ΜΗ ΦΟΒΗΘΗΣ ΠΑΡΑΛΑΒΕΙΝ ΜΑΡΙΑΜ

 

«Ιωσὴφ υἱὸς Δαυΐδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου· τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματός ἐστιν ῾Αγίου· τέξεται δὲ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ιησοῦν· αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν»  (Ματθ. 1, 20-21)

«Ιωσήφ, γιε του Δαβίδ, μη φοβηθείς να παραλάβεις τη Μαρία τη γυναίκα σου. Γιατί αυτό που μέσα της γεννήθηκε είναι από Πνεύμα Άγιο.   Και θα γεννήσει γιο, και θα καλέσεις το όνομά του Ιησού, γιατί αυτός θα σώσει το λαό του από τις αμαρτίες τους». 

            «Μη φοβηθείς να πάρεις την Μαριάμ τη γυναίκα σου υπό την προστασία σου». Μ’ αυτόν τον λόγο άγγελος Κυρίου απαντά στη ζάλη των αμφιβόλων λογισμών του Ιωσήφ σχετικά με την εγκυμοσύνη της Παναγίας. Και ο λόγος αυτός έρχεται να μεταφραστεί στη δική μας  πραγματικότητα με ένα «μη φοβηθείς», που απευθύνει ο Θεός προς τον καθέναν από εμάς που θέλουμε να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα, όπως η ιδιότητά μας υποδεικνύει, ως χριστιανοί.

            «Μη φοβηθείς» να δεις τον Χριστό ως το κύριο και κεντρικό πρόσωπο των Χριστουγέννων. Να Τον δεις όχι ως προφήτη ή απεσταλμένο ή ως διδάσκαλο ή ως ιδεολόγο που ήρθε να αλλάξει τον κόσμο, αλλά ως τον Θεό που γίνεται άνθρωπος για να μας οδηγήσει στο να μπορούμε να σχετιστούμε με τον Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο, σώμα προς σώμα, ψυχή προς ψυχή, ζωή προς ζωή, θάνατο προς θάνατο, ανάσταση προς ανάσταση. Δεν υπάρχει πλέον το τείχος της κτιστότητας ανάμεσα στον ουρανό και τη γη. Το τείχος της φθοράς. Το τείχος της αμαρτίας. Το τείχος του χρόνου. Μας έπλασε για να Τον συναντήσουμε. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να γίνει αυτό. Ας μη φοβηθούμε την σμικρότητά μας, την αναξιότητά μας, τον προσανατολισμό σε έναν πολιτισμό μηδενιστικό, μία ζωή που θέλει να μας πείσει ότι το »φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν» είναι το νόημά της. Η αγάπη είναι το κλειδί. Η συνάντηση με τον Χριστό και την εικόνα Του που είναι ο άνθρωπος. Η αγιότητα της ανάστασης. Το να ξαναβρούμε ως σκοπό το καθ’ ομοίωση.

            «Μη φοβηθείς» να δεις στο πρόσωπο της Παναγίας αυτήν που πρώτη είπε το μεγάλο ΝΑΙ. Άσε στην άκρη το κοσμικό περιεχόμενο της γιορτής. Προσευχήσου για τους πολλούς που δεν ελπίζουν. Μην παραδοθείς στις μέριμνες, τις ήττες, τις απώλειες, αλλά πάρε θάρρος από την Παναγία που δεν λύγισε στο φόβο της απόρριψης και της περιθωριοποίησης, αλλά αγάπησε και αγαπά, μαζί με τον Θεό και τον άνθρωπο. Τιμάται και θα τιμάται για πάντα.

            «Μη φοβηθείς» να σηκωθείς να πας στην εκκλησία. Να αφήσεις στην άκρη τις αμαρτίες σου με την μετάνοια. Να νηστέψεις κι ας τρώνε όλοι γύρω σου. Να συγχωρήσεις κι ας σου λένε να βρεις το δίκιο σου. Να δώσεις χρόνο σ’ αυτούς που σε αγαπούνε και όχι στην εικονική πραγματικότητα. Να δεις τις ανάγκες των φτωχών, των κουρασμένων, των δοκιμαζόμενων. Να γίνεις φως, έστω και λίγο, παίρνοντας από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης ζωή και χαρά.

            «Μη φοβηθείς» καμία εξουσία που θέλει να σου υποδείξει τι αξίζει στη ζωή σου. Μάθε να διακρίνεις τα πνευματικά από τα κοσμικά, τα αιώνια από τα παρόντα. Συμφιλιώσου με την αλήθεια και μοιράσου την. Άνοιξε την καρδιά σου κι έχει ο Θεός.

            «Μη φοβηθείς» ότι θα λυγίσεις σ’ έναν κόσμο που έχει ανταλλάξει τον Χριστό με τα αγαθά, την αυτάρκεια, την επιφανειακότητα, το πρόσκαιρο. Γίνε σαν τον Ιωσήφ, έτοιμος να πας στη Βηθλεέμ, στην Αίγυπτο, στη Ναζαρέτ, αρκεί να είναι ο Χριστός μαζί σου!

            Καλά Χριστούγεννα!

 π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Η ΑΓΙΑ ΙΟΥΛΙΑΝΗ

 

  

---

Τη μνήμη της Αγίας Ιουλιανής τιμά σήμερα, 21 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.

 Οι γονείς της Ιουλιανής ήταν ειδωλολάτρες και θέλησαν να τη μνηστεύσουν με κάποιο διακεκριμένο αξιωματούχο της Αντιόχειας, τον Ελεύσιο. Αλλά η Ιουλιανή αρνήθηκε σθεναρά. Η άρνησή της κατέπληξε τους γονείς της, διότι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν τους είχε φέρει καμιά αντίρρηση και ήταν υπάκουη κόρη.

Ο Ελεύσιος με πληγωμένο εγωισμό ζητούσε εκδίκηση. Αφού ερεύνησε και παρακολούθησε για πολύ καιρό την Ιουλιανή, έμαθε ότι εν αγνοία των γονέων της είχε γίνει χριστιανή.
Έτσι ο Ελεύσιος την κατήγγειλε στον έπαρχο, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να φυλακισθεί.

Μέσα στη φυλακή, συνεχίστηκαν οι προσπάθειες να γίνει σύζυγος του Ελευσίου και να αποφύγει τον κίνδυνο του θανάτου. Αλλά η Ιουλιανή προτιμούσε να πεθάνει, παρά να πάρει ειδωλολάτρη σύζυγο.

Τότε ο Ελεύσιος με διαταγή του έπαρχου και πολύ μίσος την μαστίγωσε ανελέητα. Έπειτα, έκαψε το πρόσωπό της με πυρακτωμένο σίδερο, και της είπε: «Πήγαινε τώρα στον καθρέπτη να καμαρώσεις την ομορφιά σου».

Η δε Ιουλιανή, με ένα ελαφρό μειδίαμα του απάντησε: «Στην ανάσταση των δικαίων, στα πρόσωπα δε θα υπάρχουν πληγές και εγκαύματα. Θα υπάρχουν μόνο οι πληγές των ψυχών από την αμαρτία. Γι’ αυτό, Ελεύσιε προτιμώ τώρα τις πληγές του σώματος, που είναι προσωρινές, παρά τις πληγές της ψυχής, που βασανίζουν αιώνια». Μετά από λίγο, το ξίφος του δημίου έκοψε το νεανικό κεφάλι της Ιουλιανής.

Αργότερα ο Ελεύσιος, όταν βρέθηκε ναυαγός σε κάποιο άγνωστο νησί, βρήκε τραγικό τέλος, όταν τον κατασπάραξε ένα άγριο λιοντάρι.

Η σύναξή της τελείται στο μαρτύριο αυτής, πλησίον της μάρτυρος Ευφημίας στο Πέτριο.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως νύμφη πανάμωμος και αθληφόρος σεμνή, τω Λόγω νενύμφευσαι του αθανάτου Πατρός, Ιουλιανή ένδοξε, συ γαρ φθαρτόν μνηστήρα παριδούσα, εμφρόνως ήθλησας υπέρ φύσιν και τον όφιν καθείλες, και νυν ταίς του νυμφίου σου τρυφάς φαιδρότησι.

Σε μια εβδομάδα έρχονται Χριστούγεννα. Και εμείς ακόμα χαμένοι στα δικά μας…

 

Σε μια εβδομάδα έρχονται Χριστούγεννα.

Και εμείς ακόμα χαμένοι στα δικά μας…

Πνιγμένοι σε δουλειές, υποχρεώσεις και τρεχάματα…

Απορροφημένοι σε θυμούς, κουτσομπολιά, σε εγωισμούς, σε λόγια, σε ‘’σου είπα και μου είπες’’.

Σε μια βδομάδα έρχονται Χριστούγεννα.

Τί και αν κοτζάμ Θεός μας καταδέχεται και έρχεται κοντά μας.

Εμείς δεν τον χρειαζόμαστε. Έχουμε γίνει στο μυαλό μας, όλοι μας, μικροί θεοί… Και απαιτούμε από τους άλλους να μας προσκυνάνε.

Εμείς, τα βίτσια και τα θέλω μας.

Σε μια βδομάδα έρχονται Χριστούγεννα.

Τα Χριστούγεννα όμως, έχουν πάψει από καιρό πια να μας συγκινούν.

Περισσότερη αίσθηση φαίνεται πως μας κάνει ο Ηρώδης.

Σφάζουμε άλλοτε με τα λόγια μας και άλλοτε με τα έργα μας και εμείς τους γύρω μας ανθρώπους.

Σε μια βδομάδα έρχονται Χριστούγεννα.

Μαλάκωσε Άνθρωπε. Προλαβαίνεις.

Μαλάκωσε όσο μπορείς. Ξέσφιξε την γροθιά σου. Άσε τα χείλη σου να σπάσουνε.

Αγάπα, συγχωρέσε, ανέξου και ζήτησε συγγνώμη.

Αυτό να κάνεις. Έχεις μια βδομάδα μπροστά σου ολάκερη.

Αγάπα, συγχωρέσε, ανέξου και ζήτησε συγγνώμη.

Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος

Κυριακή προ των Χριστουγέννων — Η Γενεαλογία του Ιησού Χριστού

 

  Την Κυριακή προ των Χριστουγέννων η Εκκλησία μάς παρουσιάζει το πρώτο κεφάλαιο του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, όπου ο Ευαγγελιστής παραθέτει την γενεαλογία του Ιησού Χριστού, Υιού του Δαυίδ και Υιού του Αβραάμ. Με μια απλή ματιά, ο κατάλογος των ονομάτων ίσως φαίνεται τυπικός, όμως μέσα του κρύβεται ένα βαθύ θεολογικό μήνυμα: η ιστορία της γενεαλογίας από τον Αβραάμ μέχρι τον Χριστό (και σύμφωνα με την γενεαλογία του Λουκά από τον Αδάμ μέχρι τον Χριστό) είναι ιστορία σωτηρίας, ιστορία της παρουσίας του Θεού μέσα στην ανθρώπινη αδυναμία.

  Ο Απόστολος Ματθαίος αρχίζει το Ευαγγέλιό του με πρόσωπα, με γενιές ανθρώπων. Θέλει να δείξει ότι ο Θεός δεν σώζει τον άνθρωπο έξω από την ανθρώπινη ιστορία, αλλά μέσα σε αυτήν. Ο Χριστός δεν εμφανίζεται ξαφνικά, αλλά εισέρχεται στον κόσμο ως καρπός μιας πορείας, ως εκπλήρωση των υποσχέσεων που ο Θεός έδωσε στον Αβραάμ. Η Παλαιά Διαθήκη γίνεται, έτσι, προοίμιο της Ενανθρωπήσεως.

  Η γενεαλογία, όμως, δεν περιλαμβάνει μόνον δικαίους. Ο Ματθαίος μνημονεύει και ανθρώπους αμαρτωλούς ή αλλόφυλους, όπως τον Μανασσή, την Ραχάβ, την Βηρσαβεέ, την Ρουθ. Ο Θεός, χωρίς να εγκρίνει την αμαρτία, εργάζεται ακόμη και μέσα από τις ανθρώπινες αδυναμίες για να πραγματοποιήσει το σχέδιο της σωτηρίας. Ο Χριστός, «ο αναμάρτητος», παίρνει πάνω Του όλη την ανθρώπινη ιστορία· τις πτώσεις, τα λάθη, τα τραύματα, και τα λυτρώνει. Η σωτηρία δεν χαρίζεται στους “καθαρούς”, αλλά σε όσους μετανοούν και επιθυμούν το φως Του.

