Τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένα ιδιαίτερο κύμα πνευματικότητας από ομιλίες εσωτερικής βελτίωσης,
βιβλία για την ανάπτυξη του εαυτού, αλλά παρ’ όλα αυτά ο εαυτός μας δυστυχώς δεν αλλάζει. Διαβάζουμε συνεχώς ρητά του στυλ : “Είσαι τέλειος”, “είσαι απίστευτος”, “χαμογέλασε τώρα!”, “η αλλαγή θα έρθει” κλπ αλλά δυστυχώς ο πόνος, η κατάθλιψη, η στεναχώρια και η αμαρτία θα έχουν μέσα μου τη δική τους φωλιά, θα αναπτύσσονται συνεχώς και εγώ δεν θα θεραπεύομαι. Όλα αυτά είναι σαν να ρίχνεις κολόνια σε σκουπίδια ή σαν να θέλεις να κάνεις εγχείρηση χωρίς τομές , φάρμακα αλλά και χωρίς να μπεις στο χειρουργείο. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος με αόριστες κουβέντες μπροστά στον καθρέπτη του σπιτιού μας ή με τραγουδάκια στο ντουζ. Τα πάντα στις μέρες μας ωραιοποιούνται αλλά για ευθύνη και μετάνοια δυστυχώς πουθενά λόγος. Να αλλάξουν οι άλλοι αλλά εγώ είμαι ο τέλειος και ο απίστευτος!
Μπορεί με ένα βιβλίο προσωπικής βελτίωσης να περάσεις ωραία την ώρα σου στην παραλία με τον παγωμένο φρέντο αλλά η ζωή σου δεν θα αλλάξει αν δεν πάρεις γενναίες αποφάσεις και αν δεν πας σε Αυτόν που μπορεί να αλλάξει την καρδιά σου. Ο Όσιος Πορφύριος έλεγε ότι ο Χριστός είναι το παν ! Μόνο ο Χριστός μπορεί να αλλάξει μέσα μου τα πράγματα , κανείς άλλος. Ούτε τα ωραία ποιηματάκια, ούτε οι γλυκανάλατες ομιλίες και τα λουλουδάτα βιβλία που μιλάνε για αλλαγή χωρίς να έχουν Αυτόν που θα γυρίσει την πυξίδα προς την ανατολή και τη θεραπεία. Βλέπεις κουστουμάτους στο FB να παρουσιάζουν βιβλία για το πως θα βελτιώσουμε τη ζωή μας και πως θα χαμογελάμε ακόμα και στον πόνο. Δικαίωμά τους, τη δουλειά τους κάνουν για να βγάλουν κανένα φράγκο αλλά ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Σαν να σου λέει κάποιος συνταγές χωρίς να έχει μαγειρέψει ποτέ στη ζωή του.
Ο Άγιος Παϊσιος έλεγε ότι τα Πατερικά βιβλία είναι φάρμακα για την ψυχή μας διότι είναι εμποτισμένα με αγώνα, άσκηση , δάκρυα, πόνο, πάλη με τον διάβολο και μετάνοια. Δεν είναι βιβλία γραμμένα τρώγοντας χαβιάρι, σε roof garden ξενοδοχείου, αλλά με πνευματικό αγώνα και πόνο, σε ερήμους και γκρεμούς. Ιδιαίτερα το βιβλίο των βιβλίων που βρίσκεται στο σπίτι μας. Διαβάζουμε Αγία Γραφή ή την έχουμε σκονισμένη στα μπαούλα σαν τα μπιμπελό της γιαγιάς;
Προσπαθούμε πολλές φορές να δικαιολογήσουμε τα πάντα ώστε να νιώσουμε καλά. Αυτό μας λένε και οι γλυκανάλατες ομιλίες. Δεν θέλουμε να ακούσουμε έστω μια συμβουλή από τον πνευματικό μας , πολλές φορές θα του πούμε τι θα κάνει ή αν μας πει κάτι αντίθετο θα αντιδράσουμε ή θα ζητήσουμε άδεια να βρούμε άλλον. Ακόμα και στην αμαρτία, προσπαθούμε να την ωραιοποιήσουμε , να πούμε ότι δεν τρέχει και τίποτα, υπάρχουν και χειρότερα ή και ακόμα αφού κάνω και μια καλή πράξη θα έρθουν όλα σε ισορροπία. Ακόμα και την άσκηση, την κάνουμε με το φρόνημα της λαϊκής θρησκευτικής παράδοσης και όχι με την έννοια της πνευματικής εκγύμνασης ή θεραπείας.
