του αρχιμ. Ιακώβου Κανάκη
Στις μεγάλες πόλεις σημειώνεται η απόλυτη αντίθεση. Ζεστή ατμόσφαιρα στα μαγαζιά και στα εστιατόρια και έξω από τις πόρτες και τα παράθυρά τους άστεγοι, νηστικοί και παγωμένοι άνθρωποι. Χαμόγελα στους ανέμελους θαμώνες τους και έξω άνθρωποι απογοητευμένοι σχεδόν «ημιθανείς».
Άνθρωποι που αναζητούν «το πνεύμα των Χριστουγέννων»
και άλλοι που είναι μόνοι τους «χριστοί», αλλά αόρατοι για τους
πρώτους. Μια κοινωνία με τόσες αντιθέσεις, σε τέλεια σύγχυση, που
αιμορραγεί και πλέον φαίνεται. Δεν μπορεί να κρυφτεί με τίποτα. Έντονα
πλέον τα σημάδια που γίνονται τραύματα μέρα με την ημέρα, μιας κατά βάση
πολύπλευρης πνευματικής κρίσης. Υπάρχει όμως μέσα σ’αυτήν την τεταμένη
ατμόσφαιρα μια ευκαιρία ακόμη εφέτος να έρθουμε πιο κοντά στα
Χριστούγεννα, να τα βιώσουμε πραγματικά. Μια κίνηση, ένα βλέμμα, ένα
νεύμα σε όσους πάσχουν, αποτελεί την μέγιστη ελεημοσύνη. Η συμπαράσταση
στον διπλανό άνθρωπο, σε κάθε άνθρωπο, οδηγεί στα Χριστούγεννα.
Ένα ελάχιστο ενδιαφέρον προς τον πλησίον και αμέσως η ψυχή
ενεργοποιείται, ζωντανεύει, χαίρεται και μπαίνει στο πραγματικό πνεύμα
των Χριστουγέννων. Των Χριστουγέννων όχι μόνο των παιδιών, όπως κάποιοι λένε, αλλά όλων των ανθρώπων και κυρίως αυτών που αναζητούν μια φάτνη.
Όντως, εκούσια ή ακούσια, μια φάτνη ζητά ο άνθρωπος για να ξαναγεννηθεί
σε μια νέα κατάσταση, σε μια νέα κοινωνία, όχι όπως την κατέστησαν οι
πολλοί και οι δυνατοί στο παρελθόν. Όλοι μια φάτνη αναζητούν αλλά συχνά
μακριά από την φάτνη εκείνη της Βηθλεέμ. Όμως να που η προέκταση αυτής
της ιστορικής φάτνης δέν περιορίζεται χρονικά και τοπικά. Η προέκταση
υφίσταται και σήμερα. Η φάτνη του Χριστού πάντοτε αναζητούσε και αναζητά αυτούς που θα την προτιμήσουν, άσχετα με το πότε και το πού έζησαν και ζουν.
Μια φάτνη που αφορά σε κάθε άνθρωπο, όπου και να γεννήθηκε, όποια
γλώσσα και αν μιλάει, που αφορά στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον.
Αυτήν αναζητούν οι άνθρωποι γιατί γι᾽αυτήν είναι προορισμένοι. Θα
λύγιζαν και οι πιο σκληροί αν διάβαζαν, αν γνώριζαν, αν αισθάνονταν την
ένταση της αγάπης με την οποία μας αναζητά ο Θεός που σπαργανώνεται
«σήμερον».
Στήριξη ζητούν ιδιαιτέρως οι άνθρωποι σήμερα περισσότερο από ποτέ.
Στήριξη ζητούν ιδιαιτέρως οι άνθρωποι σήμερα περισσότερο από ποτέ.
Τα σπιτικά τους και οι καρδιές τους ζητούν ζεστασιά γιατί έχουν
μεγαλύτερη παγωνιά από αυτήν που έχουν οι άστεγοι τον χειμώνα. Άνθρωπο
ζητούν και άνθρωπο δεν έχουν. Αλήθεια ποιον να λυπηθείς τέτοιες μέρες
αλλά και κάθε μέρα; Εκείνους που ζουν στο δρόμο ή εκείνους που έμειναν «άστεγοι» αγάπης και επικοινωνίας μέσα στο «ζεστό τους» σπίτι. Φαινόμενο στις μέρες μας η αποξένωση, η μοναξιά και η απογοήτευση. Φαινόμενο και η τόση αδιαφορία.
Έρχονται Χριστούγεννα, που για τον καθένα τελικά σημαίνουν κάτι
εντελώς διαφορετικό. Χριστούγεννα είναι το να βγεις από τον εαυτό σου. Χριστούγεννα σημαίνει δόσιμο και αν έτσι τα ζήσεις,
ζεις την εσωτερική πληρότητα καί αυτό γίνεται κάθε φορά που θα κινείσαι
στα όρια της προσφοράς για τον άλλον. Χριστούγεννα έρχονται, ας κάνουμε
όχι το δεδομένο αλλά μια υπέρβαση, το κάτι παραπάνω και το διαφορετικό.
Και αυτό βιώνοντάς το προσωπικά και μυστικά. Ας βοηθήσουμε με τρόπο μυστικό, κάποιον που μάθαμε ότι είναι μόνος τούτη την χρονιά,
που είναι στο νοσοκομείο, που πενθεί από τον θάνατο κάποιου ανθρώπου.
Αυτός ας γίνει για μας Χριστούγεννα και ο «καλός μας χρόνος». Δύο
κορυφαίες συναντήσεις ας γίνουν αυτά τα Χριστούγεννα μιά με τον
Ενανθρωπήσαντα Χριστό στο κοινό άγιο Ποτήριο και άλλη μιά με τον κάθε
«χριστό» δίπλα μας. Αυτά είναι αληθινά, πραγματικά Χριστούγεννα, που δεν έχουν πολλά φώτα αλλά το «φως το αληθινόν»!
