Σολωμό, «όλα τ’ έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».

Η ίδια λοιπόν ηρωική Ελληνική ψυχή, «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά», η Ελληνική ψυχή των Θερμοπυλών, η ηρωική ψυχή του 1821, «και σαν πρώτα ανδρειωμένη», αντέταξε στον φαινομενικά παντοδύναμο Άξονα της εποχής το ηρωικό «ΟΧΙ».

Αυτό το δυνατό «ΟΧΙ» αντέταξαν αργότερα ηρωικά κι οι Έλληνες της Κύπρου στους αποικιοκράτες Βρετανούς με το έπος της ΕΟΚΑΣ, που αποτέλεσε με τη σημαία του Εθνάρχη Μακαρίου το απελευθερωτικό έναυσμα της επανάστασης των σκλαβωμένων από την αποικιοκρατία λαών της Αφρικής.

Στο πρόσωπο των Ελλήνων του 40, η τραυματισμένη γεμάτη πληγές ανθρωπότητα πίστεψε ξανά ότι μπορεί να διασώσει την αξιοπρέπεια της και την ελευθερία της. Γεννήθηκε ξανά στις καρδιές των ανθρώπων η ελπίδα για την επικράτηση της δικαιοσύνης και της διαφυλάξεως της πραγματικής ειρήνης, που εκφράζεται ως ισότητα και σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το μυστικό της μεγάλης νίκης των Ελλήνων που ένωσε τους συμμάχους για να συντρίψουν τον Άξονα της απειλής της παγκόσμιας ελευθερίας των λαών ήταν η βαθειά τους πίστη στο Θεό να διαφυλάξουν το θείο θέλημα του, να προστατεύουμε με κάθε τρόπο το αγαθό της ζωής ως δώρο Θεού.

Oι Έλληνες του 1940 νίκησαν γιατί είχαν όλοι μαζί ενωμένοι ένα θέλημα, το Θέλημα του Θεού, να προστατέψουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, να προστατέψουν την αξιοπρέπεια ολόκληρης της ανθρωπότητας, να προστατέψουν το αγαθόν της ελευθερίας. Οι Έλληνες του 1940 είχαν συνείδηση ότι είναι υποχρέωση του κάθε υπεύθυνου ανθρώπου να προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, η δικαιοσύνη, η ελευθερία και η δημοκρατία.

Αυτή τη ενότητα χρειαζόμαστε και σήμερα για να προστατέψουμε το Έθνος μας, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τον μεγαλύτερο παραβάτη του Διεθνούς Δικαίου στο σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο, την Τουρκία, όχι μόνο σε βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου, αλλά και τόσων άλλων χωρών που ήδη η Διεθνής Κοινότητα καλείται δυναμικά να προστατέψει το σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου για την ειρηνική συνύπαρξη των Λαών και της ενίσχυσης της παγκόσμιας ασφάλειας.

Ακόμη και σήμερα εκεί που καταπατούνται οι ανθρώπινες ελευθερίες και γενικότερα τα ανθρώπινα δικαιώματα, εκεί που οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι ανύπαρκτες ή νεκρές, έχουμε φασαρίες, πολέμους, εσωτερικές συρράξεις, πείνα, πόνο και δυστυχία.

Έχουμε λοιπόν κάθε ηθικό δικαίωμα ως απόγονοι εκείνων που αγωνίστηκαν για τη υπόθεση της ελευθερίας των λαών, να ομιλούμε με θάρρος και αποφασιστικότητα για τις αδικίες σε βάρος των συνανθρώπων μας, όταν καταπατούνται παράφορα τα ανθρώπινα τους δικαιώματα.

Τα παραδείγματα στην Μέση Ανατολή, με την άρνηση των Εβραίων στα εκατομμύρια των Παλαιστινίων να έχουν το δικό τους Κράτος, την άρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει το φυσικό εθνικό δικαίωμα εκατομμυρίων Κούρδων να έχουν το δικό τους ανεξάρτητο Κράτος, η επικράτηση δικτατορικών καθεστώτων και η σιωπή των ισχυρών της γης όταν ελέγχουν τις οικονομίες των χωρών αυτών, αποτελούν για όλους μας πρόσκληση να αντιταχθούμε στις αδικίες αυτές και να διαδηλώσουμε με κάθε σαφήνεια την ευαισθησία μας και τη θέληση μας να αποδοθεί δικαιοσύνη, να προστατευθούν τα δικαιώματα των λαών για να κτίσουμε πραγματικά το οικοδόμημα της Παγκόσμιας Ειρήνης με την επικράτηση της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας.

Μόνο μέσα σ’ αυτή την προοπτική της κοινωνικής ευθύνης για τα προβλήματα της Παγκόσμιας Κοινωνίας μπορούμε να δικαιώσουμε και να τιμήσουμε τις θυσίες όλων εκείνων των ηρώων του 1940, που έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους πρόωρα για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι.

Σε πολλές χώρες της Αφρικής με την εφαρμογή του απάνθρωπου και άδικου καθεστώτος του «Απάρχάϊτ» και της αποικιοκρατίας, διεπράχθησαν ανθρώπινα εγκλήματα, όχι μόνο σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμών της Αφρικανικής Ηπείρου, αλλά σε βάρος ολόκληρης της Ανθρωπότητας, που απαράδεκτα τα ανέχθηκε για τόσα χρόνια.

