Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΖΙ Μ΄ΑΥΤΟΝ ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΝΝΕΑ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Καλλιστράτου και των μαζί μ’ αυτόν Σαράντα Εννέα Μαρτύρων τιμά σήμερα, 27 Σεπτεμβρίου, τιμά σήμερα η Εκκλησία μας.

Ο Άγιος Καλλίστρατος μαρτύρησε στη Ρώμη επί Διοκλητιανού (284 – 304 μ.Χ.). Καταγόταν από την Καρχηδόνα και οι γονείς του, καθώς και οι πρόγονοί του, ήταν ευσεβέστατοι χριστιανοί.

Όταν μεγάλωσε ο Καλλίστρατος, κατατάχθηκε στο Ρωμαϊκό στρατό σαν νεοσύλλεκτος αλλά δεν εγκατέλειψε τις ευσεβείς συνήθειές του. Μια από αυτές ήταν η βραδυνή προσευχή. Κάποιοι ειδωλολάτρες στρατιώτες κατήγγειλαν το γεγονός στον ειδωλολάτρη στρατηγό Περσεντίνο.

Εκείνος, αφού διέταξε πρώτα τον βασανισμό του, ακολούθως διέταξε να τον τοποθετήσουν μέσα σε ένα δεμένο σάκκο και να τον ρίξουν στη θάλασσα. Με θαυματουργό τρόπο ο σάκκος σχίστηκε και δύο δελφίνια έσωσαν τον Καλλίστρατο. Σαράντα εννέα στρατιώτες που είδαν το θαύμα πίστεψαν στον Χριστό. Ο Περσεντίνος τότε εξοργισθείς διέταξε τον αποκεφαλισμό όλων.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Τω θείω Πνεύματι, περιφραξάμενος, Μάρτυς Καλλίστρατε, λαμπρώς ηρίστευσας, καταβολών τον δυσμενή, σοφία των σων αγώνων όθεν και προσήγαγες, τω Χριστώ ως θυμίαμα, δήμον παναοίδιμον, Αθλητών πιστευσάντων σοι, μεθ’ ων υπέρ ημών εκδυσώπει, των ευφημούντων σε εν ύμνοις.

Ο σταυρός μας μπορεί να γίνει ανάσταση μόνο μέσα από την πίστη

 

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

Αυτό που μας προσφέρει ο Θεός δεν είναι μία ζωή χωρίς πόνο, αλλά μία ζωή με την προοπτική της υπέρβασης του πόνου.

Το να χρησιμοποιήσεις τον πόνο που θα έρθει στην ζωή σου με τέτοιο τρόπο ώστε ο πόνος να γίνει αρετή, το φαινομενικό κακό να γίνει ουσιαστικά κάτι το αγαθό.

Ο σταυρός να γίνει δόξα, να γίνει αγάπη, υπομονή, πραότητα, θυσία, συγχώρεση…ανάσταση.

Σταυρός θα υπάρξει, πόνος θα υπάρξει, φόβος, όπως και στην ζωή των Αποστόλων, των Μαρτύρων, των Οσίων όμως διαμέσου της πίστης όλα αυτά αλλάζουν, παίρνουν ένα νόημα βαθύ, παίρνουν αξία. 

Διότι δεν σε καταβάλουν, δεν σε οδηγούν στην απόγνωση αλλά σε φέρνουν πιο κοντά στην αυτογνωσία.

Ο πόνος σε βαπτίζει στα νερά την κάθαρσης, αρκεί να τον αντιμετωπίσεις όπως ο Εσταυρωμένος.

Η χριστιανική ζωή δεν είναι μια ζωή χωρίς πόνο και δοκιμασίες το αντίθετο, είναι μια ζωή που εάν θέλεις να την ζήσεις, όπως λέγει και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, θα πρέπει να είσαι έτοιμος για  τον πειρασμό.

Διότι τελικά η χριστιανική ζωή είναι μια σταυρική ζωή, η οποία όμως μεταμορφώνει τον σταυρό σε οίκο Ανάστασης και Ζωής διαμέσου της πίστης, της εμπιστοσύνης και της αγάπης μας προς τον Θεό.

Η αγία απογοήτευση!

 

Συγκινήθηκα πολύ, όταν χθες μιλώντας με μία νέα κοπέλα που είπε:

-Πάτερ, κάθε χρόνο που περνά, μετράω και λιγότερους φίλους.

-Μπήκες στην στράτα του Θεού. Της απαντώ.

-Και ποια είναι αυτή;

Η αγία απογοήτευση!

Σε εγκαταλείπουν τα πάντα, οι αγάπες, τα όνειρα, οι πατρίδες, οι φίλοι, οι χαρές σου, τα χρήματα, η υγεία, οι ελπίδες, όλες οι ανθρώπινες σιγουριές και βεβαιότητες, η ίδια η ζωή, το παρελθόν και το μέλλον σου…

-Και μετά;

-Μετά σε περιμένει η αγκαλιά Του Χριστού, η γλυκιά Του Αγάπη .

Άμα δεν σε απογοητεύσουν οι άνθρωποι δεν γίνεται να σε γοητεύσει ο Χριστός.

Είσαι σε καλό δρόμο!

π. Διονύσιος Ταμπάκης

Τέτοια καρδιοστάλακτα δάκρυα πρέπει να ζητήσουμε από το Θεό.

 

  Τα πολλά δάκρυα, που δεν είναι δάκρυα μετανοίας, αντί να θεραπεύσουν βλάπτουν και μπορούν ακόμα να τυφλώσουν τον άνθρωπο. 

Αντίθετα τα κατανυκτικά δάκρυα μετανοίας καθαρίζουν το σώμα και την ψυχή. Τέτοια καρδιοστάλακτα δάκρυα πρέπει να ζητήσουμε από το Θεό. Είναι ένα πανάκριβο χάρισμα, που δύσκολα έρχεται και εύκολα φεύγει, αν υπερηφανευτούμε. Χωρίς τα δάκρυα αυτά, δεν πρόκειται να καθαρίσει τελείως η ψυχή μας. Τα συναισθηματικά δάκρυα δεν καθαρίζουν το σώμα και την ψυχή. 

Τέλος υπάρχουν και τα δάκρυα της Θεία αγάπης, που είναι ανώτερα από τα δάκρυα της μετανοίας. Θα πρέπει όμως πρώτα κάποιος, να χύσει όλα τα δάκρυα της μετανοίας, για να αρχίσει μετά να χύνει, δάκρυα Θείας αγάπης και Θείας παρηγοριάς.

(+)Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα

Δεν είναι εμπόδια, αλλά δρόμοι… (Διδακτική ιστορία)

 

Ένας γλάρος πετούσε πάνω από την θάλασσα. Αγαπούσε τον ήλιο και το φως και χαιρόταν όταν τα νερά έλαμπαν σαν καθρέφτης.

Όμως, κάθε τόσο σηκωνόταν καταιγίδα ο ουρανός σκοτείνιαζε, ο άνεμος τον χτυπούσε και ο γλάρος ένιωθε φόβο και λύπη.

Μια μέρα, κουρασμένος από τις αντιφάσεις, ρώτησε την θάλασσα:

— Γιατί άλλοτε μου δίνεις χαρά και άλλοτε λύπη;

Και η θάλασσα αποκρίθηκε:

— Αν δεν υπήρχαν τα κύματα, τα φτερά σου δε θα μάθαιναν ποτέ να δυναμώνουν. Αν δεν υπήρχε η καταιγίδα, δε θα εκτιμούσες ποτέ τον ήλιο. Η χαρά και η λύπη δεν είναι αντίπαλοι, είναι τα δύο φτερά που σε βοηθούν να πετάς πιο ψηλά.

Ο γλάρος τότε χαμογέλασε, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε μέσα από τον άνεμο, νιώθοντας πως ακόμα και η λύπη τον οδηγούσε στη χαρά.

Οι αντιφάσεις της ζωής δεν είναι εμπόδια, αλλά δρόμοι που μας μαθαίνουν να εκτιμούμε το φως μέσα από το σκοτάδι.

Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

 

---

 Τη Μετάσταση του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου τιμά σήμερα, 26 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Αρκετοί είχαν την άποψη ότι ο Ιωάννης δεν πέθανε, αλλά μετατέθηκε στην άλλη ζωή, όπως ο Ενώχ και ο Ηλίας. Αφορμή γι’ αυτή την άποψη έδωσε το γνωστό ευαγγελικό χωρίο, Ιωάννου κα’ 22. Όμως, ο αμέσως επόμενος στίχος κα’ 23 διευκρινίζει τα πράγματα.

 Η παράδοση που ασπάσθηκε η Εκκλησία μας είναι η έξης: Ο Ιωάννης σε βαθειά γεράματα πέθανε στην Έφεσο και τάφηκε έξω απ’ αυτή. Αλλά μετά από μερικές ήμερες, όταν οι μαθητές του επισκέφθηκαν τον τάφο, βρήκαν αυτόν κενό. Η Εκκλησία μας, λοιπόν, δέχεται ότι στον αγαπημένο μαθητή του Κυρίου συνέβη ότι και με την Παναγία μητέρα Του.

Δηλαδή, ο Ιωάννης ναι μεν πέθανε και ετάφη, αλλά μετά τρεις ημέρες αναστήθηκε και μετέστη στην αιώνια ζωή, για την οποία ο ίδιος, να τί λέει σχετικά: «Ο έχων τόν υιόν έχει τήν ζωήν, ο μή έχων τόν υιόν τού Θεού τήν ζωήν ουκ έχει» (Α’ επιστολή Ιωάννου, ε’ 12). Εκείνος, δηλαδή, που είναι ενωμένος μέσω της πίστης με το Χριστό και τον έχει δικό του, έχει την αληθινή και αιώνια ζωή.

Εκείνος, όμως, που δεν έχει τον Υιό του Θεού, να έχει υπ’ όψιν του πως δεν έχει και την αληθινή και αιώνια ζωή.

Απολυτίκιο:
Ήχος β’.
Απόστολε Χριστώ τω Θεώ ηγαπηπημένε, επιτάχυνον, ρύσαι λαόν αναπολόγητον, δέχεταί σε προσπίπτοντα, ο επιπεσόντα τω στήθει καταδεξάμενος· ον ικέτευε, Θεολόγε, και επίμονον νέφος εθνών διασκεδάσαι, αιτούμενος ημίν ειρήνην, και το μέγα έλεος.

