Γράφει ο π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Στην τηλεόραση και στο Διαδίκτυο είναι της μόδας οι αστυνομικές σειρές, ιδίως αυτές που παρουσιάζουν εγκλήματα.
Νέοι και μεγαλύτεροι παρακολουθούν τον θρίαμβο του κακού και την αποδόμηση της καλοσύνης και της αγάπης.
Παρουσιάζονται ευφυείς άνθρωποι οι οποίοι, για να εκδικηθούν για τα
ταραγμένα παιδικά τους χρόνια, για την κοινωνία που δεν τους έδωσε
ευκαιρίες, για την αδυναμία του χαρακτήρα τους να ανοιχτεί και να
αγαπήσει, αξιοποιούν την εξυπνάδα και τη δημιουργικότητά τους
εγκληματώντας.
Από την άλλη, προβάλλονται τύποι ικανών αστυνομικών, οι οποίοι
προσπαθούν με σχέδιο, ανάλογη ευφυία και αυταπάρνηση να εξιχνιάσουν τα
εγκλήματα και να δείξουν ότι το κακό δεν μπορεί να θριαμβεύσει.
Γιατί ελκύει το κακό; Γιατί αρέσει η θέασή του;
Δεν είναι μόνο η ανάγκη για ακραίες εμπειρίες που χαρακτηρίζει τη ζωή
του δυτικού κόσμου, σημάδι της ανίας και του ανικανοποίητου των
ανθρώπων που κλείνονται σε γυάλινους κόσμους.
Είναι και το ότι ως κοινωνία έχουμε απογοητευθεί από τις ανισότητες και την ανυπαρξία δικαιοσύνης.
Από το ότι δεν υπάρχει δυνατότητα πρόσβασης στα αγαθά που θεωρούνται σημαντικά για την ευτυχία.
Από την αδιαφορία της κοινωνίας για όσους δεν αγαπήθηκαν στην παιδική
τους ηλικία. Από την ανικανότητα των γονέων να είναι γεννήτορες,
παιδαγωγοί και συμπαραστάτες των παιδιών τους, που έχουν ανάγκη τη
γνησιότητα της σχέσης και της αγάπης.
Το προφίλ της κοινωνίας και του πολιτισμού μας διψά για κάθαρση από
το κακό, το οποίο στερεί τη ζωή από τα θύματα των εγκλημάτων.
Πόσο περνά από τον νου μας όμως ότι οι θύτες των εγκλημάτων έχουν
υιοθετήσει το κακό με την μορφή της εκδίκησης, ότι νικιούνται από τα
πάθη τους, ότι δεν έχουν ελπίδα ούτε στον Θεό ούτε στους ανθρώπους, αλλά
παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, όχι για να την αλλάξουν, αλλά για να
συντρίψουν συνήθως αθώους που θυμίζουν τις αδικίες της;
Πόσο κατανοούμε ότι το κακό δεν εξαλείφεται με τον εκμηδενισμό των
προσώπων που το πράττουν, αλλά νικιέται οριστικά με τη συγχώρεση και την
καλοσύνη, που μιλούν στις καρδιές;
Ότι η κοινωνία πρέπει να προστατευθεί με τη φυλάκιση όσων
εγκληματούν, αλλά και να νοιαστεί να τους δοθεί η ευκαιρία της
μετάνοιας, δηλαδή της υπερνίκησης του κακού εντός τους και όχι της
εξαγωγής του ως εκδίκησης στους άλλους;
Οι εγκληματίες των αστυνομικών σειρών έχουν διαγράψει τον Θεό και την
πίστη από τη ζωή τους, παραδίδοντας τον εαυτό τους στο κακό.
Το ίδιο και οι εξιχνιαστές. Εμπιστεύονται τον ορθολογισμό και την
αίσθηση ότι εκπροσωπούν μια κοινωνία, η οποία παρά τις ατέλειές της
θέλει ασφάλεια και τάξη.
Και όσοι νέοι παρακολουθούν με φανατισμό τέτοιες αστυνομικές σειρές
σχηματίζουν τη γνώμη ότι το κακό δε διορθώνεται. Επειδή έχει υπόσταση,
μόνο εξαλείφεται.
Η πίστη μας λέει ότι κακό είναι η απουσία του καλού. Είναι στο χέρι
του καθενός μας να μην ελκύεται από τη δαιμονική δύναμη του κακού, αλλά
να διαλέγει την καλοσύνη, την αγάπη και τη συγχώρεση. Δύσκολος ο δρόμος
και σταυρικός.
Όμως ο μοναδικά γνήσιος, διότι ασκεί στην υπομονή και τη δίψα για
κοινωνία με τον Θεό. Και κάνει τον κάθε άνθρωπο πλησίον, ιδίως τον
πληγωμένο και τραυματισμένο.