Η Γέννηση του Χριστού είναι, λοιπόν, η είσοδος του Θεού μέσα στην τραγωδία της ανθρώπινης ιστορίας, για να τη μεταμορφώσει σε γεγονός χάριτος.

  Στο δεύτερο μέρος της περικοπής, ο Ευαγγελιστής διηγείται την αντίδραση του Δικαίου Ιωσήφ όταν πληροφορείται την εγκυμοσύνη της Μαρίας. Ο Ιωσήφ στέκεται μπροστά σε κάτι ακατανόητο: η Μαρία, η μνηστή του, είναι έγκυος χωρίς να έχει γνωρίσει άνδρα. Η στάση του δεν είναι σκληρή ούτε εκδικητική· είναι πράξη δικαιοσύνης εμποτισμένης με αγάπη. Προτιμά να την απολύσει κρυφά, για να μην τη διαπομπεύσει. Και τότε ο Θεός του αποκαλύπτει: «μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου· τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματός ἐστιν ῾Αγίου». Ο Ιωσήφ υπακούει, παραλαμβάνει τη Μαρία και γίνεται φύλακας του μυστηρίου της Ενανθρωπήσεως. 

 Η υπακοή του μάς διδάσκει πως η αληθινή δικαιοσύνη δεν είναι ψυχρή τυπολατρία, αλλά πράξη αγάπης και εμπιστοσύνης στον Θεό, ακόμη και σε στιγμές που το ανθρώπινο μυαλό δεν κατανοεί τα πάντα.

  Η γέννηση του Ιησού «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου» αποκαλύπτει πως η σωτηρία δεν είναι ανθρώπινο κατόρθωμα, αλλά δωρεά. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, για να επιστρέψει ο άνθρωπος στον Θεό. Το όνομα Ιησούς, που σημαίνει «Ο Κύριος σώζει», και ο τίτλος Ἐμμανουήλ, δηλαδή «Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός», φανερώνουν ότι ο Θεός δεν παρουσιάζεται ως ουράνιος Κριτής, αλλά Σωτήρας που κατοικεί ανάμεσά μας.

 Η Εκκλησία, την Κυριακή αυτή, μας καλεί να θυμηθούμε και να τιμήσουμε «πάντων τῶν ἀπ' αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων, ἀπό Ἀδάμ ἄχρι καί Ἰωσὴφ τοῦ μνήστορος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὁμοίως καὶ τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Προφητίδων». Μέσα από αυτούς πέρασε το σχέδιο της σωτηρίας, καθώς η πίστη, η υπομονή και η μετάνοιά τους έγιναν γέφυρα ανάμεσα στην Παλαιά και τη Νέα Διαθήκη. Γι’ αυτό η Γέννηση του Κυρίου παρουσιάζεται ως η καρποφορία μιας μακράς πορείας θείας παιδαγωγίας, που οδηγεί από την προσδοκία στην εκπλήρωση και από την υπόσχεση στη σωτηρία.
Ευλογημένα Χριστούγεννα!

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21/12/2025-ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Α' 1-25

 

 

Πρωτότυπο Κείμενο 

Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ Ἀβραάμ. Ἀβραὰμ ἐγέννησε τὸν Ἰσαάκ, Ἰσαὰκ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰούδαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ, Ἰούδας δὲ ἐγέννησε τὸν Φαρὲς καὶ τὸν Ζαρὰ ἐκ τῆς Θάμαρ, Φαρὲς δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐσρώμ, Ἐσρὼμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀράμ, Ἀρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀμιναδάβ, Ἀμιναδὰβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ναασσών, Ναασσὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Σαλμών, Σαλμὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Βοὸζ ἐκ τῆς Ραχάβ, Βοὸζ δὲ ἐγέννησε τὸν Ὠβὴδ ἐκ τῆς Ρούθ, Ὠβὴδ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰεσσαί, Ἰεσσαὶ δὲ ἐγέννησε τὸν Δαυῒδ τὸν βασιλέα. Δαυῒδ δὲ ὁ βασιλεὺς ἐγέννησε τὸν Σολομῶντα ἐκ τῆς τοῦ Οὐρίου, Σολομὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Ροβοάμ, Ροβοὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀβιά, Ἀβιὰ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀσά, Ἀσὰ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωσαφάτ, Ἰωσαφὰτ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωράμ, Ἰωρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ὀζίαν, Ὀζίας δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωάθαμ, Ἰωάθαμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἄχαζ, Ἄχαζ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐζεκίαν, Ἐζεκίας δὲ ἐγέννησε τὸν Μανασσῆ, Μανασσῆς δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀμών, Ἀμὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωσίαν, Ἰωσίας δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰεχονίαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ ἐπὶ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος. Μετὰ δὲ τὴν μετοικεσίαν Βαβυλῶνος Ἰεχονίας ἐγέννησε τὸν Σαλαθιήλ, Σαλαθιὴλ δὲ ἐγέννησε τὸν Ζοροβάβελ, Ζοροβάβελ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀβιούδ, Ἀβιοὺδ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐλιακείμ, Ἐλιακεὶμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀζώρ, Ἀζὼρ δὲ ἐγέννησε τὸν Σαδώκ, Σαδὼκ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀχείμ, Ἀχεὶμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐλιούδ, Ἐλιοὺδ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐλεάζαρ, Ἐλεάζαρ δὲ ἐγέννησε τὸν Ματθάν, Ματθὰν δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός. Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ Ἀβραάμ ἕως Δαυῒδ γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ Δαυῒδ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χριστοῦ γενεαὶ δεκατέσσαρες. Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἦν. Μνηστευθείσης γὰρ τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν. Ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ λέγων· Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυῒδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου· τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματός ἐστιν Ἁγίου. Τέξεται δὲ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν· αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν. Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός. Διεγερθεὶς δὲ ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ὕπνου ἐποίησεν ὡς προσέταξεν αὐτῷ ὁ ἄγγελος Κυρίου καὶ παρέλαβε τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὗ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν.

Νεοελληνική Απόδοση

Γενεαλογικός κατάλογος του Ιησού Χριστού απογόνου του Δαβίδ, ο οποίος ήταν απόγονος του Αβραάμ. Ο Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, ο Ισαάκ εγέννησε τον Ιακώβ, ο Ιακώβ εγέννησε τον Ιούδα και τους αδερφούς του. Ο Ιούδας εγέννησε τον Φαρές και τον Ζαρά με τη Θάμαρ. Ο Φαρές εγέννησε τον Εσρώμ και ο Εσρώμ τον Αράμ. Ο Αράμ εγέννησε τον Αμιναδάβ, ο Αμιναδάβ τον Ναασών και ο Ναασών τον Σαλμών. Ο Σαλμών εγέννησε τον Βοόζ με τη Ραχάβ, ο Βοόζ εγέννησε τον Ωβήδ με τη Ρουθ· ο Ωβήδ εγέννησε τον Ιεσσαί κι ο Ιεσσαί γέννησε τον Δαβίδ το βασιλιά. Ο βασιλιάς Δαβίδ εγέννησε τον Σολομώντα με τη γυναίκα του Ουρία· ο Σολομών εγέννησε τον Ροβοάμ, ο Ροβοάμ τον Αβιά, ο Αβιά τον Ασά· ο Ασά εγέννησε τον Ιωσαφάτ, ο Ιωσαφάτ τον Ιωράμ, ο Ιωράμ τον Οζία· ο Οζίας εγέννησε τον Ιωάθαν, ο Ιωάθαμ τον Άχαζ, ο Άχαζ τον Εζεκία· ο Εζεκίας εγέννησε τον Μανασσή, ο Μανασσής τον Αμών, ο Αμών τον Ιωσία· ο Ιωσίας εγέννησε τον Ιεχονία και τους αδερφούς του την εποχή της αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα. Μετά την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, ο Ιεχονίας εγέννησε τον Σαλαθιήλ και ο Σαλαθιήλ το Ζοροβάβελ· ο Ζοροβάβελ εγέννησε τον Αβιούδ, ο Αβιούδ τον Ελιακίμ, ο Ελιακίμ τον Αζώρ· ο Αζώρ εγέννησε τον Σαδώκ, ο Σαδώκ τον Αχίμ και ο Αχίμ τον Ελιούδ· ο Ελιούδ εγέννησε τον Ελεάζαρ, ο Ελεάζαρ τον Ματθάν, ο Ματθάν τον Ιακώβ, και ο Ιακώβ εγέννησε τον Ιωσήφ τον άντρα της Μαρίας. Από τη Μαρία γεννήθηκε ο Ιησούς, ο λεγόμενος Χριστός. Από τον Αβραάμ ως τον Δαβίδ μεσολαβούν δεκατέσσερις γενιές· το ίδιο κι από τον Δαβίδ ως την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, καθώς κι από την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα ως το Χριστό. Η γέννηση του Ιησού Χριστού έγινε ως εξής: Η μητέρα του, η Μαρία, αρραβωνιάστηκε με τον Ιωσήφ. Προτού όμως συνευρεθούν, έμεινε έγκυος με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Ο μνηστήρας της ο Ιωσήφ, επειδή ήταν ευσεβής και δεν ήθελε να τη διαπομπεύσει, αποφάσισε να διαλύσει τον αρραβώνα, χωρίς την επίσημη διαδικασία. Όταν όμως κατέληξε σ’ αυτή τη σκέψη, του εμφανίστηκε στον ύπνο του ένας άγγελος σταλμένος από το Θεό και του είπε: «Ιωσήφ, απόγονε του Δαβίδ, μη διστάσεις να πάρεις στο σπίτι σου τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου, γιατί το παιδί που περιμένει προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Θα γεννήσει γιο, και θα του δώσεις το όνομα Ιησούς, γιατί αυτός θα σώσει το λαό του από τις αμαρτίες τους». Με όλα αυτά που έγιναν, εκπληρώθηκε ο λόγος του Κυρίου, που είχε πει ο προφήτης: Να, η παρθένος θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει γιο, και θα του δώσουν το όνομα Εμμανουήλ, που σημαίνει, ο Θεός είναι μαζί μας. Όταν ξύπνησε ο Ιωσήφ, έκανε όπως τον πρόσταξε ο άγγελος του Κυρίου και πήρε στο σπίτι του τη Μαρία τη γυναίκα του. Και δεν είχε συζυγικές σχέσεις μαζί της· ωσότου γέννησε το γιό της τον πρωτότοκο και του έδωσε το όνομα Ιησούς.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21/12/2025-ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΙΑ' 9-10

 

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀδελφοί, πίστει παρῴκησεν Ἀβραὰμ εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετὰ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς· ἐξεδέχετο γὰρ τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός. Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ Ἰεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν, οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, με πίστη ο Αβραάμ εγκαταστάθηκε στη γη που του είχε υποσχεθεί ο Θεός, ξένος σε άγνωστη χώρα, ζώντας σε σκηνές με τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, που κι αυτοί ήταν κληρονόμοι της ίδιας υποσχέσεως. Κι αυτό, γιατί περίμενε την πόλη που θα είχε στέρεα θεμέλια και που αρχιτέκτονας και δημιουργός της θα ήταν ο Θεός. Χρειάζεται να συνεχίσω; Δεν θα με πάρει ο χρόνος να διηγηθώ για τον Γεδεών, τον Βαράκ, τον Σαμψών, τον Ιεφθάε, τον Δαβίδ, τον Σαμουήλ και τους προφήτες. Με την πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, επέβαλαν το δίκαιο, πέτυχαν την πραγματοποίηση των υποσχέσεων του Θεού, έφραξαν στόματα λεόντων· έσβησαν τη δύναμη της φωτιάς, διέφυγαν τη σφαγή, έγιναν από αδύνατοι ισχυροί, αναδείχτηκαν ήρωες στον πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή εχθρικά στρατεύματα· γυναίκες ξαναπήραν πίσω στη ζωή τους ανθρώπους τους, κι άλλοι βασανίστηκαν ως το θάνατο, χωρίς να δεχτούν την απελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν ν’ αναστηθούν σε μια καλύτερη ζωή. Άλλοι δοκίμασαν εξευτελισμούς και μαστιγώσεις, ακόμη και δεσμά και φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν με μαχαίρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι με προβιές και κατσικίσια δέρματα, έζησαν με στερήσεις, υπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις και κακουχίες – ο κόσμος δεν ήταν άξιος να ‘χει τέτοιους ανθρώπους – πλανήθηκαν σε ερημιές και βουνά, σε σπηλιές και σε τρύπες της γης. Όλοι οι παραπάνω, παρά την καλή μαρτυρία της πίστης τους, δεν πήραν ό,τι τους υποσχέθηκε ο Θεός. Αυτός είχε προβλέψει κάτι καλύτερο για μας, έτσι ώστε να μη φτάσουν εκείνοι στην τελειότητα χωρίς εμάς.

Π. Ανανίας Κουστένης: Ο Χριστός φωτίζει στην κατάλληλη την ώρα..

 

Φωνάζει η γυναίκα για τον άνδρα της ότι δεν πηγαίνει στην Εκκλησία, φωνάζει ο ένας, ο άλλος.

Κάτσε αδερφέ. Μην του βγάζεις την ψυχή! Πήγαινε εσύ και άναψέ του κεράκι. Την ώρα που βγαίνουν τα Άγια μνημόνευσέ τον, στα “Σά εκ των σων” επίσης! Πές “Χριστέ μου, εσύ που είσαι το φως του κόσμου, φώτισέ τον! Εσύ μπορείς!” Κι ό,τι θέλουμε να λέμε στους άλλους που είναι δυσκολεμένοι και δεν το αντέχουν, ας το λέμε στο Θεό μας. Με πίστη, με πόνο, με δάκρυα, με αγρυπνία, με νηστεία. Και κει βγαίνει καλό αποτέλεσμα. Τον φωτίζει ο Κύριος.

Μην ξεχνάμε ότι ο άλλος έχει ελευθερία και αυτεξούσιον, δώρο του Θεού μοναδικό και ανεπανάληπτο, πάνω στο οποίο σκοντάφτει και ο ίδιος ο Πλάστης. Και ο ίδιος ο Πλάστης σκοντάφτει πάνω στο δώρο Του. Ούτε το ανακαλεί το δώρο Του, είναι αμεταμέλητα τα χαρίσματα του Θεού, λέει ο Απόστολος Παύλος. Και τότε φωτίζει ο Χριστός στην κατάλληλη την ώρα.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ Ο ΘΕΟΦΟΡΟΣ

  

---

Τη μνήμη του Αγίου Ιγνατίου του Ιερομάρτυρος και Θεοφόρου τιμά σήμερα, 20 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.

 Το έτος γέννησης και η εθνικότητα του Άγιου Ιγνατίου, δυστυχώς δεν τα γνωρίζουμε διότι είναι ασαφή. Στο θρόνο της Αντιόχειας ο Ιγνάτιος ανέβηκε μεταξύ 68-70 μ.Χ. Ποίμανε σαν αποστολικός διδάσκαλος και στάθηκε φρουρός των ψυχών του ποιμνίου του.

Όταν ο Τραϊανός διέταξε των διωγμό κατά των Χριστιανών, θαρραλέα ο Ιγνάτιος, ενώ ο βασιλιάς περνούσε από την Αντιόχεια, παρουσιάστηκε μπροστά του και υπεράσπισε τα δίκαια της Εκκλησίας και την αλήθεια της χριστιανικής πίστης.
Τότε ο Τραϊανός, διέταξε τη σύλληψη και τη μεταφορά του στη Ρώμη.

Οι χριστιανοί της Ρώμης σκόπευαν να τον απαλλάξουν από το μαρτύριο, αλλά ο Ιγνάτιος, με θέληση για το μαρτύριό του, έγραψε σ’αυτούς να αφήσουν να γίνει το θέλημα του Θεού.

Έτσι, στις 20 Δεκεμβρίου το 107 μ.Χ., τον έριξαν στο αμφιθέατρο, όπου πεινασμένα θηρία τον κατασπάραξαν. Διασώθηκαν μόνο τα μεγαλύτερα από τα οστά του, που μεταφέρθηκαν και τάφηκαν με τιμές στην Αντιόχεια.

Αργότερα μετακομίσθηκαν στη Ρώμη (β’ ανακομιδή το 540 μ.Χ. και εναποτέθησαν στον Ιερό Ναό του Αγίου Κλήμεντος). Έτσι, ο Ιγνάτιος έμεινε μέχρι τέλους πιστός στα διδάγματα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και «ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος και τον Πατέρα και τον Υιόν έχει» (Β’ επιστολή Ιωάννου, 9).

Εκείνος δηλαδή, που μένει στη διδαχή του Χριστού, αυτός και τον Πατέρα και τον Υιό έχει, διότι αυτός έγινε ναός του Θεού και επομένως φέρει μέσα του το Θεό. Για τον λόγο αυτό ο Ιγνάτιος επονομάσθηκε Θεοφόρος.

Ανάλυση ονόματος: ΙΓΝΑΤΙΟΣ: (Από το γηγενής) = ο γηγενής, ο ιθαγενής.

Σήμερα γιορτάζουν οι: Ιγνάτιος, Ιγνάτης, Ιγνατία

Απολυτίκιο:
Θείω έρωτι επτερωμένος, του σε ψαύσαντος χερσίν αχράντοις θεοφόρος ανεδείχθης, Ιγνάτιε, και εν τη Δύσει τελέσας τον δρόμον σου, προς την ανέσπερον λήξιν εσκήνωσας. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε δωρίσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Τελικά… η πραγματική προσευχή δεν είναι κάτι που κάνουμε· είναι κάτι που γινόμαστε. Και αυτό μόνο με την Χάρη Του…

 

Όπως ο γεωργός σπέρνει με υπομονή την γη, έτσι και ο χριστιανός σπέρνει το όνομα του Θεού μέσα στην καρδιά του. Και έρχεται ώρα — όχι με ανθρώπινο υπολογισμό, αλλά με θεία οικονομία — που η προσευχή κατεβαίνει από τα χείλη στην καρδιά.

Τότε αποκαλύπτεται το μυστήριο: η αληθινή προσευχή δεν είναι τα λόγια, αλλά η καρδιακή ενθύμηση του Θεού. Είναι η μόνιμη παρουσία Του μέσα μας, η γλυκιά μνήμη Του που συνοδεύει κάθε αναπνοή, κάθε πόνο, κάθε χαρά. Είναι το «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» που δεν λέγεται πια μόνο με τη φωνή, αλλά χτυπά ρυθμικά με την καρδιά.

Σε αυτή την προσευχή ο άνθρωπος ησυχάζει.

Δεν ζητά πολλά, δεν απαιτεί, δεν διαμαρτύρεται.

Παραδίδεται.

Στέκεται απλώς ενώπιον του Θεού, γυμνός και αληθινός, συντετριμμένος και τεταπεινωμένος.

Και μέσα σε αυτή τη σιωπή, ο Θεός μιλά.

Όχι πάντα με λόγια, αλλά με ειρήνη, με γαλήνη, με την ανεξήγητη βεβαιότητα ότι δεν είμαστε μόνοι.

Η προσευχή γίνεται τότε τρόπος ζωής.

Μεταμορφώνει την καθημερινότητα, αγιάζει τον χρόνο, φωτίζει τον πόνο και δίνει νόημα στον σταυρό.

Έτσι, η προσευχή δεν είναι απλώς λόγος· είναι σχέση.

Δεν είναι συνήθεια· είναι κοινωνία.

Είναι η αδιάκοπη επιστροφή της καρδιάς στον Θεό, εκεί όπου ο άνθρωπος βρίσκει την αληθινή του πατρίδα, την μόνιμη ειρήνη και την άδολη αγάπη.

Και πλέον ο άνθρωπος γίνεται απαλός σαν ψίθυρος.

Γίνεται συνάνθρωπος καλός.

Όλα αγκαλιάζονται μυστικά, καρδιακά.

Πλέον δεν υπάρχουν εχθροί, μα μόνο άνθρωποι πονεμένοι.

Όλα κατανοούνται ορθά, χωρίς εμπάθεια και ιδιοτέλεια.

Όλοι συγχωρούνται εύκολα και αβίαστα.

Η προσευχή δεν είναι απλώς καθήκον, ούτε μια θρησκευτική συνήθεια· είναι τρόπος ύπαρξης. Είναι η επιστροφή του νου στον τόπο απ’ όπου έφυγε, η επαναφορά της καρδιάς στο κέντρο της.

Τελικά… η πραγματική προσευχή δεν είναι κάτι που κάνουμε· είναι κάτι που γινόμαστε.

Και αυτό μόνο με την Χάρη Του.

Εμείς βάζουμε το φιλότιμο και την θέληση.

Και ο Θεός έρχεται και μας αρπάζει και μας λούζει στην σοφία και το φως Του.

Υπάρχει μια μέρα κατά την οποία ο Θεός μιλάει στον άνθρωπο ιδιαίτερα ήσυχα..

 

Περί το απόγευμα της Κυριακής!

Υπάρχει μια μέρα κατά την οποία ο Θεός μιλάει στον άνθρωπο ιδιαίτερα ήσυχα.

Αυτή είναι Κυριακή.

Μερικές φορές περνάει μια εβδομάδα σαν να ζεις στο τρέξιμο – χωρίς να παρατηρείς τον εαυτό σου ή την καρδιά σου.

Έρχεται και η Κυριακή…

Μπαίνεις σε ένα ναό – και ξαφνικά νιώθεις: κάποιος αγγίζει προσεκτικά την ψυχή σου.

Τόσο απαλά, τόσο προσεκτικά, σαν να φοβάται να πληγώσει.

Και όλα μέσα αρχίζουν να λιώνουν.

Τα δάκρυα που κρατούσες εδώ και πολύ καιρό…

Λέξεις που δεν θα μπορούσα να πω…..

Πληγές που δεν παραδέχτηκε καν στον εαυτό του…

Σαν σήμερα, ο Θεός βλέπει τα πάντα – και δεν καταδικάζει.

Η Κυριακή δεν είναι απλά μια μέρα ξεκούρασης.

Σήμερα είναι η μέρα που ο άνθρωπος θυμάται ότι δεν ζει μόνο στη γη.

Ότι έχει έναν Ουράνιο Πατέρα που τον περιμένει κάθε εβδομάδα – σαν άσωτος υιός που επιστρέφει σπίτι.

Και συμβαίνει μια Λειτουργία, μια ανάσα στο ναό, ενός λεπτού σιγή μπορεί να αλλάξει όλη την εβδομάδα…

Και μερικές φορές – μια ζωή.

Κυριακή είναι όταν η ψυχή σταματά επιτέλους να υποφέρει και αρχίζει να ζει. 

OI AΓΙΟΙ ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΣ ΚΑΙ ΑΓΛΑΪΑ

 

---

 Τη μνήμη των Αγίων Βονιφατίου και Αγλαΐας τιμά σήμερα, 19 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.

 Οι Άγιοι Βονιφάτιος και Αγλαΐα έζησαν τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Η Αγλαΐα ανήκε στην τάξη των ευγενών και πλούσιων Ρωμαίων γυναικών και ήταν πάντα πρόθυμη στις ελεημοσύνες και στις διάφορες αγαθοεργίες. Ο δε Βονιφάτιος ήταν γραμματέας της περιουσίας της Αγλαΐας και επόπτης των κτημάτων της. Όπως η κυρία του, ήταν και αυτός εύσπλαχνος και φιλάνθρωπος. Διαχειριζόταν την περιουσία της Αγλαΐας με πολλή τιμιότητα, και απέναντι στους υπηρέτες ήταν ευγενέστατος.

Η ανεξέλεγκτη όμως καλοζωία έπνιξε την πνευματικότητα του Βονιφατίου και της Αγλαΐας. Άναψε την εύφλεκτη νεότητά τους και παρασύρθηκαν από τις ένοχες σαρκικές ηδονές. Ευτυχώς όμως, ο έλεγχος των συνειδήσεών τους ήταν αυτός που τελικά επικράτησε. Αμάρτησαν. Έκλαψαν και οι δύο πικρά. Θα τους δεχόταν άραγε και πάλι ο Θεός σαν ζωντανά μέλη της Εκκλησίας του; Γιατί όχι; Άλλωστε, ο Ίδιος είπε: «Χαρὰ γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἐνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκά, ΙΕ’ 10). Δηλαδή, χαρά γίνεται στους ουρανούς, με την παρουσία αγγέλων του Θεού, που συμμετέχουν στη χαρά αυτή, για έναν αμαρτωλό που μετανοεί.

