ΜΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

Τα τελευταία χρόνια, λόγω και της οικονομικής κρίσης, πολλοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους το καλοκαίρι σε κατασκηνώσεις.
Ασφαλές περιβάλλον, κοινωνικο- ποίηση, δημιουργικότητα, αθλητισμός, ψυχαγωγία, διακοπές από την ρουτίνα της καθημερινότητας και το πρόγραμμα του χειμώνα καθιστούν την κατασκήνωση ελκυστικό τόπο και τρόπο. Μάλιστα αρκετά παιδιά, όταν τελειώνουν  το σχολείο και περνούν στο Πανεπιστήμιο, γίνονται στελέχη των κατασκηνώσεων, ομαδάρχες και ομαδάρχισσες. Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα μορφή εθελοντισμού, μέσα από την οποία αναδεικνύονται και ηγετικές προσωπικότητες. Το χιούμορ, η υπευθυνότητα, η δημιουργικότητα και η ανάληψη πρωτοβουλιών, αλλά και η αίσθηση ότι ο χρόνος είναι εκτός από χρήμα και προσφορά στους άλλους δίνουν ευκαιρίες σε χαρισματικούς νέους και νέες να ξεπηδήσουν από τις κατασκηνώσεις «άλλοι άνθρωποι».

         Κατασκηνώσεις έχει και η Εκκλησία. Ο θεσμός ξεκινά από τα χρόνια του μεσοπολέμου από τις εκκλησιαστικές οργανώσεις, οι οποίες, επηρεασμένες από τον δυτικό τρόπο έκφρασης του εκκλησιαστικού βίου, αξιοποίησαν το καλοκαίρι ως έναν επιπλέον τρόπο και χρόνο κατήχησης. Προσέφεραν όμως πολλά στην εκκλησιαστική ζωή. Διότι έδωσαν την ευκαιρία σε πλήθος παιδιών να γνωρίσουν τι σημαίνει, εκτός από κοινωνικοποίηση και διακοπές, η επαφή με την εκκλησιαστική λατρεία και παράδοση. Η Εκκλησία, κυρίως σε μητροπολιτικό, αλλά και ενοριακό επίπεδο, αξιοποίησε τον θεσμό και σχεδόν σε όλους τους γεωγραφικούς τόπους της πατρίδας μας οι γονείς μπορούν να επιλέξουν για τα παιδιά τους την εκκλησιαστική κατασκήνωση.

          Τι διαφορετικό έχει αυτή η κατασκήνωση; Κυρίως την γνωριμία με τις κύριες αρχές της χριστιανικής ζωής: την αγάπη, την προσευχή, την θεία λειτουργία, την Αγία Γραφή, την εξομολόγηση, την εκκλησιαστική μουσική, την ζωή των Αγίων, το κοινοτικό πνεύμα. Ταυτόχρονα, την απάντηση σε πολλές απορίες των παιδιών και των νέων για την πραγματικότητα του ουρανού που συναντά την γη, τις υπαρξιακές ανησυχίες, την αίσθηση ότι υπάρχει ένα άλλο νόημα ζωής. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την χαρά και την αυθεντική ψυχαγωγία, καθώς και την συνάντηση με πρόσωπα της εκκλησιαστικής ζωής όπως είναι ο επίσκοπος, ο ιερέας, ο κατηχητής, ο ομαδάρχης, ο εθελοντής στο μαγειρείο, ο οργανωτής, που δείχνουν στους νέους ότι η Εκκλησία δεν είναι αποκομμένη από την πραγματικότητα της ζωής, αλλά είναι η ίδια ζωή.

        Κυρίως όμως είναι το κοινοτικό πνεύμα. Η αίσθηση του «εμείς». Ότι στην κοινωνία της πίστης χωρούνε όλοι, χαρισματικοί και δύσκολοι, ευχάριστοι και ιδιόρρυθμοι, αρκεί με ελευθερία να προσέρχονται και να ζητούν να ανήκουν. Γι’  αυτό και οι κατασκηνωτικές κοινότητες, στις οποίες τα παιδιά μαθαίνουν στην πράξη το «ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη», αποτελούν ένα υπόδειγμα ζωής που δεν συναντούμε εύκολα ούτε στις ενορίες, αλλά ούτε και στις άλλες μορφές κοινοτικής οργάνωσης που θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες μας, ιδίως τις σχολικές τάξεις. Τα δάκρυα του αποχωρισμού, η νοσταλγία κατά τον χειμώνα, η αίσθηση ότι το καλοκαίρι δεν έχει νόημα χωρίς την κατασκήνωση, παρά τις  προκλήσεις και ευκαιρίες των καιρών, δίνουν στα παιδιά και τους νέους που συμμετέχουν είτε ως κατασκηνωτές είτε ως στελέχη, την βεβαιότητα ότι τον Θεό, ακόμη κι αν Τον βρεις μόνος σου, δεν μπορείς να Τον ζήσεις μόνος σου. Γι’  αυτό και η εκκλησιαστική κατασκήνωση θα είναι πάντοτε μία μοναδική καλοκαιρινή πρόταση για τους νέους, που θα τους αλλάζει την ζωή!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός