π. Σπυρίδων Σκουτής
Η πνευματική ζωή θέλει δουλειά. Θέλει άσκηση και πόνο. Δεν μεταμορφώνεις τον εαυτό σου από τον καναπέ.
Πολλοί αδερφοί μας μπορεί να εξομολογούνται χρόνια, να εκκλησιάζονται, να κάνουν μεγάλες νηστείες και να μελετούν εκκλησιαστικά βιβλία αλλά ενδέχεται πνευματικά να έχουν γίνει χειρότεροι. Γιατί άραγε;
Πολύ απλά δεν αλλάζει μαγικά ο άνθρωπος. Η Θεία Χάρις εργάζεται με τον άνθρωπο. Να μην πηγαίνουμε στα Ιερά Μυστήρια παθητικά ή τυπικά, αλλά με ερωτικό πόθο και δίψα για θεραπεία. Από τον καναπέ, κανείς αθλητής δεν πήρε χρυσό μετάλλιο.
Το να βυθιστείς μέσα σου είναι απλό μεν αλλά δύσκολο, διότι δεν ξέρεις τι θα βρεις και θα φτάσεις σε σημείο να συγκρουστείς με τον ίδιο τον εαυτό. Να γκρεμίσεις κάποια πράγματα και να ανοικοδομήσεις κάποια άλλα.
Θέλει «κότσια» να «δεις» τι υπάρχει μέσα σου, να το αναγνωρίσεις και να ζητήσεις θεραπεία παραδίδοντας τον εαυτό σου στο Θεό. Μόνο ο ταπεινός μπορεί να κάνει τέτοια βουτιά. Ο υπερήφανος πάντα θα ουρλιάζει πνιγμένος σε μια κουταλιά νερό και μάλιστα κατηγορώντας το Θεό για την κατάστασή του.
Η άσκηση στην ουσία είναι μια κίνηση κατάδυσης στον βαθύτερο εαυτό σου. Όχι να «δεις» τι καλό υπάρχει εκεί κάτω ώστε να συγκριθείς με τους αδερφούς σου και να τους μηδενίσεις. Να διαγνώσεις τον πνευματικό καρκίνο και να τον θεραπεύσεις.
Για να βγουν όμως αυτοί οι πνευματικοί όγκοι θα πάρουν μαζί τους και ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού σου. Θες να φύγει αυτό το κομμάτι ; Αυτό που σε διαλύει και σε σκοτώνει; Απάντησε Ναι αδερφέ και όρμα στην αγκαλιά του Χριστού.
Το να παραδοθώ στο Χριστό δεν είναι απλά μια λέξη που θα βγει από το στόμα. Είναι μια υπαρξιακή παράδοση. Συνήθως όμως δίνουμε στο Χριστό όποιο κομμάτι του εαυτού μας μας βολεύει για ικανοποιούμε μέσα μας το αίσθημα της θρησκευτικής σχέσης μαζί Του.
Το να αφεθείς στην αγκαλιά του Χριστού, είναι κάτι άλλο . . .
Να βλέπεις ΕΚΕΙΝΟΝ στα πάντα . . .
Τα θέλω σου, οι επιθυμίες σου, οι σκέψεις σου, να έχουν τη σφραγίδα ΕΚΕΙΝΟΥ. . .
Αυτό . . .
