π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού
Όσες φορές ο γέροντας (Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός) μιλούσε για την Παναγία αισθανόταν πραγματικά σαν ένας ερωτευμένος που μιλάει για την πιο μεγάλη του αγάπη!
Γι’αυτό και η Υπεραγία Θεοτόκος τον αξίωσε πολλές φορές να την δει και να έχει εμπειρίες εμφανίσεως της Θεοτόκου σε αυτόν.
Και ως εκ τούτου καταλαβαίνετε ότι αν ένας άνθρωπος έχει τέτοια εμπειρία, πλέον η Παναγία είναι για αυτόν ό,τι πιο ευχάριστο, ό,τι πιο χαρούμενο, ό,τι πιο σημαντικό μπορεί να γίνει στη ζωή του!
Διότι βέβαια η Θεοτόκος δεν είναι χωρισμένη από τον Υιό της.
Η Θεοτόκος είναι οδηγήτρια, μας οδηγεί στον Χριστό μας και είναι ενωμένη με το Χριστό και ο Χριστός με αυτήν. Γι’αυτό και στις άγιες εικόνες της εμφανίζεται πάντοτε φέρουσα το Χριστό στην αγκάλη της.
Ο γέροντας ως μοναχός, Αγιορείτης μοναχός, αγαπούσε πάρα πολύ την Υπεραγία Θεοτόκο και είχε εναποθέσει τη ζωή του ολόκληρη στα δικά της χέρια. Αλλά και αυτή όμως σαν φιλόστοργος μητέρα τον είχε πάντοτε στην αγκαλιά της γιατί και αυτός ήταν ένα φιλότιμο αγαπημένο παιδί της Παναγίας.
Ένας μοναχός είναι παιδί της Παναγίας.
Είναι μιμητής και ακόλουθος της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η Παναγία είναι το πρότυπο της ζωής του, είναι το εντρύφημα της ζωής του, είναι η αγάπη του, η οποία βέβαια τελειούται εις τον νυμφώνα του Υιού και Θεού της.
Η Θεοτόκος μάς οδηγεί στο Χριστό.
Κάποτε ένας νεαρός μοναχός, Αγιορείτης, ρώτησε το γέροντά του:
«Γέροντα, έχω μεγάλη αγάπη στην Παναγία! Αλλά δεν ξέρω, μήπως αυτό δεν είναι καλό; διότι δεν αισθάνομαι την ίδια αγάπη για το Χριστό…»
Και ο γέροντας που ήταν σοφός και έμπειρος γέλασε και του είπε:
«Μη στεναχωριέσαι! Αυτή θα σε οδηγήσει στον Υιό της». Πράγμα που έγινε βέβαια, συν τω χρόνω.
Η Παναγία είναι «η οδός η προς ουρανόν απάγουσα». Είναι η πύλη η οποία μας εισάγει εις τον Νυμφώνα του Υιού και Θεού της.
Έτσι μπορεί να βιώσει κάνεις την παρουσία της Παναγίας.