Η ομορφιά της νύχτας

 

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ἡ νύχτα εἶναι πιό κατάλληλη ἀπ’ ὅ,τι ἡ ἡμέρα, γιά προσευχή καί ἔνθεες σκέψεις. Ἡ νύχτα δέ, μέ τό σκοτάδι της, κρύβει ὅλη τήν ὀμορφιά τῆς γῆς καί ἀποκαλύπτει τήν ὀμορφιά τοῦ ἔναστρου στερεώματος τοῦ οὐρανοῦ.

ΑΡΑΓΕ ΑΞΙΖΩ;

Είπε ο Αββάς Ιάκωβος: «Όταν σε επαινούν, πρέπει να συλλογίζεσαι τις αμαρτίες σου και να νιώθεις ότι δεν αξίζεις τα λεγόμενα» (Από το «Γεροντικό»).

Το ερώτημα πόση εμπιστοσύνη στον εαυτό μας πρέπει να έχουμε απασχολεί πολλούς. Η απουσία της γεννά άγχος και φόβο. Η πληθώρα της γεννά αλαζονεία. Πόσο εύκολο είναι να βρεις το μέτρο;

Οι γονείς αισθάνονται την ανάγκη να επαινούν τα παιδιά τους, για να μην αναπτύσσεται σ’ αυτά σύμπλεγμα κατωτερότητας, μειονεξίας. Κάποτε τα υπερεπαινούν. Δεν θέλουν να ακούσουν κριτική γι’ αυτά, ακόμη κι αν οι ίδιοι γνωρίζουν την πραγματική τους κατάσταση. Όταν τα παιδιά τους στο σχολείο δεν φέρονται σωστά, γι’ αυτούς γονείς φταίνε οι άλλοι, οι δάσκαλοι, τα άλλα παιδιά, το σύστημα, ποτέ τα παιδιά τους και ποτέ οι ίδιοι. Αν δεχτούν ότι υπάρχει ευθύνη, νιώθουν ότι τα παιδιά τους θα απογοητευτούν, θα πληγωθούν, θα απορριφθούν. Κι έτσι, εθελοτυφλούν. Ποτέ όμως κάποιος δεν έχασε αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τα λάθη του. Άλλωστε, ο άνθρωπος δεν επιλέγει προφανώς πάντοτε το σωστό, βιώνει ήττες και αποτυχίες, ο χαρακτήρας του έχει σημαία τα οποία δυσκολεύουν τη συνύπαρξη, όπως επίσης ακόμη και αυτοί που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και λειτουργούν ηγετικά έχουν κακές στιγμές. Ο συνεχής έπαινος γεννά ψευδαισθήσεις. Και όταν ο άνθρωπος βρεθεί κατάματα με την αλήθεια για τη ζωή και τα έργα του, τότε απογοητεύεται ακόμη περισσότερο από τον εαυτό του, διότι το παραμύθι ότι πάντα φταίνε οι άλλοι κάποτε θα τελειώσει. Δεν θα έχει μάθει όμως να επανατοποθετεί τη ζωή του σε νέες βάσεις και η πρώτη φορά θα μετατίθεται στο μέλλον, καθώς η ψευδαίσθηση του τέλειου θα του σκοτίζει τον νου και την ματιά, αυτή που κανονικά πρέπει να βλέπει όχι μόνο έξω αλλά και μέσα.

Η ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μάς επισημαίνει ότι χρειάζεται να έχουμε πάντοτε κατά νουν τις αμαρτίες μας, ιδίως όταν μας επαινούν. Ο έπαινος προφανώς και φέρνει χαρά. Σκοτίζει όμως και τον νου μας. Μας κάνει να επαναπαυόμαστε, να περηφανευόμαστε, να νιώθουμε ότι αξίζουμε, χωρίς να μπορούμε να δούμε την πραγματική μας εικόνα. Αξίζουμε, ναι. Είμαστε εικόνες Θεού. Για χάρη μας ο Θεός έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε για μας. Για χάρη μας δίδεται η ανάσταση. Υπάρχει η Εκκλησία. Υπάρχει η άφεση. Για χάρη μας η αγάπη. Πώς να μην αξίζουμε αν βλέπουμε την ύπαρξή μας ως δώρο Θεού;

 Η αξία μας όμως είναι και μία κλήση στην οδό της αγάπης, του μοιράσματος, όπως επίσης και της αναγνώρισης των αμαρτιών μας ως αστοχιών να βρούμε τον Θεό και τον συνάνθρωπο σε κοινωνία συνύπαρξης και αλήθειας. Γι’ αυτό και δεν θα πρέπει να λησμονούμε τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού μας ούτε να τις κρύβουμε τουλάχιστον από εμάς τους ίδιους.  Όχι για να μελαγχολήσουμε και να αισθανθούμε αποτυχημένοι και να αυτοεξουθενωνόμαστε. Γιατί κι αυτό κρυφός εγωισμός είναι, ότι δεν τα καταφέρνουμε, ενώ πλαστήκαμε για να τα καταφέρνουμε όχι μόνοι μας, αλλά με τον Θεό μαζί. Η αξία μας λαμπρύνεται εν τη ταπεινώσει μας. Κι αυτό καλούμαστε να δώσουμε στα παιδιά μας. Ότι αξίζουν διότι ο Θεός τα αγαπά, όπως κι εμείς. Αξίζουν όταν μπορούν να δούνε σε τι υστερούν. Αξίζουν όταν μοιράζονται τα χαρίσματά τους. Αξίζουν όταν υπομένουν στις δοκιμασίες, με προσευχή και πίστη.

Η αυτοεκτίμηση δεν είναι πανάκεια. Η εμπιστοσύνη στον Θεό τελικά και μας προσγειώνει στα μέτρα μας, αλλά και μας δίνει τη δυνατότητα να βρούμε ουρανό και συνάνθρωπο. Ας το παλεύουμε. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

H Eλληνική οικογένεια σε κρίση . . .

 

π. Σπυρίδων Σκουτής

Στην ελληνική οικογένεια, τα παιδιά μπαίνουν στη θέση του Θεού, η συζυγία πάει στο καλάθι των αχρήστων, τον Θεό τον θυμόμαστε μόνο σε θέματα υγείας και τρίτα-τέταρτα πρόσωπα  παρεμβαίνουν στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών αλλά και στη σχέση του ζευγαριού.

Η ελληνική οικογένεια βρίσκεται σε κρίση διότι έχει χαθεί η ιεράρχηση των σχέσεων, τα όρια, η ταυτότητα και η θέση των ατόμων μέσα σε αυτή.

Παιδιά που μεγαλώνουν σε μια γυάλα, που δεν συγκρίνονται με άλλα παιδιά γιατί είναι τέλεια, γονείς που είναι οι καλύτεροι και γιαγιάδες και παππούδες να ψάχνουν να θεραπεύσουν τα απωθημένα τους μέσα από παιδιά και εγγόνια.

Εκεί είναι τελικά το απόστημα. Παιδιά που μεγαλώνουν με ψηλομυτιά και γονείς που κοπανάνε τα «εγώ» τους σαν τα κριάρια. Και το καλύτερο το κρατάω για το τέλος.

Ένας Χριστός που τον καταντήσαμε μια γαλοπούλα τα Χριστούγεννα, ένα αρνί το Πάσχα, μια γουρουνοπούλα τον 15 Αυγουστο, και μια Θεία Κοινωνία έτσι για να πάει καλά η χρονιά.

Διαλύσαμε την πυξίδα. Και μετά λέμε γιατί το πλοίο πάει στα βράχια.

Έχουμε ανάγκη μετάνοιας αλλά δυστυχώς ελάχιστοι θέλουν να αλλάξουν και να παλέψουν.

Αυτοί όμως θα είναι σε κάθε γενιά τα καντηλάκια μέσα στα σκοτάδια του κόσμου τούτου.

.. Τι ευαισθησία είχε αυτός ο άνθρωπος (ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)!

 

 Αυτό φαίνεται καθαρά στην αναφορά που κάνω όταν περιγράφω την επίσκεψη του π. Διαδόχου, όπου έλαβε χώρα μία συζήτηση πάρα πολύ ένδιαφέρουσα άνάμεσα σε έναν από τους πνευματικούς πατέρες του μοναστηριού και τον Σιλουανό.

 Ο πνευματικός αυτός πατέρας, έχοντας διαβάσει κάποια πράγματα από μία έφημερίδα, απευθυνόμενος στον Σιλουανό τον ρώτησε:
-Τι νομίζετε γι’ αυτό το θέμα, πάτερ Σιλουανέ;
-Πάτερ, γνωρίζετε ότι δεν μου αρέσει να διαβάζω εφημερίδες.
-Γιατί;
-Διότι δεν επιφέρουν παρά μόνο ταραχή στην πνευματική μου κατάσταση.
-Σε μένα συμβαίνει το αντίθετο! Εδώ στην έρημο που είμαστε εμείς λησμονούμε τον κόσμο, λοιπόν, όταν διαβάζω εφημερίδες. Θυμάμαι τον κόσμο και προσεύχομαι γι’ αυτόν στη Λειτουργία, στην προσευχή μου, στό κελί κλπ.
Και ο Σιλουανός απάντησε:
-Αλλά όταν κάποιος προσεύχεται τη νύχτα για τον κόσμο, το αισθάνεται αυτό καλύτερα παρά από τις εφημερίδες. Με την προσευχή γνωρίζει κανείς και την κατάσταση του κόσμου και τις ανάγκες του.

Ο Γέροντας λέει ότι ο νους ενός πνευματικού είναι όπως ένας άετός που από ψηλά βλέπει τον κόσμο μέσα στο σκοτάδι της νύχτας.

Οσίου Σωφρονίου Σαχάρωφ

H ΟΣΙΑ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ

 

 

---

Τη μνήμη της Οσίας Ευφροσύνης τιμά σήμερα, 25 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Η Οσία Ευφροσύνη έζησε στα χρόνια του Θεοδοσίου του μικρού (περί το 410 μ.Χ.), ήταν μοναχοκόρη και πολύ πλούσια. Ο πατέρας της Παφνούτιος ήταν ο πλουσιότερος της Αλεξάνδρειας και μαζί με τη σύζυγο του διακρίνονταν για τη θερμή πίστη τους στο Θεό.