Για να επουλώσουμε τις πληγές του παρελθόντος πρέπει γενναιόδωρα με πολύ αγάπη και έμπρακτη καλή διάθεση να στηρίξουμε με κάθε τρόπο το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας συμβάλλοντας στην καλύτερη αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων των λαών που υποφέρουν, στηρίζοντας χήρες και ορφανά και γενικότερα όλους εκείνους που χρειάζονται τη βοήθεια μας και μπορούμε να τους βοηθήσουμε.

Αυτό είναι και το καλύτερο μνημόσυνο για να τιμήσουμε τους αξέχαστους ήρωες του 1940, που αποφάσισαν να δώσουν ακόμη και τη ζωή τους για να ζήσουμε εμείς ελεύθεροι.

Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΚΡΑΤΗΘΗΚΕ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!

 

«Ευλογημένοι, στον πόλεμο του 1940 στο Μέτωπο, οι Έλληνες μάλωναν μεταξύ τους για το ποιός θα πάει μπροστά στην Πρώτη Γραμμή. Οι νέοι τότε τραβούσαν τους μεσήλικες πίσω και τους έλεγαν:

”Πηγαίνετε εσείς πίσω, γιατί έχετε Οικογένεια και παιδιά και αφήστε εμάς μπροστά”…

Εσείς λέτε πως δυσκολεύεστε και δεν θέλετε να πάτε να υπηρετήσετε ! »…

Από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος! Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν. Αν δεν υπάρχη ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτε. Και να ξέρετε, ο πιστός είναι και γενναίος.

Την Ορθοδοξία μας σαν Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και τους αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας· και την ελευθερία μας την οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για μας.

Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Είναι κρίμα να χαθή ένα τέτοιο έθνος! Και βλέπουμε τώρα, όπως πριν αρχίση ένας πόλεμος στέλνουν ατομικές προσκλήσεις, έτσι και ο Θεός με ατομικές προσκλήσεις μαζεύει ανθρώπους, για να κρατηθή κάτι και να σωθή το πλάσμα Του.

Δεν θα αφήση ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε ανθρωπίνως και για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήση ο Θεός.

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ:ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΕΟΡΤΩΝ

 

Τα έθνη, αγαπητοί μου, έχουν ιστορία. Όπως ιστορία έχουν και τα άτομα. Κάθε άνθρωπος γράφει την ιστορία του πάνω στη γη. Κλείνει μέσα του θεικές δυνάμεις, που η καλλιέργειά τους δημιουργεί μια ποικιλία έργων, δημιουργεί πολιτισμό.

Μικρός θεός αναδεικνύεται ο άνθρωπος αναπτύσσον τας το «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» (Γεν.1,26) που έλαβε. Αλλ᾽ εάν ο άνθρωπος παραμελήση την καλλιέργεια των θεικών στοιχείων του και θάψη τα τάλαντά του στον τάφο της οκνηρίας και πονηρίας, τότε καταντά ένα απλό βιολογικό ον, με φυσικές μόνο ανάγκες, ένας πεπτικός σωλήνας που ακατάπαυστα γεμίζει και αδειάζει, ένα ζώο που βόσκει.

Αλλ᾽ είνε δυνατόν να σβηστή τελείως ο σπινθήρας της θεικής του προελεύσεως; Όσοι άνθρωποι ζούν σαν τα κτήνη, με έμβλημα το επικούρειο «Φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν» (Ησ. 22,13. Α´ Κορ. 15,32), αυτοί που έπνιξαν το πνεύμα στην ύλη, δεν γράφουν ιστορία, αφού ιστορία είνε η εξιστόρησι ευγενών και υψηλών πράξεων.

Λαοί με επικούρεια νοοτροπία, χωρίς ανατάσεις, δεν γράφουν ιστορία. Η διάβασί τους δεν αφήνει ίχνη. Πράξεις αξιομνημόνευτες για τους απογόνους τους δεν υπάρχουν. Σαν αγέλες έρχονται και παρέρχονται, έστω κι αν η ζωή τους αριθμή χιλιετίες. Καμμία λάμψι. Σκοτάδι και έρεβος η ζωή τους.

Πνεύμα σ’ αυτούς δεν υπάρχει «διά το είναι αυτούς σάρκας» (Γεν. 6,3).

* * *

Το δικό μας έθνος, αγαπητοί μου, δεν υπάγεται σ᾽ αυτούς τους λαούς. Από τα αρχαία χρόνια, διακρίθηκε. Ανέπτυξε τέχνες και επιστήμες, δημιούργησε έναν ιδιαίτερο πολιτισμό, που σε πολλές περιπτώσεις έγινε πρότυπο για άλλους λαούς.
Αγωνίστηκε «υπέρ βωμών και εστιών». Αγωνίστηκε κατά της βαρβαρότητος, που έτεινε να κατακλύση την ανθρωπότητα. Το μικρό τούτο έθνος κατέπληξε τον κόσμο με πράξεις αφθάστου μεγαλείου.

Αυτός που μελετά την ιστορία μας διακρίνει τον δάκτυλο της θείας πρόνοιας, η οποία ανέθεσε στην Ελλάδα εξαιρετική αποστολή· να είνε φως γνώσεως και επιστήμης, πρόδρομος του Χριστιανισμού μεταξύ των ειδωλολατρών, κήρυκας και απόστολος και υπερασπιστής της Χριστιανικής πίστεως στα έθνη, σκεύος εκλογής και δεύτερος Ισραήλ στον κόσμο.

