“Ἐγὼ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω” (Γαλ. 6,17)
“Αρκετὰ ἔχω πάθει γιὰ τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ, ὅπως δείχνουν τὰ σημάδια στὸ σῶμα μου”
Το να πάθεις για κάποιον άλλο θεωρείται απόδειξη αγάπης, κάποτε μεγάλης. Συνήθως παθαίνουμε από τον άλλο, όταν κάνουμε λανθασμένες επιλογές, όταν επενδύουμε σε πρόσωπα τα οποία δεν είναι στην πραγματικότητα έτοιμα να μας αποδεχτούν, ούτε μας ταιριάζουν. Όπως και να το δούμε, δεν ταιριάζουμε όλοι με άλλους. Κάποτε η ανάγκη μας να υπερνικήσουμε την μοναξιά, μας οδηγεί να εμπιστευθούμε και να την πάθουμε. Αλλά το να πάθουμε για κάποιο πρόσωπο που αγαπούμε είναι εκλογή που μέσα στην λύπη, κρύβει χαρά.
Ο Χριστός επάνω στον σταυρό έπαθε για όλη την ανθρωπότητα, την πρώην, την τότε, την επόμενη, μέχρι της συντελείας του αιώνος. Δεν έχασε κάτι από αυτό που ήταν. Έδειξε ότι της αγάπης ουκ έστιν όριο. Το πάθος δεν καταπίνεται αυτόματα. Θέλει η αγάπη να υπερνικήσει το στοιχειώδες της ύπαρξης: την επιβίωσή της, την ροπή να μην πεθάνει. Γι᾽ αυτό και ο Χριστός δοκιμάστηκε πριν τον σταυρό, στην αγωνία της Γεθσημανή, όντας άνθρωπος τέλειος κατά πάντα, όπως και τέλειος Θεός. Το πρόσωπό Του ένα. Εκούσια το ανθρώπινο θέλημα έδωσε τόπο στο θεϊκό. Δεν έπαψε όμως να συνυπάρχει. Μετά το εκούσιο πάθος όμως, αναστήθηκε. Γιατί εκεί είναι η πλήρωση, η ολοκλήρωση του σταυρού: η ανάσταση.
Οι άνθρωποι παθαίνουμε για τους άλλους επειδή αγαπούμε. Μέσα μας όμως δεν είναι πάντοτε ενεργή η ελπίδα, η προοπτική, η πίστη της ανάστασης. Η καρδιά μας μένει στις μικρότερες ή μεγαλύτερες θυσίες, αλλά δεν μπορεί να δεχτεί ότι μέσα από την θυσία έρχεται η ανάσταση. Μέσα από την νέκρωση του θελήματος, ανθίζει η αγάπη. Είναι βαρύ το να πάθεις για τον άλλο. Δεν το αντέχεις ή νομίζεις ότι δεν το αντέχεις. Ίσως γιατί δεν ξεκινάμε από το παθείν για τον Χριστό. Από την απόφαση ότι η μικρή θυσία του χρόνου για προσευχή, για ένα χαμόγελο στον άλλο, για να τον δούμε και να τον ακούσουμε, για μια κουβέντα αλήθειας, αλλά και η μεγαλύτερη θυσία να τον συγχωρέσουμε γιατί δεν είναι όπως τον θέλουμε, δεν περνά εύκολα από τον νου μας σε καιρούς, στους οποίους το “εγώ” είναι το κλειδί της θεωρούμενης ευτυχίας. Η δαιμονική αυταπάτη. Μόνο μέσα από τον άλλον, τον πλησίον, τον άνθρωπό μας, τον φίλο και τον εχθρό, τον ξένο και τον οικείο, μπορείς να πάθεις για τον Χριστό.
Ο απόστολος Παύλος, στο ανάγνωσμα της Κυριακής προ της Υψώσεως, καυχιέται για τον σταυρό του Χριστού, αλλά και μαρτυρεί για τα σημάδια στο σώμα του που έπαθε για το υπέρ παν όνομα: του Κυρίου Ιησού. Αυτόν που πολέμησε, γιατί δεν ήταν όπως Τον ήθελε. Αυτόν όμως που αποδέχτηκε την κλήση Του, γιατί κατάλαβε πως στην αγάπη είναι το φως. Στον Σταυρό η Ανάσταση. Στον πλησίον η λύτρωση. Ας μας δείχνει ότι το να πάθεις για τον άλλον, όσο βαρύ κι αν είναι, ανοίγει τον δρόμο. Κι αν δεν μπορούμε, ας παρακαλούμε για την έλλειψή μας. Κάθε στιγμή είναι μια νέα αρχή.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