 Δώδεκα χρονών η Ευφροσύνη έμεινε ορφανή από μητέρα, και ο πατέρας της αφοσιώθηκε ακόμα πιο φιλόστοργα στην επιμέλεια της κόρης του. Όταν η Ευφροσύνη έφθασε στο 18ο έτος της ηλικίας της, ο πατέρας της θέλησε να την παντρέψει με ένα νέο υψηλής κοινωνικής τάξης.

Όμως την ψυχή της Ευφροσύνης είχε καταλάβει ο θείος έρωτας. Ο γάμος και οι κοσμικότητες θα της ήταν εμπόδιο να αφιερωθεί συστηματικά στην ελεημοσύνη και στην υπηρεσία του πλησίον.

Γι’ αυτό κάποια μέρα, αφού διαμοίρασε τα υπάρχοντά της στους φτωχούς, έφυγε κρυφά από το σπίτι, και μετά από πολλές περιπέτειες, κατέληξε μεταμφιεσμένη ανδρικά σε κοινόβιο ανδρικό μοναστήρι. Εκεί πήρε το όνομα Σμάραγδος και όλοι οι μοναχοί θαύμαζαν τον πνευματικό της αγώνα και τη διακονία που πρόθυμα πρόσφερε σε όλους.

Έζησε στο μοναστήρι 38 χρόνια. Στο τέλος της ζωής της συναντήθηκε και με τον πατέρα της, όταν και αυτός έγινε μοναχός στο ίδιο μοναστήρι. Έτσι, με τη ζωή της η Ευφροσύνη μας υπενθυμίζει τα λόγια της Αγίας Γραφής, που λένε: «αρνησάμενοι τάς κοσμικάς επιθυμίας σωφρόνως καί δικαίως καί ευσεβώς ζήσωμεν εν τώ νύν αιώνι» (Προς Τίτον, Β’ 12). Δηλαδή, αφού αρνηθούμε τις επιθυμίες του ματαίου και αμαρτωλού αυτού κόσμου, να ζήσουμε στον παρόντα αιώνα με εγκράτεια στη ζωή μας, με δικαιοσύνη προς τους συνανθρώπους μας και με ευσέβεια προς το Θεό.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Ως παρθένος φρόνιμη και αδιάφθορος, κοτηγγυήθης οσίως τω Ζωοδότη Χριστώ, και προσκαίρων την χλιδήν εμφρόνως έλιπες, όθεν εν μέσω των ανδρών, ως αμόλυντος αμνάς, εξέλαμψας Ευφροσύνη, και του Βελίαρ τα κέντρα, τη πολιτεία σου απήμβλυνας.

Η κρυμμένη ευτυχία (+Μητρ. Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος)

 

Στην αρχή του χρόνου συγκεντρώθηκαν τα ταγκαλάκια, όπως τα αποκαλούσε ο γέροντας Παϊσιος, και αποφάσισαν να κάνουν μια φάρσα με τους ανθρώπους.

Ένα από αυτά είπε: Τι θα λέγατε να κάναμε λίγη «πλάκα» με τους ανθρώπους, αφαιρώντας τους κάτι;

-Και τι μπορούμε να τους αφαιρέσουμε; είπε κάποιο άλλο.

Μετά από πολλή σκέψη το πιο μικρό είπε: Ας τους πάρουμε την ευτυχία. Το πρόβλημα όμως είναι πού να την κρύψουμε, ώστε να μην τη βρούνε.

Κάποιο πρότεινε: Να την κρύψουνε στην κορυφή του ψηλότερου βουνού του κόσμου.

-Όχι. Είπε κάποιο άλλο. Οι άνθρωποι διαθέτουν τεράστια δύναμη. Κάποιος θα μπορούσε να πάει να τη βρει και τότε όλοι θα μπορούσαν να ξέρουν πού να την αναζητήσουν.

-Τότε να την κρύψουμε στο βυθό της θάλασσας, πρότεινε ένα άλλο ταγκαλάκι.

Όχι, έχουν υπερσύγχρονα υποβρύχια και πολύ σύντομα θα τη βρούνε, αντέτεινε το πρώτο.

-Να τη φυγαδέψουμε σε ένα μακρινό πλανήτη, πρότειναν εν χορώ κάποια άλλα.

-Τα διαστημόπλοια πάνε κι έρχονται στο διάστημα. Θα την ανακαλύψουν και θα επαίρονται και θα αλαλάζουν ως νέοι μαραθωνοδρόμοι…

Ένα ταγκαλάκι καθόταν σιωπηλό, ακούγοντας προσεκτικά και αναλύοντας σοβαρά κάθε πρόταση.

-Νομίζω, είπε στοχαστικά, υπάρχει ένας χώρος τον οποίο οι άνθρωποι ποτέ δεν θα τον ψάξουν.

Όλα ξαφνιάστηκαν, αλληλοκοιτάχτηκαν και ρώτησαν ταυτόχρονα.

-Πού δεν θα ψάξουν;

-Βαθιά μέσα τους. Εκεί θα κρύψουμε την ευτυχία. Οι άνθρωποι θα είναι τόσο απασχολημένοι ψάχνοντας παντού, πέρα από τους εαυτούς τους, που ποτέ δεν θα τη βρούνε!

Όλα τα ταγκαλάκια συμφώνησαν. Από τότε ο άνθρωπος δαπανά τη ζωή του ψάχνοντας για την ευτυχία του χωρίς να γνωρίζει ότι αυτή βρίσκεται μόνο μέσα του. «Η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν».(Λουκ 17,21).

Η πρώτη δουλειά που θα κάνει η χάρη του Θεού…

 

Π. Συμεών Κραγιόπουλος

…Λοιπόν, εἶναι πάρα πολύ σοβαρά αὐτά. Καί, ὅπως εἴπαμε καί πιό μπροστά, πηγαίνουν καί οἱ κόποι μας χαμένοι, ἐάν δέν ἀποφασίσουμε νά ἀλλάξουμε.

Γι᾿ αὐτό οἱ Πατέρες ἔλεγαν ὅτι αὐτό, τό νά ἀλλάξει ἕνας ἄνθρωπος, τό νά γίνει χριστιανός, νά σταθεῖ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ἔτσι πού νά δέχεται τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί νά προκόπτει, αὐτό εἶναι πολύ σοβαρό θέμα. Τέχνη τεχνῶν, ἄς ποῦμε. Ἄν ἐπιτρέπεται νά πῶ, σήμερα μέ πάρα πολλή εὐκολία νομίζει κανείς ὅτι μπορεῖ νά εἶναι χριστιανός χωρίς νά σκεφθεῖ σοβαρά ὅτι πρέπει νά ἀλλάξει, ὅτι πρέπει νά ἀπαρνηθεῖ τόν ἑαυτό του. Πάει στήν ἐκκλησία, ἔχει μιά διάθεση καλή, καί νομίζει ὅτι φτάνει αὐτό. Δέν εἶναι κακό νά πᾶς στήν ἐκκλησία, δέν εἶναι κακό νά ἀκούσεις, ἄς ποῦμε, ἤ νά μελετήσεις καί νά συζητήσεις. Ἀλλά ὅταν ὅμως παίρνεις ἐπιπόλαια τά πράγματα καί δέν ἔχεις καθόλου διάθεση νά ἀπαρνηθεῖς τόν ἑαυτό σου, δέν μπορεῖς νά γίνεις ἀληθινός χριστιανός.

Διότι ἡ πρώτη δουλειά πού θά κάνει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅταν θά ἔρθει μέσα σου καί θά ἀρχίσει νά δουλεύει, εἶναι ἀκριβῶς νά γκρεμίσει τό κατεστημένο, εἶναι ἀκριβῶς νά σέ βοηθήσει νά ἀπαρνηθεῖς τόν ἑαυτό σου. Ἀλλιῶς, δέν ἔρχεται, ἤ, καί ἄν ἔρθει, φεύγει.

Νά σταματήσουμε ἐδῶ, νά μή σᾶς κουράζουμε περισσότερο. Παρακαλῶ, λάβετέ τα ὑπ᾿ ὄψιν αὐτά, καί δέν ἀποκλείεται νά ἐπανέλθουμε, καθώς μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ θά μπορέσουμε νά κάνουμε, ὅπως εἴπαμε, καί εὐχέλαια καί ὅ,τι ἄλλο, γιά νά πολεμήσουμε τόν διάβολο καί ἄμεσα, ἄς ποῦμε, καί νά εὐλογηθοῦμε ἔτσι καί νά σωθοῦμε.

Δεν ζούμε οι άνθρωποι στο τώρα… Και ξυπνάμε μια μέρα και έχουμε χάσει μια ολόκληρη ζωή…

 

Δεν ζούμε οι άνθρωποι στο τώρα.

Ή μένουμε κολλημένοι στα παλιά, ή ζούμε με ένα ‘’αν’’ συνέχεια για το μέλλον.

Και περνάει ο καιρός…

Και ξυπνάμε μια μέρα και έχουμε χάσει μια ολόκληρη ζωή…

Ξυπνάμε μια μέρα και δεν έχουμε χαρεί εκείνους και εκείνα που ήταν πραγματικά σημαντικά και ήταν όλον τον καιρό μπροστά μας…

Δεν ζούμε οι άνθρωποι στο τώρα.

Ζούμε με αναμνήσεις και με φαντασίες μια ζωή.

Και όλο μας λείπει κάτι…

Άλλοτε κάτι που χάσαμε και αφήσαμε πίσω μας παλιά και άλλοτε κάτι που φαντασιωνόμαστε να έρθει.

Δεν ζούμε οι άνθρωποι στο τώρα.

Παιδευόμαστε από τις σκέψεις μας…

Παιδευόμαστε λογισμούς.

Ο πιο μεγάλος μας εχθρός, είναι ο εαυτός μας….

Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ

 

 

Κανένα πρόσωπο, κανένας άγιος, δεν έχει τόσα ονόματα, όσα έχει η Μαρία η «Κεχαριτωμένη». Ονόματα, που αναφέρονται στην αρετή της: Άσπιλη, Αμόλυντη, Αγνή, Αγία, Παναγία. Ονόματα, που αναφέρονται στη θέση, που κατέχει τώρα στον ουρανό: Βασίλισσα, Παντάνασσα, Πλατυτέρα, Ενδοξότερα των Χερουβίμ. Ονόματα, που αναφέρονται στις εικόνες της: Πορταΐτισσα, Ρόδον το Αμάραντον, Γαλακτοτροφούσα, Δεομένη, Τριχερούσα. Ονόματα, που αναφέρονται στα σημεία και τα θαύματά της: Γρηγορούσα, Γοργοεπήκοος, Φανερωμένη, Ελεούσα, Γιάτρισσα. Ονόματα, που αναφέρονται στους τόπους, που τιμάται ιδιαιτέρως κάποια εικόνα της: Παναγία της Τήνου, Προυσώτιοοα, Χοζεβίτισσα, Μυρτιδιώτισσα.
Το τελευταίο όνομα έχει σχέση με τη σημερινή γιορτή. Είναι της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας. Η ίδια η Παναγία είναι παντού. Αλλά κάθε τόπος της δίνει και ένα όνομα, για να θυμίσει κάποιο γεγονός, κάποιο ή κάποια θαύματα της Παναγίας. Σήμερα λοιπόν γιορτάζει η Μυρτιδιώτισσα. Πρόκειται για γιορτή δεμένη με το νησί των Κυθήρων, αλλά που ξαπλώνεται και σ’ ολόκληρο τον ορθόδοξο χώρο. Όπως το νερό, που βγαίνει μεν από μία πηγή, αλλά μετά γίνεται ρυάκι και ποτάμι και ποτίζει όλο τον κάμπο.
Δύο τα κυριότερα στοιχεία της γιορτής: Η εικόνα και το θαύμα. Μία εικόνα της Παναγία βρέθηκε θαυματουργικά στα Κύθηρα, ανάμεσα σε μυρσίνες, που μοσχοβολούσαν. Γι’ αυτό και ονομάστηκε «Μυρτιδιώτισσα». Και το δεύτερο στοιχείο είναι τα θαύματα, που έκανε η εικόνα αυτή. Βεβαίως οι άπιστοι δεν τα δέχονται αυτά, όπως επίσης και οι αιρετικοί, όπως οι Χιλιαστές και οι Προτεστάντες. Αλλά και από τους λεγόμενους ορθοδόξους μερικοί θεωρούν υπερβολές ευσέβειας το να τιμάμε μία εικόνα ή τα θαύματα κάποιας εικόνας. Υπερβολή υπάρχει, όταν τιμάμε την Παναγία περισσότερο από το Χριστό, τον Υιό και Θεό της. Η Παναγία είναι άνθρωπος, θεωμένος κατά χάρη. Ο Χριστός είναι «κατ’ ουσίαν» Θεός.

Εύρεση της εικόνας
Μία εικόνα λοιπόν τιμάμε, αλλά και το θαύμα της εικόνας. Θαύμα! Να κάτι, που αμφισβητούν οι άπιστοι. Και όμως, το θαύμα είναι η φυσική κατάσταση για το Θεό. Το θαύμα είναι μπροστά μας, αρκεί να έχουμε ανοικτά τα μάτια μας. Όπου κι αν στρέψεις τα μάτια σου, θα δεις θαύματα. Όλος ο κόσμος είναι ένα θαύμα. Όλος ο άνθρωπος είναι ένα θαύμα. Όλη η ιστορία είναι ένα θαύμα. Όλη η Εκκλησία είναι ένα θαύμα. Ο κόσμος και η ιστορία είναι ένα υφαντό, που κέντησε ο Θεός με τη βελόνα, που λέγεται θαύμα! Το ένα θαύμα ακολουθεί το άλλο. Και με θαύματα συρράπτεται όλη η ζωή μας. «Και θαύμα συνάπτεται θαύματι» (Χρυσόστομος. Ε.Π.Ε. 9,240).

Τρία από τα θαύματα που είναι συνδεδεμένα με την εικόνα της Μυρτιδιώτισσας.

1.Το πρώτο είναι η εύρεσή της. Παράξενο πράγμα φαίνεται να βρεθεί κατά θαυματουργικό τρόπο μία εικόνα; Αλλά σας ρωτώ; Π ο ιό είναι δυσκολότερο, να κατασκευαστεί μία εικόνα ή να δοθεί από τον κατασκευαστή της αυτή η εικόνα; Ασφαλώς το πρώτο. Ε, λοιπόν, ο Θεός, που έκανε το δυσκολότερο, δεν μπορούσε να κάνει το ευκολότερο; Το δύσκολο: Ο Θεός κατασκεύασε από ανθρώπινο υλικό την εικόνα, την ύπαρξη, που λέγεται Παναγία. Αυτός που έκανε το δύσκολο, έκανε και το πολύ εύκολο. Έκανε να βρεθεί η εικόνα της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας.
Θαύμα γίνεται! Έχουμε την εύρεση αγίας εικόνας. Και, δόξα τω Θεώ, γίνονται τέτοια θαύματα, και είναι αυτά τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα. Αφού τέτοιες ευρέσεις γίνονται, η εύρεση της Μυρτιδιώτισσας δεν μπορούσε να γίνει;

2.Τό δεύτερο θαύμα της εικόνας της Μυρτιδιώτισσας έχει σχέση μ’ ένα παράλυτο, που θεραπεύτηκε. Δύσκολο; Όχι. Ο Χριστός ανέστησε τόσους παραλύτους και δεν θα μπορούσε να δώσει στη Μητέρα του τη χάρη να θεραπεύσει ένα παράλυτο, όταν ο ίδιος στους Μαθητές του είπε, ότι όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν «θα κάνει πολύ μεγαλύτερα απ’ αυτά»; (Ιωάν. 14,12).
Θαύμα παραλύτου. Τέτοιο θαύμα ζητάει και η εποχή μας. Ο Χριστός θεράπευσε παράλυτα σώματα με το θαύματά του. Το σπουδαιότερο, θεράπευσε παράλυτες ψυχές με το λόγο του.

3. Το τρίτο θαύμα της εικόνας της Μυρτιδιώτισσας έχει σχέση με φρούριο των Κυθήρων, που το έσωσε η θαυματουργή εικόνα από σεισμό. Φρούρια πολλά σείονται σήμερα. Κινδυνεύουν να πέσουν τα φρούρια, τα οχυρά της πίστεως, της ελπίδας, της αγάπης. Αν μπορούν όλα τα πολυβόλα και όλοι οι πύραυλοι του κόσμου να γκρεμίσουν τον ήλιο από τη θέση του, άλλο τόσο μπορούν οι βλασφημίες και οι ασέβειες να γκρεμίσουν τον Ιησού Χριστό από το θρόνο της θεότητας. Αλλά ο Χριστός δεν είναι παραμύθι. Είναι το ιστορικό πρόσωπο, που λάμπει μέσα στους αιώνες με το θεϊκό του μεγαλείο.

Το σπουδαιότερο θαύμα

Είδαμε ορισμένα από τα θαύματα, που έκανε και κάνει η Υπεραγία Θεοτόκος. Οι άνθρωποι επιζητούν θαύματα, για να πιστέψουν. Μικρά είναι αυτά που ζητούν. Το μεγάλο θαύμα δυστυχώς δεν το ζητούν. Κι όμως αυτό το θαύμα έχει γίνει εκατομμύρια φορές μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας. Είναι η αλλαγή των ανθρώπων. Αν εμείς οι χριστιανοί πιστέψουμε δυνατά στον Ιησού Χριστό και με τη χάρη του καθαριστούμε, μοσχοβολήσουμε σαν τις μυρτιές, θ’ αποτελούμε την καλύτερη διαφήμιση του Ευαγγελίου.

 Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς κρήνη ἀκένωτος, τῶν παρὰ σοῖ ἀγαθῶν, Εἰκών σου ἡ πάνσεπτος, τοὶς Κυθηρίοις Ἁγνή, ἐδόθη κραυγάζουσι, χαῖρε ἡ προστασία, πάντων τῶν δεομένων χαῖρε ἡ σωτηρία, τῶν τιμώντων σὲ πόθω, χαῖρε ἡ τῷ παραλύτῳ, τὴν ἴασιν βραβεύουσα.

Όσιος Πορφύριος: “Ό,τι εμείς δεν μπορούμε, θα το κάνει η χάρις Του Θεού”

 

Όταν βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να μην αγαπούν τον Θεό, στενοχωρούμαστε.

Με τη στενοχώρια δεν κάνουμε απολύτως τίποτα.Ούτε και με τις υποδείξεις.

Ούτε αυτό είναι σωστό. Υπάρχει ένα μυστικό·αν το καταλάβουμε,θα βοηθήσομε.

Το μυστικό είναι η προσευχή μας, η αφοσίωσή μας στον Θεό, ώστε να ενεργήσει η χάρις Του.

Ή, μάλλον, ο Θεός θα στείλει την αγάπη Του να τους ξυπνήσει όλους.

Ό,τι εμείς δεν μπορούμε, θα το κάνει η χάρις Του.

Με τις προσευχές μας θα κάνουμε όλους άξιους της αγάπης του Θεού.

“Ίσως ήρθε η ώρα να ρίξουμε τις μάσκες μας και να γίνουμε αληθινοί άνθρωποι, όχι χαρακτήρες σε ένα φτηνό θέατρο”

 

Ο Π. Φλορίν Ντάνου αναφέρει:

Ζούμε σε παράξενες εποχές. Ντρεπόμαστε να φοράμε τα ίδια ρούχα δύο φορές, αλλά δεν ντρεπόμαστε να φοράμε την ίδια μάσκα για χρόνια στη σειρά.

Έχουμε μάθει να αλλάζουμε τα τηλέφωνά μας κάθε δύο χρόνια, αλλά κρατάμε κακίες για είκοσι χρόνια.

Χαμογελάμε πλατιά στις φωτογραφίες, αλλά στην πραγματικότητα επιστρέφουμε σπίτι με άδεια χέρια, ψάχνοντας για κάτι που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε πια πώς μοιάζει.

Έχουμε έρθει για να τρέχουμε πίσω από likes, αλλά ξεχνάμε να ρωτήσουμε κάποιον απλά: “Είσαι καλά;”

Κρύβουμε τον πόνο μας κάτω από χρωματιστά φίλτρα και ποζάρουμε για φωτογραφίες απόλυτης ευτυχίας, αλλά όταν η οθόνη σβήνει, μένουμε με τις ίδιες ερωτήσεις, το ίδιο κενό, την ίδια μοναξιά.

Και όμως… η πραγματική ντροπή δεν είναι η επανάληψη ενός φορέματος, αλλά η επανάληψη μιας συμπεριφοράς που πληγώνει.

