Στην ανάρτηση αυτή θα αναφερθούμε στο θαύμα της μυρόβλησης του Αγίου Δημητρίου, εντός του Ιερού Ναού του στη Θεσσαλονίκη, κατά το έτος 1987,
όπως την διηγείται ο τότε διάκονος του Ναού και σημερινός Εφημέριος του
Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου, Σαράντα Εκκλησιών Θεσσαλονίκης, π. Χρήστος Κότιος.
Ήταν 26 Οκτωβρίου 1987. Ώρα περασμένες
δέκα το βράδυ. Η Θεσσαλονίκη γιόρταζε την μνήμη της αθλήσεως του
πολιούχου της Αγίου Δημητρίου καθώς και τα ελευθέριά της από την περίπου
πεντακοσίων ετών (1430-1912) καταδυναστεία των Οθωμανών. Ο ναός του
Αγίου Δημητρίου με ανοιχτές τις πόρτες δεχόταν τους νυχτερινούς
προσκυνητές, που γονάτιζαν μπροστά στην ασημένια λάρνακα με τα άγια
λείψανα του Μυροβλύτου. Την ώρα εκείνη δεν θα ήταν περισσότεροι από
τριάντα με σαράντα άνθρωποι στον ναό. Μια ομήγυρις περίπου δέκα
γυναικών, μπροστά στην λάρνακα, έψελνε την παράκληση του Αγίου.
Μοναδικός κληρικός που παρευρισκόταν, ο νεαρός και νεοχειροτονηθείς
διάκονος του ιερού ναού μαζί με την διακόνισσα-σύζυγό του. Ο τότε
προϊστάμενος του ναού και νυν μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και
Καμπανίας Παντελεήμων, τους είχε παραγγείλει να βρίσκονται εκεί και να
τον περιμένουν.
Ξαφνικά, οι γυναίκες που έψελναν την παράκληση άρχισαν να φωνάζουν! Ο
διάκονος έτρεξε κοντά τους και αυτές, με ανάμικτα συναισθήματα, του
έδειξαν την λάρνακα! Ήταν λουσμένη κυριολεκτικά με ένα ελαιώδους
συστάσεως μύρο (λέω μύρο γιατί η ευωδία του ήταν ασύγκριτη). Θα έλεγε
κανείς με σιγουριά, ότι κάποιος άδειασε επάνω της τουλάχιστον δυο
«κουβάδες» αρωματικό υγρό (χρησιμοποιώ την λέξη «κουβάδες» για να γίνει
κατανοητό ότι η ποσότητα του μύρου που γλυστρούσε στα συμπαγή τοιχώματα
της αργυρής λάρνακας με τις ανάγλυφες παραστάσεις, ήταν μεγάλη).
Ο διάκονος για μια στιγμή σάστισε: ο Άγιος μυροβλύζει! Χωρίς να
αμφιβάλει καθόλου για το θαύμα, και ευρισκόμενος σε μια κατάσταση χαράς,
έκπληξης και ενθουσιασμού, έτρεξε να φέρει βαμβάκι από κάποιο έπιπλο
του ιερού βήματος. Επέστεψε τρέχοντας και άρχισε να σκουπίζει με το
βαμβάκι το μύρο από τα εξωτερικά τοιχώματα της λάρνακας και να δίνει
τμήματα από μυρωμένο αυτό βαμβάκι στους προσκυνητές. Σκούπιζε και το
μύρο δεν τελείωνε, αλλά συνέχισε να αναβλύζει μυστικά, χωρίς να υπάρχει
κάποια ορατή πηγή. Χαρακτηριστικά, του έκανε πολύ εντύπωση ένα γεγονός:
με ένα μεγάλο κομμάτι βαμβάκι σκούπισε το μύρο από μια λεία περιοχή της
λάρνακας. Το βαμβάκι σκούπισε καλά όλο το μύρο, όπως όταν σκουπίζουμε
ένα τζάμι με ένα στεγνό πανί πιέζοντάς το καλά και αφαιρούμε την υγρασία
που μπορεί να υπάρχει επάνω. Μια γυναίκα έσυρε την παλάμη του χεριού
της πάνω στο τμήμα της λάρνακας που μόλις είχε σπογγιστεί. Ο διάκονος,
με θαυμασμό, είδε το χέρι της βρεγμένο από το ελαιώδες κιτρινοπράσινο
μύρο!!!
Εν τω μεταξύ η ευωδία είχε πλημμυρίσει όλον τον ναό και ξεχείλιζε από
τις ανοιχτές πόρτες προς την οδό Αγίου Δημητρίου, προσελκύοντας τους
περαστικούς, που έσπευδαν να δουν τι συμβαίνει και από που προέρχεται η
ευωδία αυτή. Όλοι κατευθύνονταν προς την λάρνακα με τα λείψανα του Αγίου
Δημητρίου, που ήταν τοποθετημένη όχι στο κιβώριό της (ακόμα δεν είχε
κατασκευαστεί) αλλά μπροστά στο τέμπλο του ναού.
Οι ευχάριστες όμως εκπλήξεις δεν σταμάτησαν εκεί! Οι προσκυνητές
διαπίστωσαν ότι όλες οι εικόνες του ναού, οπουδήποτε κι αν βρίσκονταν,
σε προσκυνητάρια ή στο τέμπλο, ανέβλυζαν μύρο. Μάλιστα ο διάκονος είδε
προσκυνητές να βγάζουν χαρτομάντηλα και να σκουπίζουν τα τζάμια τα
προστατευτικά των εικόνων του τέμπλου και τα χαρτομάντηλα να κιτρινίζουν
από το μύρο το οποίο «έτρεχε» και από τις δύο πλευρές του τζαμιού,
εσωτερική και εξωτερική. Το μέγεθος του θαύματος ήταν τέτοιο που δεν
άφηνε το παραμικρό περιθώριο για αμφισβήτηση. Δεν καταλαβαίναμε τί
ζούσαμε, ήταν κάτι σαν όνειρο μέσα στην ομίχλη, αλλά το ζούσαμε!!! Το
ψηλάφιζαν τα χέρια μας, το έβλεπαν τα μάτια μας, το μύριζαν τα
αισθητήρια της όσφρησής μας!!!
Σε λίγο χρόνο δημιουργήθηκε μια «ουρά» από ανθρώπους που με δάκρυα
στα μάτια προσκυνούσαν την λάρνακα του Μυροβλύτη και συνειδητοποιούσαν
γιατί του δόθηκε το προσωνύμιο αυτό.
Εν τω μεταξύ έφθασε στον ναό και ο προϊστάμενος ιερεύς με άλλους
κληρικούς. Ξεκλείδωσαν τα ανοίγματα της λάρνακας και αποκαλύφθηκαν τα
άγια λείψανα του Πολιούχου της Θεσσαλονίκης. Ευωδίαζαν μεν, αλλά ήταν η
ευωδία των ιερών λειψάνων. Η ευωδία του μύρου ήταν διαφορετική και
χαρακτηριστική.
Ο μακαριστός Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κυρός Παντελεήμων ο Β΄, ο
Χρυσοφάκης, απέδωσε το θαύμα της μυρόβλυσης του Αγίου Δημητρίου στο εξής
γεγονός: Εκείνο το βράδυ, στην εορταστική τελετή του Πανεπιστημίου για
τα ελευθέρια της Θεσσαλονίκης, ο κεντρικός ομιλητής αγνόησε στην ομιλία
του παντελώς τον Άγιο, και δεν αναφέρθηκε καθόλου σ’ αυτόν. Ο Άγιος
Δημήτριος όμως δήλωσε με την μυρόβλυσή του ότι, όπως ποτέ δεν
εγκατέλειψε την πόλη του Θεσσαλονίκη έτσι και τώρα είναι πάντοτε παρών
και αυτός είναι που την έσωσε και από την σκλαβιά και από τους σεισμούς,
αλλά και διαμαρτύρεται όταν οι Θεσσαλονικείς αποδεικνύονται αχάριστοι
και απομακρύνονται από τον Χριστό και τους Αγίους Του.
Πέρασαν 24 χρόνια από τότε. Είμαι ο τότε διάκονος του ναού, τώρα
ιερεύς στην Θεσσαλονίκη και σας γράφω τα γεγονότα όπως τα θυμάμαι. Την
ώρα εκείνη ήταν σαν να ζούσα ένα μυστήριο. Δεν μπορώ να περιγράψω τι
αισθανόμουν! Χαρά, έκπληξη, συγκίνηση, ενθουσιασμό… δεν μπορώ να
προσδιορίσω ακριβώς. Πάντως είναι από τα γεγονότα που ενισχύουν την
πίστη, που μας γεμίζουν χαρά, ελπίδα και αίσθηση της παρουσίας του
Χριστού και των Αγίων. Η πίστη μας είναι «ζωντανή».
