Ρώτησα έναν γέροντα….. Γέροντα εσύ πότε εορτάζεις;
Εκείνος μου απάντησε:
Του Ασώτου!!!
Πόσο δίκιο είχε η απάντηση του όχι όμως μόνο για εκείνον αλλά για όλους μας…..
Ζούμε όπως ο άσωτος υιός ο καθένας στον βαθμό που έχει ο ίδιος επιλέξει, διότι είναι επιλογή μας, κανείς δεν μας έδιωξε από Τον Θεό και ούτε μπορεί ποτέ να μας διώξει, έχουμε πάρει την περιουσία (τα τάλαντα που ο Θεός μας έχει χαρίσει) που μας αναλογούσε και έχουμε χαράξει δικό μας δρόμο, δικούς μας κανόνες και νόμους που δεν τους συνδέουμε με Τον Θεό αλλά με το προσωπικό θέλω μας…..
Το άσχημο είναι ότι μετά από τόσα χρόνια μας αρέσουν τα ξυλοκέρατα, μας αρέσουν οι λάσπες, μας αρέσει που είμαστε ρακένδυτοι πνευματικά, έχουμε κάνει την μοναξιά του ασώτου στον στάβλο την όαση του εγωισμού μας, βρήκαμε τον παράδεισο μας αφού δεν θέλουμε κάποιον δίπλα μας να μας συμβουλεύει ή να μοιραζόμαστε, θέλουμε την ησυχία μας και ασχολούμαστε με πράγματα που δεν έχουν ψυχή διότι εκεί επιβάλλουμε την θέληση μας…..
Όντως λοιπόν αδελφοί μου ζούμε σε ένα «όνειρο» που εμείς δημιουργήσαμε ώστε να θεωρούμε τον εαυτό μας ανεξάρτητο, αφεντικό, ισχυρό, κατακτητή και αυτός που παίρνει αποφάσεις χωρίς ηθικούς νόμους αλλά με το προσωπικό δίκαιο που έχουμε γράψει στο μυαλό μας.
Πώς θα έλθουμε είς εαυτόν;
Πώς θα ξυπνήσουμε από τον λήθαργο;
Πώς θα βρούμε τον δρόμο της επιστροφής;
Μόνο ζητώντας συγχώρεση και κράζοντας……Ήμαρτον Κύριε.
