Ένας γλάρος πετούσε πάνω από την θάλασσα. Αγαπούσε τον ήλιο και το φως και χαιρόταν όταν τα νερά έλαμπαν σαν καθρέφτης.
Όμως, κάθε τόσο σηκωνόταν καταιγίδα ο ουρανός σκοτείνιαζε, ο άνεμος τον χτυπούσε και ο γλάρος ένιωθε φόβο και λύπη.
Μια μέρα, κουρασμένος από τις αντιφάσεις, ρώτησε την θάλασσα:
— Γιατί άλλοτε μου δίνεις χαρά και άλλοτε λύπη;
Και η θάλασσα αποκρίθηκε:
— Αν δεν υπήρχαν τα κύματα, τα φτερά σου δε θα μάθαιναν ποτέ να δυναμώνουν. Αν δεν υπήρχε η καταιγίδα, δε θα εκτιμούσες ποτέ τον ήλιο. Η χαρά και η λύπη δεν είναι αντίπαλοι, είναι τα δύο φτερά που σε βοηθούν να πετάς πιο ψηλά.
Ο γλάρος τότε χαμογέλασε, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε μέσα από τον άνεμο, νιώθοντας πως ακόμα και η λύπη τον οδηγούσε στη χαρά.
Οι αντιφάσεις της ζωής δεν είναι εμπόδια, αλλά δρόμοι που μας μαθαίνουν να εκτιμούμε το φως μέσα από το σκοτάδι.
