Μπορεί η μάχη με τον χρόνο να είναι άνιση αλλά η ελπίδα θα είναι για πάντα εκεί.

 

π. Σπυρίδων Σκουτής

Όσο μεγαλώνεις δυσκολεύουν τα πράγματα. . .

Κάθε μέρα είναι μία πραγματικότητα στην οποία καλείσαι να προσαρμοστείς. Το σώμα σου οφείλεις να αρχίζεις να το ακούς διότι θα σου λέει πλέον ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί.

Θα σου χτυπάει καμπανάκια τα οποία και θα είναι σφραγίδες και σημάδια του χρόνου και της φθοράς.

Πολλές φορές θα σε κυνηγάει το παρελθόν και ακόμα κι όταν περνάς όμορφα θα υπάρχει εκείνη η στιγμή που θα παγώνει το βλέμμα σου και ενοχικές σκέψεις του παρελθόντος θα σε πυροβολούν με ερωτήματα:

«Γιατί έκανα εκείνη την επιλογή;», «Γιατί δεν είπα όχι σε εκείνο το θέμα ή ναι σε κάποιο άλλο;».

Θα υπάρχουν στιγμές μέσα στην καθημερινότητα που θα σε πιάνει θλίψη. Μια θλίψη και ένα άγχος διαφορετικό.

Είναι οι στιγμές που είσαι πίσω από τις κλειστές πόρτες στα έγκατα της καρδιάς σου και βρίσκεσαι σε δίλλημα αν είσαι τελικά έτοιμος να τις ανοίξεις και να δεις τι έχει εκεί μέσα.

Πολλές φορές ακόμα και στην εξομολόγηση δεν έχεις ανοίξει αυτές τις πόρτες διότι φοβάσαι. Φοβάσαι όχι με αυτά που θα αντικρίσεις αλλά διστάζεις για το εάν είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις ή ακόμα και να παλέψεις με τους δαίμονές σου.

Πάντα θα υπάρχει η σκέψη του πονηρού να σε ζητάει σε αιώνιο γάμο και σε μια γωνιά ο Νυμφίος να σε κοιτά με βλέμμα υπομονής και αγάπης.

Κοιτάς πίσω τον χρόνο και στεναχωριέσαι, αλλά δυστυχώς δεν γυρνάει. Πάρε από το παρελθόν μαθήματα, κάνε τις αδυναμίες δυνάμεις ώστε το μέλλον να γίνει πιο φωτεινό.

Όσο μεγαλώνεις η καθημερινότητα είναι μια πάλη, ένας πόλεμος. Ένας αγώνας με τον παλαιό σου εαυτό. Μια μάχη να ξεχάσεις και να θεραπεύεις το παρελθόν σου. Σε όλη αυτή τη παραζάλη, ξέρεις ότι έχεις έναν Θεό ενσαρκωμένο, σταυρωμένο και αναστημένο.

Έναν Θεό που σε όλες αυτές τις αγωνίες και τα ερωτήματα σου λέει ότι σε αγαπά μέχρι εσχάτων. Ένας Θεός που δεν σε δικάζει, αλλά σε αγκαλιάζει για να σου θεραπεύσει τις πληγές.

Κοίτα όσο μεγαλώνεις να επιστρέφεις στην παιδική σου αθωότητα. Κάθε χρόνος είναι ένα βήμα κοντά στη μεγάλη συνάντηση. Σε αυτή που επιθυμείς αλλά στην ουσία φοβάσαι.

Δεν φοβάσαι τον Θεό αλλά τον εαυτό σου και αυτό σε τρελαίνει περισσότερο. Ευτυχώς που με την συγχώρεση και την εξομολόγηση όλα θεραπεύονται και αγιάζονται.

Ας τρέξουμε με μια κραυγή και έναν πόθο. Με μια παιδική χαρά και με μια ελπίδα αγκαλιά. Ο χρόνος προχωρά και θα μας προσπεράσει.

Εμείς όμως ας μείνουμε κοντά σε Εκείνον που νίκησε τον διάβολο και τον θάνατο. Είναι η μόνη μας ελπίδα, ό,τι μας έχει απομείνει . . .