Η πραγματική ντροπή δεν είναι ότι έχεις ένα παλιό αυτοκίνητο, αλλά ότι έχεις μια παλιά ψυχή, γεμάτη μίσος και φθόνο.

Η πραγματική ντροπή δεν είναι να ζεις απλά, αλλά να ζεις ψεύτικα.

Ίσως ήρθε η ώρα να ρίξουμε τις μάσκες μας και να γίνουμε αληθινοί άνθρωποι, όχι χαρακτήρες σε ένα φτηνό θέατρο. Γιατί τελικά, δεν έχει σημασία πόσες όμορφες φωτογραφίες έχεις μαζέψει, αλλά πόσες ψυχές έχουν απομείνει να σε θυμούνται με αγάπη όταν φύγεις.

Οι εφημερίδες του Ουρανού...

 

 

H ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

  

 

---

 Τη Σύλληψη του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου τιμά σήμερα, 23 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Έτσι προφήτευσε ο προφήτης Ησαΐας για τον Πρόδρομο του Κυρίου, Ιωάννη: «Φωνή βοώντος εν τή ερήμω, ετοιμάσατε τήν οδόν Κυρίου, ευθείας ποιείτε τάς τρίβους αυτού». (Ησαΐας μ’, 3).

 Δηλαδή, φωνή ανθρώπου, που φωνάζει στην έρημο και λέει: «Ετοιμάστε το δρόμο, απ’ όπου θα έλθει ο Κύριος σε σας. Κάνετε ίσιους και ομαλούς τους δρόμους, από τους οποίους θα περάσει».

Ξεριζώστε, δηλαδή, από τις ψυχές σας τα αγκάθια των αμαρτωλών παθών και ρίξτε μακριά τα λιθάρια του εγωισμού και της πώρωσης και καθαρίστε με μετάνοια το εσωτερικό σας, για να δεχθεί τον Κύριο.

Η φωνή αυτή, που ήταν ο Ιωάννης, γεννήθηκε με θαυμαστό τρόπο. Ο Πατέρας του Ζαχαρίας ήταν Ιερέας. Την ώρα του θυμιάματος μέσα στο θυσιαστήριο, είδε άγγελο Κυρίου, που του ανήγγειλε, ότι θα αποκτούσε γιο και θα ονομαζόταν Ιωάννης. Ο Ζαχαρίας σκίρτησε από χαρά, αλλά δυσπίστησε.

Η γυναίκα του ήταν στείρα και γριά, πώς θα γινόταν αυτό που άκουγε; Τότε ο άγγελος του είπε ότι για να τιμωρηθεί η δυσπιστία του, μέχρι να πραγματοποιηθεί η βουλή του Θεού, αυτός θα έμενε κωφάλαλος.

Πράγματι, η Ελισάβετ συνέλαβε, και μετά εννιά μήνες έκανε γιο. Μετά οκτώ ήμερες, στην περιτομή του παιδιού, οι συγγενείς θέλησαν να του δώσουν το όνομα του πατέρα του, Ζαχαρία. Όμως, ο Ζαχαρίας, έγραψε επάνω σε πινακίδιο το όνομα Ιωάννης. Αμέσως δε, λύθηκε η γλώσσα του, και η χαρά για όλους ήταν μεγάλη.

Οι εορτές του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου σε ολόκληρο το έτος:
~ Η Σύλληψις (23 Σεπτεμβρίου)
~ Το γενέσιον (24 Ιουνίου)
~ Η Σύναξις (7 Ιανουαρίου)
~ Η Αποτομή της κεφαλής (29 Αυγούστου)
~ Η Α’ και Β’ Εύρεσις της κεφαλής (24 Φεβρουαρίου)
~ Η Γ’ Εύρεσις της κεφαλής (25 Μαΐου)

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Η πρώην ου τίκτουσα, στείρα ευφράνθητι, ιδού γαρ συνέλαβες, Ηλίου λύχνον σαφώς, φωτίζειν τον μέλλοντα, πάσαν την οικουμένην, αβλεψίαν νοσούσαν, χόρευε Ζαχαρία, εκβοών παρρησία, Προφήτης του Υψίστου εστίν, ο μέλλων τίκτεσθαι.

«Μετά τη συννεφιά συνήθως η λιακάδα είναι πιο γλυκιά»

 

τοῦ Μοναχοῦ Μωϋσέως Ἁγιορείτου

Ἐπικρατεῖ μία συννεφιά στόν τόπο μας. Πρόσωπα σκυθρωπά, ἀγέλαστα, θλιμμένα. Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού νά μήν πέρασε θλίψη. Διάφορες εἶναι οἱ πηγές τῆς θλίψεως. Κουράζουν τό σῶμα καί τήν ψυχή.

Οἱ θλίψεις μποροῦν νά ἀρρωστήσουν τόν ἄνθρωπο, ἀλλά μποροῦν καί νά τόν ὡριμάσουν καί νά τόν καλλιεργήσουν. Νά τόν κάνουν νά δεῖ τόν συνάνθρωπό του μέ μεγαλύτερη ἐπιείκεια, κατανόηση καί συμπάθεια.

Ἡ ὑπομονή καί ἡ ἐλπίδα στίς θλίψεις ἀνακουφίζουν. Μπορεῖ οἱ θλίψεις νά ὁδηγήσουν σέ καλό, σέ μετάνοια. Δέν εἶναι κανείς πού νά μήν πέρασε θλίψεις, πόνους, πειρασμούς καί δοκιμασίες.

Σάν σαράκι ἡ θλίψη κατατρώει τόν ἔσω ἄνθρωπο. Ὁ σκοπός τῶν θλίψεων στή ζωή μας δέν εἶναι ὅτι ὁ Θεός ἀρέσκεται νά τιμωρεῖ καί νά βασανίζει τούς ἀνθρώπους σάν ἕνας σαδιστής πατέρας, ἀλλά ἡ διόρθωσή μας, ἡ βελτίωσή μας, ἡ κατεύθυνσή μας στά ἄνω.

Οἱ θλίψεις μποροῦν νά γίνουν ἕνας δρόμος πρός συνάντησή μας μέ τόν ζῶντα Θεό. Οἱ ἄνθρωποι ἀγάπησαν τό σκοτάδι καί ὄχι τό φῶς, καί γι’ αὐτό θλίβονται.

Μερικές φορές οἱ θλίψεις διώχνουν τήν ὀκνηρία, τή νωχέλεια καί τήν ἀδιαφορία. Μποροῦν νά συγκεντρώσουν τόν ἄνθρωπο στόν ἑαυτό του, νά γίνει ἀφορμή περισυλλογῆς, ἐνδοσκαφῆς, αὐτοανάκρισης, αὐτογνωσίας καί αὐτομεμψίας.

Οἱ πολλές καί διάφορες ἀνέσεις μποροῦν νά κάνουν τόν ἄνθρωπο πιό ράθυμο, χλιαρό καί χαλαρό. Μπορεῖ νά νομίζει ὅτι εἶναι εὐτυχισμένος, μέσα του ὅμως νά ἔχει μία ἀνεκπλήρωτη χαρά.

Ἡ γενναία ἀντιμετώπιση τῶν θλίψεων τῆς ζωῆς θά δώσει τή νίκη τῆς ἀνδρείας. Μπορεῖ οἱ θλίψεις νά μᾶς φέρουν πιό κοντά στό Θεό. Ὁ Θεός ἀγαπᾶ νά δοκιμάζει παιδαγωγικά γιά νά βοηθήσει, νά φωτίσει, νά ἀνορθώσει. Οἱ θλιμμένοι μποροῦν νά γίνουν πιό συμπάσχοντες καί φιλάδελφοι.

Μή στή στενοχώρια προσθέτουμε στενοχώρια καί στή θλίψη ἄλλη θλίψη. Κατά τόν Μέγα Βασίλειο κακό δέν εἶναι ἡ ἀσθένεια, ἡ ἀπόρριψη, ἡ οἰκονομική ζημιά, ἡ φτώχεια καί ἡ στέρηση παρά μόνο ἡ ἁμαρτία.

Ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἀφαιρεῖ τόν πλοῦτο ἀπό αὐτούς πού τόν μεταχειρίζονται λαθεμένα, ἐσφαλμένα, πλεονεκτικά καί ἀπάνθρωπα. Ἐπιτρέπει τίς ἀσθένειες στό σῶμα γιά νά τό ταπεινώσει, νά δώσει ὑγεία στήν ψυχή, νά μήν ἀφηνιάσει στήν ἁμαρτία.

Παίρνει, παρά τή θλίψη μας, ἐκείνους πού κρίνει πώς εἶναι ἡ καλύτερή τους ὥρα. Μήν τά βάζουμε μέ τόν Θεό. Ξέρει καλά τί κάνει. Δέν γνωρίζουμε τό σωτήριο σχέδιο καί τόν λυτρωτικό Θεό. Ἀρκετές φορές τό φάρμακο εἶναι πικρό, δέν θέλουμε νά τό πάρουμε, ὅμως δίνει θεραπεία.

Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ κύρια καί ἡ μεγάλη πηγή τῶν θλίψεων. Ἡ ἁμαρτία τυραννᾶ, παρασύρει, δεσμεύει, φυλακίζει, ἐξαθλιώνει. Ὁ Θεός δέν θά κρίνει ὅσους ἁμάρτησαν, ἀλλά ὅσους δέν μετανόησαν.

Ἡ ταπεινοφροσύνη, ἡ προσευχή, ἡ ὑπομονή ἐλαφρύνει τό βάρος τῶν θλίψεων. Μή λοιπόν ἀφήσουμε ἐξαιτίας μας νά μεγαλώσουν οἱ θλίψεις. Μήν ἐπιτρέψουμε θλίψη ἐπί τῶν θλίψεων. Ἄς τίς δοῦμε καί μέ αὐτό τό ἄλλο μάτι πού ἀναφέρουμε.

Μήν, παρακαλῶ, ὁδηγηθεῖ ποτέ κανείς στήν ἀπελπισία. Μετά τή συννεφιά συνήθως ἡ λιακάδα εἶναι πιό γλυκιά…

Mια φωτογραφία, μια φράση, μια πληγή. . .

 

π. Σπυρίδων Σκουτής 

Βρήκα σε κάποια ομάδα αυτή τη φωτογραφία που βλέπετε παρακάτω και οφείλω να ομολογήσω ότι με συγκλόνισε.

