Ο ήλιος (ο Χριστός) φωτίζει κι εμείς είμαστε κλεισμένοι μέσα σε ένα χώρο με κατεβασμένα παντζούρια.
Δεν θέλουμε να τα ανοίξουμε. Μας φοβίζει το άνοιγμα. Φοβόμαστε τι, ποιους, πώς θα φωτίσει ο ήλιος. Ίσως οι ακτίνες πέσουν εκεί που δεν θέλουμε και αυτό που θα φανεί γκρεμίσει όποια κοσμοθεωρία έχουμε μέσα μας που τροφοδοτεί τις θρησκευτικές μας φαντασιώσεις.
Είμαστε σε ένα χώρο σκοτεινό, στεκόμαστε περιμετρικά του δωματίου και λογομαχούμε για το ποιος έχει περισσότερο φως, ενώ είμαστε τυφλοί.
Ο ήλιος είναι έξω, το ξέρουμε, αλλά εμείς έχουμε κατεβασμένα παντζούρια. Κάθε περσίδα από τα παντζούρια έχει όνομα: φανατισμός, εθνοφυλετισμός, ακρότητα, φαρισαϊσμός, αυτοσωτηρία, τυπολατρία, εμείς είμαστε και άλλος κανένας και πολλά άλλα. Δεν θέλουμε ο ήλιος να λάμψει και αν περάσει κάποια ακτίνα μέσα από τις περσίδες, θέλουμε εμείς να της πούμε που θα πάει! Αν είναι δυνατόν! Και αν κάνει το λάθος η ακτίνα και περάσει από κάποια οπή μέσα από τις περσίδες θα της φράξουμε τον δρόμο.
Δεν θέλουμε να κάνουμε χώρο στον Χριστό. Θέλουμε ο Χριστός να κάνει χώρο σ’ εμάς κι εμείς να Του λέμε τι θα κάνει. Αν αυτό που κάνει δεν εξυπηρετεί τις ιδεοληψίες μας τότε θα τρελαθούμε. Δεν θέλουμε ζωντανό Θεό. Μόνο ένας ζωντανός, ερωτικός, ελεύθερος άνθρωπος θέλει και ποθεί ερωτικά έναν ζωντανό Θεό. Ενώ ένας νεκρός και άρρωστος θρησκευτικά άνθρωπος θέλει έναν Θεό είδωλο που θα του υποδεικνύει τι να κάνει, ώστε μέσα από τις εντολές και τις προσταγές να στηρίζει και να θρέφει την αρρώστιά του. Είναι άρρωστος αλλά θεωρεί ότι είναι υγιής. Πολλοί άνθρωποι εκεί έξω αλλά και μέσα στα social διακηρύττουν ότι πιστεύουν στον Χριστό, αλλά αν ψάξεις σε βάθος θα δεις ότι στην ουσία πιστεύουν σε ένα είδωλο που έχουν φτιάξει μόνοι τους σύμφωνα με αυτά που έχουν μέσα τους και το έχουν ονομάσει Χριστό. Και αυτό φαίνεται από το πώς αποκαλύπτεται η προσωπικότητά τους και η πίστη τους μέσα στην καθημερινότητα. Αντί να λάμπουν φως Χριστού, «μοιράζουν» σκοτάδια.
Βλέπουμε τους Αγίους με ηρεμία, γαλήνη, αγάπη, ήρεμο λόγο, ισορροπία κλπ. Πού να τα βρεις αυτά σήμερα ;
Ξεχνάμε ότι Θεολογία μπορεί να αποτυπώσουν οι νότες σε ένα πεντάγραμμο, το πινέλο επάνω στον καμβά, το στυλό επάνω στο χαρτί, αλλά ακόμα και ένα δάκρυ ή ο ερωτικός χτύπος μιας καρδιάς που πονά και αγαπά. Θα αφήσουμε τελικά τον Θεό ελεύθερο ή θα Τον «κρατάμε» αιχμάλωτο μέσα στον βόρβορο των ιδεοληψιών μας ;
Τελικά ζούμε σε έναν κόσμο που ο καθένας ζει στον κόσμο του, έχει φτιάξει ένα Θεό με υλικά του κόσμου που έχει μέσα του και ουρλιάζει για να υποστηρίζει αυτόν τον ψεύτικο Θεό.
π. Σπυρίδων Σκουτής
