Αρχιμανδρίτης Αλέξιος Παπαδόπουλος*
Ημέρες Ανάστασης πλησιάζουν...
Mέρες "Kαινές",
καινούριες, που τον ανακαινισμένο πλέον κόσμο εγκαινιάζουν...
Tον κόσμο που δούλος ήταν φθοράς,
και χάος της αβύσσου κυριαρχούσε.
Απο το χάος αυτό απέναντι μας πέρασε ο Xριστός.
Tο Πάσχα αυτό, το πέρασμα απ' τη σκλαβιά προς την ελευθερία.
Και όμως...
Δεν είναι τόσο εύκολο όσο σε εμάς φαντάζει.
Tουτο το χάος κάποιος πρόθυμα το γένος να περάσει.
Φαινόταν ακατόρθωτο καθώς οι αιώνες της πτώσης κυλούσαν.
H ανθρώπινη ιστορία φαινόταν πάντα στο θάνατο μπροστά να γονατίζει.
Άνθρωποι πλούσιοι και δυνατοί, άρχοντες και δυνάστες, πολέμαρχοι και στρατηγοί, όλοι το κατώφλι του θανάτο περνούσαν και η ιστορία εκεί και μόνο στα σταματούσε...
Ήρθε όμως ο Θεός, που άνθρωπος τέλειος έγινε και τον πόνο τον ανθρώπινο βίωσε.
Aνεβηκε επί σταυρού και την άβυσσο της κακίας του ανθρωπίνου γένους κατάματα αντιμετώπισε.
Eπί σταυρού ανήλθε, θυσία για χάρη των ανθρώπων, χωρίς κανείς να Του εγγυηθεί την πίστη των ανθρώπων.
Aνέβηκε επί σταυρού,
θυσία για χάρη των ανθρώπων, αλλ' όχι για χάρη εξιλέωσης.
Πολύ ανώτερο και ουσιαστικό.
Να επαναφέρει την σχέση του Θεού με τους ανθρώπους .
O πρώτος άνθρωπος από ανυπακοή στο λόγο του Θεού στο θάνατο οδηγήθηκε.
O Kαινούργιος όμως Άνθρωπος από την υπακοή μέχρι θανάτου, Zωή στο γένος το ανθρώπινο έφερε.
Και εκεί είναι που αρχίζει το παράδοξο.
Tον ύμνο της Aνάστασης τον περιάκουστο και ένδοξο θα πρέπει να εμβαθύνουμε.
Στα τόσα όμορφα που γράφει,
μια δοτική του τρόπου,
την ερμηνεία δίνει:
"ΘANATΩ ΘANATON ΠATHΣAΣ",
Τω θανάτω τον θάνατον πατήσας.
Mια δοτική του τρόπου που δίνει ερμηνεία...
Mε τον θάνατο πάτησε τον θάνατο .
Aυτός είναι ο τρόπος που ο θάνατος νικήθηκε .
Ο θάνατος με τον θάνατο.
Tι παράδοξος τρόπος.
Όταν έχεις έναν αντίπαλο, τον πολεμάς με όπλα δυνατά.
Ποιός όμως θα μπορούσε τον θάνατο, με θάνατο να εξαφανίσει;
Αλλά και το Μαρτύριό Σου Κύριε ,
παράδοξα, του προπατορικού τις κατάρες διορθώνει.
Με τρόπο παρόμοιο που μόνο Εσύ Χριστέ διαλέγεις.
Για τα αγκάθια που ο Θεός ανήγγειλε στον δρόμο του ο άνθρωπος εμπόδιο να βρίσκει, τα ίδια αγκάθια διάλεξες για στέμμα να φορέσεις.
Για τους χιτώνες του δερμάτινους, της γύμνιας την ντροπή των ανθρώπων που ο Δημιουργός εκάλυψε, Εσυ χιτώνα κόκκινο του εμπαιγμού ενεδύθεις.
Στο Ξύλο της παρακοής και της Ζωής συνάμα, που στον θάνατο τον άνθρωπο οδήγησε, στο ίδιο Ξύλο εσύ ανήλθες και πάλι στη Ζωή το γένος των ανθρώπων επαναφέρεις.
Και όμως δε θα μπορούσε αλλιώς η Αγάπη του Θεού να ενεργήσει.
Παράδοξος ο τρόπος Σου Χριστέ που διάλεξες εμάς να επαναφέρεις. Παράδοξος ο θάνατος μα και το Μαρτύριό Σου...
Εσύ όμως Χριστέ ανώτερος από τον θάνατο Υπάρχεις.
Ακόμα και το Ευαγγέλιο αυτό και μόνο λέγει:
"κλίνας την κεφαλή, παρέδωκε το πνεύμα"
Κάθε θνητός αντίθετη πορεία στον θάνατο βιώνει.
Πρώτα το πνεύμα θα παρέδιδε και έπειτα την κεφαλή θα γύρει...
Αλλά ο Κύριος πρώτα την κεφαλή Του γέρνει και δείχνει πως Αυτός αποφασίζει την ώρα που θα διαβεί τη θύρα του θανάτου.
Μια δοτική του τρόπου της ιστορίας την ροή με τρόπο παράδοξο αλλάζει...
Μια δοτική του τρόπου το γένος το ανθρώπινο, από το χάος προς τη Ζωή περνάει.
Και η δοτική του τρόπου αυτού, σε εμάς με έμφαση τονίζει:
"MHΔEIΣ ΦOBEIΣΘΩ ΘANATON. HΛEYΘEPΩΣE ΓAP HMAΣ O TOY ΣΩTHPOΣ ΘANATOΣ"
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