Αποδίδει μια φρικτή και συγκλονιστική αλήθεια που βιώνουν πολλές οικογένειες. Θα αναφέρω κάποια αίτια που έχουν αποκαλυφθεί μέσα από συζητήσεις με ανθρώπους κάθε ηλικίας.

1) Πολλοί γονείς που έχουν από δύο παιδιά και πάνω καλλιεργούν από τη μικρή τους ηλικία τον συγκρητισμό και τον ανταγωνισμό, πολλές φορές και με φρικτές φράσεις:

«Ο αδερφός σου είναι καλύτερος από εσένα. Εσύ είσαι άχρηστος!», «Η αδερφή σου είναι αδύνατη ενώ εσύ χοντρή! Όταν μεγαλώσεις δεν θα σε θέλει κανένας!», «Πάρε παράδειγμα τον αδερφό σου που έβγαλε απολυτήριο με 19, ενώ εσύ παλεύεις με το 16 και δεν διαβάζεις σαν τον αδερφό σου…», «Η αδερφή σου κατάφερε αυτό, εκείνο και το άλλο αλλά εσύ τίποτα!». «Γιατί εσένα σε κάποιες γιορτές σου έκαναν καλύτερο δώρο από ό,τι εμένα;» «Γιατί για το ίδιο παράπτωμα-ζημιά μέσα στο σπίτι εμένα με μάλωσαν με ένταση ενώ στην αδερφή μου ήσαστε χαλαροί;» κλπ.

Όλα αυτά εκκολάπτουν το «αυγό του φιδιού» μέσα στις καρδιές των αδερφών με αποτέλεσμα όταν μεγαλώσουν να έχουμε τσακωμούς ή ακόμα και διακοπή κοινωνίας. Στην καλύτερη περίπτωση μια τυπική επαφή.

2) Πολλά αδέρφια δεν μιλιούνται, έχουν ψυχρή-τυπική επαφή ή είναι τσακωμένοι και ένα άλλο αίτιο είναι οι σύντροφοί τους.

Για παράδειγμα έχουμε μια οικογένεια με 3 αγόρια που παντρεύονται και οι γυναίκες τους καλλιεργούν μίσος και κακία ανάμεσα στα αδέρφια λόγω ζήλειας και κάποιες φορές βάζουν και τα παιδιά τους δηλαδή τα ξαδέρφια μέσα στην αρένα.

Ξέρω αδέρφια που δεν μιλιούνται και αυτό οφείλεται στις γυναίκες τους! Πόσες μητέρες έρχονται σ’ εμάς με τον καημό: «Αχ! Πάτερ ο γιος μου ήταν εξαιρετικό παιδί αλλά παντρεύτηκε μια γυναίκα που τον έκανε άλλον άνθρωπο και δεν τον αναγνωρίζουμε πια».

3) Οικονομικοί, επαγγελματικοί, κληρονομικοί λόγοι. Για παράδειγμα ο ένας βγάζει περισσότερα χρήματα από τον άλλον ή έχει καλύτερη δουλειά ή τελικά ο ένας σπούδασε αυτό που ήθελαν οι γονείς ενώ ο άλλος όχι.

Εκεί που έχουμε τραγωδίες είναι σε κληρονομικά ζητήματα: «Γιατί εμένα η μαμά και η γιαγιά, μου άφησε αυτό το σπίτι ή το οικόπεδο και σ’ εσένα εκείνο που έχει μεγαλύτερη αξία;»

Πολλά αδέρφια όταν μεγαλώσουν είναι στα δικαστήρια για κληρονομικούς λόγους, μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που μπορεί να πεθάνει κάποιος από τα αδέρφια και να μην έχουν μιλήσει ποτέ.

Η αλήθεια είναι ότι μετράει πολύ ο πνευματικός και ηθικός παρανομαστής που έχουν τα αδέρφια μεταξύ τους. Αν δεν συντονίζονται σε αυτό το κομμάτι τα πράγματα είναι όντως δύσκολα.

Πολλά αδέρφια δεν μιλάνε για πνευματικούς, πολιτικούς λόγους ή για τις ομάδες! Για να μην πούμε ότι αν κάποιος αδερφός είναι ΑΜΕΑ ή παλεύει κάποιο πάθος, τα άλλα αδέρφια τον έχουν στο περιθώριο. Φοβερές καταστάσεις!

Θεωρώ ότι παρόλο που έχουμε τις σχέσεις εξ αίματος, αυτό δεν σημαίνει κάτι κατά βάθος. Η αγάπη καλλιεργείται.

Μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να νιώθεις φίλος, αδερφός και κολλητός με κάποιον που δεν έχεις το ίδιο αίμα και να υπάρχουν βάσεις αγάπης, σεβασμού, κατανόησης, ειλικρίνειας κ.λπ. που δεν μπορείς να έχεις πχ με την αδερφή σου ή τον συγγενή σου.

Η αγάπη δεν έρχεται αυτόματα, θέλει δουλειά και αγώνα κυρίως με τον εαυτό σου και μέσα στην οποιαδήποτε μορφή σχέσης.

Καλό είναι όμως να μην φτάνουμε στα άκρα. Ιδιαίτερα με τις σχέσεις εξ αίματος ας κρατάμε τις τυπικές έστω επαφές αν δεν μπορούμε να πάμε παραπέρα. Ένα καλημέρα, μια ευχή σε μια γιορτή. Δεν είναι καλό να υπάρξει διακοπή κοινωνίας.

Φυσικά αν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα, ας είναι αυτό η έσχατη λύση, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον για μια τυπική έστω επαφή αν αυτό ειναι δυνατό.

Εννοείται όλα αυτά με προσευχή, ευγενική συμπεριφορά και διάκριση. Με φωνές, ουρλιαχτά και τσακωμούς δεν λύθηκε ποτέ τίποτα. Και αν κάποιος δεν μας θέλει, δεν πειράζει.

Δεν μπορούμε να ταιριάζουμε με όλους, ούτε είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε παρέα με όλους. Μπορεί πχ να έχω μια αδερφή και να μην ταιριάζω σε τίποτα. Κάποτε ένας συγγενής μου μου είπε την εξής φράση:

«Τους φίλους τους διαλέγεις και τους συγγενείς τους ανέχεσαι.», για να πάρει την απάντηση: «Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω αλλά οφείλουμε να τους διαλέγουμε όλους».

Με την έννοια ότι ποιον και με ποιον τρόπο θα βάλουμε κάποιον στη ζωή μας έχει να κάνει με τις προσωπικές μας αντοχές δεν είμαστε υποχρεωμένοι ή αναγκασμένοι σε σχέσεις που μας αρρωσταίνουν.

Δεν θα κάνουμε παρέα, ας έχουμε έστω μια τυπική επαφή. Aς κάνουμε αγάπη και προσευχή και έχει ο Θεός…

Νά ξέρω νά χαμογελώ: τί δύναμη!

 

  Τί είναι τό χαμόγελο; Ένα τίποτα. Μά τόσο πολύτιμο! Ένα όμορφο μέσο νά κάνει κανένας φίλους. Όχι χαμόγελο ειρωνικό ή σκωπτικό. Αλλά χαμόγελο πλατύ, καθαρό, ζεστό, αυθόρμητο, γνήσιο, πηγαίο, ακτΙνοβόλο΄ χαμόγελο πού είναι τό άνθος τού προσώπου. 

 Νά ξέρω νά χαμογελώ: τί δύναμη! 

 Δύναμη ειρήνευσης, δύναμη γλυκύτητας, δύναμη ηρεμίας, δύναμη ακτινοβολίας σέ ένα μουντό περιβάλλον κατσουφιάς καί βλοσυρότητας. 

Τό χαμόγελο είναι αγάπη, πιό σωστά τό απαύγασμα, ή λάμψη τής αγάπης. 

Χαμογέλα στόν φτωχό, πού τού δίνεις δυό δεκάρες. Δέν τόν κάνεις νά νιώθει μειωμένος. 

Χαμογέλα σ αυτόν, πού σού ζητάει συγγνώμη ταπεινωμένος. Τόν ανορθώνεις. Χαμογέλα σ΄αυτόν, πού σού φάνηκε ενοχλητικός. Τόν διορθώνεις. Άχ, γιατί νά μή χρησιμοποιούμε τό απλό αυτό μέσον, πού είναι καί τόσο βαθύ;

 Τό χαμέγελο είναι καθρέφτισμα χαράς. Η αίτία της, αλλά καί τό αποτέλεσμά της. 

Τί χρυσός κύκλος! 

Όπου βασιλευει ή χαρά, εννοώ τήν πραγματική χαρά, τήν μέ βάθος καί αγνότητα ψυχής, εκεί ανθοβολούν ή φιλία καί ή αγάπη. 

Χαμογέλα! Αυτό θά πεί: απόκτησε τούς καρπούς τού Πνεύματος. Όποιος έχει αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα καί εγκράτεια(Γαλ.έ 22), δηλαδή τό εννεάχρωμο τόξο όχι τής Ίριδος, αλλά τού Πνεύματος, τά προβάλλει ώς χαμόγελο. Καί αυτό τά λέει όλα.
Συνοδοιπόρε τής ζωής! Άς γίνουμε φορείς χαμογέλου καί μειδιάματος. Ακριβώς όπως αναφέρεται πιό πάνω. Σπέρνουμε έτσι τή χαρά γύρω μας. Τό θεωρείς μικρό;

   π.Ευσεβίου Βίττη

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΦΩKAΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Φωκά του Θαυματουργού τιμά σήμερα, 22 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Πατρίδα του Αγίου Φωκά ήταν η Σινώπη του Ευξείνου Πόντου. Οι γονείς του Πάμφυλος (ναυπηγός στο επάγγελμα) και Μαρία μεταλαμπάδευσαν στο Φωκά από την παιδική του ηλικία τη φλόγα της αγνής πίστης τους και τη θερμή ευσέβεια τους.

 Ο Φωκάς από μικρό παιδί εντρυφούσε στην ανάγνωση των Γραφών, και εκείνο που ιδιαίτερα τον διέκρινε ήταν η θερμή και ειλικρινής αγάπη που είχε προς το Θεό, αλλά και προς τους συνανθρώπους του.

Διότι οδηγό στην αγάπη του αυτή είχε πάντα τα θεόπνευστα λόγια της Αγίας Γραφής: «Ο αγαπών τον αδελφόν αυτού εν τω φωτί μένει,… ο δε μισών τον αδελφόν αυτού εν τη σκοτία εστι»(Α’ επιστολή Ιωάννου, Β’ 10-11).

