ΠΩΣ ΝΑ ΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ
Κάθε πειρασμός, κάθε θλίψη, κάθε επίθεση του διαβόλου, αν είμαστε προσεκτικοί και υπομονετικοί, μπορεί να μας προξενήσει μεγάλη ωφέλεια.
Ο νοητός εχθρός επιτέθηκε με τόση μανία εναντίον του Ιώβ. Αλλά σε τι τον ζημίωσε τελικά; Σε τίποτα.
Απεναντίας, του εξασφάλισε μεγαλύτερη αγιότητα και λαμπερότερη δόξα.
Όταν εμείς είμαστε άγρυπνοι, ο διάβολος δεν μπορεί να μας βλάψει. Μπορεί
όμως, άθελά του, να μας ωφελήσει, να μας αυξήσει την αρετή. Παρατήρησε
τι γίνεται, όταν κάποιος παίρνει ένα καλάμι και φυσάει τη φωτιά. Στην αρχή φαίνεται ότι τη σβήνει. Τελικά, όμως, όχι μόνο δεν τη σβήνει, αλλά και τη δυναμώνει.
Χωρίς προβλήματα, χωρίς συμφορές, χωρίς αρρώστιες, χωρίς λύπες, τι θα έκανε ο άνθρωπος; Θα το έριχνε στην τρυφή και τη μέθη, θα κυλιόταν στο βούρκο σαν γουρούνι, θα ξεχνούσε ολότελα το Θεό και τις άγιες εντολές Του. Τώρα, όμως, οι αγωνίες και οι φόβοι, οι θλίψεις και οι δοκιμασίες τον κρατούν σε κάποιαν εγρήγορση, του γίνεται σχολείο φιλοσοφίας, γυμναστήριο της ψυχής.
Όπως ο χρυσικός βάζει το χρυσάφι στο χωνευτήρι και το αφήνει στη φωτιά, ώσπου να καθαριστεί, έτσι και ο Θεός αφήνει τις ψυχές μέσα στο καμίνι των συμφορών, ώσπου να αποκτήσουν καθαρότητα.
Αν έκανες φόνο ή μοιχεία ή άλλη θανάσιμη αμαρτία, που σε αποκλείει από τη βασιλεία των ουρανών(εάν δεν μετανοήσεις) τότε να λυπάσαι και να κλαίς. Αν όμως, με τη χάρη του Θεού, δεν έκανες κάτι τέτοιο, γιατί ταράζεσαι και βαρυγκωμάς με την πρώτη συμφορά που σε βρήκε; Ο Θεός δεν μας έδωσε το αίσθημα της λύπης για να το χρησιμοποιούμε άκαιρα και αλόγιστα, αλλά όταν πρέπει και όταν μας ωφελεί. Να λυπόμαστε λοιπόν, όχι όταν μας βλάπτουν, μα όταν βλάπτουμε, όχι όταν μας αδικούν, μα όταν αδικούμε, όχι όταν πονάμε, μα όταν προξενούμε πόνο.
Έτσι όρισε ο Πλάστης μας. Εμείς όμως, κάνουμε το αντίθετο: Ζημιώνουμε τους άλλους χωρίς τύψεις συνειδήσεως. Και όταν μας ζημιώνουν, ταραζόμαστε, απελπιζόμαστε, καμιά φορά είμαστε έτοιμοι να αυτοκτονήσουμε!
Πρέπει να το καταλάβουμε καλά: Για το χριστιανό μόνο δύο αιτίες λύπης υπάρχουν. Η πρώτη, όταν ο ίδιος εναντιώνεται στο Θεό, όταν δηλαδή ενεργεί αντίθετα στο άγιο θέλημά Του. Και η δεύτερη, όταν δει τον πλησίον του να εναντιώνεται στο Θεό.
