Επίσκ. Καρπασίας Χριστοφόρου
Ο Γάμος για να καταξιωθεί, να επιτύχει και να σωθεί, πρέπει να περάσει μέσα στην Εκκλησία και
να ζει μέσα στην ιερά ατμόσφαιρά της, τη μυστηριακή και πνευματική ζωή,
όπου εκεί κανείς καθαρίζεται από τα πάθη, φωτίζεται, και αγιάζεται.
Πρέπει ο Γάμος και γενικά η συμβίωση να υπερβεί τον βιολογικό, τον φυσικό χαρακτήρα του και να γίνει ένα εκκλησιαστικό γεγονός, το οποίο πραγματοποιείται κυρίως διά της μετοχής στο κατ' εξοχήν Μυστήριον της Θ. Ευχαριστίας. Διά του Μυστηρίου αυτού ο άνθρωπος ενώνεται με τη ζωοποιό Χάρη του Θεού και διά του Θεού με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Η σχέση των μελών της οικογένειας, πλέον, δεν είναι μόνο σαρκική και συναισθηματική, μία σχέση ανθρώπινη, αλλά μία πραγματική - οντολογική σχέση με ισχυρό και ακλόνητο σύνδεσμο την πνευματική ζωή. Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι θεωρούν τον γάμο και τα οικογενειακά βάρη και φροντίδες ως εμπόδια για να εκκλησιάζονται και να εκκλησιοποιούνται. Όταν η ζωή της οικογένειας συνδεθεί με τη ζωή της Εκκλησίας γίνεται ευλογημένος ο γάμος. Επειδή είναι αναπόφευκτο να βιώσει η οικογένεια προβλήματα, ασθένειες, πειρασμούς και αντιξοότητες, η μετοχή στη ζωή της Εκκλησίας ελαφρώνει το βάρος και αφήνει άνοιγμα για να περάσει ο Θεός στη ζωή μας, να την ανακαινίσει, να τη στηρίξει και να τη βοηθήσει να υπερβεί τις πολυποίκιλες δυσκολίες. Έρχεται ο Θεός, ή καλύτερα του δίνουμε εμείς τη δυνατότητα να κάνει όσα δεν μπορούμε εμείς ως άνθρωποι να κάνουμε.
Όλοι πρέπει να ζουν την ενότητα με τον Χριστό, μιμούμενοι αφ' ενός τη
ζωή Του και αφ' ετέρου ζώντας τη μυστηριακή ένωση. Όπως ο Χριστός αγαπά
την Εκκλησία, έτσι και οι σύζυγοι πρέπει να αγαπούν ο ένας τον άλλο.
α) Ο Χριστός δεν καταργεί τον άνθρωπο. Όταν ο Υιός και
Λόγος του Θεού προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και την ένωσε με τη θεία
Του φύση, δεν την κατήργησε. [...] Τη σάρκα που προσέλαβε ο Θεός την
έκανε δική Του σάρκα χωρίς να την καταργεί ή μετατρέπει σε κάτι άλλο.
Στο πρόσωπό Του έχουμε την τελεία ένωση. Το ίδιο καλούνται να κάνουν και
οι σύζυγοι μέσα από το Μυστήριο του Γάμου. Να προσλάβει ο ένας τον άλλο
χωρίς να τον καταργεί. Χωρίς να θέλει να τον κάνει να σκέπτεται, να
συμπεριφέρεται, να ενεργεί ως να είναι κάποιος άλλος. Όπως ο Χριστός
προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, για να την ενώσει με τη θεία Του, με σκοπό
να τη θεραπεύσει και να την καταστήσει αγία και άμωμη, έτσι και οι
σύζυγοι πρέπει να προσλαμβάνουν ο ένας τον άλλο για να τον θεραπεύσει
και βοηθήσει να φθάσει στην πνευματική ολοκλήρωση.
β) Σέβεται την ελευθερία του άλλου, δεν τον πνίγει,
του αφήνει χώρο, τον αλληλοπεριχωρεί. Η τελευταία αυτή λέξη έχει μεγάλη
σημασία. Σημαίνει ότι ο ένας μπαίνει μέσα στον άλλο και ταυτόχρονα
μιλούν, σκέπτονται και ενεργούν με τέτοιο τρόπο, που ο ένας αναπαύει τον
άλλο. Του κάνει χώρο να αισθάνεται άνετα και να κινείται άνετα. Είναι
τέτοια η σχέση τους που ο ένας λαχταρά να είναι μαζί με τον άλλο.
γ) Συγχωρεί. Το να λέει ο ένας στον άλλο συγγνώμη και
να μη κρατεί μέσα του κακία για τα λάθη που γίνονται δεν είναι ένδειξη
αδυναμίας, αλλά πνευματικής δύναμης και εσωτερικής ευγένειας και
ανωτερότητας, που προλαβαίνει και θεραπεύει όλα τα προβλήματα, με
πνευματικό και όχι ανθρώπινο τρόπο.
δ) Τρέφει τους πιστούς. Το ίδιο και οι σύζυγοι, ο ένας τρέφει και διατηρεί στη ζωή τον άλλο με τη φροντίδα, με την αγάπη και την ανοχή του.
ε) Δεν θέλει την τιμωρία τους, αλλά τη σωτηρία τους.
Όταν γίνεται κάποιο λάθος, που είναι αναπόφευκτο να γίνουν λάθη, πρέπει
να προσπαθούμε να τα διορθώσουμε και όχι να αναζητούμε ευθύνες και
τιμωρία. Κάτι το οποίο έγινε αποτελεί τετελεσμένο γεγονός και όσο και αν
αναζητούμε τα γιατί δεν διορθώνεται. Η αιτία της διάσπασης της
οικογένειας φρονώ ότι είναι τα πολυποίκιλα γιατί. Γιατί να το πει. Γιατί
να το κάνει. Γιατί να πάει εκεί. Γιατί να μιλήσει έτσι... γιατί...
γιατί... γιατί... Η θεραπεία των προβλημάτων επιτυγχάνεται μέσα από την
ταπείνωση, την ανοχή, την αναζήτηση των βαθύτερων αιτιών τους και κυρίως
με τη Χάρη του Θεού.
Ο σκοπός του ανθρώπου είναι, μέσα από όλες τις εκφάνσεις της ζωής του,
να αποκτήσει τη Χάρη του Χριστού και να σωθεί. Και ο Γάμος με την
οικογενειακή του ζωή είναι ένα πεδίο και μέσο για να φθάσει κάποιος μέσα
από την πνευματική συμβίωση στην τελειότητα και τη θέωση.