Η ιστορία του μικρού τούτου έθνους είνε από τις συγκινητικώτερες και διδακτικώτερες. Αν καταρτιζόταν και δημοσιευόταν ένας χρονολογικός πίνακας όλων των σπουδαίων ενεργειών του ανθρώπου, σημειώνοντας σε παράλληλες στήλες τα επιτεύγματα των διαφόρων εθνών, ποια στήλη θα ήταν η πλουσιώτερη;
Δεν είνε ανάγκη να το πούμε εμείς, το φωνάζει η Ιστορία. Και «οι λίθοι κεκράξονται» (πρβλ. Λουκ. 19,40).

Ένας ιστορικός ημεροδείκτης της πατρίδος μας, που θα συνέτασσαν ειδήμονες, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, στο φύλλο της κάθε ημέρας θα σημείωνε όχι μία μόνο αξιοθαύμαστη πράξι των προγόνων μας αλλά πολλές. Άλλων εθνών οι ιστορικοί ημεροδείκτες θα είχαν τα περισσότερα φύλλα τους λευκά· ο ημεροδείκτης της Ελλάδος θα ήταν κατάμεστος.

Δεν υπάρχει ημέρα του έτους κατά την οποία η Ελλάδα δεν παρουσίασε διά των ευγενών της τέκνων, των ηρώων και αγίων της, μία αξιομνημόνευτη πράξι. Και αν επρόκειτο όλες αυτές οι πράξεις να πανηγυρίζωνται στην επέτειό τους, η Ελλάδα θα έπρεπε να βρίσκεται σε διαρκή σημαιοστολισμό.

* * *

Απ’ όλες τις χρονολογίες του ιστορικού ημεροδείκτη της Ελλάδος μερικές διακρίνονται, όπως λ.χ. η σημερινή. Είνε οι επέτειοι μεγάλων γεγονότων, που μπορούν να ονομασθούν ορόσημα της εθνικής μας ιστορίας, δείκτες που δείχνουν προς ποιες κατευθύνσεις πρέπει να πορεύεται το γένος μας.

Όταν υπό την ένδοξη ηγεσία του Ιησού του Ναυή ο Ισραήλ κατά θαυμαστό τρόπο πέρασε τον Ιορδάνη και μπήκε στη γη της επαγγελίας, ο Κύριος διέταξε να στήσουν 12 λίθους, όσες και οι φυλές του Ισραήλ, για να διατηρήται ζωηρή η ανάμνησι του θαυμαστού γεγονότος, στο οποίο για μία ακόμη φορά φάνηκε η θεία πρόνοια.
«Για να τους έχετε αυτούς σαν σημάδι που θα μένη εκεί για πάντα, ώστε όταν σε ρωτάη αύριο ο γυιός σου και λέη, Γιατί τους έχουμε αυτούς τους λίθους; εσύ θα εξηγήσης στο γυιό σου και θα πης· Επειδή σταμάτησε ο Ιορδάνης ποταμός εμπρός στην κιβωτό της διαθήκης του Κυρίου όλης της γης, όταν τον περνούσε· και θα σας είνε αυτοί οι λίθοι υπενθύμισι για τους Ισραηλίτες αιωνίως» (Ιησ. Ναυ. 4,6-7).

Και εμείς, όπως ο Ισραήλ, πρέπει να αναζωογονούμε στη μνήμη των νεωτέρων την ανάμνησι του ενδόξου παρελθόντος με κάθε τρόπο· ν᾽ ανοικοδομήσουμε, όπως ο Σολομών και ο Ιουστινιανός, ναό περίλαμπρο με πέτρες απ᾽ όλη τη γη της Ελλάδος, για να εκπληρώσουμε ιερό τάμα των προγόνων μας· να στήνουμε μνημεία, αναμνηστικές στήλες και προτομές ηρώων· να εκδίδουμε βιβλία· να κάνουμε ομιλίες και διαλέξεις· να παρουσιάζουμε στη νεολαία κινηματογραφικά έργα και θεατρικές παραστάσεις, με τις οποίες θ᾽ αναπαριστάνωνται ζωηρά ιστορικές στιγμές του έθνους.

Μόνο εχθροί της πατρίδος αποστρέφονται και μισούν τις εθνικές επετείους. Κρυφή επιθυμία τους είνε αυτές να καταργηθούν. Οπαδοί αυτοί νέων κοσμοθεωριών, ξένοι προς την ιστορία μας, θα ήθελαν να εορτάζουμε άλλες επετείους…

Τα χρόνια της Κατοχής (1941- 1944) οι εχθροί της Ελλάδος δεν ήθελαν να εορτάζεται η 25η Μαρτίου.

Έτρεμαν μήπως η ανάμνησί της ξεσηκώση τους Έλληνες και σπάσουν τα νέα δεσμά.
Οι εχθροί της πατρίδος μας είνε όπως εκείνος ο Αντίγονος που, όταν κατέκτησε διά πυρός και σιδήρου τον Ισραήλ, απηγόρευσε τις εορτές και πανηγύρεις του.
Το διάταγμά του ήταν· «ούτε να τηρούν την αργία του Σαββάτου ούτε να κρατούν τις πατροπαράδοτες εορτές ούτε καν να ομολογούν ότι είνε Ιουδαίοι» (Β΄ Μακκ. 6,6), αλλά να εορτάζουν την …ημέρα των γενεθλίων του τυράννου τους με διονυσιακές εκδηλώσεις.

Οι γενναίοι όμως Μακκαβαίοι περιφρόνησαν το διάταγμα, αντιστάθηκαν και εώρταζαν τις εορτές τους στα βουνά, και έτσι διέσωζαν τη μνήμη του παρελθόντος τους.

