Η ζωή
μας δεν είναι σπαρμένη με «ρόδα». Είναι όμως σπαρμένη με «νάρκες». Με
συχνά επώδυνες ευκαιρίες, που σε μια καλοπροαίρετη καρδιά, μπορούν να
ανάψουν «σπίθες» μετανοίας, και να φουντώσουν τη φωτιά της «Όντως Ζωής»,
όσο αυτή η καρδιά χτυπάει ακόμα!
Όταν…
νιώθεις τα πάντα να καταρρέουν γύρω σου, όταν νιώθεις να πνίγεσαι και
δεν έχεις κάπου να κρατηθείς, όταν η απελπισία σε κυριεύει, και πουθενά
δεν βλέπεις τη λύση…
… Θυμίσου τότε
που κορόϊδευες κάποιους ανθρώπους ως «γραφικούς», επειδή νιώθουν ότι
υπάρχει Κάποιος στον οποίο μπορούν να στραφούν στις δυσκολίες της ζωής,
Κάποιος που απαντάει σε προσευχές. Αυτούς που ξεπερνούν προβλήματα σαν
τα δικά σου, με χαμόγελο και ελπίδα!
Όταν…
βλέπεις το παιδί σου να κατρακυλάει στα χαμηλά σκαλοπάτια της
κοινωνίας, και οι συμβουλές σου πάνε στο βρόντο, όταν δεν βρίσκεις τον
τρόπο να το συγκρατήσεις, και βλέπεις όλους σου τους κόπους να χάνονται
μαζί του…
… Θυμίσου αν
ποτέ το δίδαξες τις υψηλές αρχές της πίστης, την αγάπη προς τον Θεό και
τον πλησίον. Θυμίσου πόσο χρόνο αφιέρωσες να του μιλήσεις για τη σοφία
του Θεού που μας αποκαλύφθηκε απ’ Αυτόν. Θυμίσου αν το δίδαξες να
προσεύχεται, και τι παράδειγμα του έδωσες εσύ ο ίδιος γι’ αυτό. Θυμίσου
τότε που μπροστά του κορόιδευες όσους πιστεύουν «ακόμα» σε Θεό.
Όταν…
αυτά για τα οποία κοπίασες γίνονται συντρίμια, και βλέπεις ότι όλη σου η
ζωή χάθηκε γύρω από τα υλικά για τα οποία εργάσθηκες, αυτά που τώρα
πλέον γκρεμίστηκαν, και άφησαν το κενό μιας εξ ίσου κενής και άδικης
ζωής…
… Θυμίσου αν
ποτέ οικοδόμησες στην αφθαρσία, για πράγματα που η φωτιά, το σκουλήκι
και ο κλέφτης δεν τα φθείρουν, για πράγματα που μένουν απείραχτα από
κάθε φθορά και καταστροφή, που ακολουθούν την ψυχή στην αιωνιότητα.
Θυμίσου πόσο χρόνο αφιέρωσες γι’ αυτά, και κλάψε για το χρόνο που
έχασες!
Όταν… ανησυχείς για τη βία γύρω σου και φοβάσαι να κοιμηθείς αν δεν ελέγξεις την κλειδαριά…
… Θυμίσου ότι
ΕΣΥ ήσουν αυτός που υποτιμούσες (ή πολεμούσες) όσους έχουν ακόμα
ιδανικά και ζουν με συνείδηση ακέραια, και βαδίζουν «με το σταυρό στο
χέρι». Εσύ ήσουν αυτός που ζητούσες την «απελευθέρωση» του ανθρώπου από
την πίστη στον Θεό. Και τώρα που τόσοι σε ακολούθησαν σε μια ζωή χωρίς
συνείδηση, τι παραπονιέσαι;
Όταν…
παρατηρείς την οργή της φύσης γύρω σου, και ανησυχείς για τον κόσμο που
θα παραδώσεις στα παιδιά σου, ακόμα και για τον κόσμο που θα ζήσεις εσύ
ο ίδιος τα επόμενα χρόνια…
… Θυμίσου αν
σεβάστηκες ποτέ αυτή την κτίση. Αν την έβλεπες ως δώρο του Θεού, ή ως
αντικείμενο εκμετάλλευσης. Θυμίσου ότι εσύ ήσουν αυτός που πίστευες στην
παντοδυναμία του ανθρώπου πάνω στη φύση και στην αυτοδιαχείρησή του,
μακριά από τον Θεό.
Όταν… αγανακτείς για την ανθρώπινη ανοησία και μυωπισμό, και μοιάζουν όλοι γύρω σου παράλογοι…
… Θυμίσου ότι
έζησες μια ζωή στη ματαιότητα, χωρίς σκοπό που να διαμένει. Θυμίσου ότι
όλοι οι στόχοι που έθεσες τριγύρω σου, δεν καρποφόρησαν για πάντα, και
ούτε μοιάζει να καρποφορήσουν στο μέλλον… Για όσο μέλλον σου μένει
ακόμα…
Όταν… οι άνθρωποι που αγαπάς σε προδίδουν και σε απογοητεύουν με την υποκρισία και την αχαριστία τους…
… Θυμίσου, με ποιο κριτήριο επέλεξες τη συντροφιά τους; Θυμίσου αν ποτέ κι εσύ ευχαρίστησες Εκείνον που σου χάρισε όλα όσα έχεις.
Όταν… βυθίζεσαι στα προβλήματα και στις ασθένειες που σου δημιούργησε μια «ανέμελη» και ηδονοθηρική ζωή…
… Θυμίσου τότε
που θεωρούσες τον εαυτό σου «απελευθερωμένο», και γελούσες με όσους
ζούσαν τη ζωή τους στην εγκράτεια και στον αγώνα της πίστης. Τώρα ποιος
είναι πιο ελεύθερος;
Όταν…
νιώθεις τον θάνατο να έρχεται, και πανικόβλητος ακούς την ανάσα του να
σε πλησιάζει, όταν η ζωή σου, (όσο καλή ή κακή, μεγάλη ή σύντομη κι αν
ήταν), φθάνει στο τέλος της, όταν απ’ όσα έζησες και χάρηκες (ή δεν
χάρηκες), τίποτα πια δεν απομένει ως μέλλον ή ελπίδα για σένα, όταν
νιώθεις να σε κυριεύει ΤΟ ΤΕΛΟΣ, (αυτό που για όλους μας φθάνει κάποτε
μοιραία), και αντιλαμβάνεσαι ότι ΟΥΤΕ ΕΣΥ θα ξεφύγεις από τη μοίρα κάθε
ανθρώπου, τότε…
… Θυμίσου τη
ζωή που έζησες μακριά απ’ Αυτόν ΤΟΝ ΜΟΝΟ που μπορεί να σε λυτρώσει.
Αυτόν που σ’ έπλασε, και που σε άφησε να ζήσεις τόσο καιρό στη μεγάλη
και υπέροχη περιπέτεια της ζωής. Ίσως να την έζησες μακριά Του, μα τώρα ο
χρόνος σου τελειώνει. Φοβάσαι, και ίσως ντρέπεσαι να Του ζητήσεις
βοήθεια. Ίσως νιώθεις την αχαριστία σου και το κενό μιας ζωής χωρίς
νόημα, χωρίς Θεό, μα πλέον είναι για σένα αργά!
…Θυμίσου τη
στιγμή εκείνη τα λόγια μου. Γιατί όσο ακόμα η καρδιά σου χτυπάει, κι όσο
μπορείς ακόμα να σκεφθείς, όπως κι αν έζησες, και όσο κι αν ντρέπεσαι, (θυμίσου τον ληστή),
Εκείνος που σε κάλεσε σε ύπαρξη, σε ξέρει, και σ’ ακούει, και σε
περιμένει! Ξέχνα τις προκαταλήψεις μιας ζωής, ξέχνα τη ντροπή και τον
εγωισμό σου, και ζήτα του βοήθεια! Επικαλέσου τον! Πού ξέρεις; Ίσως δεν
χάθηκαν ακόμα όλα! Ίσως μια σπίθα αληθινής μετάνοιας να είναι αρκετή,
για να ξαναφουντώσει η ελπίδα και η Ζωή. Όσο ακόμα χτυπάει η καρδιά σου!
Μην το αμελήσεις!
