Είναι μεγάλη υπόθεση να ζεις μέσα στην Εκκλησία, έχοντας μια σωστή εικόνα για το Θεό. Όλα από εκεί ξεκινάνε, τονίζει μέσα από την ποιμαντική του εμπειρία ο π. Ανδρέας.
Φανταζόμαστε το Θεό ως κάποιο πρόσωπο
τιμωρητικό απέναντι μας, που τιμωρεί. Αυτή η αίσθηση ότι ο Θεός με
μαλώνει, όποτε τον πλησιάσω θα θέλει να με διορθώνει, να μου κάνει
παρατήρηση, να μου φέρεται με αυστηρότητα και να μου δείχνει το πρόσωπο
του θυμωμένο, αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί κανείς να ζήσει
μπαίνοντας στην Εκκλησία…
…Δυστυχώς πολλοί είμαστε μεγαλωμένοι έτσι με έναν τέτοιο Θεό στη
φαντασία μας και δεν νιώθουμε την αγάπη Του μέσα στην ψυχή μας. Το
ακούμε συνέχεια, ο Θεός αγάπη εστί. Το ακούμε αλλά δεν το ζούμε.
Νιώθουμε συνέχεια ότι είμαι ένοχος, κάτι έκανα. Συνέχεια τέτοια εικόνα
έχουμε για το Θεό σε πολύ μεγάλο βαθμό, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να
λυτρωθούμε και να ζήσουμε αυτήν την υγεία που δίνει το χάρισμα της
υιοθεσίας που μας δίνει ο Θεός…
…Ο Θεός σε κάνει παιδί Του κατά χάριν. Ο Θεός σε αγαπάει
χωρίς να σου ζητάει τίποτα. Σε αγαπάει χωρίς να γίνεις πρώτα καλός. Σε
αγαπάει όπως είσαι. Και θέλει να αλλάξεις, όχι για να ευχαριστηθεί
Αυτός, αλλά για τη δική σου ευτυχία, μόνο γι’ αυτό…
…Αγάπη απροϋπόθετη, δεδομένη, σίγουρη. Εμείς αυτό δεν το νιώθουμε. Ο
Θεός όπως μας φανερώθηκε στο πρόσωπο του Χριστού, είναι Θεός απέραντης
αγάπης….
…Η αγάπη κλείνει τραύματα και ψυχικά και σωματικά. Όταν στην Εκκλησία
βγάζεις απ’ την ψυχή σου την ενοχή, νιώθεις αυτήν την ελευθερία, την
δεδομένη αγάπη, ότι είσαι παιδί του Θεού. Και όπως ανέφερε
χαρακτηριστικά, πετάς, νιώθεις αυτήν την ευτυχία, νιώθεις ότι σ’ αγαπάει
ο Θεός, είναι μεγάλο πράγμα…
…Δεν γίνεται να ζούμε με ενοχές μέχρι να πεθάνουμε, γιατί οι ενοχές φέρνουν καινούργιες ενοχές.
Ο ένοχος δεν σταματάει τις αμαρτίες του, κάνει καινούργιες. Οι ενοχές
χρειάζονται, λέει ο π. Ανδρέας, για λίγο όμως. Να πάρει η ψυχή σου μπρος
και να καταλάβεις ότι κάτι το κάνεις λάθος. Στρίβεις το τιμόνι,
αλλάζεις συμπεριφορά και συνεχίζεις χαρούμενος τον αγώνα της ζωής…
…Η χαρά είναι το χαρακτηριστικό του χριστιανού. Ο χριστιανός
λέει: είμαι αμαρτωλός αλλά έχω τον καλύτερο γιατρό, που είναι ο Θεός.
Είμαι αμαρτωλός αλλά προσπαθώ, πέφτω και σηκώνομαι. Και με αγαπάει ο
Θεός γιατί δεν μένει στο λάθος μου, αλλά μένει στην ομορφιά της ψυχής
μου…
…Όταν λοιπόν κουβαλάς κάτι μέσα σου και το κρατάς και δεν μιλάς σε
κανέναν, αυτό κυκλοφορεί στο αίμα της καρδιάς σου, στο αίμα της ψυχής
σου και σε δηλητηριάζει. Το πρώτο είναι να αποκτήσεις μια επίγνωση,
ψύχραιμα. Έχω κάνει αυτά και αυτά τα πράγματα. Μην τρομάζεις, δες τι
έχεις κάνει, συζήτησε το με τον εαυτό σου φιλικά…
…Αυτό πρέπει κάποια στιγμή να το μοιραστείς, όχι για να σε τιμωρήσει
κανείς αλλά για να σε αγαπήσει, να σου δείξει την θεραπεία, να σου
δείξει τον Σταυρό του Χριστού που σε αγκαλιάζει…
…Επίγνωση λοιπόν για το λάθος μας, το εξομολογούμαστε και ηρεμούμε.
Το είπαμε στο Θεό, τέλος, πέρασε αυτό, συγχωρεθήκαμε. Και διορθώνω ότι
μπορώ…
…Πάνω δε στο θέμα της θεραπευτικής, ο π. Ανδρέας επέμεινε στην
προτροπή ο πιστός να συγχωρέσει τον εαυτό του και να τον αγαπήσει.
Δηλαδή, να φροντίσει και να αγαπήσει την ψυχή του. Τονίζοντας ότι αυτό
δεν είναι εγωισμός, αλλά είναι φροντίδα και βοήθεια. Και όπως είπε, θα
τα αφήσει όλα στο Θεό ο οποίος έχει την ικανότητα να μηδενίζει το
κοντέρ. Το βάζει σε μηδενική βάση και λέει «ξεκινήστε πάλι, λευκή
σελίδα….
…Ο Θεός δεν έχει κρατούμενα σε κανέναν. Πάντα μας αγαπάει,
πάντα μας αγαπούσε και πάντα θα μας αγαπάει. Αυτήν την αγάπη από τώρα να
τη νιώσουμε, να γλυκαθούμε, να θεραπευτούμε και να ζήσουμε ευτυχισμένοι
τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μας…
του π. Ανδρέα Κονάνου