Στα αυτιά των γενναίων εκείνων παιδιών έφθανε η φωνή του προφήτου· «Εόρταζε, Ιούδα, τις εορτές σου, ανάπεμψε τις προσευχές σου» (Ναούμ 2,1).

Και συ, πατρίδα μας Ελλάδα, εόρταζε τις εορτές σου, ανάπεμψε τις προσευχές σου, για να δοξολογήται ο Θεός, για να μνημονεύωνται με ευγνωμοσύνη οι ήρωές σου, για να ευφραίνεται ο λαός σου, για να χαίρωνται οι φίλοι σου και να λυπούνται οι εχθροί σου.

* * *

Η Ελλάδα, αγαπητοί μου, δεν συμπλήρωσε την ιστορία της. Στο βιβλίο της μένουν ακόμη πολλές άγραφες σελίδες. Τι θα φέρη η επομένη ημέρα είνε άγνωστο· ανεξιχνίαστες οι βουλές του Θεού.

Δέος κυριεύει τις ψυχές μας, αλλά και κάποια γλυκειά ελπίδα τις ζωογονεί, όταν αναλογιζώμαστε ότι η Ελλάδα, που βρέθηκε και άλλοτε μπροστά στο χείλος της καταστροφής, σώθηκε με τον ισχυρό βραχίονα του Υψίστου.

Ευλογητός ο Θεός, που δεν εγκατέλειψε την πατρίδα μας. Και να η Ελλάδα, ανάμεσα σε υφάλους και σκοπέλους, ανάμεσα σε κλυδωνισμούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, συνεχίζει την πορεία της.

Το μέλλον της, μετά το Θεό, εμπιστεύεται στα παιδιά της που νιώθουν πίστι στον Κύριο και αγάπη στην πατρίδα, το εμπιστεύεται στις νέες γενιές που έρχονται.

Ας μη λησμονούν οι νεώτεροι ότι χίλια χρόνια αγώνων και θυσιών δεν αρκούν για την ανάστασι και δημιουργία ενός έθνους, ενώ μια στιγμή απροσεξίας, αφροσύνης και εγκληματικότητος μπορεί να το καταστρέψη.

Μοιραίες ονομάζουν κάποιοι ιστορικοί τέτοιες στιγμές. Αλλά δεν υπάρχει μοίρα και τύχη και μοιραία γεγονότα. Η Θεία Πρόνοια διέπει τα ανθρώπινα. Ο Θεός δικάζει τα έθνη, υψώνει και ταπεινώνει.

Η «μοιραία» στιγμή είνε αποτέλεσμα πνευματικής καταπτώσεως, διαβρώσεως του αγνού θρησκευτικού και εθνικού βίου.

Και, για να μιλήσουμε με τη γλώσσα της Γραφής, οι συμφορές η η καταστροφή ενός έθνους είνε το αποτέλεσμα αμαρτιών αρχόν των και αρχομένων. Διότι «η δικαιοσύνη ανυψώνει ένα έθνος, ενώ οι αμαρτίες ελαττώνουν τις φυλές»· και «ο εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο και θερίσει», ο,τι θα σπείρη κανείς αυτό και θα θερίση (Παρ. 14, 34. Γαλ. 6,7).

Είθε να μην κυριεύση τις νέες γενεές των Ελλήνων η λησμονιά, αλλά η μνήμη του παρελθόντος να διατηρήται ζωηρή, κίνητρο για μεγαλουργία, για την οποία και πλάστηκαν οι νέοι.

Είθε οι νέοι μας, ενθουσιαζόμενοι από ιερές επιθυμίες και φλογερούς πόθους, να γράψουν νέες σελίδες τιμής και δόξης και να επαναλάβουν το τραγούδι των νέων της αρχαίας Σπάρτης· «Εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι».

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

---

Την ανάμνησης του Θαύματος της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου τιμά σήμερα, 28 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Σήμερα κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας θα διαβαστεί το παρακάτω απόσπασμα:

«Τη αυτή ημέρα την ανάμνησιν ποιούμεθα της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας ήτοι του Ιερού Αυτής Μαφορίου, του εν τω σορώ του Ιερού Ναού των Βλαχερνών, ότε ο Όσιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός κατείδεν εφηπλωμένην Αυτήν άνωθεν και πάντας τους ευσεβείς περισκέπουσαν.»
Λόγω λοιπόν, των πολλών Θαυμάτων από την Παναγία, που ανέφεραν οι Έλληνες στρατιώτες στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο το 1940, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με απόφασή της το 1952, καθιέρωσε να εορτάζεται η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου αντί για την 1η Οκτωβρίου, στις 28 Οκτωβρίου.

Η εορτή της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου η οποία τελούταν από παλαιοτάτων χρόνων την 1η Οκτωβρίου, ήταν ανάμνηση του θαύματος το οποίο είδε ο Όσιος Ανδρέας. Κατά τη διάρκεια μιας αγρυπνίας στο παρεκκλήσι της «Αγίας Σορού» του ναού των Βλαχερνών στην Κωνσταντινούπολη, ο Όσιος Ανδρέας είδε την Θεοτόκο να προχωράει από τις βασιλικές πύλες προς το θυσιαστήριο ανάμεσα σε λευκοφόρους Αγίους, από τους οποίους ξεχώριζαν ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Όταν έφτασε στο θυσιαστήριο γονάτισε και προσευχόταν για πολλή ώρα, κλαίγοντας και παρακάλωντας τον Υιό Της για την σωτηρία του κόσμου.

