Το έχουμε πει πολλές φορές. Το έλεγε και ο αείμνηστος π. Γεώργιος Μεταλληνός
πολύ ωραία: η αστική αρχιτεκτονική στερείται οποιουδήποτε ρυθμού. Τα σπίτια και μάλιστα αυτά των εργατών μέσα στην κοινωνία της «Ευγένειας του Κεφαλαίου» (που αντικατέστησε την ευγένεια της καταγωγής) είναι μεγάλα κουτιά, «δίχως ίχνος καλλιτεχνικού αισθητηρίου», όπως θά’ λεγε ο Νίκος Εγγονόπουλος. Μέσα σε αυτό λοιπόν το κενό και το μηδέν, έρχεται μια αστική –με την έννοια ότι διεξάγεται μέσα στην πόλη- μορφή τέχνης «καλλιτεχνών του δρόμου»: το γκραφίτι.
Πράγματι, το γκραφίτι είναι μια μορφή τέχνης που συνδέθηκε με κινήματα
καλλιτεχνικά νεανικά, λαϊκά και επαναστατικά. Όπως είχε πει ένα γνωστό ελληνικό
ραπ συγκρότημα: «είμαι 50-50/ραπ και γκραφίτι». Είναι γεγονός πως διάφοροι
«συντηρητικοί» βιάστηκαν να καταδικάσουν την τέχνη αυτή. Δεν τους αρέσει, διότι
προτιμούν την «καθαριότητα», δηλαδή τους κενούς τοίχους. Εντούτοις, το γκραφίτι όχι μόνο προσθέτει κάτι στην καθημερινότητα όσων από εμάς είμαστε εγκλωβισμένοι στα αστικά κέντρα, αλλά και την ομορφαίνει και μπορεί να αποτελεί φορέα και κομιστή σημαντικών μηνυμάτων και αισθημάτων.
Δύο τέτοια γκραφίτι από εμπνευσμένους καλλιτέχνες υπήρξαν τα ακόλουθα. Το ένααπό αυτό βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της Βέροιας, της πόλης της Κεντρ.
Μακεδονίας, αναπαριστά σκηνές του συγκλονιστικού Μύθου του Σπηλαίου του
Πλάτωνα και δίπλα έχει τη (μάλλον ρητορική) φράση: «είμαστε θλιβεροί κληρονόμοι;»
Ένα δεύτερο γκραφίτι είναι αυτό που απεικονίζει τον νεοφανή άγιο Παΐσιο τον
Αθωνίτη. Βρίσκεται στην πλατεία Μετεώρων στην Πολίχνη Θεσσαλονίκης. Ο άγιος
Παΐσιος εμφανίζεται, όπως σημειώνουν, με το χαρακτηριστικό του σκουφάκι και με
«βλέμμα μελαγχολικό και σκεπτικό». Εδώ, θυμόμαστε αυτό που είχε γράψει ο
Πατρολόγος Στυλιανός Παπαδόπουλος για τον Μέγα Βασίλειο σε γνωστή βιογραφία του: ότι όταν τον βλέπεις στο δρόμο, μοιάζει σκεπτικός, αλλά, όταν σου μιλάει, «δενέχεις την εντύπωση ότι ζει μόνο για σένα;»
πολύ ωραία: η αστική αρχιτεκτονική στερείται οποιουδήποτε ρυθμού. Τα σπίτια και μάλιστα αυτά των εργατών μέσα στην κοινωνία της «Ευγένειας του Κεφαλαίου» (που αντικατέστησε την ευγένεια της καταγωγής) είναι μεγάλα κουτιά, «δίχως ίχνος καλλιτεχνικού αισθητηρίου», όπως θά’ λεγε ο Νίκος Εγγονόπουλος. Μέσα σε αυτό λοιπόν το κενό και το μηδέν, έρχεται μια αστική –με την έννοια ότι διεξάγεται μέσα στην πόλη- μορφή τέχνης «καλλιτεχνών του δρόμου»: το γκραφίτι.
Πράγματι, το γκραφίτι είναι μια μορφή τέχνης που συνδέθηκε με κινήματα
καλλιτεχνικά νεανικά, λαϊκά και επαναστατικά. Όπως είχε πει ένα γνωστό ελληνικό
ραπ συγκρότημα: «είμαι 50-50/ραπ και γκραφίτι». Είναι γεγονός πως διάφοροι
«συντηρητικοί» βιάστηκαν να καταδικάσουν την τέχνη αυτή. Δεν τους αρέσει, διότι
προτιμούν την «καθαριότητα», δηλαδή τους κενούς τοίχους. Εντούτοις, το γκραφίτι όχι μόνο προσθέτει κάτι στην καθημερινότητα όσων από εμάς είμαστε εγκλωβισμένοι στα αστικά κέντρα, αλλά και την ομορφαίνει και μπορεί να αποτελεί φορέα και κομιστή σημαντικών μηνυμάτων και αισθημάτων.
Δύο τέτοια γκραφίτι από εμπνευσμένους καλλιτέχνες υπήρξαν τα ακόλουθα. Το ένααπό αυτό βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της Βέροιας, της πόλης της Κεντρ.
Μακεδονίας, αναπαριστά σκηνές του συγκλονιστικού Μύθου του Σπηλαίου του
Πλάτωνα και δίπλα έχει τη (μάλλον ρητορική) φράση: «είμαστε θλιβεροί κληρονόμοι;»
Ένα δεύτερο γκραφίτι είναι αυτό που απεικονίζει τον νεοφανή άγιο Παΐσιο τον
Αθωνίτη. Βρίσκεται στην πλατεία Μετεώρων στην Πολίχνη Θεσσαλονίκης. Ο άγιος
Παΐσιος εμφανίζεται, όπως σημειώνουν, με το χαρακτηριστικό του σκουφάκι και με
«βλέμμα μελαγχολικό και σκεπτικό». Εδώ, θυμόμαστε αυτό που είχε γράψει ο
Πατρολόγος Στυλιανός Παπαδόπουλος για τον Μέγα Βασίλειο σε γνωστή βιογραφία του: ότι όταν τον βλέπεις στο δρόμο, μοιάζει σκεπτικός, αλλά, όταν σου μιλάει, «δενέχεις την εντύπωση ότι ζει μόνο για σένα;»
Τέτοια έμπονη αγάπη είχε και ο άγιος Παΐσιος για τους ανθρώπους και αυτό εξηγεί τη λατρεία που του έχει πάρα πολύς απλός κόσμος. Ο άγιος Παΐσιος δεν ήταν ένας δέσποτας που ακκίζεται και απευθύνει άψυχες
«θρησκευτικές» κορώνες στο ακροατήριο, αλλά αντίθετα ένας άνθρωπος που
με τη χάρη του Θεού μπόρεσε να γίνει «ζώσα θυσία» για το συνάνθρωπό
του, πολλές φορές ολότελα «ξένο» αλλά πάντα αδερφό.
Να μας ζήσει λοιπόν το γκραφίτι και οι “καλλιτέχνες του δρόμου”!
ΥΓ. Αναδημοσιεύεται από τη Στήλη Νέων του τρέχοντος φύλλου της εφ. «Χριστιανική».
Να μας ζήσει λοιπόν το γκραφίτι και οι “καλλιτέχνες του δρόμου”!
ΥΓ. Αναδημοσιεύεται από τη Στήλη Νέων του τρέχοντος φύλλου της εφ. «Χριστιανική».