Εκείνος, δηλαδή, που αγαπά τον αδελφόν του, μένει μέσα στο πνευματικό και ηθικό φως. Ενώ αντίθετα, εκείνος που μισεί τον αδελφό του, μένει μέσα στο πνευματικό και ηθικό σκοτάδι.

Αναδείχθηκε Επίσκοπος Σινώπης και ευτύχησε να έχει το χάρισμα της επιτέλεσης θαυμάτων στο όνομα του Τριαδικού Θεού. Ανέπτυξε έντονη ιεραποστολική δραστηριότητα στην περιοχή της Επισκοπής του, γεγονός που δεν πέρασε απαρατήρητο σε κάποιους φανατικούς ειδωλολάτρες. Πράγματι, ο Έπαρχος Αφρικανός, διέταξε την σύλληψή του και τον έριξαν σε καυτό λουτρό, όπου και παρέδωσε το πνεύμα του, επί των χρόνων του αυτοκράτορος Τραϊανού (98 – 117 μ.Χ.).

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Εκ βρέφους του Πνεύματος, οφθείς δοχείον λαμπρόν, θαυμάτων επλούτησας, την παρ’ αυτού δωρεάν, Φωκά Ιερώτατε, όθεν ιερουργήσας, τω Σωτήρι οσίως, έπιες εν αθλήσει, το ποτήριον τούτου, ω πρέσβευε δεόμεθα, υπέρ των ψυχών ημών.

Ο σταυρός εἶναι ἡ καθαρτήρια δύναμη τοῦ σύμπαντος

 

 Οἱ χριστιανοί, κάνοντας τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ ζητοῦν τή δύναμη νά φερθοῦν μέ καθαρότητα ἀπέναντι στόν κόσμο.

  ᾿Ακόμη διαδηλώνουν τή θέλησή τους, νά ὑψωθοῦν μέ τήν προσπάθειά τους, ὡς τή συνάντηση αὐτῆς τῆς δύναμης· νά δοξάσουν τόν Θεό μέ ὅλες τους τίς πράξεις καί τίς ὀδύνες μέσα στόν κόσμο, ἀκόμη καί μέ τό θάνατό τους· νά ζήσουν καί νά πεθάνουν γιά τό Θεό, νά ἐκδηλώσουν μέ κάθε τρόπο, ὅτι θυσιάζονται σ᾿ ᾿Εκεῖνον.

 ῾Η ᾿Εκκλησία διά τοῦ σταυροῦ ἁγιάζει τά πάντα· τό νερό, μέ τό ὁποῖο ραντίζει τούς πιστούς, τίς τροφές, τά σπίτια, τά περιβόλια καί τά χωράφια μέ τούς καρπούς τους, τά δῶρα πού προσφέρονται στόν Θεό. ῾Ο σταυρός ὅλα τά ἁγιάζει, τά καθαίρει στό βαθμό πού καθαίρονται, καθιστώντας τόν Θεό διάφανο, Κύριό τους. ῾Ο σταυρός τά θέτει, μέσα ἀπό ὅλα τά πράγματα, σέ ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό. Τά πάντα προσφέρονται ὡς δῶρα στόν Θεό. 

  ῞Ολες οἱ λατρευτικές ἀκολουθίες ἀρχίζουν καί τελειώνουν μέ τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ὅλες οἱ κύριες χειρονομίες τῆς λατρείας συνοδεύονται ἀπό τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ, γιατί ἡ ἴδια ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ κατέρχεται διά τοῦ σημείου τοῦ σταυροῦ στό βαθμό, πού κάνοντάς το, Τόν ἐπικαλούμαστε.

  Μ᾿ αὐτό τό σημεῖο οἱ πιστοί ἔρχονται νά συναντήσουν τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ὑποσχόμενοι νά προσφερθοῦν καθαρή θυσία στόν Θεό, νά φερθοῦν μέ καθαρότητα σέ κάθε πράξη τους μέσα στόν κόσμο. Γι᾿ αὐτό, τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ, συνοδεύεται πάντοτε ἀπό τήν ἐπίκληση τῆς ῾Αγίας Τριάδας. Γιατί αὐτή ἐνεργεῖ τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων καί ἀπό αὐτή κατέρχεται ἡ θεία δύναμη, πού ἐνεργεῖ μέσα στόν κόσμο, γιά νά τόν ἐξαγιάσει καί νά τόν μεταμορφώσει. Αὐτή φανερώνεται διά τοῦ σταυροῦ μέσα στόν κόσμο.

 ῾Η δύναμη τοῦ σταυροῦ καθαίρει ὄχι μόνο τούς πιστούς καί τή σχέση τους μέ τόν κόσμο, ἀλλά καί τόν ἴδιο τόν κόσμο. Διά τοῦ σταυροῦ ἀποδιώχνονται οἱ δαίμονες, πού προξενοῦν τό κακό καί ἐκτοξεύουν τούς πειρασμούς μέσα ἀπό τό νερό, τό κρασί, τούς καρπούς, τά ἀνθρώπινα πρόσωπα.

 Οἱ πιστοί πιστεύουν πώς, κάνοντας τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ, σέ ὅλες τους τίς πράξεις καί ὅλους τούς δρόμους τῆς ζωῆς τους, σέ κάθε ἐπαφή τους μέ τή φύση καί τούς ἀνθρώπους, ἔχουν συναντιλήπτορα τό ῞Αγιο Πνεῦμα.
῾Υπάρχει μιά ἰδιαίτερη σχέση ἀνάμεσα στό σταυρό καί τό ῞Αγιο Πνεῦμα, γιατί ὁ σταυρός εἶναι ἡ ἀνθρώπινη προσπάθεια καθαρμοῦ, ἐνῶ τό ῞Αγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ ἐξαγιάζουσα Θεία Δύναμη. Καί τά δύο χρειάζεται νά συμπορεύονται.

῾Ο σταυρός εἶναι ἡ καθαρτήρια δύναμη τοῦ σύμπαντος. Κι ὅταν κάνουμε τό σημεῖο του μέ πίστη καί θέληση, γιά μιά ζωή καθαρή μέσα στόν κόσμο, ἔρχεται ἡ δύναμη τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, πού ὑπῆρξε καθαρός μέσα στόν κόσμο, κι ἁγιάζει τό σῶμα Του μέ τή δύναμη τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Κι ἐμεῖς ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία καί ὑπομένουμε τό θάνατο. ῾Ο σταυρός μᾶς δίνει αὐτή τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ γιατί, ἔχοντάς τον στή μνήμη μας, θέλουμε νά μιμηθοῦμε τό παράδειγμά Του καί νά φερόμαστε μέσα στόν κόσμο χωρίς πάθη ἐγωϊστικά, μέ πνεῦμα σωφροσύνης, εἰρήνης καί συμφωνίας μέ τούς ἄλλους.

ΤΟ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ

 

«Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μάρκ. 8, 37)

«Ἢ τί ἀντάλλαγμα εἶναι δυνατὸν νὰ δώσῃ ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὴν ψυχή του;» 

            Τα ανταλλάγματα είναι τα σημάδια μιας ζωής η οποία στηρίζεται σε συναλλαγές. Σου δίνω και μου δίνεις. Για να σου δώσω, πρέπει να μου δώσεις. Αν δεν μου δώσεις, δεν θα σου δώσω. Ο Χριστός, παρότι μιλά και δείχνει την οδό της αγάπης που γίνεται θυσία, δεν αρνείται τη λογική των ανταλλαγμάτων. Τα βλέπει όμως στην προοπτική του τι πραγματικά αξίζει. Ο Ίδιος ανέβηκε στον Σταυρό γιατί χωρίς τον θάνατο δεν θα αναδεχόταν τα πάντα της φύσης μας κι Εκείνος είναι τέλειος Θεός και τέλειος, πλήρης άνθρωπος. Χωρίς την ταπείνωση της απόρριψης του Ίδιου και του έργου Του δεν θα μας έδειχνε ότι το νόημα δεν βρίσκεται στο να περιμένεις ότι θα λάβεις αντάλλαγμα, αλλά ότι αυτό που πράττεις και δίνεις είναι τόσο αδιαπραγμάτευτα μοναδικό, που δεν περιμένεις ανταμοιβή για να το πράξεις. Χωρίς την Ανάσταση που έπεται του Σταυρού οι άνθρωποι θα παραμέναμε στο σκοτάδι του θανάτου όχι μόνο του σώματος, αλλά και της ψυχής, του πνεύματος, ολόκληρης της ύπαρξής μας, διότι κανείς δεν θα μπορούσε να βιώσει έναν Θεό που δεν είναι όμοιος με μας, ακόμη και στον θάνατο.

            Κάθε φορά που πράττουμε κάτι, ας σκεφτούμε αν έχει αξία μοναδική για μας. Μπορεί να μοιάζει ασήμαντο. Ένα πιάτο φαγητό. Το να ακούσεις τον άλλον. Το να πεις μια προσευχή γι’ αυτόν. Το να κάνεις καλά τη δουλειά σου και να θέλεις να τη δέσεις με σχέσεις αγάπης που ξεπερνά το παρόν και το κοσμικό του φιλήδονου, του συμφέροντος, του δεμένου με το χρήμα και τον θάνατο Προηγείται η αξία και έπεται το αντάλλαγμα. Ακόμη κι αν αυτό δεν έρθει, η συνείδησή μας είναι ήσυχη. Η ψυχή μας, είτε αυτή έχει να κάνει με το δέσιμο με το σώμα είτε βιώνεται ως αυτό για το οποίο πλάστηκε, πνεύμα αιώνιο και αθάνατο, που περιμένει το σώμα για να ζήσει την πληρότητα της βασιλείας του Θεού, έχει αξία μοναδική. Ο Θεός το ξέρει, διότι είναι ο Δημιουργός μας. Ας δούμε τουλάχιστον την ύπαρξή μας όπως ο ποιητής: «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική» (Κ.Π. Καβάφης).

 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΩΝΑΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Προφήτου Ιωνά τιμά σήμερα, 21 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Προφήτης Ιωνάς έζησε επί των βασιλέων Αμασίου και Ιεροβοάμ. Ήταν γιος του Αμαθί και είχε πατρίδα την Γεχθοφέρ, της φυλής Ζαβουλών. Ο Ιωνάς ήταν αυτός, που με θεία νεύση ενθάρρυνε τον Ιεροβοάμ σε πόλεμο κατά του άρχοντα της Συρίας, που κατέληξε σε νίκη του Ισραήλ και αποκατάσταση των συνόρων του.

 Ο Ιωνάς φέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, πέμπτος μεταξύ των μικρών λεγόμενων προφητών. Βρίσκουμε δε γι’ αυτόν στο ομώνυμο βιβλίο, που κυρίως τον έκανε γνωστό λόγω της ιερής δραματικότητός του. Ο Κύριος τον είχε διατάξει να πάει στη Νινευή, έδρα πλάνης μάταιων καλλωπισμών και οργίων, για να κηρύξει σ’ αυτή και να προφητέψει την καταστροφή της.

Ο Ιωνάς όμως, αποφάσισε να λησμονήσει τη διαταγή του Θεού, και έκρινε καλό να πάει σε μια άλλη πόλη στους Θαρσείς. Ξεκίνησε λοιπόν το ταξίδι του με πλοίο, αλλά στ’ ανοιχτά έπιασε μεγάλη τρικυμία. Τότε έριξαν κλήρο, για να δουν ποιος είναι υπεύθυνος του κάκου που τους βρήκε.

Και ο κλήρος έπεσε στον Ιωνά, που είχε παρακούσει τη διαταγή του Θεού. Τότε τον έριξαν στη θάλασσα και η τρικυμία σταμάτησε. Αλλά και τον Ιωνά, τον κατάπιε ένα μεγάλο κήτος χωρίς να τον φάει και μετά τρεις μέρες και νύκτες τον έβγαλε στην ξηρά σώο και αβλαβή.

Τότε ο Ιωνάς πήγε στη Νινευή, προφήτεψε ότι του είπε ο Θεός και οι Νινευίτες μετάνιωσαν, νήστεψαν 40 μέρες και έτσι η πόλη τους σώθηκε απ’ την καταστροφή. Διότι η μετάνοια φέρει την αγαθότητα του Θεού, πάνω από τη δικαιοσύνη Του.

Ο Ιωνάς πέθανε στη γη Σαραάρ, κοντά στη βελανιδιά της Δεβόρας και τάφηκε μέσα σε σπηλιά. Βέβαια άλλα γεγονότα της ζωής του μαθαίνουμε στην Παλαιά Διαθήκη.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Σάλπιγξ εύηχος, θείων κριμάτων, κόσμω πέφηνας, αναφωνούσα, Ιωνά τοις Νινευίταις μετάνοιαν και συσχεθείς εν τω κήτει προέγραψας, την του Σωτήρος τριήμερον έγερσιν όθεν πρέσβευε, δοθήναι τοις σε γεραίρουσι, πταισμάτων ιλασμόν και μέγα έλεος.

Σχόλιο στο ευαγγέλιο της Κυριακής:Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

 

Μοναχός π. Ραφαήλ Χ. Μισιαούλης, Θεολόγος

Η μεγάλη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, του αγιότερου συμβόλου της πίστεώς μας, εξακολουθεί να φωτίζει την πνευματική ατμόσφαιρα της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και το Ευαγγέλιο της σημερινής Κυριακής αναφέρεται στον Σταυρό, όπου ο Χριστός είπε ότι όποιος θέλει να Τον ακολουθήσει, να σηκώσει τον σταυρό του και να Τον ακολουθήσει. Ο Ευαγγελιστής Μάρκος τοποθετεί τα λόγια αυτά του Χριστού, την προτροπή να πάρουμε τον σταυρό μας στους ώμους μας και να Τον ακολουθήσουμε, αμέσως πριν το γεγονός της Μεταμορφώσεως του Κυρίου. Ο Χριστός λίγο πριν αποκαλύψει με τη μεταμόρφωση τη Θεότητά του, αποκαλύπτει στους ανθρώπους την θεολογία του Σταυρού.

Όποιος θέλει, λέει ο Κύριος, να με ακολουθήσει ας πάρει το σταυρό στον ώμο του και ας αρνηθεί τον εαυτό του και ας με ακολουθήσει, για να βρει την αιώνια ζωή. Μας δίνει αυτό το μήνυμα έχοντας πάρει Εκείνος το σταυρό στον ώμο του ανεβαίνοντας στο φρικτό Γολγοθά για να δώσει τα πάντα, για τη σωτηρία τη δική μας και να μας χαρίσει την ανάσταση. Να πάρετε κι εσείς το σταυρό στον ώμο σας και να αρνηθείτε τον εαυτό σας. Όποιος επιδιώκει να σώσει τη ζωή του, αποφεύγοντας το θάνατο για χάρη μου, αυτός θα χάσει την αιώνια ζωή. Ενώ όποιος θυσιάσει τη ζωή του για μένα, αυτός θα την κερδίσει, λέει ο Κύριός μας.

Για ποιο λόγο ο Κύριος είναι τόσο απόλυτος και θέτει εξ αρχής με ευθύτητα τέτοιους σκληρούς όρους, θα λέγαμε, που ίσως να αποθαρρύνουν κάποιο να γίνει ακόλουθός Του;
Η απάντηση είναι ότι ο Κύριος ζητά τόσο μεγάλες θυσίες, διότι καλεί τον άνθρωπο σε κάτι αφάνταστα μεγάλο, την κατάκτηση του Ουρανού, της αιωνιότητος. Κάτι δηλαδή που η αξία του είναι απείρως μεγαλύτερη από όλο το σύμπαν! Εάν ο άνθρωπος καταβάλλει αμέτρητους κόπους και εκτίθεται σε τρομερούς κινδύνους προκειμένου να αποκτήσει μερικά χρήματα, να πάρει ένα πτυχίο, να κατακτήσει μια θέση, είναι πολύ το να χρειαστεί, προκειμένου να κερδίσει την ασύλληπτη δωρεά της θείας Βασιλείας, να κάνει για αυτή ανάλογες θυσίες

Τι σημαίνει να αρνηθούμε τον εαυτό μας; Να αρνηθούμε τον παλαιό άνθρωπο, τον άνθρωπο των παθών, τον άνθρωπο των γηίνων και χαμαιζήλων φρονημάτων. Εάν φτάσουμε σε αυτό το σημείο να αρνηθούμε ότι παλαιό και αμαρτωλό, τότε είμαστε άξιοι να ακολουθήσουμε τον Εσταυρωμένο Κύριό μας. Αυτός ο δρόμος είναι δύσκολος. Χρειάζεται κόπο, θυσίες, ιδρώτα. Το σταυρό στον ώμο μας τον παίρνουμε από την ώρα που βαπτιζόμαστε και γινόμαστε μέλη της Αγίας μας Εκκλησίας. Το απαρνησάσθω εαυτόν» ισοδυναμεί με νέκρωση πριν τον θάνατο. Είναι απαραίτητο να νεκρωθεί το σώμα της αμαρτίας, να καταργηθεί ο παλαιός άνθρωπος και να αναστηθεί ο νέος «ο κατά Θεόν κτισθείς». Δεν είναι δυνατόν να ακολουθεί κανείς το Χριστό και ταυτόχρονα να τρέχει πίσω από τις ηδονές του μάταιου κόσμου τούτου. Απαρνούμαι τον εαυτό μου σημαίνει ταπεινώνομαι προς χάριν της αγάπης των άλλων. Καλούμεθα να αρνηθούμε και τον κόσμο. Ανάμεσα στη ψυχή του κάθε ανθρώπου και στο σταυρό παρεμβάλετε ο κόσμος. Ο κόσμος όχι με την έννοια της ομορφιάς που τον έπλασε ο Κύριος . Ο Χριστός καλεί εκείνον που επιθυμεί να τον ακολουθήσει λέγοντας «αράτω τον Σταυρόν αυτού», Είναι βαρύς ο Σταυρός που επωμίζεται κάθε πιστό τέκνο του Θεού. Είναι παρόμοιος με το Σταυρό του Χριστού. Μετά όμως από τον πόνο της Σταυρώσεως, υπάρχει η δόξα της αναστάσεως .

Επίσης, ο Κύριος μας αποκαλύπτει την ανεκτίμητη αξία της ψυχής μας με ένα καίριο ερώτημα «τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;». Και απαντά λέγοντας ότι τίποτε απολύτως δεν μπορεί να βρεθεί ισάξιο με την ψυχή του καθενός.

Ο Σταυρός του Χριστού και μόνον κατά το σχήμα του είναι για τα σαρκικά μάτια στάδιο σκληρό. Για τον μαθητή όμως και οπαδό του Χριστού είναι το αγώνισμα που δίνει τη μεγαλύτερη δυνατή πνευματική ηδονή. Τόσο είναι μεγάλη αυτή η ευχαρίστηση, ώστε η θλίψις καταπίνεται εντελώς από την ευχαρίστηση, και ο οπαδός του Χριστού στις πιο σκληρές δοκιμασίες δοκιμάζει μόνον ευχαρίστηση, λέει ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριατσανίνωφ .

Σταυρός σημαίνει ότι από το ύψος της αγάπης βλέπουμε, αντιμετωπίζουμε και ενεργούμε. Σταυρός σημαίνει συγχώρηση, κατανόηση, ανάσταση της ψυχής, νέκρωση του εγωισμού. Εκείνος που σηκώνει το σταυρό δεν απαρνείται τον εαυτό του, αλλά εγκαταλείπει ότι τον αρρωσταίνει και τον νεκρώνει, δηλαδή τον εγωισμό του.

Όσο ολόκληρος ο άνθρωπος επιποθεί τον Θεό, όσο στ΄ αλήθεια αγωνίζεται να απαρνηθεί τον εαυτό του και να ακολουθεί το Χριστό, να σηκώνει το Σταυρό, το Σταυρό του Κυρίου, τότε λαμβάνει από τον Ιησού Χριστό τη θεία δύναμη, λέει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

Να ευχηθούμε, ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός του Χριστού μας, του οποίου την Παγκόσμιο Ύψωση εορτάσαμε, να μας ευλογεί και να αγιάζει τη ζωή μας και η δύναμή του να μη μας εγκαταλείπει.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21/09/25-ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Η' 34-Θ'1

 

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν, ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με, καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν Ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

Νεοελληνική Απόδοση

Είπε ο Κύριος: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; Όποιος, ζώντας μέσα σ΄ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι΄ αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». Τους έλεγε ακόμη ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ΄ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού».