Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
Κάποτε πήρα μια μεγάλη ποσότητα καραμέλες και πήγα σ’ ένα Ορφανοτροφείο.
Μοίρασα τις καραμέλες στα ορφανά παιδιά, αλλά έβλεπα βαθειά μέσα στις ψυχές τους ότι ήταν πιασμένες, μαζεμένες και έτσι τα παιδιά δεν είχαν την άνεση να χαμογελάσουν.
Έφυγα από εκεί και πήγα να πάρω το λεωφορείο. Όταν μπήκα στο λεωφορείο, είδα κάποιους επιβάτες να τσακώνονται μεταξύ τους:
«Σήκω από εδώ… κάθησε πιο πέρα… μάζεψε τα πόδια σου…» κ.ο.κ. Φώναζαν ο ένας στον άλλο, διαπληκτίζονταν ο ένας με τον άλλο.
Σκέφθηκα τότε: «Εκείνα τα παιδιά, στο Ορφανοτροφείο, ορφανά από τον επίγειο πατέρα τους, αυτοί εδώ, τα μεγάλα αυτά παιδιά, ορφανά και αυτά από τον Ουράνιο Πατέρα τους»…
Λόγω αυτής της ορφάνιας, που έχει ο κόσμος σε σχέση με τον Θεό, ο οποίος είναι η χαρά, δεν ξέρει τι κάνει και παραφέρεται.
Αν ο άνθρωπος εισέλθη στην γραμμή του Θεού και της Εκκλησίας, και γνωρίσει τον Πατέρα του τον Ουράνιο, τότε δεν θα συμπεριφέρεται πλέον ως ορφανός και θα έχει μόνιμα τη χαρά.
Το άγχος τι είναι; Είναι, ακριβώς, αυτή η ορφάνια από τον Ουράνιο Πατέρα.
