Μπορεί κανείς να πει ότι δεν φοβήθηκε, δεν πόνεσε ή ακόμη οργίστηκε, όταν ήρθε στην ζωή του μια σκληρή δοκιμασία; Νομίζω εάν είμαστε ειλικρινείς κανείς δεν μπορεί να το πει. Όλοι φοβόμαστε και ταραζόμαστε σε γεγονότα που φέρνουν τα πάνω κάτω στον βίο μας. Η αντίδραση είναι ανθρώπινη.
Όμως σαν συνέλθουμε από το πρώτο σοκ, πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε με αυτή την δοκιμασία που ήρθε στην ζωή μας. Τι νόημα θα της δώσουμε. Γιατί από μόνη της δεν έχει νόημα. Εμείς πρέπει να της βρούμε. Στο Άγιον Όρος λένε, «όταν ο διάβολος σου πετάει πέτρες πάρε τις πέτρες και κτίσε εκκλησία». Αποφάσισε δηλαδή τι θα κάνεις. Θα μείνεις εκεί να σε χτυπάνε οι πέτρες έως θανάτου ή θα τις πάρεις και θα κτίσεις εκκλησιά; Με λίγα λόγια δώσε νόημα σε αυτό που συμβαίνει.
Πρέπει να αντιδράσουμε, να πάρουμε θέση, να δώσουμε νόημα στο πόνο που χτύπησε την πόρτα μας. Τα μάτια που θα κοιτάξουν την ασθένεια, τον χωρισμό, το πένθος, την αποτυχία κ.ο.κ είναι τα δικά μας. Εμείς πρέπει να δώσουμε ένα όνομα στην δοκιμασία που ήρθε. Θα την ονομάσεις κατάρα ή ευλογία; Τέλος ή αρχή; Μήπως ευκαιρία για ζωή ή παιγνίδι με τον θάνατο στην αγκαλιά της απόγνωσης;
Τον δρόμο που θα διαβεί μέσα μας η σκληρή δοκιμασία θα τον ανοίξουμε εμείς με τα τρεμάμενα χέρια μας. Η βραχνιασμένη φωνή μας από τα ουρλιαχτά της μοναξιάς πρέπει να δώσει όνομα σε αυτό που μας βρήκε.
Πως θα το πει; Δρόμο προς τον Θεό; Μονοπάτι προς τον αληθινό εαυτό; Ξεκαθάρισμα από σχέσεις που μας έπνιξαν και κούρασαν και στο τέλος μας παρέδωσαν στην αρρώστια; Μήπως ήρθε η ώρα να ζήσεις κι εσύ για σένα; Μήπως πρέπει να κοιτάξεις τις βασικές σου ανάγκες που μένουν χρόνια πεινασμένες γιατί διαρκώς μαγειρεύεις και ταΐζεις τους άλλους;
Πρέπει να καταλάβεις ότι εάν εσύ δεν είσαι καλά αργά η γρήγορα κανείς δεν θα είναι καλά κοντά σου. Για να δίνεις με αγάπη τον εαυτό σου πρέπει να τον έχεις. Εάν δεν τον έχεις τι θα δώσεις; Γι’ αυτό οι πατέρες της εκκλησίας επιμένουν, «πρώτα να καθαρισθείς και μετα να καθαρίσεις, πρώτα να φωτιστείς και έπειτα να φωτίσεις…»
Πλέον αρχίζω να πιστεύω ότι στην ζωή μας ότι έρθει έχει ένα βαθύτερο σκοπό. Κάτι το χρειαζόμαστε. Κάποιο μάθημα ήρθε να μας δώσει. Κάπου θέλει να μας πάει και κάτι να μας πεί, αρκεί να είμαστε ανοιχτοί να το ανακαλύψουμε. Ας ακούσουμε τον βιωματικό λόγο μιας γυναίκας που γνώρισε το σκοτεινό πρόσωπο του καρκίνου αλλά τόλμησε να παλέψει μαζί του και να του δώσει νόημα:
Λέει λοιπόν η Τασούλα Επτακοίλη ««Τέσσερα χρόνια μετά, ειλικρινά σου το λέω, αισθάνομαι ότι ο καρκίνος ήταν η σημαντικότερη εμπειρία της ζωής μου. Με άλλαξε, με έκανε να συνειδητοποιήσω πράγματα που αγνοούσα για τους άλλους και τον εαυτό μου. Προσάρμοσα τη ζωή μου στα νέα δεδομένα, έγινα πιο επιλεκτική, πιο ουσιαστική, πιο δυνατή, πιο αποφασιστική αλλά ταυτόχρονα και πιο τρυφερή. Είμαι ευγνώμων γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία για ένα reset – για επανεκκίνηση. Ποτέ δεν είπα “γιατί να συμβεί σε εμένα;”, ούτε μία στιγμή δεν θυμάμαι να θύμωσα. Η μάχη που έδωσα με έφερε πιο κοντά σε πολλούς ανθρώπους, με γέμισε συναισθήματα: χαρά, αγάπη, πολλή αγάπη, συγκίνηση, ελπίδα και πίστη. Έμαθα να εμβαθύνω στα πράγματα, να συμφιλιώνομαι και να συγχωρώ. Κυρίως, έμαθα ότι η δύναμή μας δεν βρίσκεται στο τρωτό σώμα μας αλλά στην ψυχή μας: το σώμα μας είναι απλώς το όχημα που χρησιμοποιούμε. Δεν θέλω να ακουστεί ως ύβρις, γιατί καθημερινά άνθρωποι πεθαίνουν από αυτή την ασθένεια και κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι νικητής, αλλά άξιζε τον κόπο αυτό που μου συνέβη. Ήταν μια αφορμή να προχωρήσω κάνοντας πιο σίγουρα και σταθερά βήματα, βάζοντας καθετί στη σωστή του διάσταση. Ο καρκίνος μου ήταν ένα ξύπνημα, μια πορεία προς την ωριμότητα, προς μια βαθύτερη κατανόηση του κόσμου, του εαυτού μου και του αληθινού σκοπού στη ζωή μου».
π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος
