Κων/νος Παπ… Ἱερεύς,
γράφει
τὸ νεκροχάρτι, καρφιτσωμένο στίς κολῶνες, μὲ μελαγχολικὴ διάθεση, ἡ
ὁποία κυριαρχεῖται ἀπὸ ἀργὴ καὶ βαριὰ κινητικότητα, εἰδοποιώντας τοὺς
γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους, γιὰ τὴν ἐκδημία τοῦ κεκοιμημένου πλέον π.
Κων/νου καὶ λοιπὲς λεπτομέρειες τῆς τελετῆς καὶ ταφῆς…!
Ἱερεὺς πάνω ἀπὸ μισὸ αἰώνα…
Ὑπόδειγμα ἱερέως, ὁ ὁποῖος σημάδεψε τὴν ἱστορία τῆς ἐπαρχίας του, ἐπὶ μισὸ καὶ πλέον αἰώνα μὲ τὴν θεοτίμητη καὶ λαοτίμητη Ἱερατεία του, τὴν ὁλοκληρωτική του ἀφοσίωση στὴν Ὀρθοδοξία.
Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Ἱερατείας του, συνόδευσε ἀπὸ τὴ γέννηση μέχρι καὶ τὸ θάνατο ἀρκετοὺς ἀνθρώπους…
Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Ἱερέως: νὰ “καταγγέλῃ τὸ θάνατο”…
Ἀλήθεια τί εἶναι ὁ “θάνατος”; γιατί μᾶς φοβίζει τόσο;
Ἂν κοιτάξουμε τὴ ζωή, θὰ μπορέσουμε νὰ γνωρίσουμε τί εἶναι ὁ θάνατος. Ἂν καταλάβουμε τί εἶναι ὁ θάνατος, τότε μόνον θὰ μπορέσουμε νὰ καταλάβουμε τί εἶναι ἡ ζωή.
Ἀπὸ φόβο, δημιουργήσαμε ἕνα διαχωρισμό… νομίζουμε ὅτι, ἡ ζωὴ εἶναι καλὸ πρᾶγμα καὶ ὁ θάνατος κακό…
Νομίζουμε, ὅτι πρέπει νὰ ἐπιθυμοῦμε τὴ ζωὴ καὶ νὰ ἀποφεύγουμε τὸ θάνατο…
Ἡ δειλία τοῦ θανάτου, εἶναι φυσικὸ ἰδίωμα τοῦ ἀνθρώπου, τὸ ὁποῖον ὀφείλεται στὴν παρακοή… ὁ τρόμος, ὅμως, τοῦ θανάτου, ἀποδεικνύει ὅτι ὑπάρχουν ἁμαρτίες, γιὰ τὶς ὁποῖες δὲν δείχθηκε μετάνοια!
Ὅταν γεννιέται ἕνα παιδί, τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ κάνει εἶναι νὰ εἰσπνεύσῃ, τότε ἡ ζωὴ ξεκινᾶ…!
Ὅταν πεθαίνει ἕνας ἡλικιωμένος ἄνθρωπος, τὸ τελευταῖο πρᾶγμα ποὺ κάνει εἶναι νὰ ἐκπνεύσῃ, τότε ἡ ζωὴ σταματᾶ…!
Εἰσπνέεις, συμβαίνει ἡ ζωή… ἐκπνέεις, συμβαίνει ὁ θάνατος…
Τὸ φῶς καὶ τὸ σκοτάδι, ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος, τὸ δεξὶ καὶ τὸ ἀριστερό, εἶναι ἀδέλφια… Εἶναι ἀχώριστα…!!!
Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἔχει καταλάβει τί εἶναι ἡ ζωή του, καλοδέχεται τὸ θάνατο…
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ διδάσκεται ἀπὸ τὸ θάνατο θὰ καταλάβῃ τὸ νόημα τῆς ζωῆς…
Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου, εἶναι καθημερινός θάνατος… καὶ ἡ μνήμη τῆς ἐξόδου μας, ἀπό τὴ ζωὴ αὐτή, εἶναι συνεχὴς στεναγμός…
Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου προξενεῖ στὸν πιστὸ τὴν ὑπομονὴ στὴν κάθε θλίψη ποὺ συναντᾶ… καὶ ὅποιος φιλοσοφεῖ σωστὰ τὸ μυστήριο τοῦ θανάτου, ἀντιμετωπίζει σωστὰ καὶ ὅλα τὰ περιστατικὰ τῆς ζωῆς του…
Πεθαίνει τὴν κάθε μιὰ στιγμή… καὶ ἀνασταίνεται τὴν κάθε μιὰ στιγμή…!
Ὁ σταυρός του καὶ ἡ ἀνάστασή του συμβαίνουν συνεχῶς, ὡς μιὰ διαδικασία…
Πεθαίνει, ὡς πρὸς τὸ παρελθόν, κάθε στιγμή… καὶ γεννιέται, ξανὰ καὶ ξανά, μέσα στὸ μέλλον…
Ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος δὲν εἶναι ἀντίθετα… τὸ ἐγώ, ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος εἶναι ἀντίθετα…
Τὸ ἐγὼ εἶναι ἐναντίον καὶ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου…
Τὸ ἐγὼ φοβᾶται νὰ ζήσῃ… καὶ τὸ ἐγὼ φοβᾶται νὰ πεθάνῃ…
Φοβᾶται νὰ ζήσῃ, διότι ἡ κάθε προσπάθεια, τὸ κάθε βῆμα πρὸς τὴ μεριὰ τῆς ζωῆς, φέρνει κοντύτερα τὸ θάνατο…
Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου, εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο… ἡ πρώτη ἔννοια τὴν ὁποία τοποθετεῖ μέσα στὴν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου ἡ θεία φιλανθρωπία καὶ ὁδηγεῖ τὴν ψυχὴ στὴ ζωή, εἶναι ἡ ἐνθύμηση τοῦ θανάτου. Στὸ λογισμὸ αὐτὸ ἀκολουθῇ μὲ φυσικὸ τρόπο ἡ καταφρόνηση τοῦ κόσμου, καὶ ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐτὸ ἀρχίζει στὸν ἄνθρωπο κάθε ἀγαθὴ κίνηση ποὺ τὸν ὁδηγεῖ στὴ ζωή…
Ἱερεὺς πάνω ἀπὸ μισὸ αἰώνα…
Ὑπόδειγμα ἱερέως, ὁ ὁποῖος σημάδεψε τὴν ἱστορία τῆς ἐπαρχίας του, ἐπὶ μισὸ καὶ πλέον αἰώνα μὲ τὴν θεοτίμητη καὶ λαοτίμητη Ἱερατεία του, τὴν ὁλοκληρωτική του ἀφοσίωση στὴν Ὀρθοδοξία.
Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Ἱερατείας του, συνόδευσε ἀπὸ τὴ γέννηση μέχρι καὶ τὸ θάνατο ἀρκετοὺς ἀνθρώπους…
Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Ἱερέως: νὰ “καταγγέλῃ τὸ θάνατο”…
Ἀλήθεια τί εἶναι ὁ “θάνατος”; γιατί μᾶς φοβίζει τόσο;
Ἂν κοιτάξουμε τὴ ζωή, θὰ μπορέσουμε νὰ γνωρίσουμε τί εἶναι ὁ θάνατος. Ἂν καταλάβουμε τί εἶναι ὁ θάνατος, τότε μόνον θὰ μπορέσουμε νὰ καταλάβουμε τί εἶναι ἡ ζωή.
Ἀπὸ φόβο, δημιουργήσαμε ἕνα διαχωρισμό… νομίζουμε ὅτι, ἡ ζωὴ εἶναι καλὸ πρᾶγμα καὶ ὁ θάνατος κακό…
Νομίζουμε, ὅτι πρέπει νὰ ἐπιθυμοῦμε τὴ ζωὴ καὶ νὰ ἀποφεύγουμε τὸ θάνατο…
Ἡ δειλία τοῦ θανάτου, εἶναι φυσικὸ ἰδίωμα τοῦ ἀνθρώπου, τὸ ὁποῖον ὀφείλεται στὴν παρακοή… ὁ τρόμος, ὅμως, τοῦ θανάτου, ἀποδεικνύει ὅτι ὑπάρχουν ἁμαρτίες, γιὰ τὶς ὁποῖες δὲν δείχθηκε μετάνοια!
Ὅταν γεννιέται ἕνα παιδί, τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ κάνει εἶναι νὰ εἰσπνεύσῃ, τότε ἡ ζωὴ ξεκινᾶ…!
Ὅταν πεθαίνει ἕνας ἡλικιωμένος ἄνθρωπος, τὸ τελευταῖο πρᾶγμα ποὺ κάνει εἶναι νὰ ἐκπνεύσῃ, τότε ἡ ζωὴ σταματᾶ…!
Εἰσπνέεις, συμβαίνει ἡ ζωή… ἐκπνέεις, συμβαίνει ὁ θάνατος…
Τὸ φῶς καὶ τὸ σκοτάδι, ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος, τὸ δεξὶ καὶ τὸ ἀριστερό, εἶναι ἀδέλφια… Εἶναι ἀχώριστα…!!!
Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἔχει καταλάβει τί εἶναι ἡ ζωή του, καλοδέχεται τὸ θάνατο…
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ διδάσκεται ἀπὸ τὸ θάνατο θὰ καταλάβῃ τὸ νόημα τῆς ζωῆς…
Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου, εἶναι καθημερινός θάνατος… καὶ ἡ μνήμη τῆς ἐξόδου μας, ἀπό τὴ ζωὴ αὐτή, εἶναι συνεχὴς στεναγμός…
Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου προξενεῖ στὸν πιστὸ τὴν ὑπομονὴ στὴν κάθε θλίψη ποὺ συναντᾶ… καὶ ὅποιος φιλοσοφεῖ σωστὰ τὸ μυστήριο τοῦ θανάτου, ἀντιμετωπίζει σωστὰ καὶ ὅλα τὰ περιστατικὰ τῆς ζωῆς του…
Πεθαίνει τὴν κάθε μιὰ στιγμή… καὶ ἀνασταίνεται τὴν κάθε μιὰ στιγμή…!
Ὁ σταυρός του καὶ ἡ ἀνάστασή του συμβαίνουν συνεχῶς, ὡς μιὰ διαδικασία…
Πεθαίνει, ὡς πρὸς τὸ παρελθόν, κάθε στιγμή… καὶ γεννιέται, ξανὰ καὶ ξανά, μέσα στὸ μέλλον…
Ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος δὲν εἶναι ἀντίθετα… τὸ ἐγώ, ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος εἶναι ἀντίθετα…
Τὸ ἐγὼ εἶναι ἐναντίον καὶ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου…
Τὸ ἐγὼ φοβᾶται νὰ ζήσῃ… καὶ τὸ ἐγὼ φοβᾶται νὰ πεθάνῃ…
Φοβᾶται νὰ ζήσῃ, διότι ἡ κάθε προσπάθεια, τὸ κάθε βῆμα πρὸς τὴ μεριὰ τῆς ζωῆς, φέρνει κοντύτερα τὸ θάνατο…
Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου, εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο… ἡ πρώτη ἔννοια τὴν ὁποία τοποθετεῖ μέσα στὴν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου ἡ θεία φιλανθρωπία καὶ ὁδηγεῖ τὴν ψυχὴ στὴ ζωή, εἶναι ἡ ἐνθύμηση τοῦ θανάτου. Στὸ λογισμὸ αὐτὸ ἀκολουθῇ μὲ φυσικὸ τρόπο ἡ καταφρόνηση τοῦ κόσμου, καὶ ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐτὸ ἀρχίζει στὸν ἄνθρωπο κάθε ἀγαθὴ κίνηση ποὺ τὸν ὁδηγεῖ στὴ ζωή…
