ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΤΩΧΟΤΕΡΟΣ;

 

π. Βαρνάβας Λαμπρόπουλος

Εἶναι γνωστή ἡ φιλοξενία τοῦ Προφήτη Ἠλία ἀπό μιά πάμπτωχη χήρα στά Σαρεπτά τῆς Σιδωνίας. Τή συνάντησε ὁ Προφήτης νά μαζεύει ξύλα καί τῆς ζήτησε λίγο ψωμί.

Ἐκείνη εἶχε μόνο λίγο ἀλεύρι καί λίγο λάδι. Καί ἴσα πού ἔφταναν, γιά νά φάει γιά τελευταία φορά αὐτή καί τά παιδιά της. Ὅμως, ἡ φτώχεια καί ὁ πόνος, τήν εἶχαν κάμει πονετική καί εὔσπλαγχνη.

Ἔτσι, δέν δίστασε νά πάρει τό ψωμί ἀπό τό δικό της στόμα καί τῶν παιδιῶν της καί νά τό δώσει στόν Προφήτη Ἠλία. Καί μάλιστα, χωρίς νά ξέρει ποιόν εἶχε μπροστά της. Τόν εἶδε σάν ἕναν φτωχό.

Ἀναρωτιέται ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:

– Ποιός εἶναι φτωχότερος ἀπό ἐκείνη τή χήρα; Καί μετά ἀπό αὐτό τό παράδειγμα, ποιός τολμάει νά προφασισθεῖ φτώχεια, γιά νά μή κάμει ἐλεημοσύνη; Ἐκείνη εἶχε μιά χούφτα ἀλεύρι καί τὄδωσε. Σέ ποιόν δέν περισσεύει … μιά χούφτα ἀλεύρι;

Κάποιος νεαρός, στή διάρκεια τῶν διακοπῶν του, γνώρισε ἕνα παιδάκι μέ εἰδικές ἀνάγκες. Ἔπασχε ἀπό μυϊκή δυστροφία. Τοῦ ἔδειξε ἐνδιαφέρον. Τοῦ μίλησε μέ ἀγάπη. Καί κέρδισε τή φιλία του.

Ὅταν τέλειωσε τό καλοκαίρι, καί τό παιδί ἐπέστρεψε στό ἵδρυμα ὅπου τό εἶχαν βάλει οἱ γονεῖς του, ὁ νεαρός ἀποφάσισε νά πηγαίνει κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο καί νά τό βλέπει.

Ἡ διαδρομή ἦταν πολύ μεγάλη. Ἔπρεπε νά μένει δυό βραδιές σέ ξενοδοχεῖο κοντά στό ἵδρυμα. Ξόδευε ἕνα σημαντικό ποσό ἀπό τόν πενιχρό μισθό του, ἐνῶ θά μποροῦσε νά τά «γλεντήσει» μέ τήν παρέα του.

Παρ’ ὅλο πού δούλευε στίς οἰκοδομές καί κουραζόταν ἀρκετά, ἀφιέρωνε κάθε δεύτερη ἑβδομάδα δυό ὁλόκληρες μέρες, γιά νά κάνει τό πρόσωπο αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ νά χαμογελᾶ καί τήν καρδιά του νά γεμίζει ἀπό χαρά.

Ὅλοι ἔχουμε κοντά μας «ἄτομα μέ εἰδικές ἀνάγκες». Καί πρῶτα-πρῶτα μέσα στό ἴδιο μας τό σπίτι. Ὁ διπλανός μας (σύζυγος, παιδιά, συγγενεῖς) εἶναι ἄνθρωπος μέ πάθη, ἀδυναμίες, παραξενιές, καπρίτσια, πείσματα καί μέ πολλές ἄλλες «εἰδικές ἀνάγκες».

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυστόστομος λέει ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἐλεημοσύνη μας γι’ αὐτούς εἶναι: νά γίνουμε «στόμα τοῦ Χριστοῦ». Ὅμως, γίνομαι «στόμα τοῦ Χριστοῦ» γιά τούς ἄλλους, δέν σημαίνει ὅτι ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ τούς «πρήζω» στίς παρατηρήσεις καί στίς διδασκαλίες!

Ὁ Χριστός δέν ἄνοιξε τό στόμα Του, μόνο γιά νά διδάξει καί νά ἐλέγξει. Δέν χρησιμοποίησε τό στόμα Του μόνον, γιά νά δώσει ἐντολές ἤ γιά νά δείξει τήν ἐξουσία Του.

Τό χρησιμοποίησε:

καί τότε πού, λοιδορούμενος, εὐλογοῦσε.

καί τότε πού μίλησε μέ καλοσύνη στόν δοῦλο, πού Τόν ράπισε.

καί τότε πού, ἐνῶ Τόν ἐμπαίζανε καί Τόν ἐξευτέλιζαν, Αὐτός σιωποῦσε.

καί τότε πού προσευχήθηκε γιά τούς σταυρωτές Του.

Τέτοιο στόμα θέλει νά ἀποκτήσουμε ὁ Χριστός. Καί ἕνα τέτοιο στόμα Τοῦ ἀρέσει περισσότερο ἀπό τό στόμα τῶν Προφητῶν! Κανένα στόμα, οὔτε τῶν Προφητῶν τό στόμα, δέν Τοῦ ἀρέσει τόσο, λέει ὁ ὄντως Χριστόστομος, Ἅγιος Ἰωάννης, ὅσο «τό στόμα τῶν ἐπιεικῶν καί πραέων ἀνθρώπων».

Ἔστω, λοιπόν, ὅτι δέν ἔχουμε οὔτε μιά χούφτα ἀλεύρι! Ὅλοι ἔχουμε στόμα. Καί μποροῦμε νά ἀγωνιστοῦμε νά τό κάνουμε «στόμα Χριστοῦ».
Αὐτή θά εἶναι ἡ μεγαλύτερη καί ἡ πιό θεάρεστη ἐλεημοσύνη πρός τούς ἀδελφούς μας…