Με πολλή συντριβή λοιπόν, οι δύο μετανοούντες εξομολογήθηκαν το ηθικό τους ολίσθημα σε πνευματικό ιερέα και η ηθική τους επιστροφή και αναγέννηση ήταν πλέον γεγονός. Έτσι αργότερα ο μεν Βονιφάτιος πέθανε μαρτυρικά για την πίστη στην Ταρσό της Κιλικίας, η δε Αγλαΐα, αφού πούλησε τα υπάρχοντά της, αφιέρωσε τη ζωή της στην ανακούφιση των φτωχών και των πασχόντων.

Σήμερα γιορτάζουν: Αρης και Αγλαΐα.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Μαρτύρων τὴν εὔκλειαν ἰχνηλατήσας θερμῶς, Χριστὸν ὡμολόγησας ἐπὶ ἀπίστων στερρῶς, σοφὲ Βονιφάτιε· ὅθεν καθάπερ πλοῦτον ἀδαπάνητον, μάρτυς, δέδωκάς σου τὸ σῶμα τῇ σεμνῇ Ἀγλαΐᾳ· ἐξ οὗ τῷ κόσμῳ πηγάζει ῥώσις καὶ ἔλεος.

Κίτρους Γεώργιος: ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ... Α–ΧΡΙΣΤΑ !

 

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ. Γεωργίου

Καθηγητού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

---

Περπατώντας στην πόλη, βλέποντας βιτρίνες καταστημάτων, παρακολουθώντας γιορτές σχολείων, έρχονται κάποιες σκέψεις.

Εορτάζουμε τα Χριστούγεννα όπως θα γιορτάζαμε τα γενέθλια κάποιου «αγαπημένου», έχοντάς τον όμως κλεισμένο σε ένα δωμάτιο, για να μη μας ενοχλεί.

Στο σαλόνι στολίζουμε, γελάμε, ανταλλάσσουμε δώρα, αλλά η παρουσία του Χριστού είναι αδιάφορη και έτσι παραμένει κλειδωμένος, όπως ένα ενοχλητικό παιδί.  

Όπως τότε, έτσι και τώρα, «χώρος δεν υπάρχει» για το Θείο Βρέφος.

Όχι γιατί δεν έχουμε «πανδοχεία», αλλά γιατί δεν έχουμε χώρο στην καρδιά μας.

Αντικαταστήσαμε:

• τη φάτνη με βιτρίνες, 
• τη σιωπή με θόρυβο, 
• την προσευχή με ρεβεγιόν
• τα ιερά πρόσωπα με ξωτικά,
• την ευχή «Καλά Χριστούγεννα» με τό «Καλές Γιορτές»,
• τη λέξη «Χριστούγεννα» με το ξενόφερτο «XMAS»,
• την προσμονή με κατανάλωση. 

Γεννιέται ο Χριστός, αλλά εμείς ασχολούμαστε με τον Άη-Βασίλη, τα ανθρωπόμορφα δέντρα και τους καλικάντζαρους.

Μα πώς θα γνωρίσουν τα παιδιά μας τον Χριστό, όταν εμείς οι μεγάλοι Τον ανταλλάξαμε με όλα αυτά;

Κι έτσι, κάθε χρόνο, επαναλαμβάνεται η ίδια τραγωδία:

• Γιορτάζουμε το γεγονός, αλλά χάνουμε το Πρόσωπο.
• Υμνούμε τη Γέννηση, αλλά διώχνουμε τον Χριστό από τη ζωή μας.
• Θέλουμε έναν Χριστό βρέφος, ακίνητο και σιωπηλό. Όχι έναν Χριστό που ζητά χώρο, αλλαγή, μετάνοια.

Ο Χριστός συνεχίζει να γεννιέται «εκτός», όχι από ανάγκη, αλλά από επιλογή μας.

Τελικά, τι Χριστούγεννα θέλουμε ;

Χριστούγεννα με Χριστό ή Χριστούγεννα Ά– Χριστα ;

Μεγαλειώδης η Χριστουγεννιάτικη φιλανθρωπική συναυλία της Ι.Μ. Πειραιώς

 

Πειραιάς | Θάνος Θανόπουλος

---

Σε κλίμα βαθιάς κατάνυξης, χαράς και προσφοράς, πραγματοποιήθηκε σήμερα, Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2025, η μεγάλη φιλανθρωπική Χριστουγεννιάτικη συναυλία της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς στο εμβληματικό Δημοτικό Θέατρο της πόλης, σε συνεργασία με τον Δήμο Πειραιά.

Η αποψινή βραδιά είχε ιδιαίτερο συμβολισμό, καθώς συνέπεσε με τη συμπλήρωση 20 ετών ευκλεούς Ποιμαντορίας του Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ.

Επίσης με απόφαση του Σεβασμιωτάτου η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη σε έναν άνθρωπο που έφυγε από κοντά μας πριν από δύο ημέρες, στις 15 Δεκεμβρίου, την μητέρα του μεγάλου ευεργέτη της Ιεράς Μητροπόλεως και Προέδρου του Ολυμπιακού κ. Ευάγγελου Μαρινάκη, την μεγάλη Πειραιώτισσα Ειρήνη Μαρινάκη.

Την μεγάλη Χριστουγεννιάτικη συναυλία παρουσίασαν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο η Δήμητρα Στογιάννη και ο Δημήτρης Αλφιέρης.

Η ανταπόκριση των Πειραιωτών ήταν συγκινητική, καθώς το θέατρο κατακλύστηκε από εκατοντάδες κόσμου που κατέφθασε προσφέροντας τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης αντί εισιτηρίου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι όλες οι προσφορές θα διατεθούν για την ενίσχυση του πολύπλευρου φιλανθρωπικού, εκπαιδευτικού και ιεραποστολικού έργου της Ιεράς Μητροπόλεως, στηρίζοντας συνανθρώπους μας χωρίς διακρίσεις, καλύπτοντας ανάγκες σίτισης, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και στέγασης.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με την προβολή βίντεο για τα 20 χρόνια Ποιμαντορίας του Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ και στην συνέχεια ο Δήμαρχος Πειραιά κ. Γιάννης Μώραλης τίμησε τον Σεβασμιώτατο με την ύψιστη τιμή της πόλεως, ανακηρύσσοντάς τον επίτιμο δημότη και απονέμοντάς του το χρυσό κλειδί της πόλης τονίζοντας πως: «Ο Σεβασμιώτατος με την ακλόνητη πίστη του, την εργατικότητά του και την αδιάκοπη φιλανθρωπική του δράση έχει αναδειχθεί σε σημαντικό φάρο προσφοράς για την πόλη μας. Η Εκκλησία του Πειραιά βρίσκεται πάντοτε στην πρώτη γραμμή της κοινωνίας, αναδεικνύοντας ότι είναι ζωντανό και αναπόσπαστο κομμάτι της Πειραϊκής μας ταυτότητος. Ο Δήμος Πειραιά θα είναι πάντα δίπλα στη Μητρόπολη, όπως είμαστε όλα αυτά τα χρόνια και έχουμε κάνει αυτή τη συμμαχία αλληλεγγύης».

Από την πλευρά του ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ στην προσφώνησή του εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς τον Δήμαρχο κ. Μώραλη για την τιμητική διάκριση, η οποία τιμά τη μητέρα του Έθνους μας, την Εκκλησία.

«Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου και σας υπόσχομαι μέχρι την τελευταία πνοή της ταπεινής μου υπάρξεως ποτέ να μην με συνεπάρει η αγάπη της δυνάμεως αλλά να συγκροτεί την ταπεινή μου ύπαρξη και διακονία η δύναμη της αγάπης» - υπογράμμισε ο Σεβασμιώτατος.

Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα άνοιξαν οι «Μαΐστορες της Ψαλτικής Τέχνης», οι οποίο έψαλαν ύμνους των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, υπό την διεύθυνση του Καθηγητή Αχιλλέα Χαλδαιάκη, ενώ στην συνέχεια ακολούθησε η τιμητική βράβευση του νέου Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης Σινά, Σεβ. Αρχιεπισκόπου Σινά, Φαράν και Ραϊθώ κ. Συμεών, ο οποίος είναι γόνος της Ιεράς Μητροπόλεως.

Τον Αρχιεπίσκοπο Σινά τίμησε ο Υπουργός Εξωτερικών, ο οποίος στον χαιρετισμό του τόνισε ότι ο νέος Αρχιεπίσκοπος Συμεών ήρθε ως Θεία Πρόνοια σε μία πολύ δύσκολη στιγμή για την Ι.Μ. Αγίας Αικατερίνης, όταν τα ζητήμητα τα οποία ανέκυψαν κλόνισαν τα θεμέλια του πιο μακραίωνου εν λειτουργία Ελληνορθόδοξου Μοναστηριού που υφίσταται στον κόσμο εδώ και 15 αιώνες.

«Οι προσδοκίες μας από τον νέο Αρχιεπίσκοπο και Ηγούμενο είναι μεγάλες, προσβλέπουμε στην ανάταση της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης έτσι ώστε να βαδίσει με την Ελληνορθόδοξη ταυτότητα, την οποία είχε όλους αυτούς τους αιώνες, και να αποτελεί φωτοβόλο σήμα για όλη την Ορθοδοξία» - υπογράμμισε ο κ. Γεραπετρίτης.

Ο Αρχιεπίσκοπος Σινά κ. Συμεών αφού παρέλαβε την τιμητική διάκριση από τα χέρια του κ. Γεραπετρίτη ευχαρίστησε τον ίδιο, για την στήριξή του αλλά και της Ελληνικής Κυβέρνησης προς την Ιερά Μονή, τονίζοντας ότι: «Εκλαμβάνω αυτή την τιμητική διάκριση ως στήριξη προς την Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης Σινά και όχι προσωπικά για εμένα».

Επίσης ο Αρχιεπίσκοπος Συμεών ευχαρίστησε τον Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ για την απονομή της ύψιστης τιμητικής διακρίσεως της Ιεράς Μητροπόλεως, το παράσημο του Πολιούχου Αγίου Σπυρίδωνος.

Ακόμη ο Αρχιεπίσκοπος Σινά ευχαρίστησε για την εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του κατά τις διεργασίες της εκλογής του, τα παλαίφατα Πατριαρχεία, την Εκκλησία της Ελλάδος στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου και όλους τους πατέρες της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης.

Στην αντιφώνησή του ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ εξέφρασε την χαρά του για την εκλογή του Αρχιεπισκόπου Σινά κ. Συμεών, ο οποίος για 20 χρόνια διακόνησε στην Ιερά Μητρόπολη.

«Το ήθος του, η ευσέβειά του, η κοινωνία του με τον Πανάγιο Θεό μετουσιώνεται σε καθημερινή πράξη ζωής και αλήθειας, και είμεθα βέβαιοι ότι θα τον οδηγήσουν στην μεγαλειώδη Ποιμαντορία και Καθηγουμενεία σε αυτό το ιστορικό Μοναστήρι, το Μοναστήρι που βρίσκεται στο Θεοβάδιστο Όρος» - τόνισε ο Σεβασμιώτατος.

Ακόμη ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ ευχαρίστησε εγκάρδια τον Υπουργό κ. Γεραπετρίτη για την καθοριστική συμβολή του στην αίσια έκβαση στον παραπικρασμό των ημερών εκείνων και στην διασάλευση των πραγμάτων στην Ιερά Αυτοκρατορική Μονή της Αγίας Αικατερίνης.

Στην συνέχεια ο κ. Βασίλειος Βασιλειάδης, εκ μέρους του Ολυμπιακού, προσέφερε μία χρηματική επιταγή στον Αρχιεπίσκοπο Σινά κ. Συμεών για την στήριξη της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Σεραφείμ ευχαριστώντας τον Πρόεδρο κ. Ευάγγελο Μαρινάκη, τον κ. Βασίλειο Βασιλειάδη και την διευθύνουσα σύμβουλο της ΠΑΕ κα Εύη Κουτσαυτάκη για την βοήθεια που προσέφεραν στον Αρχιεπίσκοπο Σινά κ. Συμεών και την ιστορική Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης τόνισε πως ο Ολυμπιακός είναι πάντα χορηγός και εμπνέεται από τα ζώπυρα του γένους μας.

