π. Ηλία Κουτραφούρη
Έχω ένα φίλο μοναχό στο Αγ. Όρος Είμαι πολύ τυχερός…Ευγνωμονώ το Θεό γι’ αυτό το δώρο… Είναι νεαρός σχετικά στην ηλικία και στην ψυχή μικρό παιδί ανέμελο λες και ανέφελο. Ζει στην Σκήτη της Αγ. Άννης στο επικλινές του Άθωνος περιβόλι το ευωδιαστό νοητώς και αισθητώς τω όντι.
Σε ένα προσκύνημα μου εκεί του μίλησα κάποια στιγμή που μείναμε μόνοι για ένα πρόβλημα αδελφών μου αγαπημένων από αυτά τα δύσκολα και πολύπλοκα προβλήματα που συνήθως βασανίζουν όλους εμάς στον κόσμο. Και του ζήτησα να προσευχηθεί. Με άκουσε με πολλή προσοχή και για κάποια δευτερόλεπτα έμεινε σιωπηλός. Ένιωσα ότι ένιωσε βαθιά μέσα του το πρόβλημα των αδελφών μας. Και σαν να ξέχασε για λίγο εμένα.
- «Θα το πω στη γιαγιά και θα το κανονίσει» μονολόγησε ψιθυριστά και αναστέναξε ανάλαφρα.
Εγώ έμεινα και τον κοίταζα με απορία…Το βλέμμα του ήταν σοβαρό αλλά πολύ φωτεινό και πολύ γαλήνιο. Όταν με πρόσεξε πως τον κοιτάζω μου χαμογέλασε με το συνηθισμένο του χαμόγελο με σκούντηξε στον ώμο και μου είπε
- «Έτσι κάνουμε εδώ π. Ηλία! Ό,τι πρόβλημα έχουμε το λέμε στη γιαγιά μας την Αγ. Άννα τα λάθη και τα πάθη μας τις αταξίες και τις ανοησίες μας όλα μας τα παράπονα κι ό,τι λαχταρά η καρδιά μας τα λέμε όλα στη γιαγιά μας και αυτή όλα τα φροντίζει… αλήθεια, π. Ηλία… δεν μας χαλά χατήρι μας έχει σαν γιαγιά μεγάλη αδυναμία. Να της ζητάς κι εσύ που είσαι παπάς με θάρρος πολύ όταν θέλεις να σου κάνει μια χάρη… Γιατί άραγε νομίζεις στην απόλυση στο τέλος κάθε ακολουθίας μετά από όλους τους αγίους είναι πάντα η Αγ. Άννα; Αγ. Άννα και τελειώνει η συζήτηση με την αμφιβολία. Καταφεύγουμε στη γιαγιά για να είμαστε σίγουροι ότι θα γίνει η δουλειά μας Είναι σαν να λέμε… το δυνατό μας χαρτί»
μου είπε τέλος ο φίλος μου και μου χαμογέλασε πάλι με ένα άλλο χαμόγελο ακόμα πιο φωτεινό ακόμα πιο παιδικό απ’ το συνηθισμένο.