Όταν ολοκλήρωσε την δέησή Της, έβγαλε από το κεφάλι της το αστραφτερό μαφόριο, που φορούσε και με μία κίνηση το άπλωσε σαν σκεπή επάνω από το εκκλησίασμα. Έτσι απλωμένο το έβλεπε για αρκετή ώρα ο Όσιος Ανδρέας μαζί με τον Επιφάνιο, που τον συνόδευε. Όσο φαινόταν εκεί η Θεοτόκος, φαινόταν και η Ιερή Εσθήτα να σκορπίζει τη Χάρη της. Όταν Εκείνη άρχισε να ανεβαίνει προς τον ουρανό, άρχισε και η Αγία Σκέπη να μαζεύεται και σιγά – σιγά να χάνεται. Το Ιερό αυτό μαφόριο που φυλασσόταν εκεί συμβόλιζε την Χάρη και την προστασία που παρέχει η Παναγία στους πιστούς.

Απολυτίκιο:
Της Σκέπης σου Παρθένε, αvuμνούμεν τας χαρίτας, ην ως φωτοφόρον νεφέλην, εφαπλοίς υπέρ έννοιαν, και σκέπεις τον λαόν σου νοερώς, εκ πάσης των εχθρών επιβουλης. Σε γαρ σκέπην και προστάτιν και βοηθόν, κεκτήμεθα βοώντες σοι. Δόξα τοις μεγαλείοις σου Αγνή, δόξα τη θεία Σκέπη σου, δόξα τη προς ημάς σου, προμηθεία Άχραντε.

OΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ

   «Βρές μια τρύπα στον τοίχο τῆς φυλακῆς σου καὶ δραπέτευσε! Για σένα, ὅλος ὁ κόσμος θὰ εἶναι Ελευθερία καὶ τότε θ' ανακαλύψεις ότι μόνο η Αγάπη μετρᾶ. Κι ὅπου ὑπάρχει Αγάπη, ακόμα καὶ τὸ νὰ κόβεις δάχτυλα ποδιῶν καὶ χεριῶν Λεπρῶν, φαγωμένα ἀπὸ τὴν γάγγραινα καὶ τὰ ποντίκια, γίνεται στιγμή Ευλογίας κι ο Ήλιος ανατέλλει στην καρδιά σου κι ἀπὸ μέσα σου ξεπηδά τὸ ''Ευλόγει η ψυχή μου τὸν Κύριον'' τοῦ Προφήτη Δαβίδ...»

Αγία Γαβριηλία

ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΔΕΝ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ,ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟ

 

Ενα χαμόγελο δεν στοιχίζει τίποτα, κι όμως είναι πολύτιμο.

Πλουτίζει εκείνον που το δέχεται, χωρίς να φτωχαίνει εκείνος που το δίνει.

Δεν διαρκεί παρά μονάχα μια στιγμή, αλλά η ανάμνησή του είναι πολλές φορές αιώνια.

Ενα χαμόγελο αναπαύει τον κουρασμένο, δίνει θάρρος στον απογοητευμένο, παρηγορεί τον λυπημένο, αναπτερώνει την αισιοδοξία και δημιουργεί την ευτυχία στο σπίτι.

Κι όμως δεν δανείζεται, δεν κλέβεται, δεν αγοράζεται, δεν παίρνεται εκβιαστικά, γιατί είναι κάτι που έχει αξία όταν δίνεται.

Κι αν καμιά φορά συναντήσετε κάποιον άνθρωπο που δεν σας χαρίσει το χαμόγελο που αξίζετε, φανείτε γενναιόδωροι κι ανώτεροι άνθρωποι και δώστε του εσείς το δικό σας, γιατί κανένας δεν το έχει τόση ανάγκη, όσο εκείνος που δεν μπορεί να το δώσει.

ΖΗΣΕ ΑΠΛΑ!

 

Ακριβώς πάνω από τον δρόμο μου είναι ένα χωράφι με δύο άλογα.

Από μία απόσταση, κάθε άλογο φαίνεται φυσιολογικό. Αλλά εάν σταματήσεις το αυτοκίνητό σου, ή περπατήσεις κοντά, θα παρατηρήσεις κάτι καταπληκτικό… Το κοίταγμα στα μάτια του ενός αλόγου θ’ αποκαλύψει ότι είναι τυφλό.

Ο ιδιοκτήτης του διάλεξε να μην το εξαλείψει, αλλά έφτιαξε ένα καλό σπίτι γι’ αυτό. Αυτό από μόνο του είναι καταπληκτικό. Εάν σταθείς κοντά και αφουγκραστείς, θ’ ακούσεις τον ήχο κάτι σαν μιας καμπάνας. Κοιτώντας γύρω για την πηγή του ήχου θα δεις ότι προέρχεται από το μικρότερο άλογο στο χωράφι. Προσκολλημένο στο καπίστρι του αλόγου είναι ένα κουδουνάκι. Επιτρέπει στον τυφλό φίλο να ξέρει πού είναι το άλλο άλογο, έτσι ώστε να μπορεί ν’ ακολουθεί.

Καθώς στέκεσαι και παρατηρείς αυτούς τους δύο φίλους, θα δεις ότι το άλογο με το κουδούνι πάντα ελέγχει το τυφλό άλογο και ότι το τυφλό άλογο πάντα ακούει το κουδουνάκι και μετά προχωρά αργά προς το μέρος του άλλου αλόγου εμπιστευόμενο ότι δεν θα ξεστρατίσει. Όταν το άλογο με το κουδούνι επιστρέφει στο σκέπαστρο της σιταποθήκης κάθε βράδυ, σταματά περιστασιακά και κοιτά πίσω, για να βεβαιωθεί ότι ο τυφλός φίλος δεν είναι πολύ μακριά πίσω για ν’ ακούσει το κουδούνι.

