Χαρτάκια διαφόρων
μεγεθών, από διαφορετικούς γραφικούς χαρακτήρες, που περιλαμβάνουν
ονόματα. Άγνωστα στον ιερέα που μνημονεύει, καθώς το καθένα έρχεται από
τα βάθη του χρόνου, από τα γενεαλογικά δέντρα των καταγραφέων, από τους
φίλους, τους οικείους, τους γνωστούς, αλλά και κάποια ονόματα που άλλοι
τους έδωσαν. Κύριος οίδε και γινώσκει.
Μα καθώς διαβάζονται τα
ονόματα, σαν προσευχή για συγχώρεση, για να αγκαλιάσει τις ψυχές ο Θεός,
η μνήμη δείχνει ότι δεν πεθαίνει ο άνθρωπος. Κοιμάται, σβήνει για τους
πολλούς, αλλά η αγάπη τον κρατά ζωντανό και στον νυν και στον μέλλοντα
αιώνα.
Χαρτάκια που δίνονται
στις εκκλησιές. Ονόματα που πάλεψαν, που αγάπησαν, μίσησαν, πόνεσαν,
χάρηκαν, λυπήθηκαν, πέρασαν, χάθηκαν από το προσκήνιο της ζωής.
Μνημονεύονται όμως σε έναν μυστικό σύνδεσμο ελπίδας και αγάπης, αυτόν
που μόνο η λειτουργία ξέρει να κρατά, αυτόν που η προσκομιδή οδηγεί στον
Χριστό, του θανάτου που γίνεται ανάσταση.
Μνημονεύει ο ιερέας και
ξέρει καλά ότι κάποτε θα τον μνημονεύσουν κι αυτόν άλλοι, στην συνέχεια
της παράδοσης, στην συνέχεια της ζωής. Στο σπίτι της Εκκλησίας. Στο
μοναδικό που χωράμε όλοι, γνωστοί και άγνωστοι, σπουδαίοι και άσημοι,
μορφωμένοι και αγράμματοι. Γιατί είμαστε όλοι παιδιά Του!
Ναι, έχουμε ελπίδα. Και κάνουμε προσευχή και γι' αυτούς που έφυγαν ανέλπιδοι.