Βλέπουμε και μια άλλη τάση: “Πνευματικότητα του FB”. Φραπέ, πληκτρολόγιο, άνεση και γράφουμε σε Ιερείς ή σε ιστολόγια με παρακλήσεις ονόματα για μνημόνευση αλλά δεν ξέρω αν αυτοί που το κάνουν αυτό φτιάχνουν κανένα προσφοράκι για να το πάνε στον Ιερέα της ενορίας τους ή γονατίζουν για λίγο το βράδυ με το κομποσχοίνι στα χέρια με δάκρυα να τρέχουν για όλον τον κόσμο. Βλέπω ανθρώπους που μου στέλνουν ονόματα για μνημόνευση και την Κυριακή το πρωϊ στέλνουν “καλημέρες” με λουλουδάκια και αρκουδάκια διότι προφανώς δεν θα πάμε στην Εκκλησία αλλά θα συνεχίσουμε τον διαδικτυακό εκκλησιασμό. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους με προβλήματα υγείας ή κινητικά προβλήματα.
Μου έλεγε ένας γέροντας κάποτε : “Νηστεία σημαίνει να σηκώνεσαι από το τραπέζι και να πεινάς, προσευχή σημαίνει να σε ενοχλούν οι λογισμοί , ο πειρασμός ή ο ύπνος και εσύ να αντιστέκεσαι σαν μαχητής στον πόλεμο. Να κοιτάς το πρόσωπο του Κυρίου και να νιώθεις ότι βλέπεις τον πατέρα σου και τον Δημιουργό όλου του κόσμου. Να εκκλησιάζεσαι και να τρελαίνεται η καρδιά σου από χαρά και ευχαριστία. Να λαχταράς να Κοινωνήσεις το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και μετά να σε πιάνουν δάκρυα χαράς! Να σου κάνει ο άλλος κακό και να του απαντάς :“Δεν πειράζει εγώ θα σε αγαπώ’’.Να πηγαίνεις για εξομολόγηση και να μην προλαβαίνεις να σκουπίζεις τα δάκρυά σου όταν διαλύεις την καρδιά σου στα ποδάρια του Κυρίου...”
Αυτό το φρόνημα οφείλουμε να αποκτήσουμε αδέρφια! Με το να πηγαίνουμε στον καθρέπτη του σπιτιού μας και να λέμε “Είσαι τέλεια και πανέμορφη!”, “Είσαι τρομερός !μη μασάς” δεν αλλάζουν τα πράγματα, ίσως για κάποια δευτερόλεπτα νιώσουμε λίγο καλά αλλά μέχρι εκεί. Μόνο με τη Χάρη του Θεού έχουμε εσωτερικές μεταμορφώσεις. Τα υπόλοιπα είναι ψεύτικοι συναισθηματισμοί και στιγμιαίες χαρές με το κάλυμμα του πονηρού.
Το πετραχήλι του πνευματικού μας περιμένει συνέχεια να ανοίξουμε το βιβλίο της καρδιάς μας. Ο Εφημέριός μας είναι εκεί για να μας παιδαγωγήσει εν Χριστώ, πάντα με χαρά και αγάπη.
π.Σπυρίδων Σκουτής
