Ο Π. Φλορίν Ντάνου αναφέρει:
Ζούμε σε παράξενες εποχές. Ντρεπόμαστε να φοράμε τα ίδια ρούχα δύο φορές, αλλά δεν ντρεπόμαστε να φοράμε την ίδια μάσκα για χρόνια στη σειρά.
Έχουμε μάθει να αλλάζουμε τα τηλέφωνά μας κάθε δύο χρόνια, αλλά κρατάμε κακίες για είκοσι χρόνια.
Χαμογελάμε πλατιά στις φωτογραφίες, αλλά στην πραγματικότητα επιστρέφουμε σπίτι με άδεια χέρια, ψάχνοντας για κάτι που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε πια πώς μοιάζει.
Έχουμε έρθει για να τρέχουμε πίσω από likes, αλλά ξεχνάμε να ρωτήσουμε κάποιον απλά: “Είσαι καλά;”
Κρύβουμε τον πόνο μας κάτω από χρωματιστά φίλτρα και ποζάρουμε για φωτογραφίες απόλυτης ευτυχίας, αλλά όταν η οθόνη σβήνει, μένουμε με τις ίδιες ερωτήσεις, το ίδιο κενό, την ίδια μοναξιά.
Και όμως… η πραγματική ντροπή δεν είναι η επανάληψη ενός φορέματος, αλλά η επανάληψη μιας συμπεριφοράς που πληγώνει.
Η πραγματική ντροπή δεν είναι ότι έχεις ένα παλιό αυτοκίνητο, αλλά ότι έχεις μια παλιά ψυχή, γεμάτη μίσος και φθόνο.
Η πραγματική ντροπή δεν είναι να ζεις απλά, αλλά να ζεις ψεύτικα.
Ίσως ήρθε η ώρα να ρίξουμε τις μάσκες μας και να γίνουμε αληθινοί άνθρωποι, όχι χαρακτήρες σε ένα φτηνό θέατρο. Γιατί τελικά, δεν έχει σημασία πόσες όμορφες φωτογραφίες έχεις μαζέψει, αλλά πόσες ψυχές έχουν απομείνει να σε θυμούνται με αγάπη όταν φύγεις.
