π. Ἀνδρέας Ἀγαθοκλέους

Εἶναι συνηθισμένο τό φαινόμενο νά ἐκφέρουμε γνώμη μέ βάση τήν προσωπική μας ἐμπειρία. Ἄν καί αὐτό δέν εἶναι ἀρνητικό, ὅμως δέν εἶναι ὁλοκληρωμένο.

Ὑπάρχει καί ἄλλη θέα τοῦ θέματος, πού, ἄν δεν τη γνωρίσουμε, δέν κατέχουμε ὅλη τήν ἀλήθεια. Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ ἀπό ἕνα λόγο ἤ πράξη του.

Πίσω καί πέρα ἀπό τό συγκεκριμένο λόγο του καί τή συγκεκριμένη πράξη του, ὑπάρχει ὁ ψυχικός του κόσμος, ὁ χαρακτήρας του, τό D.N.A του, ἡ ἱστορία του.

Ἄλλωστε, ὑπάρχει ἡ μετάνοια πού μετατρέπει τόν νοῦν, τή θεώρηση, τή ζωή μας. Δέν ξέρεις τό αὔριο τοῦ προσώπου πού σήμερα τοῦ βάζεις ταμπέλες…

Ὑπάρχουν ἅγιοι πού τό παρελθόν τους ἦταν πολύ σκοτεινό.

Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ὅμως, πού δέχτηκαν στήν καρδιά τους, φώτισε τήν ὕπαρξή τους καί ἄρχισαν μέ χαρά καί ὄρεξη τόν ἐσωτερικό ἀγώνα τῆς κάθαρσης τους ἀπό τά μακροχρόνια πάθη καί ἁμαρτωλές συνήθειες.

Οἱ βίοι τῶν ἁγίων, πού ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά μελετοῦμε, ἐνθαρρύνουν τήν ἐλπίδα γιά τήν προσωπική μας ἀλλαγή καί ἐξαφανίζουν τήν κατάκριση γιά τή συμπεριφορά τῶν ἄλλων, γιατί αὐτοί οἱ «ἄλλοι» μπορεῖ νά εἶναι οἱ ἑτοιμαζόμενοι μετανοοῦντες καί ἄρα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ οἱ αὐριανοί ἅγιοι.

Εἶναι σημαντικό γιά τόν ἄνθρωπο πού περνᾶ πειρασμό νά βρίσκει ἀδελφούς πού θά τοῦ συμπαρασταθοῦν, ἀντί ἐχθρούς πού θά τόν πολεμοῦν μέ τήν κριτική τους.

Τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, πού οἱ ἅγιοι Πατέρες καί Μητέρες μας ἐφάρμοσαν, καλεῖ σέ ἀγκάλιασμα τῶν ἀδυνάτων, γιατί ἔτσι ἔκανε καί ὁ Χριστός πού ὡς χριστιανοί ἔχουμε τό ὄνομά του.

Συναναστρέφετο καί ἔτρωγε μέ τελῶνες καί πόρνες, συμπαραστάθηκε στή Μοιχαλίδα γυναῖκα πού κινδύνευε μέ λιθοβολισμό ἀπό τούς «καθαρούς» Ἰουδαίους.

Στό Γεροντικό ἀναφέρεται τό ἑξῆς περιστατικό: Κάποιοι ἀπό τούς γέροντες πῆγαν στόν ἀββᾶ Ποιμένα καί τοῦ εἶπαν «ἄν δοῦμε τούς ἀδελφούς νά νυστάζουν στήν ἐκκλησία, ἐγκρίνεις νά τούς σκουντήσουμε, γιά νά εἶναι ξύπνιοι στήν ἀγρυπνία;».

Αὐτός τους ἀπάντησε:

«Ἐγώ πάντως, ἄν δῶ κάποιον ἀδελφό νά νυστάζει, βάζω τό κεφάλι του ἐπάνω στά γόνατά μου γιά νά τόν ἀναπαύσω»» .

Ἄν, κατά τόν ἅγιο Ἰσαάκ τό Σῦρο, «Ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς φαίνεται στή συμπαράσταση στούς ἀδύνατους πού πέφτουν», εἶναι φανερό ὅτι ἡ ὅποια ἄσκησή μας γιά νά καθαρθεῖ ἡ καρδία μας, θά φανεῖ μέ τήν ἀποδοχή, τή συγχωρητικότητα, τήν ἀκατακρισία.

Ὡς ἄνθρωποι πού θέλουμε νά εἶναι ὁ Χριστός «Ὁ Κύριος καί Θεός μας» καλούμαστε νά ἔχουμε τό δικό Του πνεῦμα, τή δική Του ἀνοιχτή ἀγκαλιά πρός κάθε ἄνθρωπο ὅ,τι καί νά εἶναι, ὅπως καί νά ζεῖ.

Τότε μαζί μέ τό πνεῦμα Του θά ἔχουμε καί τή δική Του χαρά καί εἰρήνη, τόσο ἀναγκαῖες καί ἀπαραίτητες γιά νά ζήσουμε τώρα καί πάντα.