Όταν ασχολούμαι με το γιατί αυτός συμπεριφέρεται έτσι και γιατί εκείνος έτσι, γίνομαι ένα ντουβάρι, ένα αναίσθητο αντικείμενο.
Δεν συλλαμβάνω το βαθύτερο είναι του ανθρώπου και δεν ανακαλύπτω μέσα του το Πνεύμα το Άγιο, το οποίο περιμένει την στιγμή της αναστάσεώς του.
Η διόραση όμως με κάνει να ανακαλύπτω και να γνωρίζω τον άνθρωπο. Όταν δεν γνωρίζω κάποιον, δεν μπορώ να τον αγαπήσω.
Πρέπει να σε γνωρίσω, για να σε αγαπήσω. Όσοι προσπαθούν με τα λόγια και με την συναναστροφή να αγαπήσουν τον άλλον ή να αγαπηθούν, αυτοί υψώνουν οχυρά τείχη μοναξιάς.
Αντίθετα η σιωπή, η όραση του ανθρώπου ως αγγέλου, ως υιού του Θεού, πλασθέντος διά των χειρών Αυτού, μου δίνει τα αισθητήρια, τα οποία μου γνωστοποιούν, μου φανερώνουν το βαθύτερο είναι του ανθρώπου και με κάνουν να τον αγαπήσω.
Αυτή η όραση είναι μία κοινωνία, μία συναίσθηση, κάτι το αληθινό, γι’ αυτό οδηγεί στην αγάπη.
