«Σ’ ἐσᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς νὰ γνωρίσετε τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας του, ἐνῶ στοὺς ὑπολοίπους αὐτὰ δίνονται μὲ παραβολές, ὥστε νὰ κοιτάζουν ἀλλὰ νὰ μὴ βλέπουν καὶ ν’ ἀκοῦνε ἀλλὰ νὰ μὴν καταλαβαίνουν».
Στα χρόνια του Χριστού οι χριστιανοί είχαν λάβει το χάρισμα να γνωρίζουν τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού, τις διαφορές της πίστης από τη θρησκευτικότητα του παρελθόντος, την μαγεία, την ειδωλολατρία, τον κόσμο ο οποίος δεν προχωρούσε με γνώμονα τον συνάνθρωπο, αλλά με κριτήριο το «εγώ», το ατομικό και το συλλογικό. Αυτή η δωρεά δεν ήρθη ποτέ και δεν θα αρθεί όσο υπάρχει Εκκλησία, όσο το Άγιο Πνεύμα εξακολουθεί να αποκαλύπτει στην καρδιά, στη σκέψη, στην εμπειρία την παρουσία του Θεού και τον τρόπο που ο Θεός ζητά από εμάς να ζήσουμε.
Στους καιρούς μας όμως, συχνά έχουμε τη σκέψη, κάποτε και τη βεβαιότητα, ότι αυτή η χάρις έχει αρθεί από την πλειονοψηφία των πιστών. Ανήκουμε κάποιοι στη μερίδα των ανησυχούντων για τον κόσμο. Άλλοι στην μερίδα των συμβιβασμένων μ’ αυτόν. Άλλοι πιστεύουμε σε έναν Θεό που δεν ασχολείται με τα του κόσμου τούτου, αλλά μόνο με την προοπτική των εσχάτων. Κι έτσι, τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού μοιάζουν κεκρυμμένα από εμάς. Διότι, καθώς ανησυχούμε για τον κόσμο και τον θεωρούμε ρυπαρό και αμαρτωλό, ψύγεται η αγάπη. Διότι, καθώς ταυτιζόμαστε με τον κόσμο, δεν μπορούμε να του δώσουμε την ελπίδα και το νόημα που η υπέρβαση της πίστης προσφέρει. Αφού είμαστε ένα με τον κόσμο, τι να θέλει ο Χριστός στη ζωή μας; Διότι, αν όλα υπάρχουν για την άλλη ζωή, την αιώνια, τότε πώς να δώσουμε μαρτυρία σ’ αυτόν τον κόσμο ότι η αιωνιότητα ξεκινά από το παρόν; Ότι αυτός ο κόσμος είναι η βάση για να δούμε τον Θεό.
Έτσι, φτάνουμε κι εμείς στο να έχουμε μάτια για να δούμε κι αυτιά για να ακούσουμε και να μη βλέπουμε και να μην ακούμε. Κι αυτό διότι λείπει ο σπείρων, λείπει ο Χριστός και η σχέση μαζί Του. Το να στρέφουμε το κεφάλι ψηλά και να Τον δοξάζουμε, το να στρέφουμε το κεφάλι δίπλα μας και να Τον βλέπουμε στο πρόσωπο του αδελφού μας, το να στρέφουμε το κεφάλι εντός μας και να βλέπουμε σε τι υστερούμε, να βλέπουμε την αδυναμία και απουσία μετάνοιας, το να κρατάμε μια αισιόδοξη ματιά για την αιωνιότητα που ξεκινά από το παρόν, το να παλεύουμε να ζήσει ο κόσμος μέσα από το μυστήριο της βασιλείας του Θεού. Δεν είναι τυχαίο πως πολλοί δηλώνουμε χριστιανοί, αλλά δεν λειτουργούμαστε τις Κυριακές, πολλοί δηλώνουμε χριστιανοί και δεν κοινωνούμε συχνά, δηλώνουμε χριστιανοί, αλλά δε συγχωρούμε, δεν προσευχόμαστε, δε χαιρόμαστε την πίστη μας.
Ας αναζητήσουμε τον Χριστό και ας καταστήσουμε την καρδιά μας γη αγαθή. Είναι η ελπίδα και το νόημά μας. Ο Χριστός γίνεται ο σπείρων και ο σπόρος ταυτόχρονα. Και μέσα από την αγάπη για Εκείνον και τον άνθρωπο θα δούμε τον κόσμο αλλιώτικα. Η χάρις υπάρχει και στο λίγο. Και σ’ αυτό που φαίνεται αμαρτωλό και ότι ψυχορραγεί. Ακόμη και στον αυτοθεωμένο άνθρωπο που κάνει βήματα προς το να σβήσει την ολότητά του, την ψυχοσωματική, και να αφεθεί μόνο στις επιθυμίες του. Η χάρις ουδέποτε εκπίπτει, διότι η χάρις πηγάζει από την αγάπη και δίνει αγάπη. Κι αυτό είναι ο Χριστός.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός