Δεν είναι άγνωστο το φαινόμενο νέοι άνθρωποι να μην έχουν σχέση με τα εκκλησιαστικά δρώμενα (ακολουθίες, νηστεία, μυστήρια) κι όμως να αναζητούν, να προβληματίζονται, να αρέσκονται να συζητούν για το Θεό και ό,τι πηγάζει απ’ Αυτόν ως τρόπος ζωής.
Θα νόμιζε κανείς ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι άγευστοι πνευματικής ζωής, χωρίς εμπειρία της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, κι απλά ψάχνονται αναζητώντας κάτι που θα καλυτερεύσει τη ζωή τους και θα τους δώσει ηρεμία και γαλήνη που δεν έχουν.
Κι όμως, πέρα από αυτό που φαίνεται, υπάρχει η αναζήτηση αυτού που κατείχαν και το έχασαν. Ο άγιος Σωφρόνιος στο βιβλίο του για το Γέροντά του, άγιο Σιλουανό, σημειώνει τα εξής σημαντικά: «Ο Γέροντας είχε την ιδιότυπη ιδέα πως τον Θεό μπορεί να τον αναζητά μόνον εκείνος που Τον γνώρισε και ύστερα Τον έχασε. Θεωρούσε πως κάθε αναζήτηση του Θεού προϋποθέτει κάποια γεύση Του».
Με αυτό το σκεπτικό, η αναζήτηση, ο προβληματισμός και η ανάλογη συζήτηση κρύβει πάντα ένα μυστικό πόνο ψυχής, καθώς κρύβουν το χαμό της Θεϊκής εμπειρίας. Να γιατί χρειάζεται να σκύβουμε με κατανόηση κι αποδοχή κι όχι απορριπτικά, καθώς θα βλέπουμε, ενδεχομένως, κριτική, έντονο ύφος ή ακόμα και ειρωνεία.
Παρατηρείται σήμερα και μια θεολογική σύγχυση με τις πολλές πληροφορίες που το διαδίκτυο μάς παρέχει. Ο καθένας θα καταθέσει τη γνώμη του, θα αρθρώσει λόγον «πνευματικό», «θεολογικό», «ορθόδοξο». Κι όμως, θα μπορούσαμε πολλές φορές να διακρίνουμε επίδραση αιρετική που αλλοιώνει την Αλήθεια όπως μας την παρέδωσαν οι άγιοι Πατέρες και μπορούμε να καταλάβουμε από τα βιβλία τους ή από τους σύγχρονους αγίους Πατέρες, που η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει σε κάθε εποχή.
Ένεκα, λοιπόν, της πληθώρας πληροφοριών στα εκκλησιαστικά – θεολογικά δρώμενα και της σύγχυσης που παρατηρείται, δημιουργείται «λιμός (πείνα – έλλειψη) του ακούσαι λόγον Κυρίου» (Αμώς, 8,11), λόγον αληθινό, γνήσιον, όντως «λόγον Κυρίου». Διερωτώμαι αν η αντίδραση, των νέων ανθρώπων αλλά και κάθε σκεπτόμενου, προβληματιζόμενου, πηγάζει από την διαίσθησή του ότι κάτι «κάτι δεν πάει καλά»;…
Βέβαια, το να ζήσει κανείς το Θεό στη ζωή του, με ειλικρίνεια και σοβαρότητα, προϋποθέτει αγώνα, κόπο και πόνο για να ελευθερωθεί από τα πάθη που εμποδίζουν την πορεία. Η διανοητική, όμως, ενασχόληση με το Θεό και τα του Θεού δεν απαιτεί προσωπικό αγώνα. Δημιουργεί, μάλιστα, πνευματική ηδονή που μπορεί να αποπροσανατολίζει.
Η εμπειρική γνώση της ζωής του Χριστού αρχίζει με τη Χάρη του αγίου Πνεύματος και εμπεδώνεται με την ασκητική προσπάθεια, που δείχνει ότι θέλουμε να ζήσουμε την ομορφιά και το «κάτι άλλο» του κόσμου που η ζωή Του μας χαρίζει.
Γι’ αυτό, πέρα από τα αρνητικά ίσως μηνύματα που εισπράττουμε από το περιβάλλον μας για τη θεολογική- πνευματική κατάσταση, ο πόθος και η πραγματική επιθυμία μας να γνωρίσουμε την Αλήθεια και να οδηγηθούμε στο Χριστό θα καθορίσει και τη «γεύση» που Εκείνος θα μας δώσει, ως αφετηρία, για να γευτούμε πολλές και ποικίλες και μεγάλες εμπειρίες της παρουσίας Του.
