Η αγάπη είναι καρπός της προσευχής. Η αγάπη αρχίζει από τη θέα της
(κατά την προσευχή) και οδηγεί το νου αχόρταγα στον πόθο της, όταν ο
άνθρωπος κάνει υπομονή στην προσευχή χωρίς αμέλεια «ακηδία» οπότε μόνο
προσεύχεται μέσα σε σιωπηλά ενθυμήματα της διάνοιας με θεϊκή πύρωση και
θέρμη.
«Όλοι οι άνθρωποι έχομεν ανάγκη της προσευχής περισσότερον από ό,τι τα δένδρα έχουν ανάγκη των υδάτων.
Διότι ούτε τα δένδρα δύνανται να παράγουν τους καρπούς, εάν δεν πίνουν
ύδωρ δια των ριζών, ούτε εμείς θα δυνηθώμεν να παράγωμεν τους πολυτίμους
καρπούς της ευσεβείας, εάν δεν ποτιζώμεθα δια των προσευχών.
Δια τούτο πρέπει και όταν εξεγειρώμεθα εκ της κλίνης να προφθάνωμεν
πάντοτε τον ήλιον με την λατρείαν του Θεού, και όταν καθήμεθα εις την
τράπεζαν δια να φάγωμεν και όταν πρόκειται να κοιμηθώμεν.
Μάλλον δε καθ’ εκάστην ώραν και μίαν προσευχήν να προσφέρωμεν εις τον
Θεόν, διατρέχοντας τοιουτοτρόπως δια της προσευχής ένα δρόμον ίσον προς
το διάστημα της ημέρας…».
Αββάς Ισαάκ ο Σύρος
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