Οι θλίψεις και οι δοκιμασίες δεν είναι αιτίες λύπης, αλλά καυχήσεως και χαράς…
Όπως λέει ο απόστολος, οι πειρασμοί που αντιμετωπίζουμε είναι στα μέτρα μας. Και ο Θεός δεν επιτρέπει να δοκιμαστούμε παραπάνω από τις δυνάμεις μας, αλλά όταν έρθει ένα πειρασμός, δίνει και τη διέξοδο, για να μπορέσουμε να τον αντέξουμε (Ά Κορ. 10:13). Με τέτοιες μεθόδους θεραπεύει και σώζει τις ψυχές μας ο Κύριος, και γι’ αυτό πρέπει να Τον ευχαριστούμε και Τον δοξάζουμε.
Χωρίς προβλήματα, χωρίς συμφορές, χωρίς αρρώστιες, χωρίς λύπες, τι θα έκανε ο άνθρωπος; Θα το έριχνε στην τρυφή και τη μέθη, θα κυλιόταν στο βούρκο σαν γουρούνι, θα ξεχνούσε ολότελα το Θεό και τις άγιες εντολές Του. Τώρα, όμως, οι αγωνίες και οι φόβοι, οι θλίψεις και οι δοκιμασίες τον κρατούν σε κάποιαν εγρήγορση, του γίνεται σχολείο φιλοσοφίας, γυμναστήριο της ψυχής.
Όπως ο χρυσικός βάζει το χρυσάφι στο χωνευτήρι και το αφήνει στη φωτιά, ώσπου να καθαριστεί, έτσι και ο Θεός αφήνει τις ψυχές μέσα στο καμίνι των συμφορών, ώσπου να αποκτήσουν καθαρότητα.
Αν έκανες φόνο ή μοιχεία ή άλλη θανάσιμη αμαρτία, που σε αποκλείει από τη βασιλεία των ουρανών(εάν δεν μετανοήσεις) τότε να λυπάσαι και να κλαίς. Αν όμως, με τη χάρη του Θεού, δεν έκανες κάτι τέτοιο, γιατί ταράζεσαι και βαρυγκωμάς με την πρώτη συμφορά που σε βρήκε; Ο Θεός δεν μας έδωσε το αίσθημα της λύπης για να το χρησιμοποιούμε άκαιρα και αλόγιστα, αλλά όταν πρέπει και όταν μας ωφελεί. Να λυπόμαστε λοιπόν, όχι όταν μας βλάπτουν, μα όταν βλάπτουμε, όχι όταν μας αδικούν, μα όταν αδικούμε, όχι όταν πονάμε, μα όταν προξενούμε πόνο.
Έτσι όρισε ο Πλάστης μας. Εμείς όμως, κάνουμε το αντίθετο: Ζημιώνουμε τους άλλους χωρίς τύψεις συνειδήσεως. Και όταν μας ζημιώνουν, ταραζόμαστε, απελπιζόμαστε, καμιά φορά είμαστε έτοιμοι να αυτοκτονήσουμε!
Πρέπει να το καταλάβουμε καλά: Για το χριστιανό μόνο δύο αιτίες λύπης υπάρχουν. Η πρώτη, όταν ο ίδιος εναντιώνεται στο Θεό, όταν δηλαδή ενεργεί αντίθετα στο άγιο θέλημά Του. Και η δεύτερη, όταν δει τον πλησίον του να εναντιώνεται στο Θεό.
Οι θλίψεις και οι δοκιμασίες δεν είναι αιτίες λύπης, αλλά καυχήσεως και χαράς…
Όπως λέει ο απόστολος, οι πειρασμοί που αντιμετωπίζουμε είναι στα μέτρα μας. Και ο Θεός δεν επιτρέπει να δοκιμαστούμε παραπάνω από τις δυνάμεις μας, αλλά όταν έρθει ένα πειρασμός, δίνει και τη διέξοδο, για να μπορέσουμε να τον αντέξουμε (Ά Κορ. 10:13). Με τέτοιες μεθόδους θεραπεύει και σώζει τις ψυχές μας ο Κύριος, και γι’ αυτό πρέπει να Τον ευχαριστούμε και Τον δοξάζουμε.
