Σήμερα, ενώ συνέχιζα το θεάρεστο έργο στο πλημμυρισμένο υπόγειο έσκυψε στο παράθυρο ένα παιδί κάπου 17 χρονών με ξυρισμένο κεφάλι και σκουλαρίκια και στα δύο αυτιά.
«Είμαστε εθελοντές, χρειάζεστε βοήθεια με τα πράγματα;»
Τόσες μέρες έψαχνα να βρω ανθρώπους και να πληρώσω όσα θέλουν για μεροκάματο, προκειμένου να πετάξω τα βαριά πράγματα που με το λασπόνερο έγιναν ασήκωτα και μόνος μου ήταν αδύνατο να το κάνω.
«Δεν την κάνουμε αυτή τη δουλειά όσα και να μας δώσεις». Αυτό μου έλεγαν.
Βγήκα έξω και είδα και τους άλλους δύο. Ο δεύτερος, είμαι σίγουρος πως αν έριχνε σφύρα μπορεί να έπαιρνε κανένα πανελλήνιο για πλάκα κι ο τρίτος ήταν ο πιο καχεκτικός της παρέας. Τρία παιδιά με σκουλαρίκια, τσιγάρα και πειραγμένα μηχανάκια. 100% με χάλια βαθμούς στο σχολείο.
Ήρθαν με γαλότσες, γάντια και τα σχετικά και φαινόταν ότι είχαν
κιόλας εμπειρία σε αυτό. Με βοήθησαν με πολύ κόπο να βγάλω από το
υπόγειο πολυθρόνα, διθέσιο, τριθέσιο, ψυγείο, κουζίνα, τρία στρώματα
καμία δεκαριά χαλιά, σπασμένες βιβλιοθήκες και ντουλάπες, μια
ραπτομηχανή singer
σε ξύλινο έπιπλο και άλλα πράγματα, όλα βουτηγμένα στη λάσπη.
Όλη την ώρα έκαναν πλάκα μεταξύ τους και στην ανάπαυλα άναψαν τσιγάρο και το μόνο που μου ζήτησαν ήταν αν έχω κανένα μπουκάλι με νερό που να πίνεται. Τους πήγα τρία μπουκάλια του 1.5L με νερό από το ψυγείο και μου είπαν κρατήστε τα βολευόμαστε με το ένα.
«Εσείς πρέπει να είστε δάσκαλος. Πολλά βιβλία μέσα στη λάσπη»
«Είμαι ναι.»
«Και τι μάθημα κάνετε;»
«Φυσική στο λύκειο»
«Ώρε φίλεεε»
Σαν να έλεγε: Που μπλέξαμε…
Κι έπειτα την ώρα που πλένονταν έφυγε μια βρισιά από τον πιο αδύναμο κι ο γιγαντόσωμος λέει: «Σταμάτα ρε, είναι και δάσκαλος ο άνθρωπος».
Όταν τελείωσαν τους ζήτησα να πάρουν κάποια χρήματα για την πολύ κουραστική δουλειά που έκαναν. Ως κέρασμα κι όχι ως αμοιβή. «Αν το ξαναπείτε αυτό θα ξαναβάλουμε τα πράγματα πίσω στο υπόγειο! Δεν το κάνουμε για χρήματα, το κάνουμε για μας δάσκαλε»
