Χάθηκε το ευχολόγιο της καθημερινότητας πολύ περισσότερο αποσιωπήθηκε το Ευχολόγιο της Εκκλησίας.
Διαγράφηκε ως και το ”καλημέρα” και το ”ευχαριστώ” διατηρήθηκαν μόνο στο πρωτόκολλο συναλλαγής όπου υπάρχει ωφελιμισμός εκεί που αντιμετωπίζεσαι ως πελάτης.
Κάποτε οι άνθρωποι ξεχείλιζαν από ευχές οι μεγαλύτεροι στους μικρότερους οι γονείς στα παιδιά .. η ευχή είχε αξία και θέση στις διαπροσωπικές σχέσεις.
-τη δροσιά του να έχεις
-να ζήσεις σαν τα ψηλά βουνά..
-πρώτα ο Θεός κλπ
Τώρα συναισθηματισμός και επικοινωνία fast food ένας ξερός μινιμαλισμός δηλωτικός μιας ρηχότητας και επιφανειακότητας συναισθημάτων.
Χάθηκε η ζέστη της καρδιάς ο νταλκάς η αγάπη το πάθος….. Μια καταναλωτική μανία βουλημικής διάθεσης έναντι του όποιου άλλου ή μια απάθεια και αδιαφορία μια ψυχρότητα πάγωσαν τα πρόσωπα κέρωσαν…ένα καλούπι..
Η ευγένεια θεωρείται κι αυτή αναχρονισμός, οπισθοδρόμηση, η εσωτερική καλλιέργεια πάθηση νοσογόνος….
Κι όμως η δύναμη της ευχής μετακινεί βουνά και σχίζει θάλασσες…. ο σύγχρονος άνθρωπος αφοπλίζεται ολοένα και περισσότερο πνευματικά κι απομένει έρμαιο των αφεντάδων του.