Αμέσως μετά πολυμελής ορχήστρα παραδοσιακών και λαϊκών οργάνων του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, καθηγητές από το Κέντρο «Φοίβος Ανωγειανάκης» σε επιμέλεια Αλ. Καψοκαβάδη, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, η χορωδία των Εκπαιδευτηρίων της Ιεράς Μητροπόλεως και το τμήμα από το Παραδοσιακό Χορευτικό Συγκρότημα του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Πειραιώς παρουσίασαν παραδοσιακά τραγούδια, κάλαντα καθώς και ένα αφιέρωμα στο ρεμπέτικο τραγούδι.

Ιδιαίτερη στιγμή της βραδιάς αποτέλεσε το αφιέρωμα στα 100 χρόνια της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ολυμπιακού, ο οποίος στηρίζει την Ιερά Μητρόπολη και την εκδήλωση ως μέγας χορηγός.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ ευχαρίστησε τον μεγάλο ευεργέτη της Ιεράς Μητροπόλεως κ. Ευάγγελο Μαρινάκη για την συνεχή προσφορά και ευχήθηκε στην ομάδα του Ολυμπιακού να έχει πάντοντε δύναμη και να εξαγγέλει τον πολιτισμό του Πειραιά, έναν πολιτισμό διαχρονικής αγάπης και διαχρονικής αλήθειας, όπως τόνισε χαρακτηριστικά ο κ. Σεραφείμ.

Ακολούθως ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ τίμησε τον Αρχιμ. Ιερώνυμο Φράγκου για τα 61 χρόνια προσφοράς του στην Ιερά Μητρόπολη, ο οποίος ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο για την αγάπη και την εκτίμησή του.

Ο Σεβασμιώτατος τόνισε ότι ο π. Ιερώνυμος για 61 χρόνια διακονεί το Ευαγγέλιο με διάκριση και επίγνωση και πως η Ιερά Μητρόπολη του οφείλει πάρα πολλά.

«Αισθανόμεθα ότι είστε η ζώσα ευλογία του Θεού στη ζωή μας. Ευχόμεθα όλοι να πάρουν παράδειγμα ιερατικής συνέσεως, προσφοράς και θυσιαστικής αγάπης από το πολυτίμητο και σεπτό σας πρόσωπο» - τόνισε χαρακτηριστικά ο Σεβασμιώτατος.

Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα έκλεισε η Στέλλα Κονιτοπούλου, ερμηνεύοντας αγαπημένα τραγούδια, μεταφέροντας το εορταστικό κλίμα με την σπουδαία φωνή της.

Να αναφερθεί ότι στην εκδήλωση μεταξύ άλλων παρέστησαν ο Σεβ. Μητροπολίτης Ύδρας κ. Εφραίμ, ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Θεοφ. Επίσκοπος Αχελώου κ. Νήφων, ο Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Ύδρας Αρχιμ. Νεκτάριος Δαρδανός, ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Πρωτοπρ. Ιωάννης Παναγιώτου, ο τέως εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Ισίδωρος Ντογιάκος, ο Πρύτανης του ΕΚΠΑ κ. Γεράσιμος Σιάσος, ο Δήμαρχος Νίκαιας – Αγ. Ιωάννου Ρέντη Κωνσταντίνος Μαραγκάκης, εκπρόσωποι Δικαστικών, Στρατιωτικών Αρχών και των Σωμάτων Ασφαλείας, εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης και φορέων.

Τέλος, μετά το πέρας της μεγαλειώδους συναυλίας ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ ευχαρίστησε όλους τους συντελεστές αυτής της εκδήλωσης, τους εκατοντάδες Πειραιώτες που γέμισαν το Δημοτικό Θέατρο αλλά και το προαύλιο, τα παιδιά των Εκπαιδευτηρίων και ευχήθηκε τα χρόνια πολλά σε όλους.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Σε Σένα

 

Μιλούσαν κάποτε, η Λύπη με τη Χαρά. Κι η Λύπη είπε:

– Δεν μπορούμε ποτέ εμείς οι δύο να είμαστε μαζί.

– Ναι, το ξέρω, είπε η Χαρά. Ο δικός μου δρόμος χαράκτηκε στα λειβάδια τα ηλιόλουστα. Για μένα ανθίζουν τα πιο όμορφα τριαντάφυλλα.

– Ο δικός μου δρόμος, είπε η Λύπη, απ’ τα σκοτεινά δάση περνά. Με νυχτολούλουδα γεμίζουν τα χέρια μου. Κι όμως το δικό μου τραγούδι θα ‘ναι το καλύτερο. Μου φαίνεται, ότι ακούγεται πιο πολύ απ’ το δικό σου. Αντίο, λοιπόν, Χαρά.

Ενώ μιλούσαν όμως, μια μορφή δίπλα τους αντιλήφθηκαν. Μόλις διακρινόταν. Η εμφάνισή της ήταν πλούσια. Βασιλική. Ένιωσαν δέος μπροστά της.

-Σαν βασιλιά της Χαράς τον βλέπω. Και πάνω στο κεφάλι του είναι πολλά στεφάνια. Στα χέρια και στα πόδια του υπάρχουν τρυπήματα καρφιών. Μπροστά Του όλη η λύπη μου σ’ αθάνατη χαρά κι αγάπη γίνεται. Του δίνω τον εαυτό μου για πάντα.

– Όχι, Λύπη, είπε η Χαρά, Τον βλέπω σαν βασιλιά της Λύπης. Στο κεφάλι Του για στέμμα έχει αγκάθινο στεφάνι. Τα τρυπήματα στα χέρια και τα πόδια είναι πληγές μεγάλης αγωνίας. Του δίνω
τον εαυτό μου για πάντα.

– Ώστε, λοιπόν, συμφωνούμε. Υποκλινόμαστε κι οι δυο μπροστά σ’ αυτόν τον βασιλιά.

Κρατώντας η μια της άλλης το χέρι βγήκαν έξω στον κόσμο. Να Τον ακολουθήσουν. Στην καταιγίδα. Τη λιακάδα. Το τσουχτερό κρύο του χειμώνα. Τη ζέστη της καλοκαιριάτικης νυχτιάς.

Ναι, Κύριε, βγήκαν να ακολουθήσουν τον μεγάλο βασιλιά, που δεν είν’ άλλος από Σένα, Κύριέ μου. Ζήτησαν κι οι δυο καταφυγή σε Σένα.

Και μεις, Κύριε, κοντά Σου καταφεύγουμε. Για να Σ’ ευχαριστήσουμε. Να Σε δοξολογήσουμε για τη χαρά και τη λύτρωση, που τ’ αγκάθινο στεφάνι και τα τρυπήματά Σου μας πρόσφεραν.

Όμως, Κύριε, περισσότερο ερχόμαστε, γιατί ξέρουμε ότι κοντά Σου θα βρούμε ανάπαυση. Κι ηρεμία από κάθε θλίψη που μας βασανίζει.

Ναι, Κύριε, “σύ μου εἶ καταφυγὴ ἀπὸ θλίψεως τῆς περιεχούσης με” (Ψαλμ. 31, 7).

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Τα δώρα αποτελούν απαραίτητο στοιχείο της εορτής των Χριστουγέννων. Παλαιότερα, ο δέκατος τρίτος μισθός δίνονταν σχεδόν αποκλειστικά γι’ αυτά. Ταξίδια, κοσμήματα, ρούχα, κάποτε και βιβλία, αποτελούσαν ευκαιρία για τους ανθρώπους να δείξουν τα συναισθήματά τους στους οικείους τους, σε συνδυασμό με τη γιορτή που σε κάνει να αισθάνεσαι παιδί. Στη δική μας παράδοση βεβαίως τα δώρα ήταν συνδεδεμένα με την Πρωτοχρονιά, με τον Άγιο Βασίλη, ο οποίος έδινε στα παιδιά χαρά. Τώρα εκκοσμικευθήκαμε και εκδυτικιστήκαμε. Τα Χριστούγεννα, ολοένα και λιγότερο, είναι συνδεδεμένα με την “Άγια Νύχτα” και περισσότερο με τα δώρα, την ξεκούραση, τις διακοπές, την έξοδο από την καθημερινότητά μας.

Τα δώρα είναι σημάδι εκτίμησης, κάποτε και εξαγοράς της προσοχής του άλλου και του ενδιαφέροντός του για μας. Μπορεί να είναι και σημείο ίασης της ενοχής μας για σφάλματα έναντί του, για την αδιαφορία μας είτε εξ αιτίας των πολλών υποχρεώσεων είτε επειδή απλά ο άλλος μας είναι χρήσιμος, όχι όμως ο πολύτιμος, οπότε και με ένα δώρο λίγο ξεθωριάζει η γκρίνια και η απογοήτευσή του έναντί μας. Μπορεί όμως και να είναι μια αυθόρμητη κίνηση καρδιάς, η οποία μαρτυρεί αγάπη. Τη χρειαζόμαστε την αγάπη, αλλά δεν είμαστε πάντοτε έτοιμοι να τη δείξουμε και να τη δώσουμε.

Τα δώρα είναι βιομηχανία, αλλά, κάποτε, και μία πρωτότυπη δημιουργία, που δεν κατασκευάζεται ούτε εξαγοράζεται με χρήματα, αλλά πηγάζει από την καρδιά μας. Αυτό είναι και το μεγάλο και μοναδικό δώρο του Θεού στην ανθρωπότητα, που γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Η ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου είναι δώρο που δεν μετριέται σε αξία, διότι είναι δώρο που δίνει ζωή και νικά τον θάνατο. Η πτωχεία του Θεού, που παραιτείται από το να είναι αποκλειστικά και μόνο Θεός και προσλαμβάνει την ταπεινή μας φύση μέσα από το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, της πιο ταπεινής ύπαρξης στην ιστορία της ανθρωπότητας, η οποία όμως, συγκαταβαίνοντας στη δωρεά του Θεού, γίνεται η μήτρα που μας δωρίζει τον Ατίμητο, μας οδηγεί στο να κατανοήσουμε ότι τα δώρα δεν είναι μόνο υλικά. Το δώρο είναι το Πρόσωπο που μας αγκαλιάζει ως Πατέρας, Φίλος και Αδελφός και μας λυτρώνει από το κακό, τη φθορά και τον θάνατο. Αν δεν ζήσουμε αυτή τη δωρεά, η γιορτή περιορίζεται στα επίγεια, δηλαδή σε ό,τι δεν μπορεί να δώσει τελικό νόημα και σκοπό στην ύπαρξή μας, ό,τι παρηγορεί αλλά δεν λυτρώνει. 

Είναι γνωστή η ιστορία της αγρυπνίας ενός σπουδαίου Πατέρα της Εκκλησίας, του Αγίου Ιερωνύμου, ο οποίος βρέθηκε στο σπήλαιο της Βηθλεέμ και προσευχόταν τη νύχτα των Χριστουγέννων παρακαλώντας τον Χριστό να του υποδείξει ποιο δώρο θα ήθελε από εκείνον. Η απάντηση του Χριστού ήταν να του προσφέρει ο Άγιος την καρδιά του με τις αμαρτίες της, για να λάβει την ίαση. Ας ξεκινήσουμε από αυτό το δώρο στον Χριστό, να κατανοήσουμε ότι η καρδιά μας πάσχει από το εγώ, τα θέλω, τις επιθυμίες, την ψευδαίσθηση της αθανασίας και της αιωνιότητας, την υπερηφάνεια, να δώσουμε στον Χριστό κάθε τι που μας χωρίζει από Εκείνον και τον συνάνθρωπο και να ξεκινήσουμε μία καινούργια πορεία αγάπης, συνάντησης με τον πλησίον και δωρεάς από πλευράς μας του εαυτού μας. Για να έχουν και τα υλικά δώρα νόημα που ξεπερνά το πρόσκαιρο. 

 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ας είμαστε αισιόδοξοι ως Χριστιανοί, γιατί στην πίστη μας βρήκαν παρηγοριά και οι πιο απελπισμένοι…

 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Η αισιοδοξία αποτελεί το φωτοστέφανο της χριστιανικής φιλοσοφίας και της χριστιανικής ιστορίας. Αισιόδοξος ήταν ο Θεμελιωτής του Χριστιανισμού, ο πιο Αισιόδοξος από όλους τους αισιόδοξους στον κόσμο.