Όπως ο καλός ιδιοκτήτης αυτών των δύο αλόγων, ο Θεός δεν μας πετά, γιατί μας αγαπά, όταν έχουμε προβλήματα ή προκλήσεις. Μας παρακολουθεί όμως και μάλιστα φέρνει άλλους στις ζωές μας για να μας βοηθήσουν όταν είμαστε σε ανάγκη.. Μερικές φορές είμαστε το τυφλό άλογο οδηγούμενοι από το κουδουνάκι αυτών που ο Θεός τοποθετεί στις ζωές μας Άλλες φορές είμαστε το άλογο οδηγός, βοηθώντας άλλους να βρουν τον δρόμο τους..

Οι καλοί φίλοι είναι σαν αυτό… Μπορεί να μην τους βλέπεις πάντοτε, αλλά ξέρεις ότι είναι πάντα εκεί. Παρακαλώ άκου προσεκτικά για το δικό μου κουδούνι και θα ακούσω προσεκτικά για το δικό σου. Και θυμήσου…

Να είσαι πιο καλός (με τους άλλους) από ό,τι είναι απαραίτητο. Καθένα που γνωρίζεις αγωνίζεται σε κάποιο είδος μάχης.

Ζήσε απλά. Αγάπησε γενναιόδωρα. Νοιάσου βαθιά. Μίλα καλοσυνάτα… Γίνε όργανο του Θεού, της Αγάπης. Της σταυρωμένης Αγάπης! Και άσε τα υπόλοιπα στο Θεό!

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΣΤΩΡ

---

 Τη μνήμη του Αγίου Νέστωρος τιμά σήμερα, 27 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Νέστορας ήταν πολύ νέος στην ηλικία, ωραίος στην όψη και γνώριμος του Αγίου και ενδόξου Δημητρίου.

 Ο Νέστορας, λοιπόν, βλέποντας ότι ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός χαιρόταν για τις νίκες κάποιου σωματώδους βαρβάρου, ονομαζόμενου Λυαίου, μίσησε την υπερηφάνεια του. Βλέποντας όμως και τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου, πήρε θάρρος. Πήγε λοιπόν στη φυλακή, όπου ήταν κλεισμένος ο Μεγαλομάρτυρας, και έπεσε στα πόδια του.

Δούλε του Θεού Δημήτριε, είπε, εγώ είμαι πρόθυμος να μονομαχήσω με το Λυαίο, γι’ αυτό προσευχήσου για μένα στο όνομα του Χριστού.

Ο Άγιος, αφού τον σφράγισε με το σημείο του τιμίου Σταυρού, του είπε ότι και το Λυαίο θα νικήσει και για το Χριστό θα μαρτυρήσει. Τότε, λοιπόν, ο Νέστορας μπήκε στο στάδιο χωρίς φόβο και ανεφώνησε: «Θεέ τού Δημητρίου, βοήθει μοί». Και αφού πολέμησε με το Λυαίο, του κατάφερε δυνατό χτύπημα με το μαχαίρι του στην καρδιά και τον θανάτωσε.

Εξοργισμένος τότε ο Διοκλητιανός, διέταξε και σκότωσαν με λόγχη το Νέστορα, αλλά και το Δημήτριο. Έτσι, μ’ αυτή του την ενέργεια ο Νέστορας δίδαξε ότι σε κάθε ανθρώπινη πρόκληση πρέπει να αναφωνούμε: «Κύριος εμοί βοηθός, καί ου φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι άνθρωπος;» (Ψαλμός νε’ 5). Ο Κύριος είναι βοηθός μου και δε θα φοβηθώ. Τι θα μου κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος;

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Αθλητής ευσεβείας ακαταγώνιστος, ως κοινωνός και συνήθης του Δημητρίου οφθείς, ηγωνίσω ανδρικώς Νέστωρ μακάριε, τη θεική γαρ αρωγή, τον Λυαίον καθελών, ως άμωμον ιερείον, σφαγιασθείς προσηνέχθης, τω Αθλοθέτη και Θεώ ημών.

ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΗΛΙΑ! ΚΑΤΑΤΡΩΓΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

 

Εσύ αγάπα όλους, και προσεύχου μυστικά μέσα σου. Ξέχυνε την αγάπη σου προς όλους.

Μακριά από τη ζήλια. Τον κατατρώγει τον άνθρωπο.

Όλα γίνονται στο φθονερό άνθρωπο. Εγώ τα έζησα. Οι άνθρωποι με είχαν για καλό και ερχόντουσαν πολλοί για να εξομολογηθούν.

Και μου τα έλεγαν με ειλικρίνεια. Μακριά από αυτά τα γυναικίστικα παράπονα. Το Χριστό, μωρέ, το Χριστό να αγαπήσουμε με πάθος, με θείο έρωτα.

Ευτυχισμένος ο μοναχός που έμαθε να αγαπάει όλους μυστικά. Δεν ζητά από τους άλλους αγάπη, ούτε τον νοιάζει να τον αγαπούν.

ΑΞΙΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟ ΔΩΡΟ,ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ

 

Κάποια χρονιά, την ημέρα της ονομαστικής εορτής του π. Ιωήλ Γιαννακόπουλου, 19 Οκτωβρίου, πήγε να τον χαιρετίσει μια φτωχή γριούλα. Του είπε:
- Παππούλη μου, σου φιλώ το χεράκι σου το άγιο. Χρόνια σου πολλά. Σου έφερα αυτό το μικρό κουρελάκι. Βάλε το να σκουπίζεις τα άγια πόδια σου. Το ξέρω, ότι δεν είναι τίποτε× ότι είναι πολύ φτωχό, όσο φτωχή είμαι και εγώ. Δέξου το, να έχω την ευχή σου.
Σηκώθηκε επάνω . Την έπιασε με τα δύο του χέρια από τους ώμους στοργικά και της είπε:
- Αξία, ευλογημένη μου, δεν έχει το δώρο. Την αξία την έχει ο δωρητής, δηλαδή συ. Αξία παίρνει το δώρο, από την διάθεση με την οποία το προσφέρουμε. Σε ευχαριστώ ολόψυχα. Μου έκαμες το μεγαλύτερο δώρο.

ΜΥΡΟ ΚΑΙ ΑΙΜΑ

 

Ο άγιος Δημήτριος, ένας άγιος που έχει τη χάρη του μαρτυρίου και τη δόξα της αγνότητας δεν μπορεί παρά ιδιαίτερα να μας συγκινεί.

Με τη νιότη του αγγίζει τα νιάτα.

Με τη ζωή του χαράζει δρόμους ζωής.

Με την πίστη του εμπνέει τους πιστούς.

Με το μαρτύριό του ανοίγει σ’ όλους έναν καινούργιο ορίζοντα, όπου το φως της αιωνιότητας αποκαλύπτει την πραγματική διάσταση της καθημερινότητας.

Γεννήθηκε στα τέλη του 3ου μ. Χ. αιώνα στη Θεσσαλονίκη κι ανατράφηκε σε οικογένεια επίσημη κι αριστοκρατική. Βαπτίστηκε νωρίς χριστιανός, και νεαρός αναδείχτηκε διδάσκαλος του ευαγγελίου. Το αληθινό του μεγαλείο όμως δεν θα το βρούμε στους τίτλους του αλλά σε δύο στοιχεία που αναβλύζουν από τη ζωή του και αρδεύουν την Ορθοδοξία το μύρο και το αίμα, που πρόσφερε στον Χριστό. Μέσα σ’ αυτά κλείνεται σαν σε πολύτιμες φιάλες το απόσταγμα της ύπαρξης του Δημητρίου, που παίρνει η Εκκλησία και κερνά μ’ αυτό τους πιστούς.

Γνώρισμα λαμπρό του αγίου είναι η παρθενία, που άσκησε με μία τέλεια αφιέρωση στον Θεό. Ο Δημήτριος κράτησε καθαρή τη σκέψη και την καρδιά του, αγνό το σώμα του και αγία την ψυχή του, δοσμένη ολοκληρωτικά στον Κύριο. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλα¬μάς τον χαρακτηρίζει όσιο, παρθένο, πάγκαλο και παναμώμητο.

Δεν ήταν βέβαια μοναχός ούτε κληρικός. Παρέμεινε λαϊκός και είχε έργο του κύριο το κήρυγμα και τη διδασκαλία του ευαγγελίου. Προικισμένος με διδακτικό χάρισμα, συγκέντρωνε πλήθη Θεσσαλονικέων στη Χαλκευτική στοά και με παρρησία, «απτοήτω γλώσση» κατά τον Λέοντα Σοφό, ευαγγελιζόταν στον ειδωλολατρικό κόσμο τή βασιλεία του Θεού.

Κατέστησε έτσι τον εαυτό του ο άγιος σκεύος ευωδιαστό, που ανέβλυζε την οσμή της ζωής στους γύρω του (Β’ Κο 2,14.16). Κι όταν αργότερα οι χριστιανοί βρέθηκαν μηρός στο αγιασμένο νερό του πηγαδιού, μέσα στο οποίο ρίχτηκε το νεκρό σώμα του Μάρτυρα, αυθόρμητα συνεδύασαν το μύρο του τάφου με την ευωδία της αγνότητας και το είδαν ως σύμβολο παρθενίας. Σχολιάζει εμπνευσμένα ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας προσφωνώντας τον Δημήτριο: «Ω συ, που δεν φάνηκες μόνο ο ίδιος ευωδία Χριστού, αλλά και στους άλλους ανθρώπους συνιστούσες το «κενωθέν μύρον»· ω συ, που άφησες πρώτα μεν αίμα, τώρα δε μύρο απ’ τις πληγές σου η μάλλον και τώρα όχι λιγότερο από πριν αίμα διότι το σώμα σου, που πληγώθηκε από χτυπήματα και τραύματα τότε, ανέβλυσε μύρο. Επειδή καθόλου δεν του έλειπε η καθαρότητα και η αγνότητα και η παρθενία, μετέσχε κι αυτό στην ευωδία του πνεύματος το αίμα κατέστη το ίδιο μύρο».

♦ Αν το μύρο συμβολίζει την παρθενία του Δημητρίου,

♦ το αίμα δηλώνει το μαρτύριο του.

