Πολλές
εἶναι οἱ δυσκολίες καί τά ἀδιέξοδα τῆς καθημερινότητάς μας. Φόβοι καί
ἀνησυχίες γιά τήν πορεία μας, τήν προσωπική, ἀλλά καί τῆς χώρας μας. Ἡ
ἀβεβαιότητα μᾶς πικραίνει καί ἡ ἀνασφάλεια μᾶς κλονίζει. Ἡ ἐπιβίωσή μας
φαίνεται προβληματική καί πιεστική. Ὅλα αὐτά μᾶς φέρνουν λύπη καί πίκρα
στήν ψυχή μας. Ὁ πειρασμός τῆς ἀπελπισίας σκοτίζει τό νοῦ μας. Σκέψεις
βασανιστικές μᾶς ἀπασχολοῦν καί μᾶς θλίβουν. Ὅλα μᾶς φαίνονται δύσκολα,
ἀδιέξοδα.
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, λίγο πρό τῆς προδοσίας τοῦ Ἰούδα,
στόν κῆπο τῆς Γεσθημανῆ, θά πεῖ στούς μαθητάς Του: «περίλυπός ἐστιν ἡ
ψυχή μου ἕως θανάτου…» (Μάρκ. 14, 34). Καί Ἐκεῖνος μέν φανερώνει τόν
πειρασμό αὐτόν, γιά νά φανερώσει τήν ἀνθρώπινη φύση Του. Τόν
ἀντιμετωπίζει ὅμως μέ τήν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καί ὑπακοή στόν οὐράνιο
Πατέρα Του: «Πάτερ μου, εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τό ποτήριον
τοῦτο· πλήν οὐχ ὡς ἐγώ θέλω, ἀλλ’ ὡς σύ» (Ματθ. 26, 39).
Ἡ ἀπελπισία ὁδηγεῖ στήν ἀπόγνωση καί αὐτή στό ἀπόλυτο σκοτάδι, ἀκόμα
καί στήν αὐτοκτονία. Καί γνωρίζουμε πόσοι καί πόσοι ἀδελφοί μας ἔχουν
φθάσει σ’ αὐτό τό τραγικό σημεῖο. Γιατί δέν ἐμπιστεύθηκαν μέ ὅλη τήν
καρδιά τους τήν ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μας.
Αὐτή ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μας, πού γίνεται προσωπική στόν καθένα
μας –«ἀκόμα καί οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς μας εἶναι ὅλες ἀριθμημένες» (Ματθ.
10,30), τίς γνωρίζει – γεννᾶ μέσα μας τή βεβαιότητα τῆς παρουσίας Του,
τῆς στοργῆς Του καί τοῦ ἐνδιαφέροντός Του γιά τή ζωή μας καί τήν ὕπαρξή
μας. Αὐξάνει καί στερεώνει τήν ἐλπίδα μας καί μᾶς δυναμώνει νά
ἀντιμετωπίζουμε καί τίς δυσκολίες μας μέ θάρρος καί ἀγωνιστικότητα. Ὁ
Ἀπ. Παῦλος ἔλεγε: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. 4,
13). Ἡ ἐλπίδα αὐτή διώχνει μακριά τή σκοτεινιά τῆς ἀπελπισίας. Ὁδηγεῖ
στήν αὐτοπεποίθηση καί στή χαρούμενη δημιουργικότητά μας. Ὁ Ἀπ. Παῦλος
σημειώνει χαρακτηριστικά «πιστός ὁ λόγος καί πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος· εἰς
τοῦτο γάρ καί κοπιῶμεν καί ὀνειδιζόμεθα, ὅτι ἠλπίκαμεν ἐπί Θεῷ ζῶντι…»
(Α΄ Τιμ. 4,9-10). Δέν εἶναι ὁ Θεός μιά ἀπρόσωπη θεότητα. Εἶναι ὁ Θεός
ἡμῶν, ὁ Πατήρ ἡμῶν, πού γνωρίζει τό βάθος τῆς καρδιᾶς μας καί εἶναι
συμπαθής στίς ἀδυναμίες μας καί στίς δυσκολίες μα. «Οὐ γάρ ἔχομεν
ἀρχιερέα μή δυνάμενον συμ- παθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειρασμένον
δέ κατά πάντα καθ’ ὁμοιότητα χωρίς ἁμαρτίας» (Ἑβρ. 4, 15). Ἄς
προστρέχουμε σ’ Αὐτόν μέ ἀκλόνητη πίστη καί βεβαιότητα γιά ν’ ἀποφύγουμε
τόν πειρασμό τῆς ἀπελπισίας.