Παρέμενε αισιόδοξος και όταν εγκαταλειμμένος από όλους προσευχόταν μόνος στον Θεό, εκείνη την μοιραία νύχτα πριν αρχίσει η τραγωδία. Και τότε που τον σύρανε από τον  Ηρώδη στον Πιλάτο χλευάζοντάς τον. Και τότε που Του έβαλαν αγκάθινο στεφάνι, που Του έσχιζε το θεϊκό Του κεφάλι, και τότε όταν υπό το βάρος του Σταυρού έβγαινε έξω από τα  Ιεροσόλυμα, που Τον αποχαιρετούσαν με γέλια, με κατάρες και με τον ήχο των αδύναμων δακρύων των γυναικών. Και τέλος όταν το ποτήρι της πίκρας ξεχείλισε και εισήλθε στην ιστορία η λέξη Γολγοθάς, πάλι παρέμεινε αισιόδοξος.

Αισιόδοξοι ήταν και οι Χριστιανοί μάρτυρες. Αφού οι μάρτυρες και οι μεγαλομάρτυρες ήταν αισιόδοξοι, πώς εμείς να είμαστε απαισιόδοξοι; Αισιόδοξοι ήταν όσοι στα ρωμαϊκά στάδια πάλεψαν με άγρια θηρία, για να διασκεδάσει ο Καίσαρας. Αισιόδοξοι ήταν όσοι καίγονταν στην πίσσα στις πλατείες για την ψυχαγωγία του Καίσαρα και των γυναικών του. Αισιόδοξοι ήταν όσοι γύριζαν δεμένοι στον τροχό και όσοι θάφτηκαν ζωντανοί στην γη. Αισιόδοξοι ήταν εκείνοι που δεν γνώρισαν την ισότητα ούτε την ελευθερία του τύπου.

Πώς λοιπόν εμείς να γινόμαστε απαισιόδοξοι; Γιατί να γινόμαστε απαισιόδοξοι; Οι μάρτυρες του Χριστιανισμού όταν καίγονταν στη φωτιά φώναζαν: «Εμείς και πάλι πιστεύουμε». Αυτοί και όταν τους έσχιζαν τα θηρία ψιθύριζαν: «Εμείς πάλι ελπίζουμε». Πάνω στον σταυρό, κλαίγοντας με λυγμούς έλεγαν: «Εμείς και τώρα σας αγαπάμε. Εμείς αγαπούμε την μαρτυρική ζωή μας και προσδοκούμε μια καλύτερη ζωή. Πιστεύουμε στον Ένα και Παντοδύναμο Θεό που κυβερνά τον ήλιο και μετρά όλους τους πόνους μας και όλες τις αδικίες των βασανιστών μας».

Αυτούς τους ανθρώπους που τους κλώτσησαν σαν άχρηστες πέτρες, τους πήρε ο Θεός, ο Κτίστης των πάντων, για να αποτελέσουν το θεμέλιο της Εκκλησίας Του.  Η Εκκλησία Του αποτελεί το μεγαλύτερο οικοδόμημα αισιοδοξίας που κτίστηκε στη γη.  Η αισιοδοξία του Χριστιανισμού δεν αποτελεί μια απλή πνευματική θεωρία, γιατί είναι δοκιμασμένη και τεκμηριωμένη.

Δεν θα μπορούσα να αποκαλέσω τον εαυτό μου Χριστιανό, εάν δεν ήμουν αισιόδοξος. Και αν αποκαλούσα τον εαυτό μου Χριστιανό και δεν ήμουν αισιόδοξος, δεν θα ήμουν ειλικρινής Χριστιανός. Και όλοι εσείς ματαίως αποκαλείσθε Χριστιανοί, εάν δεν είσθε αισιόδοξοι. Ο Χριστιανισμός αποτελεί το μέγιστο κάστρο αισιοδοξίας. Ο Χριστιανισμός θεμελιώνεται στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη. Γιατί αυτά τα τρία μόνο σώζουν: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη.

Η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη συναποτελούν την αισιοδοξία. Μόνο η αισιοδοξία μάς σώζει. Αν δεν έχουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη. Χωρίς πίστη είμαστε σαν τα ζώα που σήμερα το πρωί σφαγιάστηκαν στο σφαγείο. Χωρίς την αισιοδοξία όλοι μας είμαστε ανάπηροι. Μεγαλύτερη αναπηρία έχει ο άνθρωπος χωρίς αισιοδοξία παρά ο άνθρωπος χωρίς πόδια.  Ο Θεός τα πάντα εν σοφία εποίησε. Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ηλίου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ το πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα η ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή. Ο πρώτος καθημερινά βλέπει τα λουλούδια, ενώ ο δεύτερος τον σκουπιδότοπο. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά δημιουργία χωρίς αισιοδοξία.

Αδελφοί μου, ας είμαστε αισιόδοξοι. Ας ατενίσουμε τον κόσμο μας την ημέρα, ας δούμε ψηλά στον ουρανό τη νύχτα και ας έχουμε πίστη στον Θεό.  Υπάρχει ο Δημιουργός, ο Πλάστης του κόσμου και Πατέρας μας.  Η σκέψη αυτή ας είναι η βάση της αισιοδοξίας μας. Κάθε σπόρος αφού σαπίσει, τότε βλαστάνει και γίνεται λουλούδι. Με τον θάνατο εμείς σαπίζουμε για να βλαστήσουμε στην άλλη ζωή. Επειδή είμαστε παιδιά ενός αθάνατου Πατέρα, γι’ αυτό είμαστε και εμείς οι ίδιοι αθάνατοι. Τι είδους Πατέρας θα ήταν αυτός που δεν θα δημιουργούσε παιδιά όμοια μ’ Αυτόν; Ποιος Πατέρας θα ζούσε δισεκατομμύρια χρόνια και θα είχε γιούς των οποίων η ζωή δεν διαρκεί ούτε εκατό χρόνια;

Ας είμαστε αισιόδοξοι επειδή κανείς δίκαιος δεν θα πάει στην κόλαση και ούτε ένας μη μετανοιωμένος αμαρτωλός στον παράδεισο. Ο άνθρωπος όμως για να κατορθώσει να εισέλθει στον παράδεισο, πρέπει πρώτα ο παράδεισος να εισέλθει μέσα του. Στην κόλαση οδηγείται αυτός που η κόλαση υπάρχει ήδη μέσα στην ψυχή του. Ο παράδεισος είναι αθάνατη χαρά και θεϊκή ανύψωση.  Η κόλαση είναι αιώνια λύπη και η γεμάτη ενοχές και τύψεις συνείδηση.  Η τιμωρία των αμαρτωλών και η ανταμοιβή των δικαίων είναι οι υψηλότεροι μαθηματικοί νόμοι της οικουμένης.

Ας είμαστε αισιόδοξοι, ακόμη και όταν ζημιωνόμαστε, γιατί η ζημιά μας δεν είναι ποτέ άστοχη και χωρίς λόγο. Τα βάσανά μας είναι σημαντικός παράγοντας στην συνολική πορεία ζωής της ανθρωπότητας. Τα βάσανά μας είναι μισθός με τον οποίο πληρώνουμε εισιτήριο για να εισέλθουμε στον τόπο τον οποίο φωτίζει ο Θεός με πολλούς ήλιους.

Ας είμαστε αισιόδοξοι ως Χριστιανοί, γιατί στην πίστη μας βρήκαν παρηγοριά και οι πιο απελπισμένοι. Ας σκεφτόμαστε αισιόδοξα, επειδή μόνον η αισιόδοξη σκέψη φθάνει μέχρι τον Θεό. Ας είμαστε αισιόδοξοι και με τα συναισθήματά μας, γιατί η αισιοδοξία είναι το φάρμακο της λύπης και η πηγή της αληθινής και αιώνιας χαράς. Ας είμαστε αισιόδοξοι και με τα έργα μας, επειδή τα καλά έργα μας συνυφαίνονται με τα έργα του Θεού, και διατηρούνται αιώνια όπως και τα έργα του Θεού. Ας είμαστε αισιόδοξοι γιατί και η ίδια η ζωή είναι αισιόδοξη και εμείς οι άνθρωποι είμαστε η πιο υψηλή έκφραση της ζωής.

Το να είναι κανείς αισιόδοξος σημαίνει να ζει και να εκτιμά δίκαια το δώρο της ζωής.

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ

 

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Σεβαστιανού τιμά σήμερα, 18 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Σεβαστιανός γεννήθηκε στα Μεδιόλανα της Ιταλίας, το 250 με 256 μ.Χ.

 Οι γονείς του τον ανέθρεψαν με μεγάλη χριστιανική επιμέλεια. Καθώς ήταν και από γένος διακεκριμένο, είλκυσε την εύνοια του αυτοκράτορα Καρίνου, που γρήγορα τον ανέδειξε σαν στρατιωτικό. Έπειτα, ο Διοκλητιανός τον έκανε αρχηγό του πρώτου συντάγματος των πραιτοριανών.

Φιλάνθρωπη ψυχή ο Σεβαστιανός, από τη θέση αυτή πολλές φορές υπήρξε προστάτης των φτωχών και των πασχόντων χριστιανών. Πρόθυμα επίσης, βοηθούσε στις ανάγκες της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Γι’ αυτό και ο πάπας Γάιος του απένειμε τον τίτλο του υπερασπιστή της Εκκλησίας.

Όταν όμως άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών, συνελήφθη μια ομάδα χριστιανών. Ο Σεβαστιανός, προκειμένου να τους εμψυχώσει την ώρα που αυτοί δικάζονταν, προς γενική κατάπληξη όλων δήλωσε ότι είναι χριστιανός. Ο Διοκλητιανός διέταξε το θάνατό του. Και ο Σεβαστιανός δεν άργησε να πέσει κάτω, τρυπημένος στο στήθος από βέλος.

Το σώμα του παρέλαβε κάποια ευσεβής χήρα, η Λουκίνα. Διαπίστωσε όμως, ότι ανέπνεε ακόμα. Αφού τον περιποιήθηκε, μετά από λίγες ήμερες ο Σεβαστιανός ανέκτησε την υγεία του. Αλλά και πάλι επεδίωξε και συνάντησε το Διοκλητιανό και τον ήλεγξε για τη σκληρότητά του. Τότε αυτός διέταξε και τον μαστίγωσαν μέχρι θανάτου. Έτσι, ο Σεβαστιανός έγινε παράδειγμα αγωνιστικότητας για την πίστη «ἄχρι θανάτου» (Αποκάλυψη Ιωάννου, θ’ 10).

 Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Συγκλήτου σφαλλομένης παριδῶν τὰ συνέδρια, Σεβαστιανὲ πανολβίαν, συναγείρεις συνέλευσιν, Μαρτύρων ἀληθῶς πανευκλεῶν, σὺν σοῖ καταβαλόντων τὸν ἐχθρόν, μεθ' ὧν θείας συναυλίας ἀξιωθεῖς, φαιδρύνεις τοὺς βοώντας σοι, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.

Πώς θα εμπνεύσουμε στα παιδιά μας το ορθόδοξο βίωμα

 

Οι γονείς, ιδιαίτερα οι μητέρες, που έχουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την αγωγή των παιδιών στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, πρέπει από τη βρεφική ηλικία να καλλιεργήσουν στις ψυχές τους το θρησκευτικό συναίσθημα – και πιο συγκεκριμένα, το ορθόδοξο βίωμα – που θ’ αποδώσει αργότερα τους καρπούς της πίστεως και της ευσεβείας.

Θέλετε να μάθετε πώς είναι δυνατό να γίνει αυτό; Πώς δηλαδή μπορούμε να εμπνεύσουμε στα παιδιά μας το ορθόδοξο βίωμα;

Αυτό θα κατορθωθεί, αν οι γονείς μαθαίνουν στα παιδιά τους, από τη νηπιακή ακόμα ηλικία, τις βασικές αλήθειες της αγίας πίστεώς μας.

Μην τρομάζετε! Είναι πολύ απλό και κάθε μητέρα μπορεί να το κάνει.

Με απλά, εγκάρδια λόγια, ας μιλάει όσο συχνότερα μπορεί στα παιδάκια της για τον εύσπλαχνο και καλό ουράνιο Πατέρα, που αγαπάει πολύ τα παιδιά και τους στέλνει κάθε αγαθό.

Λίγο αργότερα, κατά διαστήματα, ας τους διηγείται για τη ζωή των πρώτων ανθρώπων στον παράδεισο: Ότι εκεί ζούσαν ευτυχισμένοι, όσο υπάκουαν στο Θεό, και ότι στον ουρανό θα είναι κάποτε ασύγκριτα καλύτερα, για όσους υπακούουν σ’ Εκείνον και στους γονείς.

