«Μην ακούς τους άλλους, εσύ προσπάθησε να ζήσεις την ζωή», είπα σε
ένα νεαρό παιδί το οποίο με κοίταξε γεμάτο έκπληξη. «Πάτερ, αυτό που μου
προτείνεται δεν είναι και πολύ πνευματικό…» μου είπε. «Γιατί το λες
αυτό»;απάντησα. Ο νέος με κοίταξε με απορία και μου είπε: «Όταν λέτε να
ζήσω την ζωή, είναι σαν να μου λέτε να την γλεντήσω. Αυτό δεν
εννοείται»;
Η παρεξήγηση λύθηκε αργότερα όταν του εξήγησα τί εννοούσα. Το
δυστύχημα είναι ότι έπρεπε να εξηγήσω αυτό που είπα διότι είχε
παρεξηγηθεί αλλά συνάμα διαπίστωνα ότι αυτή η έκφραση «ζήσε την ζωή»
παραπέμπει αμέσως σε μια πρόταση ζωής γεμάτη αμαρτία και πνευματική
κατάπτωση.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, διότι νομίζω όλοι μας παρεξηγούμε την παραπάνω φράση που χρησιμοποίησα…
Πρωτίστως θα πρέπει να καταλάβουμε τί είναι η ζωή και τί εννοούμε εμείς οι χριστιανοί όταν λέμε ότι πρέπει να την ζήσουμε.
Πρωτίστως θα πρέπει να καταλάβουμε τί είναι η ζωή και τί εννοούμε εμείς οι χριστιανοί όταν λέμε ότι πρέπει να την ζήσουμε.
Δυστυχώς ο χριστιανικός κόσμος σιωπηρά παραδέχεται με την στάση του
απέναντι στο «ζήσε την ζωή» ότι ο χριστιανός δεν πρέπει να «ζει την
ζωή»! Και όμως ο χριστιανός καλείται να Ζήσει την ζωή ώστε να βρει την
Ζωή.
Όπως εξήγησα και στον νεαρό με τον οποίο συζήτησα με αφορμή αυτή την
παρεξήγηση, ο χριστιανός είναι ο άνθρωπος ο οποίος αντιλαμβάνεται την
ζωή ως δώρο, ως την δυνατότητα που του έδωσε ο Θεός ώστε όχι απλά να
ζήσει κάποια χρόνια επίγειας ευτυχίας αλλά να φτάσει στην θέωση.
Καλείται λοιπόν ο χριστιανός να ζήσει την ζωή, δηλαδή να ζήσει κάθε
στιγμή του επιγείου του βίου με ενθουσιασμό όχι για την αμαρτία και την
ικανοποίηση των παθών του, αλλά με τον ενθουσιασμό που του προσφέρει το
«κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση».
Βεβαίως όταν ο άνθρωπος αποξενωθεί από τον Θεό νομίζει ότι για να
«ζήσει την ζωή» θα πρέπει να απολαύσει κάθε αισθητή ηδονή που μπορεί να
του προσφέρει ο φθαρτός κόσμος και όχι να βιώνει κάθε στιγμή της ζωής
του σαν δώρο από τον Θεό ο οποίος τον καλεί να ζήσει με την προοπτική
της αιωνιότητος.
Είναι λοιπόν λυπηρό να θεωρούμε ότι η χριστιανική ζωή είναι μια ζωή
νεκρή, μονότονη, γκρίζα. Το αντίθετο θα έλεγα. Η χριστιανική ζωή είναι η
πιο «ζωντανή ζωή», γιατί; Διότι πηγάζει και αντλεί δύναμη από την Ζωή
που είναι ο Χριστός.
Χριστιανική ζωή δεν σημαίνει κατήφεια, σοβαροφάνεια, καθωσπρεπισμός,
μάτια αυστηρά, βλέμματα κατσουφιασμένα, «πρέπει» και «όχι». Χριστιανική
ζωή σημαίνει ελευθερία, χαρά, ενθουσιασμός, πραότητα, ταπείνωση,
συγχώρεση, αγάπη…σημαίνει «ΝΑΙ» στην Ζωή, σημαίνει «ΝΑΙ» στην αιώνια
ζωή.
Ο χριστιανός Ζει την ζωή για να βρει την Ζωή διαμέσου της
χριστιανικής άσκησης η οποία δεν καλλιεργεί την μιζέρια αλλά την
πνευματική σπιρτάδα που ο κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να έχει. Εάν γίνεται
κάτι διαφορετικό (διαμέσου της χριστιανικής ασκήσεως) ο χριστιανός θα
πρέπει να εξετάσει τα κίνητρα της άσκησής του τα οποία μάλλον έχουν
εγκλωβιστεί στο «γράμμα του νόμου».
Ο χριστιανός θα πρέπει να μην είναι παθητικός θεατής της ζωής του.
Και αυτό δυστυχώς γίνεται συχνά. Πότε; Όταν ο άνθρωπος δουλώνεται στα
πάθη. Γίνεται μ’αυτόν τον τρόπο μαριονέτα των αδυναμιών του, με
αποτέλεσμα να ζει όχι για την επίτευξη του σκοπού ύπαρξής του, που είναι
η κατά Χάριν θέωση, αλλά για να ικανοποιεί τις ακόρεστες επιθυμίες του.
Αυτός ο άνθρωπος δεν ζει την ζωή. Υπάρχει απλά για να υπακούει στον
κόσμο της πτώσης και της φθοράς. Αυτός ο άνθρωπος κινείται μέσα στο κενό
που προκαλεί η οδύνη που ακολουθεί κάθε αισθητή ηδονή παρατηρώντας την
ζωή του να περνά και να κατευθύνεεται όχι στην Ζωή αλλά στον θάνατο.
Ο χριστιανός θα πρέπει να «γλεντά», εάν είναι εφικτό, κάθε ημέρα,
πίνοντας και τρώγοντας Σώμα και Αίμα Χριστού, συμμετέχοντας στο
πνευματικό πανηγύρι της Θείας Λειτουργίας, θωπεύοντας το Άκτιστο και
μετέχοντας στην Χάρη.
Η χριστιανική ζωή είναι το πρότυπο ζωής, είναι η ζωή διαμέσου της
Ζωής και γι΄αυτό ο χριστιανός καλείται να Ζήσει την ζωή δηλαδή να ζει εν
Χριστώ, να ζει δηλαδή δια του Χριστού και για τον Χριστό ώστε να γίνει
από αυτήν την ζωή αιώνιος μέτοχος της Ζωής.
αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος
