Οι
άνθρωποι θέτουν όρια. Έχουν μέτρο και αυτό το μέτρο είναι εκείνο το
οποίο μετρά και τις δυνατότητες τους. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να ξεπεράσει
τις δυνατότητές του διότι είναι πεπερασμένες. Πεπερασμένος σημαίνει ότι
έχει αρχή και τέλος.
Αυτή η αρχή και το τέλος τον εγκλωβίζει σε όρια. Εκείνο το οποίο δεν έχει όρια όπως ακούσαμε στο ιερό Ευαγγέλιο είναι η αγάπη του Θεού και η αγάπη του Θεού καταδεικνύεται στον λόγο που ακούσαμε σήμερα αδελφοί μου που λέγει: «Οὕτω γαρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον ὥστε τὸν υἱὸ αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μή ἀπόλυται ἀλλ ἕχει ζωὴν αἰώνιον». Πολύ απλά αυτό σημαίνει ότι ο Θεός πεθαίνει από αγάπη, πεθαίνει για την αγάπη. Γίνεται έτσι η προσωποποιημένη αγάπη.
Στο πρόσωπο του Χριστού μας το συναίσθημα, η ιδέα αν θέλετε, η κατάσταση γίνεται απτό γεγονός, γίνεται πρόσωπο Ιησούς Χριστός. Αυτό ζούμε στην ζωή της Εκκλησίας μας. Την προσωποποιημένη αγάπη. Την αγάπη την οποία μπορούμε να την ψηλαφίσουμε, να την νιώσουμε, να την γευτούμε και να σωθούμε μέσα στο Μυστήριο του Θεού, που λέγεται Θεία Ευχαριστία.
Ο άρτος της ζωής «ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς». Κατέβη για να υψωθεί επί του Σταυρού, κατέβηκε τόσο χαμηλά έως τα τάρταρα του άδη για να ανυψώσει τον άνθρωπο και να τον αναγάγει στον ουρανό, να καθαρίσει την εικόνα του και να την αποκαταστήσει.
Αυτή η αποκατάσταση ήδη είχε ξεκινήσει προ καταβολής κόσμου και της δημιουργίας του ανθρώπου μέσα στο προαιώνιο σχέδιο του Θεού. Αυτή η αγάπη φάνηκε με την δημιουργία του κόσμου. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κάποια ιστορική στιγμή, όμως πριν από αυτόν δημιουργήθηκε το σύμπαν, τα άστρα, ο ήλιος, και η γη μας, με τις τόσες ομορφιές και την τελειότητα τους. Και όλα αυτά για τον άνθρωπο. Όλη η φύσις στην υπηρεσία του ανθρώπου.
Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο. Και όμως αυτή η αγάπη του Θεού είναι πιο μικρή από την άλλη, την μεγάλη αγάπη Του. Αυτή την αγάπη την βλέπουμε υψωμένη επί του Σταυρού «οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸ τοῦ ἀνθρώπου ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται». Ο Θεός παραδίδει τον μονογενή, τον ηγαπημένο, να υψωθεί «ὡς ὁ ὄφις ἐν τῇ ἐρήμῳ» την εποχή του προφήτη Μωϋσή προκειμένου, όπως ο χάλκινος εκείνος όφις καρφωμένος επί του ξύλου έσωζε τους Ισραηλίτες, έτσι και ο Χριστός μας υψώθηκε επί του ξύλου του Σταυρού ώστε κανείς να μην απολεσθεί από το δηλητήριο του διαβόλου.
Από τα σημερινά λόγια του ιερού Ευαγγελίου καταλαβαίνουμε τον σκοπό για τον οποίο ήλθε και ενηνθρώπησε ο Χριστός μας τον κόσμο. Να χαρίσει την αιώνια ζωή στον κοσμικό άνθρωπο. Αυτό που ζητά από εμάς είναι πίστη, υική αφοσίωση και απόλυτη εμπιστοσύνη.
Να κατοικήσει στις καρδιές μας, να βγούμε από την φιλαυτία μας και να προχωρήσουμε στην δική του αγάπη. Να πεθάνει ο παλαιός άνθρωπος και να γεννηθεί ο νέος ο ανακαινισμένος από την αγάπη και την θυσία του Κυρίου μας. Αμήν!
Αυτή η αρχή και το τέλος τον εγκλωβίζει σε όρια. Εκείνο το οποίο δεν έχει όρια όπως ακούσαμε στο ιερό Ευαγγέλιο είναι η αγάπη του Θεού και η αγάπη του Θεού καταδεικνύεται στον λόγο που ακούσαμε σήμερα αδελφοί μου που λέγει: «Οὕτω γαρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον ὥστε τὸν υἱὸ αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μή ἀπόλυται ἀλλ ἕχει ζωὴν αἰώνιον». Πολύ απλά αυτό σημαίνει ότι ο Θεός πεθαίνει από αγάπη, πεθαίνει για την αγάπη. Γίνεται έτσι η προσωποποιημένη αγάπη.
Στο πρόσωπο του Χριστού μας το συναίσθημα, η ιδέα αν θέλετε, η κατάσταση γίνεται απτό γεγονός, γίνεται πρόσωπο Ιησούς Χριστός. Αυτό ζούμε στην ζωή της Εκκλησίας μας. Την προσωποποιημένη αγάπη. Την αγάπη την οποία μπορούμε να την ψηλαφίσουμε, να την νιώσουμε, να την γευτούμε και να σωθούμε μέσα στο Μυστήριο του Θεού, που λέγεται Θεία Ευχαριστία.
Ο άρτος της ζωής «ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς». Κατέβη για να υψωθεί επί του Σταυρού, κατέβηκε τόσο χαμηλά έως τα τάρταρα του άδη για να ανυψώσει τον άνθρωπο και να τον αναγάγει στον ουρανό, να καθαρίσει την εικόνα του και να την αποκαταστήσει.
Αυτή η αποκατάσταση ήδη είχε ξεκινήσει προ καταβολής κόσμου και της δημιουργίας του ανθρώπου μέσα στο προαιώνιο σχέδιο του Θεού. Αυτή η αγάπη φάνηκε με την δημιουργία του κόσμου. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κάποια ιστορική στιγμή, όμως πριν από αυτόν δημιουργήθηκε το σύμπαν, τα άστρα, ο ήλιος, και η γη μας, με τις τόσες ομορφιές και την τελειότητα τους. Και όλα αυτά για τον άνθρωπο. Όλη η φύσις στην υπηρεσία του ανθρώπου.
Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο. Και όμως αυτή η αγάπη του Θεού είναι πιο μικρή από την άλλη, την μεγάλη αγάπη Του. Αυτή την αγάπη την βλέπουμε υψωμένη επί του Σταυρού «οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸ τοῦ ἀνθρώπου ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται». Ο Θεός παραδίδει τον μονογενή, τον ηγαπημένο, να υψωθεί «ὡς ὁ ὄφις ἐν τῇ ἐρήμῳ» την εποχή του προφήτη Μωϋσή προκειμένου, όπως ο χάλκινος εκείνος όφις καρφωμένος επί του ξύλου έσωζε τους Ισραηλίτες, έτσι και ο Χριστός μας υψώθηκε επί του ξύλου του Σταυρού ώστε κανείς να μην απολεσθεί από το δηλητήριο του διαβόλου.
Από τα σημερινά λόγια του ιερού Ευαγγελίου καταλαβαίνουμε τον σκοπό για τον οποίο ήλθε και ενηνθρώπησε ο Χριστός μας τον κόσμο. Να χαρίσει την αιώνια ζωή στον κοσμικό άνθρωπο. Αυτό που ζητά από εμάς είναι πίστη, υική αφοσίωση και απόλυτη εμπιστοσύνη.
Να κατοικήσει στις καρδιές μας, να βγούμε από την φιλαυτία μας και να προχωρήσουμε στην δική του αγάπη. Να πεθάνει ο παλαιός άνθρωπος και να γεννηθεί ο νέος ο ανακαινισμένος από την αγάπη και την θυσία του Κυρίου μας. Αμήν!
