Γιορτάζουμε οι άνθρωποι τον ερχομό του νέου χρόνου. Χαμογελούμε, γιατί
ελπίζουμε σε ένα καινούργιο ξεκίνημα. Ότι αυτό που μας πόνεσε στον χρόνο
που φεύγει δεν θα έρθει πάλι. Ότι με έναν μαγικό τρόπο θα αφυπνιστούμε.
Ο χρόνος μαζί του θα φέρει την αλλαγή. Γι’ αυτό και ανταλλάσσουμε
ευχές. Οι πολιτικοί, μαζί με τους επισκόπους, από τη δική του σκοπιά ο
καθένας, απευθύνουν μηνύματα στον λαό. Κάρτες, κυρίως ηλεκτρονικές,
μηνύματα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Μία λέξη παντού: ΕΛΠΙΔΑ.
Το να αναρωτηθούμε, μικρότεροι και μεγαλύτεροι, αν η ελπίδα
είναι κατάσταση ή πρόσωπο, συνήθως μας διαφεύγει. Είμαστε εν κόσμω
εκκοσμικευμένοι. Ο χρόνος μετριέται ηλικιακά. Μετριέται με τις
εμπειρίες. Με την δίψα της ευτυχίας, που είναι διαφορετική για τον
καθέναν. Καλοί βαθμοί στο σχολείο και επιτυχία στις εξετάσεις για το
Πανεπιστήμιο, μία σχέση μέσα από την οποία θα αντλήσουμε χαρά και θα
αισθανθούμε λιγότερο μόνοι, περισσότερα χρήματα, ένα ταξίδι ή μία
ευκαιρία ανανέωσης με βάση τα καταναλωτικά πρότυπα. Ένα καινούργιο
κινητό, ένα καινούργιο ρούχο, ένα καινούργιο στυλ. Να πετάξουμε τα
παλιά, τα περασμένα!
Είναι στην φύση μας το ανικανοποίητο. Το αίσθημα ότι μπορούμε
καλύτερα. Και η αλλαγή του χρόνου μας δίνει την ελπίδα ότι όσα
σκεφτόμαστε μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Ήσυχοι λοιπόν
διασκεδάζουμε το βράδυ της Πρωτοχρονιάς και περιμένουμε τον νέο χρόνο να
εκπληρώσει τα όνειρά μας, μέχρις ότου προσγειωθούμε στην αλήθεια.
Δεν είναι κακό να ελπίζουμε. Αξίζει όμως να καταλάβουμε ότι η
ελπίδα δεν είναι μόνο κατάσταση ή στόχος. Είναι πρωτίστως καρπός του
Αγίου Πνεύματος, που πηγάζει μέσα από την σχέση με τον Χριστό και την
ζωή της Εκκλησίας. Είναι η εναπόθεση των σκέψεων και των ονείρων μας
στην πρόνοια του Θεού. Ο αγώνας και, την ίδια στιγμή, η ήρεμη πεποίθηση
ότι τα υπόλοιπα εξαρτώνται από το θέλημα του Θεού. Η άρση της
απογοήτευσης που συνοδεύει την απαίτηση για επιτυχία. Και η θέαση του
χρόνου όχι στην προοπτική του τι πετύχαμε ή τι θα πετύχουμε αλλά στην
ωριμότητα που δίνει η αγάπη και η κοινωνία με τον Χριστό, η εργασία πάνω
στα τάλαντά μας, η εύρεση νοήματος ζωής, η παρουσία των προσώπων των
άλλων. Ο χρόνος μάς δίνεται για να χτίσουμε εντός μας αλήθεια και να
συναντηθούμε με τους συνανθρώπους μας, στην οικογένεια, στην εργασία,
στην κοινωνία, στην ζωή. Ο χρόνος είναι η πραγμάτωση της ελπίδας ότι ο
Χριστός είναι μαζί μας, ότι, αν διαλέξουμε τον δικό Του δρόμο, ακόμη και
οι δυσκολίες θα φέρουν γνήσια χαρά.
Ένα ωραίο τραγούδι λέει: «δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω, χτυπάει
πισώπλατα ο χρόνος» (Παντελής Θαλασσινός). Ο άνθρωπος δεν μεγαλώνει
μόνο ηλικιακά. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Καλείται να μεγαλώσει στην
επίγνωση του ποιος είναι και ποιος είναι ο στόχος της ζωής του. Και
μπορεί ο χρόνος να μην λυπάται κανέναν, όμως όταν υπάρχει η ελπίδα που
συνδέεται με την πίστη τότε καμιά ζωή δεν είναι μικρή. Διότι παλεύουμε
να την γεμίσουμε με αγάπη, ώστε να αξίζει κάθε στιγμή της. Αυτός είναι
ένας δρόμος τον οποίο οι μεγαλύτεροι μπορούμε να τον βρούμε και να τον
μοιραστούμε με τα παιδιά μας! Γιατί γνωρίζοντας σε Ποιον να ελπίζουμε, ο
χρόνος έχει νόημα και για μας και για τους δικούς μας!