Ας τους διηγηθεί επίσης, πώς ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν και πώς, εξαιτίας της αμαρτίας, και οι ίδιοι δυστύχησαν και όλους τους ανθρώπους έκαναν δυστυχισμένους. Γι’ αυτό χρειάστηκε να έρθει στη γη ο Σωτήρας, για να μπορούν πάλι οι άνθρωποι να μπαίνουν στον ουρανό, που ο Θεός είχε κλείσει εξαιτίας της αμαρτίας των προπατόρων.

Θα διηγηθεί ακόμα για τη Γέννηση του Κυρίου μας, για τους ταπεινούς βοσκούς και τους τρεις μάγους που Τον προσκύνησαν, για τον κακό βασιλιά Ηρώδη, που έσφαξε τ’ αθώα νήπια, για την ανάβαση του δωδεκάχρονου Ιησού στο Ναό, για την κοπιαστική ζωή Του στη Ναζαρέτ. Θα μιλήσει και για τα πάθη Του και το σταυρικό θάνατό Του, εξηγώντας πως ο Κύριος τα υπόμεινε όλ’ αυτά, επειδή οι άνθρωποι ήταν τόσο κακοί. Το κάθε παιδί θα καταλάβει αμέσως, ότι δεν πρέπει να είναι κακό.

Ας συνεχίσει η μητέρα, κι ας του μιλήσει για την Ανάσταση και την Ανάληψη του Κυρίου στους ουρανούς! Το παιδί θα της ζητάει να του διηγηθεί κι άλλα, κι άλλα…

Εκείνη τότε θα μπορέσει να του μιλήσει για τη Μητέρα του Κυρίου, για την είσοδό Της στο Ναό σε ηλικία τριών ετών, για τη ζωή Της εκεί… Κι ακόμα θα του πει πως αγαπάει τους ανθρώπους και πραγματοποιεί τα αιτήματα όσων προσεύχονται σ’ Αυτήν.

Θα του μιλήσει και για τους αγίους Αγγέλους, ιδιαίτερα μάλιστα για τον προσωπικό φύλακα Άγγελό του, που τόσο το φροντίζει!

Η μητέρα θα εκμεταλλευτεί επίσης τις διάφορες εορτές, για να νουθετήσει τα παιδιά της στις μεγάλες αλήθειες της πίστεώς μας. Θα πάρει αφορμή από τις άγιες εικόνες, που υπάρχουν σε κάθε ορθόδοξο σπίτι, και από το σταυρό, που φορούν η ίδια και τα παιδιά, για να τους εξιστορήσει Ποιος παριστάνεται καρφωμένος στο σταυρό και τι απεικονίζουν οι εικόνες. Φέρνοντας κάθε μέρα το παιδί στο εικονοστάσι η καλή μητέρα, κάνοντας η ίδια το σταυρό της και σχηματίζοντας και με το χεράκι του παιδιού της το σημείο του σταυρού, θα το διδάξει πώς να κάνει μόνο του σιγά-σιγά το σταυρό του και να προσεύχεται.

Κυρίως όμως, δεν θα παραλείψει ποτέ να φέρνει το παιδί της στην εκκλησία κάθε Κυριακή, για να κοινωνήσει τ’ άχραντα Μυστήρια.

Μ’ αυτό τον τρόπο η καλή μητέρα θα διδάξει στο παιδί, πριν ακόμα πάει στο σχολείο, τις βασικές αλήθειες της πίστεως, τις οποίες και το πιο μικρό παιδί έχει τη δυνατότητα ν’ αφομοιώσει. Τα παιδιά εμφανίζουν μεγαλύτερη δεκτικότητα από τους μεγάλους σ’ ό,τι έχει σχέση με τα θεία. Φτάνει να μεγαλώνουν κάτω από την επίδραση μιας ευσεβούς μητέρας.

Πόσο εύκολο είναι λ.χ. με το χριστουγεννιάτικο δέντρο να συνδέσει κανείς την ιστορία της Γεννήσεως του Χριστού! Ή πόσο εύκολα το Πάσχα μπορούμε να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι ο Σωτήρας έπαθε και πέθανε για τις αμαρτίες των ανθρώπων. Το παιδί θα καταλάβει ότι για το λόγο αυτό δεν πρέπει ν’ αμαρτάνουμε. Θα του πούμε ακόμα ότι ο Θεός Τον ανέστησε, καθώς επίσης ότι κι εμείς θα πεθάνουμε, αλλ’ αν είμαστε καλοί, ο Σωτήρας θα μας αναστήσει, όπως τον άγιο Λάζαρο.

Περιμένοντας την μεγάλη ημέρα.

 

 

Για μια ακόμα φορά ο κόσμος θυμάται εκείνην την νύκτα η οποία έμελλε να διαχωρίσει την ανθρώπινη ιστορία στην προ και στην μετά Χριστόν εποχή. Εικοσιένα αιώνες μετά, ο άνθρωπος παραμένει ακόμα στο πνεύμα και όχι στην ουσία αυτής της νύκτας.

Σε όλον τον πλανήτη, οι χριστιανοί γιορτάζουν Χριστούγεννα, μέσα από λαμπερά φώτα, από χαρμόσυνες μελωδίες εξαίσια εδέσματα, πλούσια χαμόγελα.

Όμως, εικοσιένα αιώνες μετά υπάρχουν άνθρωποι που ζουν εκείνην την νύκτα όπως ακριβώς συνέβει και τότε. Κρυμμένοι μέσα στο μισοσκόταδο που τα λαμπερά φώτα δεν κατάφεραν να αποδιώξουν.

Χωρίς χαρμόσυνες μελωδίες, αλλά με λυγμούς αγωνίας για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους, Χωρίς τα εξαιρετικά καλομαγειρεμένα φαγητά , στερούμενοι ίσως και αυτών των αναγκαίων για την επιβίωση τους αγαθών.

Τέλος χωρίς χαμόγελα ευμάρειας μιας και για εκείνους, η έννοια της ευτυχίας, της οικογενειακής θαλπωρής και της χαράς, είναι συναισθήματα όχι άγνωστα, αλλά χαμένα μέσα στις ώρες της απέραντης μοναξιάς τους.

Άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας που θα ζήσουν τα Χριστούγεννα μέσα από τα δικά τους συναισθήματα.

Εικοσιένα αιώνες μετά, το Φως του Άστρου της Βηθλεέμ, παραμένει αναμμένο μόνον κατά την διάρκεια της εορτής.

Σε έναν κόσμο που παραμένει μικρός, το μεγάλο μήνυμα των Χριστουγέννων, μας υπενθυμίζει πως εκείνην την νύκτα, ο Θεός επέλεξε να γεννηθεί φτωχός, πεινασμένος, διωγμένος!

Και αν ακόμα σήμερα, επέλεγε ξανά τον τρόπο αυτό να επιτύχει την σωτηρία των ανθρώπων, πάλι έτσι θα ερχόταν. Μακριά απ’ ότι μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να ξεχνά!

Αν αποζητούσε ένα μέρος ώστε να γεννηθεί, τότε σίγουρα αυτό θα ήταν ένα σημείο της γης που οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα , ώστε και Εκείνος να πεθάνει μαζί τους!

Αν αποζητούσε σήμερα να γεννηθεί ανάμεσα μας, ίσως επέλεγε ένα μέρος όπου άνθρωποι διωγμένοι αναζητούν μια καλύτερη ζωή, την οποίαν τους στέρησε το ανθρώπινο συμφέρον στον βωμό του κέρδους!

Διωγμένος ξανά και Εκείνος μαζί με τους διωγμένους. Αν αναζητούσε ένα μέρος να γεννηθεί, θα επέλεγε να έχει συντροφιά του όσους θέλησαν να αποδιώξουν οι άνθρωποι από κοντά τους!

Εκεί μαζί τους, θα επέλεγε να γεννηθεί ώστε να μην αισθανθούν την πικρία της απομόνωσης, την θλίψη της απαξίωσης, την οδύνη της απόρριψης.

Ετοιμαζόμαστε να ζήσουμε τα Χριστούγεννα χωρίς τον μεγάλο πρωταγωνιστή αυτής της εορτής! Θελήσαμε να κάνουμε την αιτία της ανθρώπινης σωτηρίας που κρατά για πάντα, μια μέρα που κρατά για λίγο μέσα στον επαναλαμβανόμενο χρόνο.

Και Εκείνος, ο μεγάλος πρωταγωνιστής, συνεχίζει να ξαναγεννιέται μέσα σε ψυχές που δεν φαίνονται στα μάτια των ανθρώπων.

Είναι βέβαιο, πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο! Περισσότερο όμως βέβαιο από αυτό, είναι πως μπορούμε να αλλάξουμε τον δικό μας εαυτό, τον δικό μας μικρόκοσμο.

Ίσως τελικά αυτή να είναι και η μεγαλύτερη ελπίδα ώστε η γιορτή να κρατήσει για πάντα, το άστρο να μην σβήσει ποτέ και ο μεγάλος πρωταγωνιστής της εορτής, να πρωταγωνιστήσει στην δική μας ζωή.

Ζούμε στον αιώνα των μεγάλων εξελίξεων, των τραγικών αντιθέσεων, στον αιώνα κατά τον οποίον ο άνθρωπος φαινομενικά προχωρεί μπροστά, γυρνώντας πάντα πίσω…

Είναι απόλυτη ανάγκη πλέον να κατανοήσουμε πως τα Χριστούγεννα , πρέπει να κρατήσουν για πάντα και όχι για λίγο μέσα μας.

Σε αυτό, το μόνο που μπορεί να μας βοηθήσει είναι ένα: να αναζητήσουμε τον τρόπο να μην σταθούμε θεατές, αλλά μέτοχοι αυτού του υπέροχου για τον άνθρωπο γεγονότος.

Τότε πραγματικά θα έχουμε καταφέρει , το αποτέλεσμα της αιτίας για την οποία όλος ο πλανήτης γιορτάζει. Να θεωθούμε εμείς την στιγμή που ο Θεός γίνεται άνθρωπος.

Ευλογημένα Χριστούγεννα για όλους!

Στον Παράδεισο δεν πάμε με γραβάτα. Βλέπετε τούς αγίους;

 

ΕΛΕΓΕ μοναχός:

Στον Παράδεισο δεν πάμε με γραβάτα. Βλέπετε τούς αγίους; Ποιος πήγε με την ανθρώπινη εξυπνάδα του στον Παράδεισο;

Άλλος χωρίς κεφάλι , άλλος χωρίς χέρια, άλλος χωρίς πόδια, φτωχοί  συκοφαντημένοι, άρρωστοι…

Στενή είναι η στράτα, πού οδηγεί στην ευρυχωρία τού Παραδείσου .όπως το λέει ό προφήτης Δαυίδ: εν θλίψει επλατυνάς με.

Μέσα από τη στενότητα των θλίψεων θα πλατυνθούμε  και θα ανθίσει ή καρδιά μας από αιώνια χαρά.  

Μην ζητάμε, λοιπόν, έναν έξυπνο, ατσαλάκωτο πτυχιούχο χριστιανισμό, θεωρώντας όλους εκείνους  τούς απλούς και περιφρονημένους, «τα μωρά κόσμου», ως Βλάχους και χωριάτες, πού δεν μπορούν  να σταθούν δίπλα στη δόξα τού Χριστού.

Γιατί αυτοί θέ νά δούν πρώτοι το πρόσωπο τού Θεού. Όράτε μη καταφρονήσητε ενός των μικρών λέγω γάρ ύμΐν ότι οι άγγελοι αυτών εν  ουρανοίς  διά παντός βλέπουσι το πρόσωπον τού  Πατρός μου του εν ουρανοίς. (Ματθ., ιη’,10)

Θυμάμαι στη δεκαετία τού ’80 έμενε εδώ, στο Άγιο  Όρος, ένας λαϊκός πολύ ταπεινός και απαρατήρητος.

Πριν κοιμηθεί μάλιστα αξιώθηκε και έγινε μοναχός με το όνομα Αγάπιος. Αυτό το  πετεινό του ουρανού ήταν περιφρονημένο από κάθε ανθρώπινη δόξα και καταξίωση, λησμονημένο από τον κόσμο τούτο.

Όταν τυφλός και αργότερο έχασε και την ακοή του. Τί θέρμη θεοαγαπησεως  όμως παίρναμε, όταν τον επισκεπτόμασταν, νέο καλογέρια!

Κι επειδή δεν μπορούσε ούτε να δει ούτε να ακούσει, παίρναμε το χέρι του και γράφαμε με το δάχτυλό μας πάνω στήν παλάμη του τα αρχικά τού ονόματος μας. Κάναμε, λόγου χάριν έναν κύκλο μέσα στήν παλάμη του.

-’Άαα, ό πατήρ Όνούφριος είσαι; Νά ’σαι εύλογημένος! 

Όμως φεύγαμε «φούρνος πνευματικός»  από αύτόν, τον «μωρό» τού κόσμου. Τόση ωφέλεια  αντλούσαμε, λες και πηγαίναμε στον άγιο Παίσιο.

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΙΓΙΝΗΣ

 

---

 Ο Άγιος Διονύσιος (κατά κόσμον Δραγανιγός Σιγούρος) γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1547 και έκάρη μοναχός της Μονής Στροφάδων το 1567. Αφού έλαβε τους δύο πρώτους βαθμούς της ίεροσύνης,χειροτονήθηκε επίσκοπος Αίγίνης και Πόρου το 1577.

Το έπόμενο έτος παραιτήθηκε από το αξίωμα του έπισκόπου και έγκαταστάθηκε στη Ζάκυνθο ώς ήγούμενος της Ιεράς Μονής Άναφωνητρίας μέχρι την κοίμησή του το 1622. Όταν ο άγιος άσκήτευε στις Στροφάδες, κατέβηκε μια ημέρα μαζί με τον ύποτακτικό του στην παραλία για ψάρεμα.Ο ύποτακτικός του δίψασε όμως, και ήθελε να γυρίσει πίσω στο Μοναστήρι για να πιεί νερό, αφού εκεί κοντά δεν υπήρχε πόσιμο νερό. Τότε ο Άγιος του υπέδειξε ένα κοντινό στην παραλία τόπο όπου πραγματικά ο Μοναχός βρήκε νερό και ξεδίψασε. Η πηγή αυτή ονομάζεται και σήμερα «βρύση του Άγίου».

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΤΩΝ ΔΥΣΠΙΣΤΩΝ ΑΛΙΕΩΝ
Ο Άγιος Διονύσιος κάποτε πήγαινε με άλλους κληρικούς ως προσκεκλημένος στην Μονή Άγιου Γεωργίου στο νησάκι Βόϊδι. Οι ψαράδες όμως οι οποίοι τους μετέφεραν με το πλοίο τους ήταν προληπτικοί κατά των ρασοφόρων,και απέδωσαν στην παρουσία των κληρικών την αποτυχία τους στο ψάρεμα. Ο Άγιος, θέλοντας να τους συνετίσει τους υπέδειξε που να ρίξουν τα δίχτυα τους,και παρότι το μέρος εκείνο δεν είχε ποτέ ψάρια, οι ψαράδες έπιασαν τόσα πολλά,ώστε δεν μπορούσαν να σηκώσουν τα δίχτυα τους. Τότε προσκύνησαν τον Άγιο και του ζήτησαν συγχώρεση.

Η ΔΙΑΒΑΣΗ ΤΟΥ ΧΕΙΜΑΡΡΟΥ
Όταν ο Άγιος μόναζε στην Μονή της Άναφωνητρίας, χρειάστηκε να κατέβει στην πόλη συνοδευόμενος από τον διάκονο Δανιήλ. Στο δρόμο έπεσε ραγδαία βροχή αλλά κατά τρόπο θαυμαστό δεν βράχηκε ούτε ο Άγιος ούτε ο συνοδός του. Λίγο αργότερα συνάντησαν έναν χείμαρρο που ήταν αδύνατο να περάσουν. Τότε ο Άγιος ευλόγησε τον χείμαρρο ο οποίος σταμάτησε αφήνοντας τον Άγιο και τον συνοδό του να περάσουν.

Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΑΦΟΡΙΣΜΟΥ
Στον Ναό του Άγιου Νικολάου των Ξένων βρέθηκε αδιάλυτο το σώμα αφορισμένης γυναίκας νεκρής από πολύ καιρό. Ο Άγιος παρακλήθηκε από τους συγγενείς της γυναικός να λύσει το επιτίμιο.Τότε διέταξε να βάλουν το πτώμα σε ένα στασίδι.Κατόπιν προσευχήθηκε γονατιστός και με δάκρυα για την λύση του αφορισμού. Μόλις τελείωσε την συγχωρητική ευχή ο Άγιος, το πτώμα έκλινε το κεφάλι σαν να προσκυνούσε τον Άγιο και κατόπιν διαλύθηκε σε οστά και χώμα.

Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΤΟΥ
Κάποτε, κάποιος πληρωμένος φονιάς, σκότωσε τον αδελφό του Άγιου Διονυσίου, λόγω κάποιων οικογενειακών εχθροπραξιών. Ο δολοφόνος μετά τον φόνο κατέφυγε στα βουνά, για να αποφύγει την οργή των συγγενών του θύματος, ενώ ένα απόσπασμα στρατού τον κυνηγούσε. Μετά από λίγο έφτασε και στο Μοναστήρι όπου βρισκόταν ο Άγιος. Ο δολοφόνος, χωρίς να ξέρει την συγγένεια του Άγιου με το θύμα του φόνου, του ζήτησε να τον κρύψει. Ο Άγιος με ηρεμία ζήτησε να μάθει τον λόγο για τον οποίο τον καταδιώκαν, και τότε έμαθε πως που είχε μπροστά του και ζητούσε την προστασία του είχε σκοτώσει τον αδελφό του. Συγκλονισμένος από τον θάνατο του αδελφού του συλλογίστηκε τα λόγια της συγχώρησης του Κυρίου επάνω στον Σταυρό προς τους σταυρωτές του.
Έπειτα άπλωσε το χέρι του προς τον δολοφόνο και τον ευλόγησε συγχωρώντας τον. Μετά από λίγο έφτασε στο Μοναστήρι και το στρατιωτικό απόσπασμα. Ο Άγιος τότε είπε στο απόσπασμα πως δεν είχε δει τον δολοφόνο σε εκείνα τα μέρη. Αφού έφυγε το απόσπασμα ο Άγιος οδήγησε τον δολοφόνο στην πίσω εξώπορτα του Μοναστηριού, από όπου τον βοήθησε να διαφύγει με μια βάρκα.

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΔΑΝΙΗΛ
Όταν μετά την κοίμηση του Άγιου Διονυσίου, και την ανακομιδή των Λειψάνων του, το Σκήνωμα του βρέθηκε άθικτο, τοποθετήθηκε από τους Μοναχούς της Μονής Στροφάδων σε ειδική Λάρνακα μέσα στο Καθολικό της Μονής, μέχρι την επίσημη ανακήρυξη του ως Άγίου το 1703. Πρίν από αυτήν ο ιερομόναχος Δανιήλ, που ήταν και ηγούμενος της Μονής Στροφάδων, αμφέβαλλε για την αγιότητα του Ιεράρχου. Μια νύχτα όμως νόμισε πως είδε τον Εκκλησιάρχη να του ζητάει την ευχή για να σημάνει τον Όρθρο. Ο Ηγούμενος τότε κατευθύνθηκε πρός τον Ναό και μπαίνοντας τον είδε φωταγωγημένο, και τον Άγιο να στέκεται όρθιος έξω από τη Λάρνακα και να Ιερουργεί υπηρετούμενος από Ιερείς και Διακόνους. Τότε ένας από τους Ιερείς λέει στο ηγούμενο Δανιήλ <<πληροφορήθηκες τώρα, η αμφιβάλλεις;>>. Τρομαγμένος ο ηγούμενος, έφυγε από τον Ναό και όταν γύρισε για να επιβεβαιώσει το προηγούμενο όραμα του είδε τον Άγιο να αποσύρεται στην Λάρνακα του, τα φώτα του Ναού να σβήνουν και τους Ιερομένους να χάνονται.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΕΥΣΕΒΟΥΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ
Μια ευσεβής γυναίκα της Ζακύνθου, είχε πολλή θλίψη επειδή είχε τέσσερα κορίτσια και κανένα αγόρι. Από συγγενείς της άκουγε για τον Άγιο Διονύσιο και για τα θαύματα του που έκανε σε πιστούς που ζητούσαν την βοήθειά Του, γι΄ αυτό και εκείνη με πίστη τον παρακάλεσε όπως με τη μεσιτεία Του,να αποκτήσει αρσενικό παιδί. Έπειτα από πολλές προσευχές, ένα βράδυ βλέπει στον ύπνο της ένα Αρχιερέα να της λέει << Τι ζητάς από εμένα και με παρακαλάς; Εάν θέλεις να πετύχεις αυτό που ζητάς πήγαινε στις Στροφάδες να πάρεις από το φυτό (αμάρακος) και από ένα άλλο που βρισκόταν πίσω από το Άγιο Βήμα του Καθολικού. Έπειτα πιές από αυτά και θα αποκτήσεις αρσενικό παιδί όπως θέλεις>>.
Έπειτα την ευλόγησε στο πρόσωπο και εξαφανίστηκε. Η γυναίκα ξύπνησε και σκεπτόμενη το όραμα, πίστεψε πώς αυτός που εμφανίστηκε στον ύπνο της ήταν ο Άγιος Διονύσιος, που άκουσε τις παρακλήσεις της και μάλιστα της θύμισε τις Στροφάδες όπου ήταν ο και το Ιερό του Λείψανο. Αμέσως έστειλε έναν αδελφό της εκεί, για να της φέρει με πολλή προσοχή τα βότανα που της είχε πει ο Άγιος και τα οποία με ευλάβεια και πίστη ήπιε όπως της είχε παραγγείλει. Πράγματι μετά από λίγο καιρό έμεινε έγκυος και γέννησε αγόρι δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Θεό και τον Άγιο Διονύσιο.

ΕΚΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΑΚΡΙΔΩΝ
Στο λειβάδι που καλλιεργούσαν για τις ανάγκες τους οι Μοναχοί των Στροφάδων, συχνά οι σοδειές απειλούνταν από χιλιάδες ακρίδες που κατέτρωγαν τα σπαρτά. Σαν σωτήριο μέσο στην απειλή αυτή οι Μοναχοί είχαν βρεί την Λιτάνευση του Ιερού Λειψάνου του Άγιου στα χωράφια του Μοναστηριού, πράγμα που έκανε τις ακρίδες να φεύγουν διωγμένες προς τη θάλασσα.

ΤΟ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ο Μοναχός Ματθαίος της Μονής των Στροφάδων, που υπήρξε και υποτακτικός του Αγίου Διονυσίου, είδε κάποτε στον ύπνο του τον Άγιο να του προλέγει ότι σε οκτώ ημέρες θα γίνει σεισμός καταστρεπτικός που θα προκαλέσει ζημιές στο Μοναστήρι γι΄ αυτό και του συνέστησε να ειδοποιήσει τον Ηγούμενο. Όμως ο μοναχός δεν έδωσε σημασία στο όραμα, θεωρώντας το υπνοφαντασία. Την όγδοη ακριβώς ημέρα έγινε καταστρεπτικότατος σεισμός που γκρέμισε το μεγαλύτερο μέρος του οικοδομήματος της Μονής. Ανάμεσα σε αυτά που έπεσαν ήταν ένας πύργος που πέφτοντας παρέσυρε και έναν μοναχό που βρισκόταν επάνω του, ο οποίος με μόνη την επίκληση του Αγίου σώθηκε αν και γκρεμίστηκε από μεγάλο ύψος.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΜΟΝΑΧΟΥ
Κάποτε, στη Μονή των Στροφάδων, άσκήτευε ο μοναχός Καλλιόπιος από την Κεφαλλονιά, ο οποίος ήθελε να ξαναγυρίσει στην πατρίδα του και να εγκαταλείψει τη Μονή. Μιά νύχτα στον ύπνο του εμφανίστηκε ο Άγιος, νουθετώντας τον να μην εγκαταλείψει τη μοναχική του ζωή. Αυτό έκανε και ο μοναχός και παρέμεινε στη Μονή ως το τέλος της ζωής του.

 Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Τῆς Ζακύνθου τὸv γόνον καὶ Αἰγίvης τὸν πρόεδρον, τὸv φρουρὸν μονῆς τὼv Στροφάδωv, Διοvύσιοv ἅπαντες, τιμήσωμεv συμφώνως οἱ πιστοί, βοῶντες πρὸς αὐτὸν εἰλικριvῶς· Tαῖς λιταῖς τοὺς τὴv σὴν μνήμην ἐπιτελοῦντας σῶσον καὶ βοῶντάς σοι· Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ· δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι· δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖv, πρέσβυν ἀκοίμητον.