Ο άγιος υπήρξε παρθένος αλλά και ομολογητής· υπήρξε διδάσκαλος αλλά και αθλητής. Ομολόγησε την πίστη του μπροστά στον αυτοκράτορα του ρωμαϊκού κράτους -που βρέθηκε εκείνες τις μέρες στη Θεσσαλονίκη επιστρέφοντας από μία εκστρατεία- και άθλησε για το όνομα του Χριστού παλεύοντας με το θάνατο. Υπακούοντας στην προτροπή του αποστόλου Παύλου προς τον Τιμόθεο, πρώτος αυτός γεύθηκε τους καρπούς της διδασκαλίας του, το μαρτύριο, δηλαδή, και τη δόξα του, όπως ο καλός γεωργός μεταλαμβάνει πρώτος από τους καρπούς των κόπων του (Β’ Τι. 2,6). Φυλακισμένος μέσα στα λουτρά και αποδυτήρια του σταδίου, λογχίστηκε μόλις έγινε γνωστό όχι «ο Θεός του Δημητρίου» βοήθησε τον Νέστορα να νικήσει τον φοβερό μονομάχο Λυαίο. Το σώμα του ρίχτηκε μέσα σ’ ένα πηγάδι των λουτρών και το αίμα του πορφύρωσε το νερό μεταβάλλοντάς το σε μύρο.

Άλλα το μύρο και το αίμα του Δημητρίου θα έμενε περιβεβλημένο μόνο με ανθρώπινη αίγλη, αν το περιορίζαμε στο πλαίσιο μιας απλής θυσίας, μεγαλειώδους οπωσδήποτε και ηρωικής, όπως είναι κάθε θυσία ανθρώπου για μία πίστη. Η θυσία όμως του αγίου έχει άλλες διαστάσεις, που ξεφεύγουν από τα μέτρα αυτού του κόσμου και την περιβάλλουν με φωτοστέφανο θεϊκό. Συντελείται ως μίμηση Θεού και επιτελείται εν αγάπη, «καθώς και ο Χριστός ηγάπησεν ημάς και παρέδωκεν εαυ¬τόν υπέρ ημών πρόσφορου και θυσίαν τω Θεώ εις οσμήν ευωδίας» (Εφ 5,1-2). Έτσι, ενώ τα κόκκαλα των ηρώων στηρίζουν τις πατρίδες και τις κοινωνίες, που συντηρούν την ανθρωπότητα, τα λείψανα των μαρτύρων στηρίζουν τις αγίες τράπεζες, που τρέφουν με αιώνια τροφή τη φθαρτή μας φύση. Και ο Δημήτριος, ο «σοφώτατος εν διδαχαίς και στεφανίτης εν μάρτυσιν», δεν έκανε τίποτε λιγότερο παρά μιμήθηκε τον Χριστό.

«Μύρον εκκενωθέν όνομά σου» είναι το όνομα του αγαπημένου στο Άσμα ασμάτων (1,3), στο οποίο οι πατέρες ακούνε το γλυκύτατο όνομα του Ιησού. Είναι το μύρο που χύνεται στον κόσμο, ο οποίος αποπνέει δυσοσμία και αποσυντίθεται από την ασέβεια και τη διαφθορά. Χύνεται με το λόγο και τη διδασκαλία του ευαγγελίου και αλλάζει την ατμόσφαιρα, μες στην οποία αναπνέουν οι ψυχές, δημιουργεί μία καινή κι όμορφη κτίση, ξαναγεννά καινούργιο κι ωραίο τον άνθρωπο. Αυτό το μύρο είχε πάνω του ο Δημήτριος και μοσχοβολούσε. Αίμα έσταξε ο Υιός του Θεού πάνω στο σταυρό, όταν η λόγχη τρύπησε την πανάχραντη πλευρά του, και με το αίμα του μπολιάζει την ετοιμοθάνατη ανθρωπότητα και της δίνει ζωή, την αγιάζει, τη θεώνει. Κι ο Δημήτριος με τα λογχισμένα του μέλη αναζωγράφισε μπροστά μας το πάθος του Χριστού και στάζοντας από το αίμα του προσφέρθηκε σ’ Εκείνον που έχυσε το τίμιο αίμα του γι’ αυτόν. Έγινε μιμητής Χριστού, μυροβλύτης και μεγαλομάρτυρας, δόξασε τον Κύριο και τώρα δοξάζεται από αυτόν.

Σήμερα η εκκλησία της Θεσσαλονίκης μαζί με τους άλλους θησαυρούς της κράτα ολοζώντανο στη μνήμη και στη ζωή της τον Δημήτριο, που κι αυτός από τη «Χώρα των ζώντων» προσεύχεται για τα παιδιά της, όπως και για τα παιδιά όλης της Ορθοδοξίας.

Ζει τήν προστασία του σε ποικίλους κινδύνους, επικαλείται την πρεσβεία του και γιορτάζει μαζί του τις νίκες που της χαρίζει ο Θεός, όταν εν ονόματι Χριστού κα¬τατροπώνει αντίθεες και αντίχριστες δυνάμεις.

Χρειάζεται όμως να ακούει και τον «σοφό μάρτυρα», που δεν έπαυσε ποτέ να κηρύττει.

Χρειάζεται να μιμείται τον στρατιώτη του Χριστού, που κατεπάλαισε τον πονηρό. Το χρέος μας αυτό το συνοψίζει σε μία προτροπή του -προς τους θεσσαλονικείς ειδικά- ο Ισίδωρος, αρχιεπίσκοπος της πόλεως στα τέλη του 14ου αιώνα: «Εμείς, πατέρες και αδελφοί, που προεξάρχουμε σ’ αυτήν την πανήγυρη, ας μελετήσουμε τα μύρα του μυροβλύτου Δημητρίου και όπως εκείνα αναβλύζουν από τη θεία του σάρκα λόγω του αγιασμού και της καθαρότητας, έτσι κι εμείς να αρμόσουμε τους εαυτούς μας στην καθαρότητα και να τους ετοιμάσουμε, για να κατοικήσει μέσα μας το θείο Πνεύμα, ώστε να μπορέσουμε να πηγάσουμε άλλα μύρα ιερών χαρισμάτων».